Pytanie głównie, a może i wyłącznie do wychowywanych w prawdzie. Jak wyglądało w waszych rodzinach rozwiązywanie konfliktów międzyludzkich, przepracowywanie problemów, przyznawanie się do błędów, przepraszanie i cała reszta komunikacji?

Co zauważyliście po latach?

Czy są waszym zdaniem jakieś typowo świadkowskie postawy i zachowania w tym względzie?

co prawda NIE urodziłem się "w prawdzie", ale trafiłem tam jako nastolatek i przeżywałem nastoletnie miłości więc dysponuję wspomnieniami o tym co dziewczyny opowiadały o swoich rodzicach

jedna z nich znalazła prosty patent aby ułatwić swemu tacie przyznawanie się do błędów: "niedoskonałość"

gdy chciała coś wytknąć swemu ojcu zaczynała od słów "jesteś (jak wszyscy) niedoskonały i dlatego..." i dopiero po tych słowach przedstawiała swoje postulaty...

ojcu było łatwiej przyznać się do błędu bo miał otwartą teokratyczną furtkę "niedoskonałość" i nie bał się utraty autorytetu...