1920 - Wybory do zarządu Towarzystwa co 3 lata

[Roszada]

Sędzia Rutherford miał już pewnie dość corocznych wyborów do zarządu i niepewności co do  stanowisk i wprowadzono w roku 1920 wybory co 3 lata, a nie jak dotychczas co roku.
Wiceprezesi zmieniali się początkowo jak rękawiczki:

A. I. Ritchie (od 31 października 1916 r. do stycznia 1917 r.).
A. N. Pierson (od stycznia 1917 r. do stycznia 1918 r.).
C. H. Anderson (od stycznia 1918 r. do stycznia 1919 r.; później członek zarządu).
C. A. Wise (od stycznia 1919 r. do 1940 r. [zm. 1947]).

To było też groźne dla Sędziego, a i pewnie ci ludzie mu niezbyt odpowiadali.

„(...) uchwalono zmienić statut Towarzystwa, by wybory się nie odbywały co roku, lecz co 3 lata. Następnie zmieniona została data samych wyborów; do tej pory wybory odbywały się 3 Stycznia, obecnie zaś będą odbywać się 31 Października. Dzień ten, jest dla nas pamiętnym z powodu przemiany drogiego nam brata K. T. Russell’a. Zatem następne wybory odbędą się 31 października 1923 r. (...) Brat J. F. Rutherford, dziękując braciom za ufność, wyraził nadzieję, że nie spodziewa się  tak długo służyć braciom na wolności i z tej strony zasłony” (Strażnica 01.02 1920 s. 48 [ang. 15.01 1920 s. 31]).

Zauważmy, że Sędzia spodziewał się prędzej zabrania do nieba, niż dotrwania do końca kadencji w 1923 r.

[Roszada]

Sędzia nie wygrywał wyborów tak zdecydowanie, jakby ktoś myślał.

W roku 1919 C. A. Wise otrzymał podczas wyborów zarządu niewiele mniej głosów niż J. F. Rutherford, zostając wiceprezesem. Natomiast dotychczasowy wiceprezes C. H. Anderson zajął dopiero siódme, czyli ostatnie miejsce w zarządzie:

„J. F. Rutherford. 112,000
C. A. Wise 111,712
(...) C.H. Anderson ..... 70,113” (ang. Strażnica 15.01 1919 s. 6379 [reprint]).

A co by było, gdyby C. A. Wise zdobył jeszcze więcej głosów?

[Brat Furtian]

"A co by było, gdyby C. A. Wise zdobył jeszcze więcej głosów?"

Nie było takiej opcji...

Już starożytni wiedzieli, że nieważne jak ludzie głosują ale... kto liczy głosy...

[Roszada]

Sędzia nie wygrywał wyborów tak zdecydowanie, jakby ktoś myślał.

W roku 1919 C. A. Wise otrzymał podczas wyborów zarządu niewiele mniej głosów niż J. F. Rutherford, zostając wiceprezesem. Natomiast dotychczasowy wiceprezes C. H. Anderson zajął dopiero siódme, czyli ostatnie miejsce w zarządzie:

„J. F. Rutherford. 112,000
C. A. Wise 111,712
(...) C.H. Anderson ..... 70,113” (ang. Strażnica 15.01 1919 s. 6379 [reprint]).

A co by było, gdyby C. A. Wise zdobył jeszcze więcej głosów?

Mało tego, rok 1919 był ostatnim, w którym podano liczby dotyczące oddanych głosów na poszczególnych kandydatów do zarządu Towarzystwa Strażnica.

Czy było coś do ukrycia?
Czy Sędzia nie chciał pokazać ogółowi, że ledwo co wygrywa z konkurentami?
Czy wstydził się przed odstępcami, których sam wyrzucił?

Oto pełne ostatnie dane za 1919:

J. F. Rutherford. ....112,000
C. A. Wise ..........111,712
R. H. Barber ........97,828
V. E. Van Amburgh..88,307
N.E . Spill. ........84,148
W. F. Hudgings ...... 75,942
C.H. Anderson ..... 70,113

[odpadli]
E.J. Coward ........ 59,917
H.H. Riemer ........ 53,134
F . Stephenson. ...52,081
E. H.Thomson. ......48.410
G.F. Kendall ........ 1.769 (ang. Strażnica 15.01 1919 s. 6379 [reprint]).

[Roszada]

Trzeba tu dodać, że J. F. Rutherford nie wygrywał wyborów do zarządu jakąś wielką przewagą. Poniżej podajemy wyniki z lat, w których je upubliczniano w Strażnicy.

   Rok 1917

   „Sześćset osób było obecnych w sobotę 6 stycznia na zebraniu gospodarczym , gdzie, bądź to osobiście, bądź w zastępstwie, oddano jednomyślnie w przybliżeniu 150.000 głosów na J. F. Rutherforda jako prezydenta i na W. E. Van Amburgha jako sekretarza-skarbnika oraz większość na A. N. Piersona jako wiceprezydenta” (Nowożytna historia świadków Jehowy 1955 cz. I, s. 56 [ang. Strażnica 15.03 1955 s. 175]).

   W innej publikacji podano trochę inaczej to samo:

   „Dnia 6 stycznia 1917 roku w Pittsburgu, w stanie Pensylwania, oddano jednomyślnie, bądź to osobiście, bądź przez zastępców, mniej więcej 150 000 głosów na J.F. Rutherforda, wybierając go prezesem, i tak nastał nowy zarząd Towarzystwa, któremu Rutherford miał przewodniczyć przez 25 lat” (Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej 1957 [ang. 1955] cz. IV, s. 63).

   Rok 1918

„J. F. Rutherford 194,106
A. H. Macmillan 161,871
W. E. Van Amburgh 160,215
W. E. Spill 118,259
J. A. Bohnet 113,422
C. H. Anderson 107,175
G. H. Fisher 83,260 (ang. Strażnica 15.01 1918 s. 6202).

   Rok 1919

„J. F. Rutherford. 112,000
C. A. Wise 111,712
R. H. Barber 97,828
W. E. Van Amburgh 88,307
W. E. Spill. 84,148
W. F. Hudgings 75,942
C. H. Anderson 70,113” (ang. Strażnica 15.01 1919 s. 6379 [reprint]).

   Jak z powyższego  widać, J. F. Rutherford nie wygrywał wyborów jakąś oszałamiającą liczbą głosów, w stosunku do innych kandydatów. Szczególnie jeśli chodzi o pierwsze i ostatnie wybory, po których zaprzestał podawania danych liczbowych.