O donoszeniu ŚJ na siebie Rafał dobrze prawi.

Ludzie strzelają wywodami, mądrościami, a Pan Bóg się śmieje. Śmieje i zastanawiam..co oni jeszcze są w stanie wymyślić?   

I kiedy skończy im się wreszcie wena w tym temacie, wtedy nastanie koniec

Koła rodzinnego nie tworzy się cyrklem.

     Szymon w wieku trzynastu lat został sierotą. Do dziś, choć jest już dorosłym mężczyzną, ma swoją rodzinę, pamięta ten dzień. Do klasy weszła pani dyrektor, poszeptała coś z wychowawczynią, ta zaś kazała mu zabrać swoje rzeczy i iść z nimi. Nie wiedział co się dzieje, nic ostatnio nie nabroił. Przed klasą czekał milicjant i jakaś kobieta.
Dalej pamięta jak przez mgłę, jakby wszystko działo się obok niego, jakby oglądał jakiś film.
Kobieta mówiła, że jego rodzice i brat mieli wypadek, nim się nie ma kto zająć, więc pójdzie z nią. Nagle z ciepłego, wesołego domu, trafił jak to on mówi do fabryki osobliwości.

Pogrzeb, a raczej pogrzeby całej trójki odbyły się po tygodniu. Najbliższa rodzina mieszkała na drugim końcu Polski, ponieważ to był jedyny sposób, aby młodzi ludzie mogli się uwolnić spod wpływów świadkowskiej rodziny.
Mama pochodziła z rodziny z pokoleniowymi tradycjami w organizacji, tata zaś był w niej wychowany od czwartego roku życia.
Szymon znał rodzinę, ale nie byli dla niego jakoś specjalnie bliskimi ludźmi.

Na pogrzeb przyjechało kilka osób, nie byli zachwyceni księdzem w domu pogrzebowym.
Rodzice, choć nie deklarowali swojej  przynależności do KK, to byli w dobrych relacjach z księdzem z sąsiedniej parafii. Mama pomagała samotnym matkom w placówce przy kościele.
Ksiądz nad trumnami wygłosił piękną mowę, jedno co mężczyzna pamięta do dziś to słowa..
''Choć nie należeli do żadnej religii, to na pewno są bliżsi Bogu niż niejeden z tych, co klęczy w kościele lub ten, co biega z Biblią po okolicy.''

Był zły na siebie nie mógł płakać, choć wydawało mu się, że serce mu pęka to jednak nie mógł z siebie nic wydobyć. Stał wtulony w wychowawczynią ze szkoły i na nic nie reagował. Miła takie marzenie, że wpada do grobu, zabija się i jest z nimi pochowany.

Po kilku miesiącach przyjechała go zabrać siostra mamy. Już pierwszego dnia były zgrzyty, gdy kazano mu iść na zebranie. Wychowany w szacunku do ludzi, miał także wpojone,  prawo wyboru, że nikt nie  może mu nic narzucać. Teraz po śmierci rodziców, ich zasady, ich nauki jakby dzwoniły mu w uszach jeszcze głośniej..

Szymon cd.

    Po około pół roku ciotka odwiozła go do domu dziecka. Na pytania dyrektorki odpowiedziała krótko..bo to trudne dziecko. Szymek wcale nad tym nie bolał. Ani przez chwilę nie czuł się dobrze u rodziny, byli dziwnymi ludźmi. Gdy czasem patrzył na siostrę mamy, widział jak bardzo były różne. On pamiętał mamę jako wesołą, ciepłą, cierpliwą i kochającą ich ponad wszystko. Zawsze miała dla nich czas, odkładała swoje sprawy na bok, a jak On czy brat podeszli to przytulała, mówiła, że kocha.
Ciotka wiecznie nie miała czasu, jak czasem jej młodsze dziecko chciało podejść, się przytulić mówiła..później, mamusia się przygotowuje na zebranko. A jak już przytuliła, to na chwilę i byle jak. W takich momentach ten młody człowiek wiedział, jakie miał szczęście, choć tak krótko.

W domu dziecka żył sobie w miarę spokojnie, nie wdawał się w konflikty, ale też nie dał sobie wejść na głowę. Gdy wrócił do szkoły, czekała go niespodzianka, plakat od wszystkich uczniów z jego klasy. A wychowawczyni go powitała, jakby był jej własnym dzieckiem. Poczuł się jak wtedy gdy przytulała go mama, szczerze i od serca.

Miał niecałe piętnaście lat, gdy znów się dowiedział, że zabiera go rodzina. Teraz była to babcia, mam taty. Ją znał jeszcze mniej niż rodzinę mamy, ale skoro kazali nie grymasił. Na powitanie usłyszał od starszej pani..no mam nadzieję, że już zmądrzałeś? Nie wiedział, o co chodzi, jednak niebawem przyszło mu się przekonać, że tak babka, jak i ciotka miały jedno na celu. Zbawić go przez organizację. Na jego opory, babka wymyślała mu od diabelskiego pomiotu, ciemnej masy itp. Jednak Szymon był nieugięty.

Na ratunek wezwano starszych. Przyszło trzech obcych mu mężczyzn, którzy próbowali mu wmówić, że idzie na zatracenie. Jeśli nie zostanie jednym z nich, będzie człowiekiem gorszej kategorii. Słuchał, na ich pytania wzruszał tylko ramionami. Gdy na odchodne jeden z nich powiedział..mamy nadzieję, że zrozumiałeś czego dla ciebie chcemy? Wtedy się dopiero odezwał..moi rodzice nie chcieli być świadkami, a ja chcę być taki jak oni.
Usłyszał, gdy mówili do babki, że będzie z nim trudniej niż myśleli.
Dziś Szymon te spotkania nazywa egzorcyzmami, odbyły się jeszcze trzy podobne, tylko w innym składzie. Raz tylko babce udało się go prawie siłą zaciągnąć, ale uciekł jej spod samych drzwi. Wtedy i ona się poddała...

  Ujmę to tak..
Z mojego doświadczenia mogę śmiało powiedzieć, że tych Ludzi Bóg nie opuścił.

Mnie zajęło trochę więcej czasu, aby odmówić udziału w zebraniach i oprzeć się wszechobecnemu naciskowi. Zrobiłam, to, mimo iż w swoim nastoletnim sercu wierzyłam szczerze w to, co nauczono mnie w zborze. Po prostu wybrałam wolność, zamiast raju. Jeszcze długo po tym żyłam w lęku przed Armagedonem. Oglądałam wiadomości, wypatrywałam w nich tego, co mogłoby być "znakiem dni ostatnich". Normalnie schiza...

Ale pokazuje też, jak szybko nasze życie potrafi się wywrócić do góry nogami, kiedy tracimy najbliższe nam osoby. W przypadku dziecka jest to o wiele bardziej bolesne.

To prawda.
Z tego co czytam, wielu ludzi, właśnie po traumatycznych przeżyciach postanawia zostać ŚJ.
Tym większy mój podziw dla Szymona, bo mi, jako dziecku, prawdopodobnie byłoby wszystko jedno do jakiej grupy religijnej należę. A znając siebie, to albo by mnie szlag trafiał z braku logiki w naukach ŚJ, albo bym ich do upadłego bronił.
Uważam, że to ogromna zasługa rodziców Szymona, że potrafili go tak wychować i tak ukształtować jego charakter, ze mimo przeciwności losu, potrafił wytrwać przy wartościach wpojonych przez rodziców.

Czasami chcemy być jak nasi rodzice, a czasami wręcz przeciwnie.
Często zdarza się słyszeć; "U mnie w domu będzie inaczej", "Nigdy nie chcę być jak mój ojciec/ moja matka".