(mtg): Natchnienie to pojęcie wieloznaczne. Starożytni Grecy przypisywali je wróżbitom i poetom, dzisiaj mówi się w szerokim znaczeniu tego słowa o natchnieniu twórczym.
W terminologii chrześcijańskiej natchnienie biblijne nabiera szczególnego znaczenia. Pojecie to wyraża zasadniczą prawdę wiary, według której Pismo określane w Kościele jako święte powstało w wyniku współdziałania Boga i człowieka.
Natchnienie stanowi zatem przejaw działania Ducha Świętego, dzięki któremu Biblia jest słowem Boga, nie przestając być także dziełem ludzkich autorów natchnionych.
Natchnienie jest zatem związane z tajemniczym Bożym działaniem, obejmującym wszystkich, którzy brali udział w powstaniu, przekazywaniu i spisywaniu ksiąg uznanych w wierze w Słowo Boga.
Terminem technicznym na określenie Bożego działania, w wyniku którego powstało Pismo Święte zostało ostatecznie łacińskie sformułowanie rzeczownikowe
ISPIRATION (pol. Natchnienie). Nie był to jednak termin biblijny, zaczęto go używać w odniesieniu do natchnienia biblijnego dopiero po 14 wiekach, a teologia, która go uprawomocniła w Kościele odwoływała się do tekstu biblijnego 2 Tm 3,16 w wersji Wulgaty, gdzie św. Hieronim użył imiesłowowej formy ''natchnione'' (inspirata).
Przytoczony cytat w oryginalnej greckiej wersji nie zawiera terminu natchniony czy natchnienie.
Natomiast w tekście Wulgaty Pismo Święte jest określane za pomocą imiesłowu
INSPIRATA (natchnione). Większość przekładów nowożytnych w tym także polski przyjęła w tym wypadku wersję Wulgaty.
Kościół długo zastanawiał się nad zaakceptowaniem tego terminu, ostatecznie dokonał tego w sposób oficjalny dopiero na Soborze Florenckim (Sesja XI z lutego 1442: według kalendarza florenckiego rok 1441).
Oficjalny tekst bulli CANTATE DOMINO Soboru Florenckiego posiadał dwie wersje, łacińską i arabską. Określenia natchniony w odniesieniu do ST i NT użyto tylko w jego wersji łacińskiej.^
https://www.academia.edu/35711021/Teologia_natchnienia_biblijnego_w_okresie_patrystycznym
