Po prostu mnie ta sekta zwana świętą troszkę mnie wytrąciła z równowagi psychicznej i zaburzyła relacje z rodziną (katolicka) - kręgosłup mam teraz skrzywiony w ledzwiach (po wypadku samochodowym) 
Ale mój kręgosłup moralny jest taki sam - czyli w normie 
Oczywiście do tej sekty już nie wrócę (bo tam nie ma Boga) - ale do kolegów i koleżanek ze zboru żalu nie mam - bo oni podobnie jak ja zostali wmanewrowani w 'ekstremalne harcerstwo' 
Po prostu szkoda mi tych co jeszcze tam trwają w oczekiwaniu urojonego raju na Ziemi stworzonego przez intelektualistów (Badaczy Pisma Świętego i samo zwanych przez Prezesa Rateforda ; ŚJ ) 
Nie potępiam i nie chwale tych co tam chcą być dla towarzystwa czy z miłości 
Niech se żyją dobrze (bracia i siostry) w zborach swych i życzę im wszystkim szczęścia , zdrowia oraz pomyślności 

Niestety zdarza mi się słyszeć historie np. jak to niektórzy jako tako sprawowali opiekę nad swoimi dziećmi będąc jeszcze Świadkami. Natomiast po wybudzeniu się olali zasady Strażnicy i obecnie nie mają żadnych. Puścili więc dzieci samopas, a sami na przykład poświęcili się głównie pracy zawodowej.
Niestety puszczenie dzieci samopas nie kończy się dobrze i z dwojga złego: czy zabraniać im brutalnych gier czy filmów czy też pozwalać na wszystko i niczym się nie interesować, myślę, że ta pierwsza skrajność jest lepsza.

Ja jestem przeszczęśliwa, że wychowując dzieci 13 i 11 lat jestem już z trzeźwą głową od kilku lat poza orgiem. Uważam, że jestem w stanie nauczyć dzieciaki dużo więcej niż tylko "bo tak jest napisane w Biblii". My po prostu ciągle gadamy, gadamy i jeszcze raz gadamy - o wszystkim. Pewnie dużo zależy od charakteru rodziców i stosunków w domu, ale ja o wiele rzeczy nie pytałam, bo albo ja bym spłonęła ze wstydu albo rodzice, albo z góry znałam odpowiedź czyli "zajrzyj do Twojej młodości czyli magicznej czerwonej książki".

Mówię dzieciakom prawie wszystko co myślę, a one przychodzą do mnie z takimi pytaniami, że czasem jestem zadziwiona. Pytają o seks, narkotyki, tatuaże, alkohol, covid, wojnę, lgbt, aborcję, politykę itp i mamy te tematy przegadane w zyliardach godzin i za każdym razem jak kończymy rozmowy to jestem dumna, że mogę im powiedzieć coś więcej niż ja słyszałam czyli NIE, bo NIE. Pozbyliśmy się jakiś czas temu z domu telewizora, żeby było więcej czasu na gadanie.

Czy zabraniam brutalnych gier? Tak. Czy puszczam samopas? Nie. Ale mam wrażenie, że to niby trzymanie w ryzach w organizacji było czymś na zasadzie puszczenia samopas, ale w zagrodzie. Czy moje dzieci spróbowałby narkotyków gdybyśmy byli w zborze? nie wiem, może nie, bo siedziałby w zagrodzie i nie wolno. Czy spróbują skoro jesteśmy poza? Nie wiem, mam nadzieję, że nie, bo wiedzą co im to zrobi - bo przegadaliśmy to na wszystkie strony, bo  pokazałam im kilka filmów opisujących skutki i mieliśmy kiedyś okazję przechodzić obok interwencji medyków u osoby naćpanej. I takie przykłady mogłabym mnożyć.

Moja perspektywa jest taka, że rodzic, który chce wypuścić w świat fajnych, młodych, ludzi z otwartą głową, ma dużo więcej możliwości poza organizacją.