1 Kor 11:3 (na czym polega zależność funkcyjna?)

[doulos]

Niektórzy twierdzą, że Jezus nie jest Bogiem, bowiem "głową Chrystusa jest Bóg", jak czytamy w 1 Kor 11:3.
Jednak osoby te nie analizują całego tego wersety, który brzmi:

1 Kor 11:3 A chcę, abyście wiedzieli, że głową każdego męża jest Chrystus, a głową żony mąż, a głową Chrystusa Bóg.

Dlaczego analogicznie osoby te nie twierdzą, że kobieta nie jest człowiekiem, bowiem "głową żony jest mąż"? Czy nie jest to pewna niekonsekwencja?

Natomiast osoby wierzące w jednego Boga w trzech osobach nie mają z tym wersetem najmniejszego problemu. Jest on bowiem przykładem zależności funkcyjnej. I tak jak każdy człowiek jest równy każdemu człowiekowi co do natury, tak samo Ojciec i Syn są sobie równi co do natury. Nie znaczy to jednak, że nie ma między nimi zależności funkcyjnej, jaka istnieje na przykład między dyrektorem a pracownikiem, czy między mężem i żoną. I tak jak pracownik czy żona nie przestaje być człowiekiem co do natury, tak samo Chrystus nie przestaje być Bogiem co do natury. Mówimy wtedy o równości ontologicznej.

[Gorszyciel]

Na pewno o to Apostołowi chodziło.

[Roszada]

Owszem Nowy Testament mówi „głową Chrystusa – Bóg”, ale nie mówi:
„głową Syna Bożego – Bóg”, czy „głową Syna – Ojciec”.

Bóg jest „głową” Jezusa-Człowieka i Pośrednika, który jest również Synem Bożym i Bogiem (J 20:28). Chrystus człowiekiem i Pośrednikiem pozostał już na zawsze, jak tego uczy Biblia:

„jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” 1Tm 2:5 por. Dz 7:56, Mk 13:26.

Widać więc, że powyższe dotyczy ludzkiej natury Chrystusa, a nie Boskiej.

Jezus-Bóg (J 20:28) nie potrzebuje mieć nad sobą ‘głowy’, bo wola Syna jest wolą Ojca (J 16:15, 17:10), a pod względem jedności działania, mocy i Boskiej natury Ojciec i Syn są jedno (J 10:30, 17:21-22, Kol 2:9).

Paweł często (po zmartwychwstaniu!) słowo „Chrystus” łączy z ludzką naturą Jezusa, np. „Chrystus według ciała” (Rz 9:5), więc tak samo pewnie mówi o Nim jako Człowieku w 1Kor 11:3. Pamiętajmy także, że uczy również o Jego Boskiej naturze: „Bóg błogosławiony na wieki” Rz 9:5.

   Oto jak omawia tekst 1Kor 11:3 „Komentarz praktyczny do Nowego Testamentu” (o. A. Jankowski, ks. K. Romaniuk, ks. L. Stachowiak, Poznań-Warszawa 1975):

„Powtarzający się w tym wierszu kilkakrotnie wyraz ‘głowa’ wyraża ideę pewnej, nie określonej bliżej nadrzędności. Chrystus jest głową mężczyzny w tym sensie, że był mężczyzną wzorem i modelem każdego ziemskiego mężczyzny. Mężczyzna natomiast jest głową kobiety dlatego, iż według starotestamentowej nauki o początku człowieka – Paweł bardzo wyraźnie do tego nawiązuje – mężczyzna został stworzony pierwszy, a potem dopiero kobieta, i to w wyraźnej zależności od mężczyzny. Bóg jest głową Chrystusa chyba głównie w tym znaczeniu, że właśnie Bóg Ojciec jest Stwórcą wszechrzeczy oraz inicjatorem całego dzieła zbawienia. Chrystus jest poza tym poddany Ojcu i niższy od Niego ze względu na swą ludzka naturę” (s. 743).

[ariel]

Niektórzy twierdzą, że Jezus nie jest Bogiem, bowiem "głową Chrystusa jest Bóg", jak czytamy w 1 Kor 11:3.

No tak. Skoro Bóg jest jeden i ten Bóg jest głową kogoś innego, to ten ktoś inny nie może być tym jednym Bogiem. To dość logiczny wniosek.

Jednak osoby te nie analizują całego tego wersety, który brzmi:

1 Kor 11:3 A chcę, abyście wiedzieli, że głową każdego męża jest Chrystus, a głową żony mąż, a głową Chrystusa Bóg.

Dlaczego analogicznie osoby te nie twierdzą, że kobieta nie jest człowiekiem, bowiem "głową żony jest mąż"? Czy nie jest to pewna niekonsekwencja?

Nie jest. Zazwyczaj unitarianie, którzy przytaczają ten werset, zwracają na niego uwagę pod kątem tego, że Pan Jezus nie jest absolutnie suwerenny, ponieważ jest ktoś, kto jest nad nim wyżej - Bóg. W związku z tym, że za cechę konstytutywną Boga uznaje się między innymi absolutną suwerenność właśnie, więc tekst ten zdaje się wykluczać Syna z tak definiowanego Bóstwa.

Natomiast osoby wierzące w jednego Boga w trzech osobach nie mają z tym wersetem najmniejszego problemu. Jest on bowiem przykładem zależności funkcyjnej. I tak jak każdy człowiek jest równy każdemu człowiekowi co do natury, tak samo Ojciec i Syn są sobie równi co do natury.

Niestety nie. Chrystologia trynitarna nie naucza, że Ojciec i Syn są sobie równi co do natury, bo to implikuje dwie natury Boże. To jest herezja. Chrystologia trynitarna stoi na stanowisku, że Ojciec i Syn nie są sobie równi co do natury, lecz że są jedną naturą (bądź też, że mają tą samą, a nie taką samą, naturę). Ta zależność funkcyjna tak naprawdę demontuje ortodoksyjną, soborową Trójcę.

Nie znaczy to jednak, że nie ma między nimi zależności funkcyjnej, jaka istnieje na przykład między dyrektorem a pracownikiem, czy między mężem i żoną. I tak jak pracownik czy żona nie przestaje być człowiekiem co do natury, tak samo Chrystus nie przestaje być Bogiem co do natury. Mówimy wtedy o równości ontologicznej.

Nie do końca bym się z tym zgodził. Ściśle rzecz ujmując, w przypadku osób Trójcy raczej nie możemy mówić o równości ontologicznej ponieważ mamy do czynienia z jednym a nie trzema bytami. Nie ma równości ontologicznej w jednym bycie, ponieważ nie ma czego z czym porównać. Można jedynie powiedzieć, że ontologicznie Ojciec i Syn stanowią jeden byt.

[Tusia]

(...)

http://piotrandryszczak.pl/trojca_dogmatyka_katolicka.html

[Roszada]

Kiedyś o 1Kor 11:3 napisałem artykuł:

‘Głową Chrystusa - Bóg’ a „Trójca Święta mit czy rzeczywistość?”

http://piotrandryszczak.pl/polwis/glowa-chrystusa-bog-a-trojca-swieta-mit-czy-rzeczywistosc.html

Była to polemika z A. Wiśniewskim (ariel) i jego książką jw.