No dobrze. To forum niewątpliwie pomaga
osobom, które wskutek głebokich potrzeb duchowych,
zdrowego rozsądku, ciężkich przeżyć, albo
innych trudności dobrowolnie opuściły,
bądź były zmuszone opuścić organizację.
Myślę, że taka społeczność jak nasza, tu na forum,
szczególne znaczenie ma przede wszystkim dla tych,
którzy dostrzegli prawdę o Org i tak czy owak, nie było im
to obojętne. Wiemy z wielu wątków, jak bardzo nieobojętne.

Niektórzy zrazili się do praktykowania i wyrażania wiary,
ale wielu nadal nieustannie poszukuje Boga i wciąż żyje
tęsknotą za nim. Widać to choćby na tym forum.
Ja należę do tej ostatniej grupy.
Ale nie chodzi mi o wątek wyłącznie dla wierzących

Pomyślałem sobie, że fajnie byłoby mieć taki pozytywny wątek,
 żeby  nie żyć tylko goryczą rozczarowania albo
niesprawiedliwości, jakiej wielu z nas doznało w Organizacji,
lub ciągłym krytykowaniem (choć to jest także potrzebne, by nie zwariować)
Ciekaw jestem, co robiliście albo robicie, by budować życie od nowa.
Jeśli ktoś buduje wciąż na wierze, na Chrystusie, to tutaj mógłby to wyrazić,
ale jeśli ktoś obrał inną drogę, niech jeden nie gani drugiego.

Przekonywano Cię, że stracisz Boże uznanie nie będąc w ORG,
a życie pokazało że jest naczej? Napisz o tym.
Przekonywano Cię, że ludzie poza zborem są źli i nie
ma "W świecie" prawdziwych przyjaciół? Okazło się inaczej?
Napisz!
Porusza Cię dobro ludzi, albo coś daje ci nadzieję? Napisz.

Wszystkim ludziom dobrej woli, dedykuję na wstępie starą,
ale mądrą piosenkę zespołu 2+1 "Wstawaj, szkoda dnia!"
Wsłuchajcie się w tekst do końca.
Jak bardzo pasuje do sytuacji wielu z nas.
Wszystkiego dobrego!!!

Ojciec pociąga przed synem a syn przed ojcem. To głuptoki a mogli razem sie spotkać.


  ;)Kiedyś leciwy brat w każdej odpowiedzi używał zwrotu ojciec przez syna lub syn przez ojca i tak mi to utkwiło

A ja tu jako katol wśród exŚJ nie czuję się źle, a raczej dobrze.
Owszem nie z każdym mi po drodze, ale większość jest tu tolerancyjna, jak i ja.
Czasem pewnie bardziej niż ja.

Ale moja wiara to prywatna sprawa, szczególnie na forum.
Tu mniej występuję jako katolik, a raczej jako świadkolog-teoretyk.

Ja zraziłam się bardzo mocno do wszelkich zorganizowanych grup religijnych.
Do Kościoła nie zamierzam wracać, zresztą przed zostaniem głosicielką poszłam do księdza powiedzieć że występuje z Kościoła ponieważ chcę zostać świadkiem. Pomijając organizację od dzieciństwa mam uraz do Kościoła, ale to nie na ten wątek.

Do zboru tym bardziej nie wrócę, nie mam nawet do czego wracać. Przez organizację mocno oberwałam, zraziłam się do zorganizowanych ugrupowań religijnych. Jest to dla mnie niepotrzebny balast.
Zanim odeszłam przestałam wierzyć że jakiś Bóg istnieje, włożyłam w dział 'bajki, mity i legendy'. Po zastanowieniu się na spokojnie stwierdziłam że życie bez wiary nie jest dla mnie, zwłaszcza na etapie życia, gdzie aktualnie się znajduję. Wierzę w Boga, staram się naśladować Chrystusa, ale po swojemu, bez czyiś nakazów. Także wierzę, albo mi się tylko tak wydaje.

Dzięki forum, szubko odzyskałam równowagę, dowiedziałam się że w swoich problemach i przeżyciach (zwłaszcza tych z dzieciństwa) nie jestem sama, są osoby, które będą potrafiły mnie zrozumieć.
Uczę się stawiać samodzielnie kroki, smakować każdy dzień, zawierać nowe znajomości. Staram się odzyskać utracone dzieciństwo. Uczę się żyć, każdemu z miejsca daję kredyt zaufania, nie doszukuje się w kimś złych pobudek. Pracuję nad swoim charakterem, staram się być lepszą sobą dzisiaj. Staram się uczyć jak najwięcej. Mam nadzieję że wpasowałam się w temat.

Ja oprócz zmiany myślenia nie dokonałam jeszcze w życiu spektakularnych zmian.
No ale od myślenia się zaczyna

Najbardziej chwalę sobie książki Raymonda Franza, bo wyjaśniły 99% różnych moich wątpliwości. Dzięki nim już wiem, że w razie odejścia / wykluczenia ze zboru nic nie stracę.

Dopiero dzięki książce Raya uświadomiłam sobie, że Świadkowie są po prostu głupi traktując "ludzi ze świata" nie jako bliźnich ale jako najgorsze zło! Przecież na tym polega istota bycia chrześcijaninem, żeby każdemu okazywać miłość. Tymczasem według organizacji MIŁOŚĆ = GŁOSZENIE. Masz więc okazywać miłość 8 milionom braci, oraz głosić (czyli okazywać "miłość") pozostałym ludziom na świecie, przy czym nie utrzymuj z nimi żadnych kontaktów!
Moje życie zostało skrzywdzone właśnie przez to, że nie zawierałam bliższych kontaktów z "ludźmi ze świata". A miałam na przykład fajnych kolegów i koleżanki w liceum i szkoda, że nie żyłam z nimi bliżej. Żyłam w takim poczuciu, że muszę być tą, co jest na uboczu grupy. A to jest cholernie męczące i niszczące.

A więc plus na dziś - postanowiłam zawierać liczne znajomości. I nie oceniać nikogo z góry czy jest wierzący czy nie. I też już nie czuję przymusu głoszenia, co jest dla mnie dużą ulgą.

Na razie małe to są u mnie zmiany, ale się rozkręcam powoli