Być może nie wszyscy wiedzą, ale Rutherford był zdeklarowanym antysemitą. W "Złotym Wieku" z 23 lutego 1927 na stronie 343 można przeczytać
Oj Kaiser napisałeś trochę nie tak.
Owszem bogatych Żydów krytykował Sędzia (bo może przestali dawać kasę?), ale w roku 1927, aż do roku 1932 obowiązywała u ŚJ inna nauka co do Żydów:
„Czy Chrześcijanie mają popierać Syonizm?
(...) Stanowisko prawdziwego Chrześcijanina.
A więc kwestja, która jest pod obradą a mianowicie, czy Chrześcijanin ma popierać Syonizm, czy też ma wziąć stanowisko opozycyjne, w prawdzie jest kwestją wielkie wagi. (...) Jeżeli chciwość i samolubstwo ma być podstawą naszego argumentu, to bez wątpienia musielibyśmy stać w opozycji do ruchu Syonistów; lecz jeżeli będziemy przystawać na przykazaniach Boskich, w ten czas chrześcijanie nie mogą stać w opozycji ale popierać. Dlaczego, że Pismo Św. jasno wykazuje, iż jest celem Boga, by na nowo zgromadził Żydów do Palestyny; dlatego, że chrześcijanin ślubował czynić wolę Bożą, a jeśliby teraz stał w opozycji do ruchu Syonistów, znaczyłoby to, że nie jest wierny umowie albo kontraktowi, jaki zawarł a przez to samo działa przeciw Panu, a instrukcja Pana jako do chrześcijanina w obecnym czasie jest, aby »Pocieszał« ten lud i mówił im, że czas »prowadzenia wojny przeciwko nim skończył się«.” (Złoty Wiek 01.01 1928 s. 7, 8 [ang. 29.06 1927 s. 631, 632]).
„Syonizm wypełnia zamiary Boże.
Czy Chrześcijanie mają popierać Syonizm? Zostawiam tą rzecz dla Was samych do zadecydowania na faktach jakie Wam dziś przedłożyłem. Bóg przyobiecał, że zgromadzi na powrót Żydów do Palestyny i wyleje na nich wielkie błogosławieństwa” (Złoty Wiek 01.01 1928 s. 11).
„Żydzi przez długi czas byli wybranym narodem Boga. Teraz On znowu skierowuje do nich Swoją łaskę i znowu oni się staną najbardziej ułaskawionym narodem na ziemi” (Złoty Wiek 15.06 1929 s. 184).
„Poza Biblją nie było chwalebniejszej książki od obecnie wydanej »Życie«. Te promienie światła, które wskazują proroctwa odnośnie przywrócenia Żydów do łaski Bożej, są jasne i interesujące” (Strażnica 15.01 1930 s. 32).
„Jako dalszy dowód końca świata Jezus zaznaczył (Ew. Mat. 24:32, 33) zgodnie z proroctwem Jeremjasza 16:15, że łaska Boża wróci do Żydów. Wiadomo, że po konferencji paryskiej w roku 1919 Żydzi zabrali się do odbudowy swej ojczyzny, że założyli własny uniwersytet i że Palestyna szybko się odradza. Jest to również dowodem, że nowy ustrój świata się rozpoczyna” (Złoty Wiek 01.01 1931 s. 6).
„Jehowa przez swego proroka, oznajmił koniec pogańskich czasów czyli koniec świata i zapoczątkowanie panowania Chrystusa, zaznaczając, że czas ten okaże się przez światową wojnę, po której nastaną głody, mory, uciśnienia narodów, zgromadzanie Żydów do Palestyny, oraz sojusz organizacyj chrześcijaństwa. Naoczne dowody wskazały, że w roku 1914 rozpoczęło się wypełnianie tego wielkiego proroctwa” (Strażnica 01.04 1931 s. 107 [ang. 01.01 1931 s. 11]).
„Jezus przepowiedział upadek Jerozolimy i odrzucenie Żydów od łaski Bożej. Wypełniło się to już przed dawnym czasem. Lecz przepowiedział też, że znowu zostaną przyjęci do łaski Bożej” (Złoty Wiek 15.09 1931 s. 278-279).
„Bóg obiecał przywrócić Żydom Palestynę. Odbudowa tejże już wzięła początek i robi dobre postępy. Działalność ta postępuje w harmonji wypełnianych proroctw, przez które Jehowa przepowiedział obietnice” (Strażnica 15.12 1931 s. 378 [ang. 01.09 1931 s. 271]).
Towarzystwo Strażnica w tamtych latach, aż do roku 1932, wprost zasypywało w kolejnych publikacjach swoich głosicieli słowami o łasce Boga dla Żydów i ich błogosławionym powrocie do Palestyny. Patrz: Wyzwolenie 1929 (ang. 1926) s. 245; Harfa Boża 1921, 1930 s. 257; I.B.S.A. Year Book 1929 s. 14. Strażnica 01.01 1930 s. 3 (ang. 01.11 1929 s. 323); Złoty Wiek 15.02 1930 s. 62-63; Złoty Wiek 01.03 1930 s. 68; Złoty Wiek 15.06 1930 s. 179; Złoty Wiek 01.12 1930 s. 357.
„Bez błogosławieństwa Bożego widoki dla sjonizmu byłyby więc bardzo smutne. Wciąż znowu musimy poznawać, że drogi Jehowy są wyższe do dróg ludzkich, i możemy być pewni, że z chwilą, gdy się wypełnią obietnice Boże i Jehowa sobie uczyni imię, dokonując zadziwiających rzeczy, też arabowie w Palestynie poznają, że jest to prawica jedynego prawdziwego Boga, zwracającego ludowi Izraelskiemu jego ziemię obiecaną”(Złoty Wiek 01.03 1932 s. 70).
„Stolica i królestwo Dawidowe może się tylko znajdować na tej ziemi” (Złoty Wiek 01.03 1932 s. 71).
„Królestwo Mesjasza obiecywane przez długie wieki już przybliżyło. Bóg zamierzył w swoim planie i wykazał przez swoje słowo, że nie miał przeszkadzać organizacji djabelskiej na ziemi, dokąd się nie wypełnią Czasy Pogan. O tym czasie Jezus przepowiedział, te miał się zaznaczyć wielkim uciskiem, mianowicie Światową Wojną, głodem, morem, rewolucją, oraz powrotem narodu żydowskiego do Palestyny. (Mateusza rozdział 24; Łukasza rozdział 21) Te proroctwa zaczęły się wypełniać w roku 1914” (Gdzie są umarli? 1927 s. 50; 1932 [ang. 1927 s. 50; 1932 s. 53]).
Kolejny tekst, także z roku 1932, już odrzucał powrót Żydów do Palestyny:
„Proroctwo to nie odnosi się do powrotu Żydów do Palestyny, lecz dotyczy ostatka Bożego po czasie przejścia wojny światowej” (Strażnica 15.08 1932 s. 246 [ang. 15.06 1932 s. 182]).
Tak więc nie było antysemityzmu w roku 1927.
On się zaczął w roku 1932.
„Katolicy, Protestanci, Żydzi i wielu innych uczynieni są wszyscy przez jednego ojca, djabła” (Strażnica 01.10 1932 s. 298 [ang. 01.08 1932]).
„Przez długi czas nawet wśród ludu Bożego panował mylny pogląd na kwestję żydowską. Opierano się przytem na różnych orzeczeniach proroków, które jednak w rzeczywistości nie odnoszą się do cielesnego, lecz do duchowego Izraela, do naśladowców Chrystusa (...) Wierni mężowie Starego Testamentu będą namiestnikami Bożymi na ziemi (Psalm 45:17). Nie ma jednak podstawy do przypuszczenia, że siedzibą ich będzie Jerozolima” (Złoty Wiek 15.01 1934 s. 9).
„Między jej narzędziami, które ona używa, są samolubcy imieniem »Żydzi«, którzy jedynie spoglądają za osobistym zyskiem i którzy z tej przyczyny z gotowością ulegają i łączą się z hierarchią w jakichkolwiek niesprawiedliwych planach” (Strażnica 01.07 1937 s. 200 [ang. 01.05 1937 s. 135]).
