Ang. skorowidz 1986-2016 zaliczył złączenie dwóch lasek z Ez 37 do nowych świateł.
Oto treść z tego skorowidza:
*** dx86-16 Beliefs Clarified ***
2016, captivity of anointed to Babylon the Great: w16.03 29-31; w16.11 21-30 (czyli niewola babilońska)
congregational expression of joy over reinstatement of someone: w16.05 32 (klaskanie po przywróceniu wykluczonego)
Jesus taken by Satan to battlement of temple (Mt 4:5; Lu 4:9): w16.03 31-32; w16.06 32 (Jezus i szatan wizja czy rzeczywista sytuacja)
man with secretary’s inkhorn (Eze 9): w16.06 16-17; w16.12 18 (mąż z kałamarzem i znakowanie)
meaning of two sticks (Eze 37): w16.07 31-32
Oto ta treść polska:
Pytania czytelników
Co oznacza złączenie dwóch lasek opisane w 37 rozdziale Księgi Ezechiela?
Obietnica, którą Ezechiel miał rozgłaszać na polecenie Jehowy, dotyczyła zjednoczenia narodu izraelskiego po powrocie jego członków do Ziemi Obiecanej. Proroctwo to zapowiadało też zjednoczenie sług Bożych w dniach ostatnich.
Jehowa powiedział Ezechielowi, żeby wziął dwie laski i napisał na pierwszej: „Dla Judy i dla synów Izraela, jego towarzyszy”, a na drugiej: „Dla Józefa, laski Efraima, i całego domu Izraela, jego towarzyszy”. Te dwie laski miały się stać w ręku proroka „jedną laską” (Ezech. 37:15-17).
Do czego odnosi się użyte tu określenie „Efraim”? Nawiązuje ono do nazwy plemienia Efraima, z którego pochodził Jeroboam, pierwszy król dziesięcioplemiennego królestwa północnego (Powt. Pr. 33:13, 17; 1 Król. 11:26). Członkowie tego dominującego plemienia byli potomkami Efraima, syna Józefa (Liczb 1:32, 33). Ojciec Józefa, Jakub, udzielił mu szczególnego błogosławieństwa. Informacje te pozwalają wyciągnąć wniosek, że „laska Efraima” wyobrażała dziesięcioplemienne królestwo. Kiedy Ezechiel spisywał wspomniane proroctwo, mieszkańcy tego królestwa już od wielu lat znajdowali się w niewoli asyryjskiej, która rozpoczęła się w 740 roku p.n.e. (2 Król. 17:6). Z czasem Asyria została pokonana przez Babilon. W okresie spisywania proroctwa Ezechiela większość Izraelitów była rozproszona po całym imperium babilońskim.
W 607 roku p.n.e. mieszkańcy dwuplemiennego królestwa południowego, i prawdopodobnie niektórzy z ocalałych z królestwa północnego, zostali uprowadzeni do Babilonu. W tym dwuplemiennym królestwie panowali władcy z linii rodowej Judy, a w świątyni w Jerozolimie usługiwali kapłani (2 Kron. 11:13, 14; 34:30). Właśnie dlatego laska „dla Judy” była symbolem dwuplemiennego królestwa.
Kiedy doszło do złączenia tych dwóch symbolicznych lasek? Stało się to w 537 roku p.n.e., gdy Izraelici powrócili do Jerozolimy, by odbudować świątynię. Byli to przedstawiciele zarówno dwuplemiennego, jak i dziesięcioplemiennego królestwa. Zniknął wtedy podział, który istniał między „synami Izraela” (Ezech. 37:21, 22). Znowu w jedności wielbili Jehowę. O zjednoczeniu tym prorokowali też Izajasz i Jeremiasz (Izaj. 11:12, 13; Jer. 31:1, 6, 31).
Jakie ważne zapewnienie dotyczące czystego wielbienia znajdujemy w omawianym proroctwie? Jehowa obiecał, że doprowadzi do zjednoczenia swoich sług (Ezech. 37:18, 19). Słowa te spełniają się również w naszych czasach. W roku 1919 Jehowa rozpoczął stopniowy proces reorganizacji i jednoczenia członków swojego ludu. Próby Szatana, by wprowadzić wśród nich trwałe podziały, zostały udaremnione.
Większość ówczesnych sług Jehowy miała nadzieję, że wraz z Jezusem będzie królami i kapłanami w niebie (Obj. 20:6). Zostali oni wyobrażeni przez laskę „dla Judy”. Jednak z czasem do tych duchowych Żydów zaczęło się przyłączać coraz więcej osób mających nadzieję żyć na ziemi (Zach. 8:23). Wyobraża ich laska „dla Józefa”.
Obie te grupy w jedności służą Bogu i podporządkowują się jednemu królowi, Jezusowi Chrystusowi, którego Jehowa proroczo nazwał swoim „sługą Dawidem” (Ezech. 37:24, 25). Jezus modlił się, by jego naśladowcy ‛byli jedno, tak jak jego Ojciec jest w jedności z nim, a on jest w jedności z Ojcem’ (Jana 17:20, 21)*. Jezus przepowiedział też, że „mała trzódka” jego namaszczonych naśladowców wraz z „drugimi owcami” utworzą „jedną trzodę” pod przewodnictwem „jednego pasterza” (Łuk. 12:32; Jana 10:16). Słowa Jezusa trafnie ilustrują, że słudzy Jehowy są zjednoczeni bez względu na to, jaką mają nadzieję na przyszłość.
Obrazek
Warto zauważyć, w jakiej kolejności Jezus podał przypowieści dotyczące znaku swojej obecności. Najpierw wspomniał o „niewolniku wiernym i roztropnym”, czyli niewielkiej grupie namaszczonych braci, którzy przewodzą ludowi Bożemu (Mat. 24:45-47). Kolejne przypowieści odnoszą się głównie do osób z nadzieją niebiańską (Mat. 25:1-30). Następne mówią o tych, którzy mają nadzieję ziemską i wspierają braci Chrystusa (Mat. 25:31-46). Podobnie jest z omawianym proroctwem Ezechiela — w nowożytnym spełnieniu jego pierwsza część odnosi się do osób z nadzieją niebiańską. I chociaż dziesięcioplemienne królestwo zazwyczaj nie jest symbolem osób z nadzieją ziemską, opisane zjednoczenie przypomina o jedności panującej między tymi dwoma grupami.
Nie wiem co tam jest nowym światłem, zdaje się przyglądałem się temu, ale nic nie zauważyłem. Może tylko szersze omówienie.Pozostałe wymienione nowe światła mamy już omówione w oddzielnych wątkach za 2016.
Podobne omówienie dwóch lasek było w 1989, ale krócej:
*** w89 1.1 s. 25 ak. 13 ***
W okresie pierwszej wojny światowej pewni ambitni osobnicy usiłowali rozbić jedność sług Bożych, ale
w roku 1919 wierni pomazańcy zwarli szeregi pod wodzą Chrystusa, swego „jednego króla” i „jednego pasterza”. Co więcej, na wzór ponad 7500 nie-Izraelitów, którzy powrócili na terytorium Judy,
do wiernego ostatka przyłączyła się „wielka rzesza”. Jakąż radość sprawia przebywanie w raju duchowym i służenie Jehowie w jedności pod panowaniem naszego „jednego króla”! (Ezechiela 37:21-28).
Może im teraz zaliczyli do nowych świateł by się cieszyli, że coś nowego dostali, a nie stare odgrzewane kotlety.
