Świadkowie Jehowy - forum dyskusyjne
DYSKUSJE DOKTRYNALNE => BIBLIA - DYSKUSJE..... => Wątek zaczęty przez: Noc_spokojna w 30 Kwiecień, 2016, 18:30
-
Przypowieść o Bogaczu i Łazarzu (Łk 16:19-31) jest bardzo niewygodna dla Świadków Jehowy. W przypowieści tej ukazał bowiem Jezus naukę o nieśmiertelności duszy. Jakby nie interpretować tej przypowieści, nie można posądzać przecież Jezusa o wymyślanie opowiadania o życiu pozagrobowym, w które sam by nie wierzył lub twierdzić, że Jezus nie nauczał tutaj o duszy nieśmiertelnej. Jezus opowiedział tę przypowieść w obecności faryzeuszy, a ci wierzyli w życie pozagrobowe. Dlatego też twórcy Przekładu Nowego Świata musieli zmienić niewygodne dla nich słowa Jezusa w tej przypowieści. Uczynili to w wersecie Łk 16:22:
Lk 16:22 Bg „I stało się, że umarł on żebrak, i odniesiony był od Aniołów na łono Abrahamowe; umarł też i bogacz, i pogrzebiony jest.”
Lk 16:22 BT „Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.”
Lk 16:22 Bw „I stało się, że umarł żebrak, i zanieśli go aniołowie na łono Abrahamowe; umarł też bogacz i został pochowany.”
Lk 16:22 Bp „I umarł ubogi, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i złożono go w grobie.”
Lk 16:22 NS „Po pewnym czasie żebrak umarł i został zaniesiony przez aniołów na miejsce u piersi Abrahama. "Także bogacz umarł i został pogrzebany.”
Lk 16:22 WH „εγενετο δε αποθανειν τον πτωχον και απενεχθηναι αυτον υπο των αγγελων εις τον κολπον αβρααμ απεθανεν δε και ο πλουσιος και εταφη”
Łono Abrahama z tej przypowieści to hades dla sprawiedliwych, w którym przebywały dusze oczekujące na zbawienie. Faryzeusze nauczali, że dusza człowieka może osiągnąć zaraz po śmierci albo "łono Abrahama", które jest miejscem pośrednim przed zmartwychwstaniem albo cierpienie w gehennie. Widać więc jak podobne były wierzenia faryzeuszy do nauki Jezusa. Jednak w Przekładzie Nowego Świata zmieniono określenie "łono Abrahama" na "miejsce u piersi Abrahama", zmieniając tym samym sens tej niewygodnej dla Strażnicy przypowieści.
Świadkowie Jehowy mają wiele problemów z tą przypowieścią, bo w swej krótkiej historii zmieniali już jej interpretację. Kiedyś uczyli, że Łazarz symbolizuje "narody pogańskie" a bogacz "naród żydowski". Później nauczali, że bogacz to "samolubne duchowieństwo chrześcijaństwa", a Łazarz oznacza "wiernych członków ostatka 'ciała Chrystusowego'" zgromadzanych od 1919r. Dziś mówią, że Łazarz przedstawiał "zwykłych ludzi, którzy uznali Syna Bożego", a bogacz "zadufanych w sobie przywódców religijnych". Jaka będzie interpretacja w przyszłości? Którą z nich uznawał Jezus?
-
Jest to bardzo niewygodny werset dla Świadków Jehowy. W wersecie tym bowiem apostoł Paweł wyraźnie mówi, iż tuż po śmierci złączy się z Chrystusem:
Flp 1:23 Bg „Albowiem jestem ściśniony od tego obojga, pragnąc być rozwiązany, a być z Chrystusem, bo to daleko lepiej:”
Flp 1:23 BT „Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze,”
Flp 1:23 Bw „Albowiem jedno i drugie mnie pociąga: pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, bo to daleko lepiej;”
Flp 1:23 Bp „Nęci mnie jedno i drugie. Pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, co byłoby lepsze,”
Flp 1:23 NS „Jestem pod naciskiem tych dwóch rzeczy; ale czego istotnie pragnę, to zostać uwolnionym i być z Chrystusem, bo to oczywiście jest o wiele lepsze.”
Flp 1:23 WH „συνεχομαι δε εκ των δυο την επιθυμιαν εχων εις το αναλυσαι και συν χριστω ειναι πολλω γαρ μαλλον κρεισσον”
Po pierwsze: Autorzy Przekładu Nowego Świata przetłumaczyli greckie słowo ANALYSAI oznaczające "odchodzić" (= "umrzeć") jako "uwolnić". Takiego tłumaczenia tego słowa nie znajdziemy jednak w żadnym słowniku greckim.
Po drugie: we fragmencie tym autorzy Przekładu Nowego Świata dodali kilka wyrazów - zaznaczono podkreśleniem, które wyraźnie zmieniają sens wypowiedzi Pawła, a których oczywiście nie ma w rękopisie greckim. Zrobili to tak sprytnie, aby ukryć fakt, iż Paweł wierzył, iż będzie po śmierci z Chrystusem. Taka implikacja byłaby oczywiście bardzo niewygodna dla Świadków Jehowy, którzy nie wierzą w duszę nieśmiertelną. Należało więc ponownie poprawić biblię.
-
Lk 16:22 NS „Po pewnym czasie żebrak umarł i został zaniesiony przez aniołów na miejsce u piersi Abrahama. "Także bogacz umarł i został pogrzebany.”
Ciekawe, że jednak Towarzystwo użyło terminu "miejsce", choć uczy, że nie chodzi o miejsce tylko o inną sytuację ;):
„Bogacz w przypowieści wyobrażał zadufanych w sobie przywódców religijnych, którzy najpierw odrzucili Jezusa, a potem go zabili. Łazarz przedstawiał zwykłych ludzi, którzy uznali Syna Bożego” (Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi 1990 s. 88).
-
Co do tekstu z Biblii ŚJ:
Flp 1:21-23 – „Albowiem w moim wypadku żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk. A jeśli dalej żyć w ciele, jest to owoc mej pracy – ale co wybrać, tego nie wyjawiam. Jestem pod naciskiem tych dwóch rzeczy; ale czego istotnie pragnę, to zostać uwolnionym i być z Chrystusem, bo to oczywiście jest o wiele lepsze”.
Paweł ukazuje swą wiarę w nieśmiertelność duszy w tym tekście. Pisze, że dla niego „umrzeć – to zysk” (Flp 1:21) i pragnie odejść z tego świata, aby być z Chrystusem (Flp 1:23). Apostoł zwraca się do Filipian, że wolałby być teraz z Jezusem niż z nimi (choć im jest potrzebny – Flp 1:22).
-
Co do tekstu:
Łk 16:22-23 – Now in course of time the beggar died and he was carried off by the angels to the bosom [position] of Abraham. “Also, the rich man died and was buried. And in Ha′des he lifted up his eyes, he existing in torments, and he saw Abraham afar off and Laz′a•rus in the bosom [position] with him...”
Łk 16:22-23 – „Po pewnym czasie żebrak umarł i został zaniesiony przez aniołów na miejsce u piersi Abrahama. »Także bogacz umarł i został pogrzebany. A w Hadesie podniósł oczy, będąc w męczarniach, i w oddali ujrzał Abrahama oraz Łazarza u jego piersi...«”.
Dodano w języku polskim słowo „miejsce” bez nawiasu. W języku angielskim słowo to występuje nawet dwa razy (w nawiasach). Czyli nie ma go w oryginale.
Owszem to "miejsce", ale to Łono Abrahama, które do dziś jest używane w przenośni czy potocznie, a nie żadne piersi Abrahama. ;)
Tylko o dziwo dla Towarzystwa to wcale nie "miejsce". :-\
-
Jest to bardzo niewygodny werset dla Świadków Jehowy. W wersecie tym bowiem apostoł Paweł wyraźnie mówi, iż tuż po śmierci złączy się z Chrystusem:
Flp 1:23 Bg „Albowiem jestem ściśniony od tego obojga, pragnąc być rozwiązany, a być z Chrystusem, bo to daleko lepiej:”
Flp 1:23 BT „Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze,”
Flp 1:23 Bw „Albowiem jedno i drugie mnie pociąga: pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, bo to daleko lepiej;”
Flp 1:23 Bp „Nęci mnie jedno i drugie. Pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, co byłoby lepsze,”
Flp 1:23 NS „Jestem pod naciskiem tych dwóch rzeczy; ale czego istotnie pragnę, to zostać uwolnionym i być z Chrystusem, bo to oczywiście jest o wiele lepsze.”
Jeżeli wg Flp 1:21-23 Apostoł Paweł wg nauki ŚJ będąc „duszą”, czyli osobą, zmartwychwstał niewidzialnie w roku 1918 (lub 1878, wg starej nauki), to właściwie nie wiadomo o co ŚJ chodzi. Po co przeprowadzają polemikę z tym fragmentem, skoro on się już zrealizował? Oto ich dawniejsza i aktualna nauka o tym zmartwychwstaniu „duszy” (osoby) Pawła:
„Przez wiele lat Badacze Pisma Świętego utrzymywali, że zmartwychwstanie apostołów i innych wiernych świętych, którzy zasnęli w Jezusie, nastąpiło wiosną 1878 roku” (ang. Strażnica 15.05 1927 s. 150).
„Chrystus został osadzony na tronie w roku 1914; lecz zmartwychwstanie, nawet jego wiernych apostołów, zaczęło się dopiero trzy i pół roku później” („Życie i zdrowie” 1932 s. 17).
„Apostoł Paweł zaznaczył, że namaszczeni chrześcijanie, którzy od dawna spali w grobach, mieli być pierwsi przywróceni do życia, aby się znaleźć u boku Chrystusa Jezusa w dziedzinie duchowej. Od lat przedstawia się dowody wskazujące na to, że najwyraźniej ma to miejsce od roku 1918” (Strażnica Nr 9, 1993 s. 13).
„Tych 144 000 chrześcijan – do których należą między innymi wierni apostołowie Jezusa – miało powstać z martwych do życia w niebie. Kiedy? Apostoł Paweł wyjaśnił, że nastąpi to w czasie obecności Chrystusa (...) W tym okresie właśnie żyjemy, co szerzej omówimy w 9 rozdziale tej książki. Dzisiaj więc, gdy nieliczni pozostali ze 144 000 umierają, są od razu wskrzeszani do życia niebiańskiego...” („Czego naprawdę uczy Biblia?” s. 74).
-
Dusza nieśmiertelna według „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” 1997
Towarzystwo Strażnica postarało się dopasować swoją Biblię w kwestii duszy do własnej wykładni. Między innymi wprowadziło w swoim przekładzie swoistą interpunkcję w jednym z wersetów (w Łk 23:43). Dostawiło też słowa do swej Biblii („śmierć”), które mają narzucać pewne nauki lub tłumaczyło inaczej niż inni pewne zwroty biblijne (Hbr 12:23 – „życie duchowe”, zamiast „duchy”). Omówimy te kwestie poniżej.
Łk 23:43
Towarzystwo Strażnica w znanym fragmencie biblijnym wstawiło w swej Biblii dwukropek w innym miejscu niż większość przekładów. Ma to pokazać, że Jezus złożył obietnicę „dzisiaj” (którą zrealizuje za tysiące lat), a nie, iż dziś zostanie ona wypełniona.
Łk 23:43 – „A on rzekł do niego: »Zaprawdę mówię ci dzisiaj: Będziesz ze mną w Raju«” („Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997).
„Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata” (1994) zawierają 74 wypowiedzi Jezusa typu: „zaprawdę wam mówię” itp.
W 73 przypadkach, przecinek lub dwukropek, umieszczony jest w nich zaraz po słowach „wam mówię” (np. Mt 5:18) lub „mówię ci” (np. Mt 5:26), a tylko w jednym przypadku (Łk 23:43) po słowie następnym, tzn. „mówię ci dzisiaj”. Czy nie jest to dziwne?
Oto spis tych wersetów:
Mt 5:18, 26, 6:2, 5, 16, 8:10, 10:15, 23, 42, 11:11, 13:17, 16:28, 17:20, 18:3, 13, 18, 19, 19:23, 28, 21:21, 31, 23:36, 24:2, 34, 47, 25:40, 45, 26:13, 21, 34;
Mk 3:28, 8:12, 9:1, 41, 10:15, 29, 11:23, 12:43, 13:30, 14:9, 18, 25, 30;
Łk 4:24, 12:37, 18:17, 29, 21:32, 23:43;
J 1:51, 3:3, 5, 11, 5:19, 24, 25, 6:26, 32, 47, 53, 8:34, 51, 58, 10:1, 7, 12:24, 13:16, 20, 21, 38, 14:12, 16:20, 23, 21:18.
W Biblii Świadków Jehowy i to nawet w Ewangelii Łukasza jest kilka wersetów, które mają podobną konstrukcję, jak w tekście Łk 23:43 i zawierają termin „dzisiaj”. Jednak w nich Towarzystwo Strażnica nie zmieniło interpunkcji. Oto porównanie tych fragmentów:
Łk 23:43 – „A on rzekł do niego: »Zaprawdę mówię ci dzisiaj: Będziesz ze mną w Raju«” („Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997).
Łk 4:21 – „Wtedy zaczął do nich mówić: »Dzisiaj spełnił się ten fragment Pisma, któryście właśnie usłyszeli«” (jw.).
Łk 19:9 – „Na to Jezus rzekł do niego: »Dzisiaj wybawienie przyszło do tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama...«” (jw.).
Łk 22:61 – „Pan zaś odwrócił się i spojrzał na Piotra, a Piotr przypomniał sobie wypowiedź Pana, jak rzekł do niego: »Dzisiaj, zanim kogut zapieje, trzykrotnie się mnie zaprzesz«” (jw.).
Mk 14:30 – „Wtedy Jezus rzekł do niego: »Zaprawdę ci mówię: Ty dzisiaj, i to tej nocy, zanim kogut dwa razy zapieje, właśnie ty trzy razy się mnie zaprzesz«” (jw.).
Hbr 3:7 – „Dlatego, jak mówi duch święty: »Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu...«” (jw.). Patrz też np. 2Sm 19:5, 1Krl 2:24.
Widzimy, że tylko w jednym przypadku Towarzystwo Strażnica dostosowało tekst Biblii do swej doktryny. W pozostałych miejscach, gdy nie było to tej organizacji potrzebne, oddała ona fragmenty ze słowem „dzisiaj”, tak jak inne Pisma Święte.
Celowe przestawienie kolejności greckich słów w tłumaczeniu Świadków Jehowy na język polski ułatwiło im zmianę interpretacji Łk 23:43. W tekście greckim jest kolejność „ze Mną będziesz” (with me you will be – The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985), a Świadkowie Jehowy tekst oddali przez „będziesz ze mną” (you will be with me – jw.). Choć tłumacze dopuszczają takie przestawienie (patrz np. Biblia warszawska), to jednak dosłowny przekład tego fragmentu, jaki ma Biblia Tysiąclecia, mniej nadawał się do zmiany interpunkcji. Towarzystwo Strażnica przesunęło więc kolejność słów, aby maksymalnie dostosować ten fragment do swej interpretacji. Organizacja ta zdawała sobie też sprawę z tego, że gdyby pozostawiono kolejność słów bez zmian, to potrzebny by był jej spójnik „że” przed słowem „ze Mną”, tzn. „że ze Mną będziesz”. Niestety spójnika tego brak, więc zmieniono kolejność słów.
Poniżej ukazujemy to bardziej obrazowo. W omawianym fragmencie jest taka oto kolejność słów greckich (w nawiasach podajemy numer kolejny słowa), według przekładu międzywierszowego:
Łk 23:43 – I (1); powiedział (2); mu (3); Amen (4); ci (5); mówię (6); dzisiaj (7); ze (8); mną (9); będziesz (10); w (11); raju (12) (patrz „Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi” ks. prof. dr hab. Remigiusz Popowski SDB, dr Michał Wojciechowski, Warszawa 1993; por. The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).
Natomiast w przekładzie oficjalnym Towarzystwa Strażnica, z powodów doktrynalnych, kolejność jest inna:
Łk 23:43 – A on (1); rzekł (2); do niego (3); Zaprawdę (4); mówię (6); ci (5); dzisiaj (7); Będziesz (10); ze (8); mną (9); w (11); Raju (12) (patrz „Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997).
Towarzystwo Strażnica daje takie oto zapewnienie co do „szyku wyrazów w przekładzie” Nowego Świata, w stosunku do tekstu oryginalnego:
„Nawet szyk wyrazów w przekładzie powinien z reguły być analogiczny do występującego w tekście hebrajskim lub greckim, gdyż dzięki temu osiąga się zgodne z oryginałem akcentowanie myśli. Dosłowność pozwala dokładnie przekazać styl, barwę oraz rytm myśli tekstu oryginalnego” („Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 326).
Niestety widać, że to zapewnienie organizacji Świadków Jehowy mija się z prawdą w przypadku tekstu Łk 23:43.
Towarzystwo Strażnica w swoim przekładzie międzywierszowym przekazało tekst grecki Łk 23:43, w którym przecinek jest przed słowem „dzisiaj” (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).
W tekście angielskim, w tłumaczeniu „słowo w słowo”, nie zamieściło wcale tego przecinka (jw.).
Natomiast w oficjalnym swym tekście angielskim umieściło przecinek po słowie „dzisiaj” (jw.).
Ciekawe, że dawny przekład międzywierszowy, który wydawało Towarzystwo Strażnica, oddaje tekst Łk 23:43 tak, jak większość Biblii. Oto jego tekst przekazany w tłumaczeniu „słowo w słowo”:
Łk 23:43 - And he said to him the Jesus; Indeed I say to thee, today with me thou shalt be in the paradise. (The Emphatic Diaglott 1942).
Podobnie oddano te słowa w tym przekładzie w tłumaczeniu oficjalnym i w tekście greckim (przecinek umieszczono przed słowem „dzisiaj”).
-
Hbr 12:23
Towarzystwo Strażnica w tekście Hbr 12:23 przetłumaczyło inaczej niż inni pewien zwrot biblijny. Zamiast terminu „duchy” wstawiło w swym przekładzie dwa słowa: „życie duchowe”.
Hbr 12:23 – „w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, i do Boga, Sędziego wszystkich, i do życia duchowego prawych, którzy zostali doprowadzeni do doskonałości” („Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997).
Biblia Tysiąclecia ma w tekście Hbr 12:23 następujące słowa:
„[przystąpiliście] do duchów sprawiedliwych, które już doszły celu”.
Tekst ten ukazuje pośmiertne życie, natomiast Biblia Towarzystwa Strażnica sugeruje „życie duchowe” żyjących jeszcze na ziemi. W tekście angielskim przekazano to następująco:
Hbr 12:23 – and the spiritual lives of righteous ones who have been made perfect, (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).
Jednak przekład międzywierszowy Towarzystwa Strażnica ukazuje zupełnie inny tekst w tłumaczeniu „słowo w słowo”. Nie ma w nim słowa „życie” (ang. lives) i brak słowa „duchowe” (ang. spiritual), a jest słowo „duchy” (ang. spirits):
and to spirits of righteous (ones) having been perfected, (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).
Zresztą nawet oficjalny przekład angielski Biblii z referencjami Towarzystwa Strażnica zawiera w przypisie do Hbr 12:23 takie oto słowa:
“Spiritual lives.” Lit., “spirits.” Gr., pneu′ma•si; (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).
Wygląda to tak:
New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984
Hbr 12:23 – and the spiritual lives of righteous ones who have been made perfect...
„Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997
Hbr 12:23 – „i do życia duchowego prawych, którzy zostali doprowadzeni do doskonałości...”
Uwagi:
Przekład międzywierszowy ŚJ ukazuje inny tekst w tłumaczeniu „słowo w słowo”. Nie ma w nim słowa „życie” i brak słowa „duchowe”, a jest termin „duchy”: and to spirits of righteous (ones) having been perfected, (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).
-
Sen śmierci
Towarzystwo Strażnica w swym przekładzie biblijnym dodało w kilku miejscach słowo „śmierć”, które ma uzupełniać termin „sen”, to znaczy oddaje to jako „sen śmierci”. Organizacja ta nie chce dopuścić by ktoś pomyślał, że ci, którzy umierają, w jakiś sposób egzystują. Bo przecież każdemu sen kojarzy się jednak z życiem. Śpią osoby żywe, a każdy śpiący egzystuje w pewien sposób. Dodanie słowa „śmierć” ma definitywnie zaprzeczyć jakiemukolwiek życiu. I tu dla Towarzystwa Strażnica nie ma znaczenia, że to słowo nie występuje w tych fragmentach Biblii (w oryginale greckim), w których ono je dodało. W języku angielskim z ‘przyzwoitości’ termin ten wstawiono w nawiasie kwadratowym, który oznacza, że dostawionego słowa nie ma w oryginale greckim.
Przykład:
New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984
Dz 7:60 – And after saying this he fell asleep [in death]
„Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata” 1997
Dz 7:60 – „Kiedy to powiedział, zapadł w sen śmierci”
Dodano w języku polskim słowo „śmierci” bez nawiasu. Ma to zapewne za zadanie podkreślenie, że zmarli nie egzystują w żaden sposób.
To samo dotyczy tekstu Dz 13:36, 1Kor 7:39, 11:30, 15:6, 18, 20 i 51. 1Tes 4:13-15, 2P 3:4.
-
Teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
Teksty według „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” 1997
1) 1Sm 28:11-20 – Wtedy kobieta rzekła: „Kogo mam ci sprowadzić?” Odrzekł: „Sprowadź mi Samuela”. Kiedy kobieta ujrzała „Samuela”, zaczęła krzyczeć na cały głos; i odezwała się owa kobieta do Saula: „Dlaczego mnie oszukałeś, skoro to ty jesteś Saul?” Ale król rzekł do niej: „Nie bój się; lecz co ujrzałaś?” I kobieta powiedziała Saulowi: „Ujrzałam jakiegoś boga wychodzącego z ziemi”. Od razu rzekł do niej: „Jak wygląda?”, a ona odrzekła: „Wychodzi starzec, okryty płaszczem bez rękawów”. Wówczas Saul rozpoznał, że to „Samuel”, i pokłonił się nisko twarzą ku ziemi, i padł na twarz. A „Samuel” odezwał się do Saula: „Czemu mnie niepokoisz, każąc mnie sprowadzić?” Saul odrzekł: „Jestem w wielkich opałach, gdyż Filistyni walczą ze mną, a Bóg odstąpił ode mnie i już mi nie odpowiedział ani przez proroków, ani przez sny; wzywam cię więc, byś mi oznajmił, co mam robić”. I „Samuel” przemówił: „Czemu więc wypytujesz mnie, skoro Jehowa odstąpił od ciebie i jest twoim wrogiem? I Jehowa uczyni dla siebie tak, jak mówił przeze mnie, i Jehowa wyrwie królestwo z twej ręki, a da je twemu bliźniemu, Dawidowi. Ponieważ nie usłuchałeś głosu Jehowy i nie wywarłeś jego płonącego gniewu na Amaleku, właśnie to uczyni ci Jehowa w dniu dzisiejszym. A ponadto Jehowa wyda Izraela razem z tobą w rękę Filistynów i jutro ty oraz twoi synowie będziecie ze mną. Również obóz izraelski Jehowa wyda w rękę Filistynów”. Wtedy Saul szybko padł na ziemię jak długi i bardzo się przestraszył z powodu słów „Samuela”. Nie miał też sił, bo już cały dzień i całą noc nie jadł pokarmu.
[Fragment ten przekazujemy kursywą aby nie zatracić kwestii imienia Samuela, które Towarzystwo Strażnica przekazało jako „Samuel” (dodano cudzysłów). Chce ono narzucić tu swoje powątpiewanie co do ducha Samuela. Nie ma w tym fragmencie nic o demonie, o którym uczą Świadkowie Jehowy. Mowa jest o Samuelu. Tak określa go autor natchniony (1Sm 28:14-16, 20). Duch Samuela przepowiedział w imieniu Boga (1Sm 28:16, 18) samą prawdę. Popatrzmy na stwierdzenia: „Samuel” odezwał się; „Samuel” przemówił; z powodu słów „Samuela”.]
2) Ps 23:6 – „Zaiste, dobroć i lojalna życzliwość będą za mną podążać przez wszystkie dni mego życia; ja zaś mieszkać będę w domu Jehowy przez długie dni”.
3) Ps 73:24-25 – „Radą swoją mnie poprowadzisz, a potem weźmiesz mnie do chwały. Kogóż mam w niebiosach? I poza tobą nie mam żadnej innej rozkoszy na ziemi”.
4) Prz 15:24 – „Dla człowieka, który działa z wnikliwością, ścieżka życia wiedzie w górę, by odwrócić od Szeolu – w dole”.
5) Prz 24:14 – „Tak samo znaj mądrość dla swej duszy. Jeśli ją znalazłeś, to jest jakaś przyszłość, a nadzieja twa nie zostanie zniweczona”.
6) Koh 12:7 – „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał”.
[Świadkowie Jehowy na ogół cytują ludziom inne słowa Koheleta: „Któż wie, czy duch synów ludzkich wstępuje w górę, a duch zwierzęcia – czy zstępuje na dół, ku ziemi?” (Koh 3:21).]
7) Iz 24:23 – „I speszył się księżyc w pełni, a jaskrawe słońce się zawstydziło, bo Jehowa Zastępów został królem na górze Syjon oraz w Jerozolimie i przed swymi starszymi – w chwale”.
[Por. omówienie tekstu Ap 4:4.]
-
Kolejne teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
8) Mt 10:28 – „ I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy, ale raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zgładzić w Gehennie”.
[Widzimy, że Bóg nie gładzi w Gehennie dusz, które postępują Jego drogą.]
9) Mt 17:3 – „I oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, którzy z nim rozmawiali”.
10) Mt 27:47-49 – „Słysząc to, niektórzy ze stojących tam zaczęli mówić: »Ten człowiek woła Eliasza«. I natychmiast jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, nasączył ją kwaśnym winem, a nałożywszy ją na trzcinę, zaczął dawać mu pić. Ale pozostali rzekli: »Zostaw go! Zobaczmy, czy Eliasz przyjdzie go wybawić«”.
[Ten tekst potwierdza to, że w I w. po Chr. wierzono w życie pozagrobowe. Żydzi zrozumieli, że Jezus wzywa na pomoc egzystującego w hadesie sprawiedliwych Eliasza (por. Mt 17:3).]
11) Mt 28:20 – „A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy”.
[Jezus te słowa wypowiedział bezpośrednio do Apostołów, więc jeśli dotrzymał słowa, to jest z nimi też po śmierci.]
12) Mk 8:35 – „Bo kto by chciał wybawić swą duszę, ten ją straci, ale kto by stracił swą duszę ze względu na mnie i na dobrą nowinę, ten ją wybawi”.
13) Mk 9:4 – „Ponadto ukazali się im Eliasz z Mojżeszem i rozmawiali z Jezusem”.
14) Mk 15:35-36 – „I niektórzy ze stojących w pobliżu, usłyszawszy to, odezwali się: »Oto woła Eliasza«. A ktoś pobiegł, nasączył gąbkę kwaśnym winem i nałożywszy ją na trzcinę, zaczął dawać mu pić, mówiąc: »Zostawcie go! Zobaczmy, czy Eliasz przyjdzie go zdjąć«”.
[Ten tekst potwierdza to, że w I w. po Chr. wierzono w życie pozagrobowe. Żydzi zrozumieli, że Jezus wzywa na pomoc egzystującego w hadesie sprawiedliwych Eliasza (por. Mk 9:4).]
15) Łk 9:30 – „Oto też rozmawiali z nim dwaj mężczyźni, którymi byli Mojżesz i Eliasz”.
16) Łk 12:4 – „Ponadto mówię wam, moi przyjaciele: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nie są w stanie nic więcej uczynić”.
[Por. powyżej Mt 10:28.]
17) Łk 16:22-23 – „pewnym czasie żebrak umarł i został zaniesiony przez aniołów na miejsce u piersi Abrahama. »Także bogacz umarł i został pogrzebany. A w Hadesie podniósł oczy, będąc w męczarniach, i w oddali ujrzał Abrahama oraz Łazarza u jego piersi...«”.
[„Łono Abrahama” (Łk 16:22), jak określają inne przekłady biblijne to „miejsce u piersi Abrahama” z tej przypowieści, to hades sprawiedliwych, w którym przebywają dusze oczekujące na ofiarę Jezusa, aby być z Nim (por. hades niesprawiedliwych – Łk 16:23). Więcej o tym fragmencie napisaliśmy w artykule pt. Piekło w Biblii Świadków Jehowy???]
18) Łk 23:43 – „A on rzekł do niego: »Zaprawdę mówię ci dzisiaj: Będziesz ze mną w Raju«”.
[Nawet jeśli odczytamy ten fragment jako „mówię ci dzisiaj: ...”, to bez komentarza Towarzystwa Strażnica możemy rozumieć inaczej ten tekst niż ono. Niekoniecznie trzeba zaraz pojmować te słowa, jako mające wypełnić się dopiero za tysiące lat. Każdy sam, znając naukę Jezusa, może wyciągnąć wniosek, kiedy będzie łotr w raju z Jezusem, nawet jeśli tylko mu mówiono o tym „dzisiaj”. Na temat Łk 23:43 pisaliśmy powyżej we wprowadzeniu. Inne kwestie związane z tekstem Łk 23:43 opisaliśmy w rozdziale Łotr w raju w książce pt. „W obronie wiary” (patrz www.piotrandryszczak.p ).]
19) Łk 24:37-39 – „Oni zaś, przerażeni i wystraszeni, mniemali, że widzą ducha. Rzekł więc do nich: »Czemu jesteście strapieni i czemu w waszych sercach powstają wątpliwości? Zobaczcie moje ręce i moje stopy, że to jestem ja; dotknijcie mnie i zobaczcie, gdyż duch nie ma ciała ani kości, jak to widzicie, iż ja mam«”.
[Wiarę pierwszych chrześcijan w nieśmiertelność duszy ludzkiej ukazuje scena objawienia się Chrystusa Apostołom, którym wydawało się, że jest to duch zmarłego Jezusa (Łk 24:37 i 39). Oni nie dowierzali, że Chrystus zmartwychwstał, ale nie negowali tego, że mogą Go ujrzeć jako ducha.]
-
Kolejne teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
20) J 2:19-22 – „Odpowiadając, Jezus rzekł do nich: »Zburzcie tę świątynię, a ja w trzy dni ją wzniosę«. Żydzi więc powiedzieli: »Tę świątynię budowano czterdzieści sześć lat, a ty ją wzniesiesz w trzy dni?« Ale on mówił o świątyni swego ciała. Kiedy jednak został wskrzeszony z martwych, jego uczniowie przypomnieli sobie, że to mawiał; i uwierzyli Pismu oraz wypowiedzi, którą wyrzekł Jezus”.
[Gdyby Chrystus nie wierzył w duszę nieśmiertelną, to by nie mógł powiedzieć „a ja w trzy dni ją wzniosę”, mówiąc o swym ciele. Mógłby najwyżej mówić, że Ojciec może Go wskrzesić, a nie, że On sam też będzie brał udział we wskrzeszaniu ciała.]
21) J 3:15-16 – „aby każdy, kto w niego wierzy, miał życie wieczne. Albowiem Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne”.
22) J 3:36 – „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto jest nieposłuszny Synowi, nie ujrzy życia, lecz pozostaje na nim srogi gniew Boży”.
23) J 5:24 – „Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Kto słyszy moje słowo i wierzy temu, który mnie posłał, ten ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz przeszedł ze śmierci do życia”.
24) J 6:47 – „Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Kto wierzy, ma życie wieczne”.
25) J 6:58 – „To jest chleb, który zstąpił z nieba. Nie jest tak, jak wtedy, gdy wasi praojcowie jedli, a jednak pomarli. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”.
26) J 8:51-52 – „»(...) Zaprawdę, zaprawdę wam mówię: Jeżeli ktoś będzie zachowywał moje słowo, przenigdy nie ujrzy śmierci«. Żydzi rzekli do niego: »Teraz już wiemy, że masz demona. Abraham umarł, a także prorocy; ty zaś mówisz: ‛Jeżeli ktoś będzie zachowywał moje słowo, przenigdy nie zakosztuje śmierci’...«”.
27) J 10:27-28 – „Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one podążają za mną. I ja daję im życie wieczne, a one na pewno nie zostaną zgładzone i nikt ich nie wyrwie z mojej ręki”.
28) J 11:25-26 – „Jezus rzekł do niej: »Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, ten choćby nawet umarł, ożyje, a każdy, kto żyje i we mnie wierzy, przenigdy nie umrze. Czy w to wierzysz?«”.
29) J 12:25 – „Kto kocha swą duszę, ten ją niszczy, ale kto nienawidzi swej duszy w tym świecie, ten ją ustrzeże dla życia wiecznego”.
30) J 14:16 – „a ja poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki”.
[Jezus te słowa wypowiedział bezpośrednio do Apostołów, więc jeśli dotrzymał słowa, to Duch Święty jest z nimi też po śmierci.]
31) J 17:3 – „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”.
-
Kolejne teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
32) Rz 6:22-23 – „Jednakże teraz, skoro zostaliście uwolnieni od grzechu, lecz staliście się niewolnikami Boga, macie wasz owoc w postaci świętości, a na koniec – życie wieczne. Albowiem zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć, lecz darem, który daje Bóg, jest życie wieczne przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana”.
33) Rz 8:10 – „Jeżeli zaś Chrystus jest w jedności z wami, to ciało wprawdzie jest martwe ze względu na grzech, lecz duch jest życiem ze względu na prawość”.
34) Rz 8:13 – „bo jeśli żyjecie w zgodzie z ciałem, niechybnie pomrzecie, ale jeśli duchem uśmiercacie praktyki ciała, będziecie żyć”.
35) Rz 8:38-39 – „Albowiem jestem przekonany, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani rządy, ani rzeczy teraźniejsze, ani rzeczy przyszłe, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas oddzielić od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu”.
36) Rz 14:8 – „bo czy żyjemy, żyjemy dla Jehowy, czy też umieramy, umieramy dla Jehowy. Dlatego czy żyjemy, czy też umieramy, należymy do Jehowy”.
37) 1Kor 12:27 – „A wy jesteście ciałem Chrystusa, z osobna zaś – członkami”.
[Paweł nazywa Lud Boży „Ciałem Chrystusa”, więc nie wiadomo czemu Pan miałby wprawiać w stan nieświadomości i śmiertelności nas, członki swego ciała: „bo nigdy nikt nie miał w nienawiści swego ciała, lecz każdy je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus – zbór, ponieważ jesteśmy członkami jego ciała” (Ef 5:29-30).]
38) 2Kor 5:1-9 – „Wiemy bowiem, że jeśliby nasz ziemski dom, ten namiot, się rozpadł, to będziemy mieć budowlę od Boga, dom nie rękami uczyniony, wieczny — w niebiosach. 2 Bo w tym domostwie naprawdę wzdychamy, gorąco pragnąc przyoblec się w to, które jest dla nas z nieba, 3 aby rzeczywiście się w nie przyoblekłszy, nie okazać się nagimi. 4 My, którzy jesteśmy w tym namiocie, istotnie wzdychamy, przytłoczeni; nie chcemy bowiem go zdjąć, lecz przyoblec się w ten drugi, żeby to, co śmiertelne, zostało pochłonięte przez życie. 5 A właśnie na to zrodził nas Bóg, który nam dał zadatek tego, co ma przyjść, mianowicie ducha. 6 Toteż zawsze jesteśmy pełni otuchy i wiemy, że dopóki mamy dom w ciele, jesteśmy nieobecni u Pana, 7 gdyż chodzimy dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu. 8 Jesteśmy zaś pełni otuchy i radzi bylibyśmy raczej stać się nieobecni w ciele, a znaleźć dom u Pana. 9 Dlatego też stawiamy sobie za cel, żebyśmy – czy to mając u niego dom, czy będąc u niego nieobecnymi – byli godni jego upodobania”.
[Paweł w 2Kor 5:1-9 przedstawia swą wiarę w nieśmiertelność duszy. Pisze on, że chciałby w jednej chwili, w momencie powrotu Jezusa być przyodzianym w ciało uwielbione (2Kor 5:2, 4), ale wie, że jeśli umrze wcześniej, może być przez pewien czas bez ciała chwalebnego. Nazywa ten stan „nagością” (2Kor 5:3), tzn. mówi o egzystencji samej duszy. Wspomina też, że w ciele jesteśmy daleko od Pana (2Kor 5:6) i chciałby on swą duszą opuścić ciało, aby być z Jezusem (2Kor 5:8).]
39) Ga 6:8 – „bo kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie, ale kto sieje ze względu na ducha, ten z ducha żąć będzie życie wieczne”.
40) Flp 1:21-23 – „Albowiem w moim wypadku żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk. A jeśli dalej żyć w ciele, jest to owoc mej pracy – ale co wybrać, tego nie wyjawiam. Jestem pod naciskiem tych dwóch rzeczy; ale czego istotnie pragnę, to zostać uwolnionym i być z Chrystusem, bo to oczywiście jest o wiele lepsze”.
[Paweł ukazuje swą wiarę w nieśmiertelność duszy w tym tekście. Pisze, że dla niego „umrzeć – to zysk” (Flp 1:21) i pragnie odejść z tego świata, aby być z Chrystusem (Flp 1:23). Apostoł zwraca się do Filipian, że wolałby być teraz z Jezusem niż z nimi (choć im jest potrzebny – Flp 1:22).]
-
Kolejne teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
41) 1Tes 5:10 – „On za nas umarł, abyśmy czy czuwamy, czy śpimy, wraz z nim żyli”.
42) 1Tes 5:23 – „Oby sam Bóg pokoju w pełni was uświęcił. A duch i dusza, i ciało wasze, bracia, zdrowe pod każdym względem, niech będą zachowane bez nagany podczas obecności naszego Pana, Jezusa Chrystusa”.
43) 2Tm 1:10 – „ale teraz stała się ona wyraźnie widoczna dzięki ujawnieniu się naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, natomiast na życie i nieskażoność rzucił światło przez dobrą nowinę”.
[W tym fragmencie Towarzystwo Strażnica zastosowało słowo „nieskażoność”, zamiast „nieśmiertelność”, choć dawniej cytując inne Biblie oddawało to inaczej: „Głosząc dobrą nowinę o Królestwie Bożym, Jezus szerzył wśród ludzi oświecenie w sprawie zamierzeń Stwórcy. »Na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię« (2 Tymoteusza 1:10, BT)” (Strażnica 7, 1993 s. 11). Patrz też: Strażnica Nr 22, 1970 s. 22; Strażnica Tom XCII [1971] Nr 12 s. 17.]
44) Hbr 12:23 – „w ogólnym zgromadzeniu, i do zboru pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, i do Boga, Sędziego wszystkich, i do życia duchowego prawych, którzy zostali doprowadzeni do doskonałości”.
[Nawet jeśli odczytamy te słowa jako „[przystąpiliśmy] do życia duchowego prawych”, to bez komentarza Towarzystwa Strażnica możemy rozumieć inaczej ten tekst niż ono. Na temat Hbr 12:23 pisaliśmy powyżej we wprowadzeniu. Dodajmy, że i w polskiej literaturze organizacja ta potwierdza, że słowo „duchy” jest zawarte w tym wersecie: „Dalej czytamy w Liście do Hebrajczyków 12:23, 24: »I do Boga, sędziego wszystkich, i do duchowego życia [duchów, uw. marg.] sprawiedliwych, którzy uzyskali doskonałość, i do Jezusa, pośrednika nowego przymierza, i do krwi pokropienia, która przemawia lepiej niż krew Abla«” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 14 s. 23). Patrz też Strażnica Rok XCIX [1978] Nr 9 s. 21; Strażnica Rok XCV [1974] Nr 9 s. 9.]
45) Jk 1:21 – „Odrzućcie zatem wszelką plugawość i tę rzecz zbyteczną, zło, a z łagodnością przyjmujcie zaszczepianie słowa, które może wybawić wasze dusze”.
[Fragment ten mówi, że da się wybawić duszę od śmierci, więc może ona nie umrzeć.]
46) Jk 5:20 – „wiedzcie, że kto zawróci grzesznika z błędu jego drogi, ten wybawi jego duszę od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów”.
[Fragment ten mówi, że da się wybawić duszę od śmierci, więc może ona nie umrzeć.]
47) 1P 1:9 – „osiągając cel waszej wiary – wybawienie waszych dusz”.
48) 2P 1:13-14 – „Ale uważam za słuszne – dopóki jestem w tym przybytku – pobudzać was przez przypominanie, gdyż wiem, iż bliskie jest odłożenie mego przybytku, jak też mi na to wskazał nasz Pan, Jezus Chrystus”.
[Piotr ukazał wiarę w nieśmiertelność duszy. Mówił on o sobie: „dopóki jestem w tym przybytku” (2P 1:13). Wskazuje tym, że wierzył w to, iż jego „ja” tylko niedługo przebywać będzie w obecnym ciele, czyli przybytku. Później jego „ja”, czyli dusza, opuści ten przybytek ciała.]
49) 1J 2:17 – „Ponadto świat przemija i tak jest z jego pragnieniem, ale kto wykonuje wolę Boga, ten pozostaje na wieki”.
50) 1J 2:25 – „A to jest obietnica, którą on nam obiecał: życie wieczne”.
51) 1J 3:14 – „My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, ponieważ miłujemy braci. Kto nie miłuje, pozostaje w śmierci”.
52) 1J 5:11-13 – „I to jest świadectwo, że Bóg dał nam życie wieczne, a życie to jest w jego Synu. Kto ma Syna, ma to życie; kto nie ma Syna Bożego, nie ma tego życia. Piszę to wam, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne – wy, którzy wierzycie w imię Syna Boga”.
-
Kolejne teksty o duszy z Biblii ŚJ, na które natrafi czytający ten przekład:
53) Ap 4:4 – „A wokoło tronu są dwadzieścia cztery trony i na tych tronach ujrzałem zasiadających dwudziestu czterech starszych, ubranych w białe szaty wierzchnie, a na ich głowach złote korony”.
[Wiarę chrześcijan w życie pozagrobowe ukazuje obecność 24 Starców w niebie, jeszcze przed zmartwychwstaniem ciał (Ap 4:11). Oni są już obecni tam i kierują do Jana słowa: „Ale jeden ze starszych mówi do mnie: »Przestań płakać. Oto zwyciężył Lew, który jest z plemienia Judy, korzeń Dawida, aby otworzyć zwój i jego siedem pieczęci«” (Ap 5:5). Starcy ci, to pod symboliczną liczbą przedstawieni wszyscy święci Starego Testamentu (por. Iz 24:23).]
54) Ap 6:9-11 – „ujrzałem pod ołtarzem dusze pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu działalności świadczenia, którą im powierzono. I zawołały donośnym głosem, mówiąc: »Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?« I dano każdemu z nich białą długą szatę; i powiedziano im, aby odpoczęli jeszcze przez krótką chwilę, aż będzie uzupełniona liczba również ich współniewolników i braci, którzy mają zostać zabici, tak jak i oni”.
[Towarzystwo Strażnica ma z tekstem Ap 6:9 wiele problemów, bo w swej krótkiej historii proponowało co najmniej dwie przeciwstawne interpretacje tego wersetu: „Widzieć pod ołtarzem znaczy widzieć pod ziemią, w grobie (...) Dusze – Istoty tych, którzy umarli. Te dusze nie były w niebie” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 138); „pod symbolicznym ołtarzem w niebie widać dusze, to znaczy krew tych sług Bożych...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 100).]
55) Ap 14:13 – „I usłyszałem głos z nieba, mówiący: »Napisz: Szczęśliwi są umarli, którzy umierają w jedności z Panem – począwszy od tego czasu. Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi«”.
56) Ap 18:20 – „Weselcie się nad nią, niebo oraz wy, święci i apostołowie, i prorocy, ponieważ Bóg dla was sądownie ją ukarał”.
[Wymienione osoby żyją w momencie wykonywania sądu na Babilonie.]
57) Istnienie życia po śmierci, przynajmniej dla grzeszników, potwierdza też nauka o piekle. Jest to temat obszerny i opisaliśmy go w artykule pt. Piekło w Biblii Świadków Jehowy???, do którego odsyłamy zainteresowanych (patrz www.piotrandryszczak.pl).
-
Widzimy z powyższego, że nawet bez stawiania Świadkom Jehowy specjalnego zarzutu o jakimś wadliwym tłumaczeniu tekstów biblijnych, można w ich Piśmie Świętym dostrzec naukę o duszy nieśmiertelnej.
I nie w tym rzecz, że ten czy inny werset można też inaczej interpretować, ale chodzi o to, iż wszystkie fragmenty razem wzięte doskonale się uzupełniają, ukazując nam istnienie życia po śmierci.
Nas w tym przypadku nie interesuje interpretacja Towarzystwa Strażnica, tylko to, co każdy sam może wyczytać z jego Biblii. Wszak organizacja ta zachęca do czytania Biblii:
„Biblia nie należy do książek, które można odłożyć na półkę i do których zagląda się tylko sporadycznie, nie miała też być używana jedynie na religijnych spotkaniach współwyznawców. Powinniśmy z niej korzystać każdego dnia, by mogła rzucać światło na sytuacje, z którymi spotykamy się w życiu, i wskazywać nam właściwy sposób postępowania” (Strażnica Nr 9, 1995 s. 9).
Ponieważ Towarzystwo Strażnica uważa swoją Biblię za najlepszą, dlatego właśnie naukę o duszy nieśmiertelnej opisaliśmy według tego przekładu:
„Jednakże tym ludziom, którzy już posiadają jakieś inne wydanie Biblii, możemy bez trudu wykazać wyższość Przekładu Nowego Świata” („Nasza Służba Królestwa” Nr 12, 1999 s. 4).