Dalej werbowanie.
„Pismo zawierające wskazówki służbowe, zatytułowane »Biuletyn« od października 1922 r. ukazywało się co miesiąc i zagrzewało wszystkich jako »walecznych bojowników« do utrwalenia sobie w pamięci świadectwa dla zaofiarowanie wydawnictw biblijnych, które
Towarzystwo przygotowało do »werbowania«, jak to najpierw nazywano” (Nowożytna historia świadków Jehowy 1955 cz. I, s. 91 [ang. Strażnica 15.05 1955 s. 299]).
„Zachęcało ono wszystkich, aby jako »waleczni bojownicy« utrwalali sobie w pamięci przygotowane przez Towarzystwo świadectwa potrzebne im do zaofiarowywania literatury biblijnej,
nazywanego początkowo »werbowaniem«.” (Wykwalifikowani do służby kaznodziejskiej 1957 cz. 4, s. 72).
„Po październiku 1922 roku Biuletyn przekształcono w miesięcznik dostępny dla wszystkich Badaczy Pisma Świętego. (Potem nosił nazwę Instruktor, następnie Informator, a jeszcze później Służba Królestwa). Siostra H. Gambill opowiada, że z czasem »zaczęto w nim podawać
gotowe świadectwa, które nazywaliśmy ‘werbunkami’....«” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 32).
„Kiedy zaczęto podkreślać jej znaczenie, kompania [zbór] w Shattuck w Oklahomie zajęła się gorliwie dziełem głoszenia i
uczyła się na pamięć metod ‚werbowania’ [świadectw] publikowanych w Biuletynie” (Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975 s. 58).
„Kiedy jednak zaczęto kłaść coraz większy nacisk na obwieszczanie Królestwa od domu do domu, spotkania te przerodziły się w »zebrania służby«, których tematem jest działalność kaznodziejska. Dużym ułatwieniem w ich przeprowadzaniu był kiedyś Biuletyn, zawierający wskazówki, z których można było
korzystać podczas służby polowej i »werbowania«, czy świadczenia” (Strażnica Rok CVII [1986] Nr 2 s. 15).
„W Biuletynie, gdzie podawano informacje dotyczące bezpośrednio służby polowej, zaczęto zamieszczać krótkie świadectwo,
zwane wówczas werbunkiem, którego należało się nauczyć na pamięć i przedstawiać w trakcie głoszenia” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 246).
