Świadkowie Jehowy - forum dyskusyjne
BYLI... OBECNI... => BYŁEM ŚWIADKIEM... nasze historie => Wątek zaczęty przez: Weronika1234 w 12 Listopad, 2017, 13:18
-
Witam wszystkich,
Moja historia....
Wychowana byłam w rodzinie dość mocno katolickiej, chodziliśmy całą rodziną co tydzień do Kościoła, chętnie nie z przymusu. Pamiętam zapach tego Kościoła z dzieciństwa, cudowną atmosferę Świat, oazę, religię na salkach przykościelnych . Od dziecka ciągnęło mnie w stronę religii, czegoś mistycznego nieodkrytego. W wieku ok 12 lat poznałam Jego, był moim sąsiadem starszym aż o 5 lat, w moim wieku to dużo. Często bywał u mojego brata ale z czasem częściej u mnie. Bardzo dobrze nam się rozmawiało ale coś było nie tak. Okazało się że jest zainteresowanym w zborze ŚJ. I machina ruszyła.....był zafascynowany, przygotowywał się do do chrztu a mnie zaczął przekazywać wszystko. Zakochaliśmy się w sobie, imponowała mi jego wiedza, t że był starszy..Powoli zaczęłam odsuwać się od KK a zmierzać w kierunku „Raju”. Zaczęły się zebrania w tajemnicy przed rodzicami, kongresy ich towarzystwo...przesiąknęłam nimi...W Liceum byłam już inna, taka jak oni i po uszy zakochana w nim. Jego religijność nie przeszkodziła mu np. w uprawianiu seksu oralnego ze mną, była to obłuda w jego wykonaniu, mnie to rozwalało psychicznie on twierdził że jest OK. Pobraliśmy się kiedy miałam 19 lat on był po chcrzcie ja nie. Symbol przyjęłam ok pół roku po ślubie. Rok później urodził się syn. Uchodzilismy za wzorowe małżeństwo ale ja zaczynałam dusić się od wewnątrz. Chodziliśmy przykładnie na zebrania, kongresy, do służby, bo tak trzeba, bo nie wypada inaczej....nie trzeba być wielce wykształconym że by po stanie początkowego otumanienia, manipulacji psychologicznej nie dojrzeć jak to funkcjonuje. Wersety powyrywane w kontekstu, parcie na głoszenie, ilość godzin...wmawianie że to nasza rodzina … ja tego nie czułam. Do dziś nie mogę sobie wydarować że pozbawilam Syna normalności i radości dzieciństwa. Nie będę o tym pisać bo wszyscy wiemy w czym rzecz.
Najgorszy jest mechanizm taki że wiesz że to ściema ale nie powiesz o tym głośno...następuje powolne wycofanie...od niezgłaszania się na zebraniach po niechodzenie do służby... W pewnym momencie mąż zapisywał na mnie swoje godziny ze służby...to było żenujące. Ale nie mówiłam mu o tym, choć nie był tak głupi żeby się nie domyślać, problem zamiatany pod dywan, jak o nim nie mówimy to go nie ma....Kochałam go i nie chciałam tego zburzyć, stwierdziłam że musi już tak być choć nie jestem sobą i nie jestem szczęśliwa. Tęskniłam za normalnym życiem. Siedziałam na bombie. Po 12 latach małżeństwa poznałam obecnego męża. Zakochałam się w nim po uszy, kolega z pracy. To było jak przysłowiowy strzał amora, dużo rozmawialiśmy o religii i na szczęście on był uduchowiony, wiele rozumiał i bardzo mi pomógł...zostawiłam męża, rozwiedliśmy się po pół roku. Ślub kościelny wzięlismy po roku. Rozpoczęłam życie nr 2. Życie cudowne, normalne bez udawania i żadnych przymusów, ale na początku z bardzo obciążony sumieniem wobec poprzedniego męża i zamotana psychicznie po praniu mózgu przez ŚJ. Gdybym była sama skończyło by się bankowo leczeniem psychiatrycznym. Siedziałam godzinami w Kościele skrajnie upłakana..modliłam się „Boże wskaż mi drogę...”ale byłam spokojna właśnie tam w Kościele. Z mojej przysłowiowej poprzedniej rodziny nie zadzwonil do mnie nikt..., jak postanowiłam się odłączyć rozmawial ze mną starszy do którego mam duzy szacunek do dziś.... zrozumiał to, powiedział że jemu wiele nieścisłości nie pozwala na wygłaszanie przemówień w kilku tematach. Bo to nie była rodzina, nawet przyjciele...to była obłuda, jakiś teatr. Żal mi bardzo tych ludzi...tak zmanipulowani tkwią w tej machinie, marnują życie. A życie jest takie cudowne , już 10 lat żyję normalnie, w normalnej rodzinie, mam córeczkę ,syn kończy na studia i na szczęście nie utoższamia się z nimi. Moje dziecko ma normalne dzieciństwo, mam wspaniałych prawdziwych przyjaciół, super rodzinę. Do kościoła nie chodzę regularnie, wtedy kiedy mam potrzebę...skrzywili mnie w tym temacie mocno i trudno mi się po tylu latach odnaleźć religijnie...a mam taką potrzebę.
Pozdrawiam wszystkich Byłych ŚJ. Może moja historia, napisana szybko, bez szczegółow pomoże komuś, da odwagę i wiarę w normalność.
-
Trzymaj się ciepło i ciesz się życiem . Pozdrawiam !
-
Podziwiam Twoją umiejętność wykleszczenia się z chorej sytuacji gdy zdałaś sobie sprawę ,że to amerykański sen
-
Może moja historia, napisana szybko, bez szczegółow pomoże komuś, da odwagę i wiarę w normalność.
Ładnie napisane szczególnie gdy wielu z nas było okaleczonych po przebywaniu w tak zwanym "raju duchowym"
-
Witaj!
-
Witaj Weronika1234!
Życzę udanego pobytu na tym niezwykłym forum!
Serdecznie pozdrawiam - Lechita :)
-
To że czytam to forum po 10 latach normalnego życia, świadczy o tym jak nie umiem pozbyć się tego z mojej głowy...bardzo często wracam myślami do tych lat w Organizacji i do dziś nie pojmuję jak mogłam się tak dać omamić. Dzięki Waszym doświadczeniom widzę ze u mnie nie było najgorzej...ale widać potrzebuję jakiegoś kontaktu z podobnymi przypadkami. Mąż i przyjaciele mówią że rozumieją w czym tkwiłam ale sami wiecie że zrozumie tylko ten kto tam był. Czytając to wszystko czuję wielkie szczęście ze posiadam wolność...wolność i miłość:) Współczuję mocno tym którzy tkwią na krawędzi.
-
Witaj Weronika1234
Super że udało Ci się ułożyć sobie życie, i jesteś teraz w szczęśliwym, kochającym związku.
Pozdrawiam.
:)
-
To że czytam to forum po 10 latach normalnego życia, świadczy o tym jak nie umiem pozbyć się tego z mojej głowy...bardzo często wracam myślami do tych lat w Organizacji i do dziś nie pojmuję jak mogłam się tak dać omamić..
Może to mało pocieszające co napiszę, ale kochana nie jesteś odosobniona w tym co czujesz, co przechodzisz. Każdy z byłych to przerabiał, przerabia, albo będzie przerabiał.
Po Twoim przykładzie widać, że nawet po latach może dopaść i że tak brzydko nazwę tarmosić.
Na pewno się nie dołuj tym, to takie ,,lekcje życia'' które jakby byli świadkowie mamy wpisane w status i musimy przerobić.
Głowa do góry, ciesz się z tego co masz, życie jest piękne. :)
-
Witaj Weronika 1234
ja jak zwykle muszę sie trochę poczepiać :) piszesz
Witam wszystkich,
Moja historia....
W wieku ok 12 lat poznałam Jego, był moim sąsiadem starszym aż o 5 lat, w moim wieku to dużo. Często bywał u mojego brata ale z czasem częściej u mnie. Bardzo dobrze nam się rozmawiało ale coś było nie tak. Okazało się że jest zainteresowanym w zborze ŚJ. I machina ruszyła.....był zafascynowany, przygotowywał się do do chrztu a mnie zaczął przekazywać wszystko. Zakochaliśmy się w sobie, imponowała mi jego wiedza, t że był starszy.
. Pobraliśmy się kiedy miałam 19 lat on był po chcrzcie ja nie.
To już jest nienormalne , że nikt nie widział , że 12 letnia dziewczynka staje sie obiektem zainteresowania 17 latka , że kształtował sobie Ciebie jak chciał , nic dziwnego , że dałaś się omotać .
Szkoda tylko , że nie było koło Ciebie kogoś kto przerwał by to wszystko , żeby dać Tobie możliwość normalnego dorastania .
Myślę , że nie powinnaś mieć żadnych wyrzutów sumienia wobec swojego byłego męża .
Serdecznie pozdrawiam ,
-
Wiem,Dorkas..moi rodzice się nie popisali, właściwie było im na rękę że tak szybko za mąż wyszłam...wiele się na to złożyło... m. innymi totalny brak więzi z ojcem i stąd fascynacja dużo starszym chłopakiem.
-
Witaj Weronika 1234
Dobrze że twoja historia tak się skończyła.
Nie każdy miał takie szczęście.
Wts nie jednej osobie zniszczył życie i rodzinę.
Wolnosć miłość jest to coś czego wszyscy pragniemy.Większosć na tym forum otrząsneło się z jarzma organizacji również i ja od czerwca tego roku lecz nie do końca choć płacę za to wysoką cenę.Pozdrawiam gorg
-
Pozdrawiam Gorg, mam nadzieję że wszystko Ci się poukłada pomyślnie.
Najgorsze jest to że nikt nie odda mi tych straconych lat, beztroski dziecińtwa i młodości, braku studiów itp. jedyna cudowna rzecz którą dał mi ten okres to mój Syn z którego jestem bardzo dumna. Po rozwodzie chodził z ojcem na zebrania, nie zabraniałam mu tego delikatnie tłumaczyłam pewne rzeczy a wiedząc że jest inteligentny wiedziałam że to długo nie potrwa. Udało się , jest już na czwartym roku Akademii Medycznej. Trochę martwi mnie u niego brak wiary w Boga, wierzy w moc nieokreśloną jak móiw.. ale i na to potrzeba czasu...12 lat tkwił w tym co ja:( I to jest to co mnie również bardzo męczy, myślę ze juz mniej chodzi o mnie a bardziej o niego, że najpierw siebie pozbawiłam normalności a później własne dziecko:(
-
Wiem,Dorkas..moi rodzice się nie popisali, właściwie było im na rękę że tak szybko za mąż wyszłam...wiele się na to złożyło... m. innymi totalny brak więzi z ojcem i stąd fascynacja dużo starszym chłopakiem.
Nie do końca miałam na myśli Twoich rodziców , raczej , że ten fakt wykorzystali świadkowie , którzy to widzieli , już słyszę te doświadczenia na zebraniach jak to Jehowa wyrywa biedną owieczkę ze złego świata. >:(
-
Trudno jest uwolnić głowę. Ja tkwiłem tam czterdzieści lat. I chociaż odszedłem w wyniku poznania prawdy o prawdzie to czasami jeszcze kołatało mi się pytanie:
- a co jesli oni jednak maja rację?
Ten strach przed armagedonem i zasmuceniem Boga wbijał w przygnębienie. Często myślałem , że jak coś mi się nie udaję to brak błogosławieństwa i tak kółko się zamykało. Dziś mam to za sobą . Powodzenia życzę i sił i chwil tylko tych miłych. :)
-
Witaj na forum. Po tym praniu mózgu nie jest łatwo wyjść na prostą. Wiem, bo byłam w tym od urodzenia. Pozdrawiam.
-
Mąż i przyjaciele mówią że rozumieją w czym tkwiłam ale sami wiecie że zrozumie tylko ten kto tam był.
Witaj Weroniko! To prawda, nikt tego nie zrozumie oprócz tych, którzy w "tym" tkwili.
Dlatego tak dużo na forum osób, które już dawno odeszły, a nadal potrzebują się wygadać przed ludźmi, którzy czują to samo. Ja sama czytam forum co dzień, mimo że odeszłam od "prawdy" i powinnam definitywnie pozamiatać temat. Nie da się z tego wyjść w 100%. :'(
Ale na pewno z czasem jest coraz lepiej, po prostu przechodzi się detoks.
-
Pozdrawiam Gorg, mam nadzieję że wszystko Ci się poukłada pomyślnie.
Najgorsze jest to że nikt nie odda mi tych straconych lat, beztroski dzieciństwa i młodości, braku studiów itp. jedyna cudowna rzecz którą dał mi ten okres to mój Syn z którego jestem bardzo dumna. Po rozwodzie chodził z ojcem na zebrania, nie zabraniałam mu tego delikatnie tłumaczyłam pewne rzeczy a wiedząc że jest inteligentny wiedziałam że to długo nie potrwa. Udało się , jest już na czwartym roku Akademii Medycznej. Trochę martwi mnie u niego brak wiary w Boga, wierzy w moc nieokreśloną jak mówi.. ale i na to potrzeba czasu...12 lat tkwił w tym co ja:( I to jest to co mnie również bardzo męczy, myślę że już mniej chodzi o mnie a bardziej o niego, że najpierw siebie pozbawiłam normalności.
Witaj Weroniko!
Nikt nie odda Tobie straconych lat, ale ja te lata traktuję jako własne doświadczenia, które pozwoliły mi wypracować w sobie różne cechy, które pozwalają mi obecnie podejmować przemyślane decyzje. Jak jestem o czymś przekonana, to działam w zgodzie z sobą i daję sobie prawo do popełniania błędów.
Ja miałam ogromne zaufanie do Boga, a mimo wszystko popełniałam poważne błędy i dawałam się zmanipulować mężowi, a potem braciom starszym, jednak historii się nie i ubolewanie nad rozlanym
mlekiem' w niczym nie pomoże.
Życzę Tobie Weroniko życie i cieszenie dniem dzisiejszym.
Pozdrawiam. Danuta
-
witam
bezlitośnie szczera wypowiedź. To wspólna cecha jaką posiadają ludzie którzy odeszli od organizacji świadków jehowy, a dalej wierzący głęboko w środku w Boga i Pana Chrystusa.
To co najcenniejsze- tego nam nie zabrali. Słowa nie pocieszą- ale pozwól że zacytuję:
We śnie szedłem brzegiem morza z Panem
oglądając na ekranie nieba całą przeszłość mego życia.
Po każdym z minionych dni zostawały na piasku
dwa ślady mój i Pana.
Czasem jednak widziałem tylko jeden ślad
odciśnięty w najcięższych dniach mego życia.
I rzekłem:
“Panie postanowiłem iść zawsze z Tobą
przyrzekłeś być zawsze ze mną;
czemu zatem zostawiłeś mnie samego
wtedy, gdy mi było tak ciężko?”
Odrzekł Pan:
“Wiesz synu, że Cię kocham
i nigdy Cię nie opuściłem.
W te dni, gdy widziałeś jeden tylko ślad
ja niosłem Ciebie na moich ramionach.”
Mary Stevenson
-
Witaj Weroniko 1234.
Fajnie że tu jesteś.
-
Znam przypadki odejść w nieco innej kolejności najpierw kochanka lub kochanek a póżniej mąż żona i WTS
be!
-
Pozdrawiam Gorg, mam nadzieję że wszystko Ci się poukłada pomyślnie.
Najgorsze jest to że nikt nie odda mi tych straconych lat, beztroski dzieciństwa i młodości, braku studiów itp. jedyna cudowna rzecz którą dał mi ten okres to mój Syn z którego jestem bardzo dumna. Po rozwodzie chodził z ojcem na zebrania, nie zabraniałam mu tego delikatnie tłumaczyłam pewne rzeczy a wiedząc że jest inteligentny wiedziałam że to długo nie potrwa. Udało się , jest już na czwartym roku Akademii Medycznej. Trochę martwi mnie u niego brak wiary w Boga, wierzy w moc nieokreśloną jak mówi.. ale i na to potrzeba czasu...12 lat tkwił w tym co ja:( I to jest to co mnie również bardzo męczy, myślę że już mniej chodzi o mnie a bardziej o niego, że najpierw siebie pozbawiłam normalności.
Witaj Weroniko!
Nikt nie odda Tobie straconych lat, ale ja te lata traktuję jako własne doświadczenia, które pozwoliły mi wypracować w sobie różne cechy, które pozwalają mi obecnie podejmować przemyślane decyzje. Jak jestem o czymś przekonana, to działam w zgodzie z sobą i daję sobie prawo do popełniania błędów.
Ja miałam ogromne zaufanie do Boga, a mimo wszystko popełniałam poważne błędy i dawałam się zmanipulować mężowi, a potem braciom starszym, jednak historii się nie cofnie i ubolewanie nad rozlanym mlekiem' w niczym nie pomoże.
Życzę Tobie Weroniko cieszenie się dniem dzisiejszym i tym, co udało się Tobie osiągnąć, że jesteś szczęśliwa.
Pozdrawiam. Danuta
-
"Drugie życie"
Dobrze ten wątek swój zatytułowałaś, Weroniko.
Po odejściu od wts, naprawdę człowiek zaczyna drugie życie.
W ZUPEŁNIE INNYM WYMIARZE, WSPANIAŁYM WYMIARZE, PRZYNAJMNIEJ U MNIE TAK JEST.
Doświadczam tego już prawie dwa lata.
Nie ma dnia, żebym się z tego nie cieszyła, choć początek odkryć był bolesny, jak operacja bez znieczulenia.
I jest mi z tym bardzo dobrze.
Po pierwszym szoku i łzach, przyszedł czas na wielką radość.
Radość z odkrycia prawdy o wts.
Tobie też tego życzę z serca.
:'( :'( :D :D :D
-
Znam przypadki odejść w nieco innej kolejności najpierw kochanka lub kochanek a póżniej mąż żona i WTS
be!
I jesteś pewien , że to źle świadczy o tej osobie? a może było tak :
mąż, żona ,szybko , w młodym wieku żeby nie dopuścić się grzechu, zadowolić rodziców , starszych stojących na straży cudzej cnoty.
Potem życie codzienne , które zweryfikowało to już istniejące małżeństwo , dwoje zupełnie nie dobranych ludzi nie potrafiących wzajemnie się wspierać .
Naprawdę uważasz , że argument Jehowa nie nawidzi rozwodów jest dostateczny do tego by całe swoje życie spędzić w związku z obcym człowiekiem?
No tak ale dalej jest następny , w nowym świecie wszystko będzie cacy ..Acha najważniejsze pominęłam , przyniosłam/ em wstyd organizacji , Jehowie , okazałam/em się samolubna/y , zamiast szukać pomocy w książce " Szczęście w życiu rodzinnym" czy coś takiego .
Mat
7
1 Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. 2 Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. 3 Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? 4 Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, gdy belka [tkwi] w twoim oku? 5 Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata.
-
Witaj Weronika 1234 (A czemu jeszcze nie pięć)?
Otóż zaglądamy na takie fora jak te, by zrozumieć swoje decyzje, co do przynależności do tego wyznania.
Trudno jest nam się przyznać przed samym sobą, że tak naprawdę trafiliśmy do sekty. Jeszcze gorzej mają Ci, co byli od urodzenia.
Uczestniczyliśmy w czymś co wydaje nam się wstydem, dlatego tak głęboko to w nas siedzi.
Wylezliśmy z bagna i pomału się oczyszczamy.
Pozdrawiam serdecznie
-
A czy skorzystałaś z fachowej pomocy np Psychiatry? (nie chcę tymi słowami dokuczać, bo sam korzystam i wiem że to nie jest nic strasznego)
Bardzo ciekawe jest to że Psychiatra niewiele mówi i zadaje Ci takie pytania że to Ty sama jesteś w stanie zrozumieć co tej pory się działo, pomaga żyć dalej zostawiając problemy z przeszłości które teraz mogą Cię spowalniać.
Na dodatek Psychiatra jest za darmo - wystarczy zapisać się na pierwszą wizytę (czeka się od 0,5 roku), odczekać swoje, Lekarz Psychiatra zapisze Ci Terapię, na którą też będziesz musiała poczekać - i to wszystko za FREE, jest tylko potrzebna tutaj twoja determinacja! A skoro już odważyłaś się tutaj odezwać może zrobisz kolejne KROKI.
Pozdrawiam Ciepło i życzę miłego dnia