wymysł WTS-u bezwzględnie obowiązujący wszystkich starszych. Swego czasu obwodowi byli zobowiązani zaraportować  wszystkich  starszych, ktorzy nie sprostali temu wymaganiu.

List z 1 czerwca 2013: dot. pracy pasterskiej i przewodzenia w służbie
Kluczowe zdanie:
Chociaż nie zamierzamy ustalać jakichś wymagań godzinowych, to czy nie powinniśmy spędzać w służbie co najmniej dziesięć godzin każdego miesiąca?

No jak to, bezwzględnie obowiązujący? Przecież nie ma żadnych wymagań godzinowych , ale powinni tyle mieć. Ta konstrukcja zdania nie śniła się nawet filologom.

Z przyjacielem doszliśmy do wniosku (właściwie to bardziej on doszedł) że oni jak mówią że czegoś nie ma to właśnie to jest, że jak mówią, że tego i tego nie mają na myśli, to właśnie dokładnie to mają. No i tu przykład: nie chcemy ustalać wymogów, ale właśnie ustaliliśmy tak nie chcąc przypadkiem, no jakoś tak wyszło.
Mam coraz większe wrażenie, że oni mają coś nie tak pod sufitem, jakieś przebicia w instalacji.

A jak to za mało to postraszą "wielkim uciskiem". Wiedzą, że poczucie winy i strach to najlepsza "motywacja". To skuteczne czynniki sprawowania kontroli nad masami. Strach, obawa i lęk to jedne z najsilniejszych ludzkich uczuć. Psychopaci sprawujący władzę, czy to np. w polityce, czy religii doskonale o tym wiedzą i wykorzystują to.

Właśnie streściłaś mniej więcej to, co trzymało mnie w organizacji tak długo.

Ktoś może wie jak skończyła się  sprawa brata Gerontasa?

te 300 godzin to tak zabrzmiało jak kara nakładana przez sąd rejonowy za lekkie przestępstwo (to się nazywało kiedyś prace społeczne i było alternatywą dla kary więzienia)

Powiedziałem A, muszę powiedzieć B.
Niespełna dwudziestoletni okres bycia funkcjonariuszem ciała kierowniczego w sekto-korporacji minął jak z bicza strzelił. Nie żebym był z tego dumny, bo nie ma z czego. Nigdy też nie liczyłem tych lat, ponieważ myślałem, że ta funkcja została przypisana mi dożywotnio, że taki już mój los i muszę to zaakceptować.
Przez cały ten okres miałem wyrzuty, że robię za mało: za mało głoszę - przecież mogę więcej pionierować, że mogę jeszcze więcej robić dla zboru a nie robię, choć i tak się nie obijałem, zawsze byłem zaangażowany, to uznałem, że to nie wystarcza.
Okresami trudno było pogodzić wszystkie moje obowiązki: praca, rodzina, starszowanie, służba... Ale czasem trudno było mi się pogodzić z bezdusznymi korporacynymi wytycznymi i traktowaniem owiec.
Jak się dziś czuję, już nie jako starszy? Powiem jedno: przez ostatnie dwadzieścia lat nigdy nie czułem się tak dobrze jak dzisiaj: w pewnym sensie wolny, bez wyrzutów. To naprawdę wspaniałe uczucie, które trwa już jakiś czas. 

I ja gratuluję !
Dużo szczęścia i radości , dużo miłych chwil na nowej drodze życia 

Gratulacje Gerontas.
Odżywaj na nowo