Matko boska!Sorry ,ale to wygląda jak jakaś patologia.W publikacjach do znudzenia pisało sie o miłosći,jak rozmawiać z dziećmi,umacniać więzy rodzinne itd.Dlatego nie rozumiem dlaczego Twoja mama robiła wszystko na opak.Może sama była źle wychowana,lub bez rodziców.Czy nie pochodzisz z wiejskich terenów lub małego miasteczka?Często osoby z tzw.prowincji lub (sorry za wyrażenie) lub zadupia były tak konserwatywne,że nawet jak przyjęy ''prawdę'' to im to zostało we krwi. Niepojęte to jest dla mnie.
 Koniec końców życie uczy nas wyciąganie wniosków.Mam nadzieję ,że Twoje dzieci skorzystały na 'lekcji '' jaką dostałaś.Wiesz jakich błędów unikać.
 Iz 43:18 Nie wspominajcie wydarzeń minionych,
nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy.

Matko boska!Sorry ,ale to wygląda jak jakaś patologia.W publikacjach do znudzenia pisało sie o miłosći,jak rozmawiać z dziećmi,umacniać więzy rodzinne itd.Dlatego nie rozumiem dlaczego Twoja mama robiła wszystko na opak.Może sama była źle wychowana,lub bez rodziców.Czy nie pochodzisz z wiejskich terenów lub małego miasteczka?Często osoby z tzw.prowincji lub (sorry za wyrażenie) lub zadupia były tak konserwatywne,że nawet jak przyjęy ''prawdę'' to im to zostało we krwi. Niepojęte to jest dla mnie.
 Koniec końców życie uczy nas wyciąganie wniosków.Mam nadzieję ,że Twoje dzieci skorzystały na 'lekcji '' jaką dostałaś.Wiesz jakich błędów unikać.
 Iz 43:18 Nie wspominajcie wydarzeń minionych,
nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy.

Tą samą patologię widziałem również w dużych miastach. Ta patologia wynika z tego, że te same publikacje mówią, iż ta miłość o której piszesz jest warunkowa i ważniejsze są zasady sprawiedliwości.
Co z tego, że pisze się o miłości, skoro tą miłość należy okazywać tylko w warunkach sprzyjających .

  Jeśli patologia to według zasad TS....kto kocha swojego syna ten my nie żałuje rózgi i że od rózgi nie umrze.
Moja matka jest prostą kobietą, odbierała nauki tak jak jej ładowano do głowy. W naszym zborze była pani stomatolog która wręcz chełpiła się tym jak krótko trzyma swoje dzieci i wszystko zgodnie z literą Biblii. Na wszystko miała podkładkę. Jej synowie uciekli od niej jeszcze przed ukończeniem pełnoletności.
Pamiętam wiele wykładów kierowanych do młodych....gdzie starsi mówili ...nie gniewajcie się na rodziców za karcenie to z miłości.

I właśnie tacy ludzie, biorący bezwarunkowo nauki strażnicy są fundamentem tej organizacji. Nie wątpią, nie analizują, nie zadają kłopotliwych pytań i nie mają żadnego...ale.

O takich rzeczach trzeba mówić i to głośno, aby nie było na takie zachowanie cichego przyzwolenia. Bo niby wszyscy wiedzą, że się nie powinno, ale nikt nic nie robi bo przecież..." nie ma żadnego potępienia dla tych co są w Chrystusie".

Kiedys bylo tez wieksze przyzwolenie na bicie dzieci nie tylko wsrod sj. Moi rodzice mnie nie bili(nie wychowywalam sie w rodzinie sj). Nie bylo tez takiej swiadomosci jak dzis.

Nic oczywiscie nie usprawiedliwia przemocy.
Tazla ma racje-rozga karnosci czesto 'szla w ruch' w zborach...i nadal pewnie jeszcze jest. Niejedna siostra prosila mnie o pomoc bo nie byla w stanie zapanowac nad soba i przestac krzyczec i bic swoje dzieci.
Tlumione podczas zebran uczucia, frustracje odreagowywaly na potomkach.

  Może tak ku jasności bo chyba się nie rozumiemy....

     Nie ma we mnie złości, ani chęci zemsty. Jest żal, że w imię chorych zasad miałam takie dzieciństwo jakie miałam.

To że zostałam wychowywana w taki właśnie sposób, nie wypaczyło mojej psychiki. Wychowując swoje potomstwo, nie wzorowałam się na moich rodzicach.
Nie popadałam też ze skrajności w skrajność. Tzn...nie próbowałam rekompensować swojego dzieciństwa na osobie mojego syna. Dbałam tylko o to aby miał spokojne dzieciństwo i aby wiedział co to jest odpowiedzialność oraz miał świadomość tego że....coby się nie działo, zawsze będę za nim stała murem. Nawet jak bym nie pochwalała jego postępowania.

Nie wiem jak teraz, ale takie zachowanie jak u mojej matki to była norma. Nieraz się szło do łazienki a tam tylko...dupa chlastała, tak matki przywoływały dzieci do porządku. Dziś uważam że to była presja otoczenia. Jeśli te dzieci były niegrzeczne tzn matka sobie nie radziła, a jak nie radziła......tzn była słaba. I kto obrywał? Ano najsłabsi.

Nie wiem czy  tu wspominałam o pewnym starszym miał syna , chłopak był gdzieś w moim wieku. I jak zaczął się wiercić, ojciec go tak mocno ściskał za dłoń, że aż kiedyś chłopak się posikał z bólu. Później żeśmy podrośli i chłopak był wzorem dla wszystkich. Och jak się ciotki znim zachwycały. Grzeczny, zawsze najlepiej przygotowany, aktywny.
Raz przyszedł z siniakiem na twarzy, na pytanie co się stało....matka odpowiedziała grał w piłkę.
Prawda pewnie była inna....ojciec.
Czasem autobus mi uciekł i jak jechałam do szkoły następnym musiałam biedź przez park obok garaży i pewnego dnia spotkałam tam Kubę z papierosem w dłoni. Był z kolegami. Na zebraniu gdy mnie zobaczył widziałam że chce coś powiedzieć, ale nie wiedział co. Pewnie miał niezłego pietra.
Ja tą ciekawostkę zostawiłam dla siebie, jednak już wiedziałam że młody braciszek nie jest taki doskonały jak nam się wydawało.
Później nasze drogi się rozeszły.
Dziś wiem, że Kuba też bardzo szybko uciekł od rodziców i z organizacji. A dzieciństwo jakie miał...mogło być gorsze od mojego.

        Skupiliśmy się na fanatycznej presji względem dzieci, jednak to nie dotyczy tylko ich.

W naszym zborze były rodzone siostry które jedna po drugiej zostawały świadkami.
Najpierw jedna zakochała się w koledze z pracy i tak została świadkiem, gość był ambitny i szybko został starszym. Później druga z sióstr poznała kolegę szwagra, który był sługą pomocniczym i też ona została świadkiem.
Najoporniejsze były dwie...najstarsza która chorowała od dziecka i najmłodsza, jednak do czasu. Do zboru przybył pionier, gość po trzydziestce bardzo gorliwy i aktywny, robił więcej niż się od niego wymagało. To właśnie w nim zadłużyła się najstarsza z sióstr Bożena, i ona została świadkiem. Później ślub i ku radości całej społeczności oboje zostali pionierami.
Ach co to była za  para ogólnych zachwytów. Zawsze razem, zawsze na czas, zawsze z najlepszymi wynikami....chodzące ideały.

I nagle bum.....Bożenka nie żyje. Mąż ją znalazł martwą pod drzwiami ich pokoju.
Po latach  dowiedziałam się od najmłodszej z sióstr, że to przez niego zmarła. Powinna być pod stałą kontrolą lekarza, brać drogie leki. Jednak mąż uznał, że armagedon jest tak blisko iż na nic jej to wszystko. Trzeba sobie zapracować na życie  w raju. A więc...pracowała, pracowała, aż.....

To bardzo poróżniło siostry, najmłodsza obwiniała dwie starsze. Że to one ją wyswatały. Ta która wraz z mężem  zapoznała Bożenkę z pionierem sama czuła się bardzo winna. Wiedziała że on żonę trzymał wręcz pod kluczem i jak nawet próbowała ingerować, rozmawiać z mężem na ten temat zostawała objechana, że to...mąż jest głową, on rządzi, a im nie wolno się wtrącać, bo to bardzo chrześcijańskie małżeństwo.

Z tego co wiem na chwilę obecną....rozwiodła się z mężem, nie jest już świadkiem,mieszka gdzieś w Irlandii.

Wpadłam kiedyś z córką do znajomej będącej gorliwym świadkiem i mającej córkę w tym samym wieku co moja.Obie miały coś po 15 lat w tym czasie.To była bardzo kochająca się rodzina, bardzo im zazdrościłam, nam nie udało się takich wzorowych rodzin  stworzyć.
Trafiłyśmy na jakiś rodzinny konflikt, i kochająca mamusia lała swoja córkę po buzi a dziewczyna rozpaczliwie wołała:"Mamusiu! Nie bij!"
Doznałyśmy obie wstrząsu! Nie podejrzewałyśmy, że za zwyczajne głupstewko można tak mocno lać własne dziecko.

     Smutne ale prawdziwe. Czasem uśmiechnięte, serdeczne osoby obnoszące się ze swoją pobożnością potrafią w jedną chwilę zmienić się w diabła wcielonego.

Po latach patrząc na to wszystko spokojnie, uważam że większość z nich nie radzi sobie z presją otoczenia. Chcą aby byli jak z obrazka w strażnicy, przykładni i wzorcowi. A ludzie czasem nie dają rady. I wystarczy byle pretekst i jest wielkie bum....upust złych emocji. A na kim? Ano na tych najsłabszych. Mąż na żonie i dzieciach, żona na dzieciach....a czasem z bezradności na przedmiotach.

Od kilku dni chłonę wpisy i  informacje zawarte na tym forum.
  Długo się zbierałam żeby zaistnieć na tym forum (może to strach czy wstyd sama nie wiem). No więc jestem i czytając Twoje wpisy TAZŁA jest mi lżej na sercu, bo wiem że mnie ktoś tu może zrozumieć.   
 Podobnie jak Ty przeszłam swoiste piekło zgotowane tu na ziemi przez zmanipulowanych rodziców, braci starszych, sióstr i całej reszty organizacji.  Ja aby być kim jestem potrzebowałam dobrego psychologa. Czekała mnie ciężka i kilku letnia walka o siebie samą o to by uwierzyć że jestem coś warta, coś potrafię i co najważniejsze mogę być kochana.
 Mając 16lat straciłam dom, rodzinę (choć byłam w nim jak mebel który musiał pasować do wystroju to go miałam). Wszystko w imię PRAWDY i BOGA wielokrotnie zadawałam sobie pytanie kim jest ten Bóg skoro to właśnie najbliźsi są mi najbardziej obcy......
Z perspektywy lat patrzę na to inaczej choć nadal boli mam 32 lata i dopiero zaczynam czuć co to miłość rodzica do dziecka szkoda tylko że tak późno.

Witaj na forum, nawet nie wiesz jak ja Ciebie rozumie, napisałem podobnie jak Ty, że rodzice nie nauczyli mnie miłości do Boga, oni wpoili we mnie strach do tego Boga.