Świadkowie Jehowy - forum dyskusyjne
DYSKUSJE DOKTRYNALNE => BIBLIA - DYSKUSJE..... => Wątek zaczęty przez: Nadaszyniak w 03 Październik, 2018, 19:49
-
moje trzy grosze:
W Biblii nie ma opisu życia Jezusa pomiędzy 12-30 rokiem życia.
Nowy Testament opisuje jego życie do lat dwunastu, następnie pismo milczy dopóki Jezus nie pojawia się ponownie, już w wieku 30 lat.
Pod koniec XIX w. kapitan wojsk rosyjskich, z pochodzenia Polak, Nikołaj Notowicz, wystąpił z armii sewastopolskiej i udał się do Indii, aby zgłębiać tajemnice joginów. Dotarł do Lahore, stolicy Pendżabu, potem przedarł się przez Himalaje. W październiku 1887 r. wyruszył do tzw. Małego Tybetu.
W czasie rekonwalescencji w Himis, jednym z buddyjskich klasztorów, Notowicz natrafił na tajemnicze manuskrypty.
W manuskryptach podróżnik odnalazł zapiski dotyczące pobytu Jezusa w Indiach. O sprawie tej usłyszał też od tybetańskich lamów. Mieli oni twierdzić, że Issa, czyli Jezus, to wielki prorok i jedna z 22 inkarnacji Buddy. Słowo "Issa" w licznych językach wschodu oznacza Jezus.
Po odczytaniu tych pism podróżnik stwierdził, ze opisują Jezusa w brakujących latach w Biblii.
Na własną rękę wydał w 1894 r. francuski przekład rękopisu. Gdy jednak książka się ukazała, jak mówią rozmaite źródła, cały nakład znikł w niewyjaśnionych okolicznościach. Wg opracowania Notowicza, Jezus studiował w Indiach Wedy, uczył się jak wybawić ciało od złych mocy, występował przeciwko podziałom kastowym.
Wielu ludzi twierdzi, że czas ten Jezus spędził w Indiach i w Tybecie - ale co do tej koncepcji jest bardzo mało poszlak, by udowodnić jakąkolwiek podróż na wschód.
Ciekawe wydaje się co przez 18 lat, począwszy od 12 do 30 lat czynił Jezus.
Luki w biografii Jezusa przez wieki zawsze wywoływały spory, zawsze budziły emocje i różne opinie. Tego po wielu wiekach chyba nie wie już nikt. Może prawda leży, tradycyjnie, gdzieś po środku?
-
Ależ przecież nie musimy kapitana rosyjskiego słuchać, bo opisują to apokryfy. :)
„Apokryfy Nowego Testamentu. Ewangelie Apokryficzne” t. I-II pod red. ks. M. Starowieyskiego, Lublin 1986
„Apokryfy Nowego Testamentu. Listy i Apokalipsy Chrześcijańskie” pod red. ks. M. Starowieyskiego, Kraków 2001
edit
W Polsce takie bajki opisywał, jak ten Rosjanin:
„Tajemnica młodości i śmierci Jezusa” (W. Korabiewicz, Warszawa 1992)
Czytałem kiedyś. :)
-
To ciekawa teoria. Droga z Izraela do Indii dosyć daleka, ale do przebycia (przez Irak, Iran, Pakistan). Ja widzę tu inny problem. Jezus wychowywał się w typowej rodzinie żydowskiej. Żydzi z pogardą traktowali inne narody, a prawo Mojżeszowe zabraniało asymilować się żydom z narodami nie objętymi przymierzem prawa. Z NT wynika, że Jezus przestrzegał wszystkich ustaw z prawa i był dobrze w nich zaznajomiony(musiał więc je studiować). Pytanie jest takie: Czy był na tyle wyzwolony i z otwartym umysłem, aby zamieszkać wśród narodu nie służącym JHWH? Jak zareagowałaby na to jego rodzina będąca ortodoksyjnymi żydami?
Z tego powodu wydaje mi się, że to jest tylko teoria nie mająca potwierdzenia w rzeczywistości.
-
Jatiw-Gandaf Szary:
Notowicz - nie dał za wygraną, aby zainteresować tą publikacją przedstawicieli Kościoła, Trafił do archimandryty Platona, metropolity prawosławnego, potem odwiedził Watykan. Bez skutku. W Paryżu rozmawiał z kardynałem Rotellim. Od wszystkich usłyszał to samo. Dostojnicy kościelni twierdzili, że publikacja jest niebezpieczna i przedwczesna, może stać się przyczynkiem do ateistycznych rozruchów.
-
Najczęściej usadawiano Jezusa w Qumran lub w Egipcie, gdzie się nauczył sztuczek. :)
Indie to wymysł XIX wieku.
Mormoni widzieli go w Ameryce. ;D
-
Jatiw-Gandaf Szary:
Notowicz - nie dał za wygraną, aby zainteresować tą publikacją przedstawicieli Kościoła, Trafił do archimandryty Platona, metropolity prawosławnego, potem odwiedził Watykan. Bez skutku. W Paryżu rozmawiał z kardynałem Rotellim. Od wszystkich usłyszał to samo. Dostojnicy kościelni twierdzili, że publikacja jest niebezpieczna i przedwczesna, może stać się przyczynkiem do ateistycznych rozruchów.
[/b][/size
Dla mnie to jest nowa informacja o Jezusie więc pozwolę sobie zadać pytanie(nie czytałem na ten temat żadnej publikacji). Czy Notowicz oprócz przekazów ustnych z Indii przedstawił jakieś dowody na bytność Jezusa w tym kraju?
-
[/size
Czy Notowicz oprócz przekazów ustnych z Indii przedstawił jakieś dowody na bytność Jezusa w tym kraju?
To facet który chciał być sławny. :)
Dowody w tajemniczy sposób zaginęły. :)
-
To facet który chciał być sławny. :)
Dowody w tajemniczy sposób zaginęły. :)
[/b][/size]
Aha, ale teoria ciekawa:)
-
Fajne to były czasy dla wypraw intelektualnych. Jak gdzieś szedłeś, to faktycznie napotykałeś obce cywilizacje, obce kultury, poznawałeś coś nowego, przywoziłeś niedostępne przedmioty i towary, widziałeś i słyszałeś rzeczy o których inni nie mieli pojęcia. Dzisiaj wszędzie samoloty pasażerskie, wszędzie linie lotnicze, hotele turystyczne i komercja. Z jednej strony ogromne ułatwienie, a z drugiej kompletne zniszczenie idei jaką były podróże. Globalizacja nie sprawia, że świat staje się dostępny, ale że staje się identyczny i w efekcie nie ma gdzie ani po co podróżować, bo wszędzie jest to samo.
-
Najczęściej usadawiano Jezusa w Qumran lub w Egipcie, gdzie się nauczył sztuczek. :)
Indie to wymysł XIX wieku.
Mormoni widzieli go w Ameryce. ;D
Fajne to były czasy dla wypraw intelektualnych. Jak gdzieś szedłeś, to faktycznie napotykałeś obce cywilizacje, obce kultury, poznawałeś coś nowego, przywoziłeś niedostępne przedmioty i towary, widziałeś i słyszałeś rzeczy o których inni nie mieli pojęcia. Dzisiaj wszędzie samoloty pasażerskie, wszędzie linie lotnicze, hotele turystyczne i komercja. Z jednej strony ogromne ułatwienie, a z drugiej kompletne zniszczenie idei jaką były podróże. Globalizacja nie sprawia, że świat staje się dostępny, ale że staje się identyczny i w efekcie nie ma gdzie ani po co podróżować, bo wszędzie jest to samo.
moje trzy grosze:
Buddyjscy mnisi żywot Issy utożsamiają z Jezusem. Żywot opowiada o zganionych latach z życia Jezusa i jego wejścia w dorosłość. Gdy osiągnął on 13 wiek, w którym Izraelici żenili chłopców, ubogi dom jego rodziców stał się miejscem spotkań bogatych i znamienitych osób, które dokładały starań by dostać małego Jezusa za zięcia. Wówczas potajemnie on opuścił dom rodzinny wyszedł z Jerozolimy i z karawaną kupców dotarł do odległej Syrii. Tam doskonalił się w poznaniu słowa i studiowaniu praw Buddy. Issa, czyli rzekomo Jezus wędrował również do świętych wyznawców hinduizmu, gdzie popadł tam w konflikt z braminami. Issa nauczał niższe kasty co było zakazane za ten czyn kapłani i wojownicy chcieli go zgładzić, ale Issie udało się zbiec w Himalaje, gdzie studiował nauki buddyjskie. Następnie Issa wędrował do Persji, by w wieku 29 lat powrócić do swojej ojczyzny.
-
Buddyjscy mnisi żywot Issy utożsamiają z Jezusem.
A hinduistyczni zwolennicy Kryszny mówią i piszą, że Kryszna i Chrystus to to samo:
"Krsna czy Chrystus - imię jest to samo" (Prawda i piękno A.C. B. Swami Prabhupada, 1989, s. 252).
Takich bajarzy nie ma co słuchać. :)
Jezus się dobrze sprzedaje, zwłaszcza zmieszany z bogami Wschodu. ;)
Edit.
Wspomniany Korabiewicz pisze, że Jezus zmarł w wieku chyba 73 lat w Indiach.
-
To facet który chciał być sławny. :)
Dowody w tajemniczy sposób zaginęły. :)
moje trzy grosze:
Można by wątpić w autentyczność tekstów przywiezionych przez Notowicza do Europy, gdyby nie to, że podróżniczka angielska, lady Harvey, również wspomniała w swych pismach, że widziała i czytała w klasztorze w Himis część tych zapisków. W latach 1884 i 1885 Notowicz wydał drukiem cały zapis, jednakże siedem kolejnych wydań ktoś wykupił tuż po ich ukazaniu się. Ocalało tylko kilka egzemplarzy w bibliotekach w Nowym Jorku i Londynie. Nie ulega wątpliwości, że opublikowanie tych tekstów było bardzo nie na rękę władzom kościoła, także prawosławnego.
-
załóżmy że to prawda, że dwa tysiące lat temu dwunastoletnie dziecko idzie sobie kilka tysięcy km do Indii i tam pragnie poznawać inną cywilizację - czy ktokolwiek w Indiach potraktowałby to dziecko poważnie?!
kanoniczne ewangelie wspominają że dwunastolatek dyskutował z rabinami i że oni dziwili się jego mądrości (ale nadal traktowali go jak dzieciaka, poza tym dość szybko pojawili się jego rodzice - nie było problemu z tym kto ma owo dziecko przenocować itd.)
ciekawe jak potraktowaliby to samo dziecko mędrcy indyjscy? Poważnie rozmawialiby z dzieckiem czy każda dyskusja kończyłaby sie pytaniami gdzie są Twoi rodzice?
-
załóżmy że to prawda, że dwa tysiące lat temu dwunastoletnie dziecko idzie sobie kilka tysięcy km do Indii i tam pragnie poznawać inną cywilizację - czy ktokolwiek w Indiach potraktowałby to dziecko poważnie?!
kanoniczne ewangelie wspominają że dwunastolatek dyskutował z rabinami i że oni dziwili się jego mądrości (ale nadal traktowali go jak dzieciaka, poza tym dość szybko pojawili się jego rodzice - nie było problemu z tym kto ma owo dziecko przenocować itd.)
ciekawe jak potraktowaliby to samo dziecko mędrcy indyjscy? Poważnie rozmawialiby z dzieckiem czy każda dyskusja kończyłaby sie pytaniami gdzie są Twoi rodzice?
Jatiw-Sebastian:
I właśnie to zadane przez Ciebie pytanie.
Lecz zastanawia mnie i nie tylko mnie, dlaczego NT przemilcza ten okres życia Jezusa, tylko wzmianka w apokryfach ?
-
Lecz zastanawia mnie i nie tylko mnie, dlaczego NT przemilcza ten okres życia Jezusa, tylko wzmianka w apokryfach ?
może po prostu nie było żadnych atrakcji do opisania - wówczas Jezus nie zamieniał wody w wino, nie wskrzeszał, nie uzdrawiał, itd. więc z tego pkt widzenia te 18 lat było dla pisarza biblijnego nudne jak flaki z olejem...
-
Jatiw-Sebastian:
I właśnie to zadane przez Ciebie pytanie.
Lecz zastanawia mnie i nie tylko mnie, dlaczego NT przemilcza ten okres życia Jezusa, tylko wzmianka w apokryfach ?
Już dawno bibliści zauważyli, że opis Jezusa jest wzorowany na opisie Mojżesza. Dzieciństwo i potem dorosłość. Jezus to drugi Mojżesz, jak mówi proroctwo i Dzieje.
Nie ulega wątpliwości, że opublikowanie tych tekstów było bardzo nie na rękę władzom kościoła, także prawosławnego.
Widzę, że też w bajki tego gościa uwierzyłeś.
Wiesz ilu takich cudaków jest, co się za Mesjasza nawet podają?
Kościoły się pierdołami nie zajmują. :-\
-
Widzę, że też w bajki tego gościa uwierzyłeś.
Kościoły się pierdołami nie zajmują. :-\
moje trzy grosze:
Roszada-3 x nie, nie uwierzyłem!!, tylko ten temat mnie zainteresował i poddałem go pod dyskusje Naszemu GREMIUM, a to znaczna różnica.
Wiele jest opisywanych legend Jezusa, patrząc obiektywnie przez te legendy, można z przymrożeniem oka i subtelnym uśmiechem twierdzić był prawie wszędzie: na pn; pł; wsch i na zach, a nawet w Japonii
-
No to sorki Nadaszyniak, że oskarżyłem Cię o naiwność. :)
Opisy Jezusa pozachrześcijańskie i apokryficzne idą w dwóch kierunkach:
jeden opisujący jego dzieciństwo;
drugi opisujący jego działalność po rzekomej śmierci, która nie nastąpiła.
-
No to sorki Nadaszyniak, że oskarżyłem Cię o naiwność. :)
Jatiw-Roszada:
Przyjmuje Twoje przeprosiny - ok :)
Jeżeli chodzi o kontynuacje tego wątku:
Nadmienię, niektórzy próbują przekonywać, że nie tylko w młodości Jezus miał mieszkać na Dalekim Wschodzie, żył tam ponoć również po... ukrzyżowaniu. nie umarł na krzyżu? Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa część gnostyków kwestionowała śmierć Chrystusa na krzyżu. Najpopularniejsza wersja głosiła, że zamiast Niego zginął na krzyżu Szymon Cyrenejczyk. Sam Jezus miał stać w tłumie, spokojnie się temu przyglądając, a nawet śmiejąc się z tego, co się działo. Podaje się też inne wyjaśnienie: Jezus wprawdzie został ukrzyżowany, lecz przeżył. Na tym właśnie oparła swoją spiskową wersję dziejów Kościoła Gloria Moss, brytyjska pisarka zajmująca się historią Biblii i średniowiecza. Jej zdaniem, prawdziwa opowieść o śmierci Jezusa jest „zakodowana” w romansach Chretiena de Troyes.
Również książka „Jesus conspiracy” („Spisek Jezusa”), wydana w 1994 r., próbuje przekonywać, że Chrystus tak naprawdę nie umarł na krzyżu. Tutaj z kolei za narkotyk prowadzący do pozornej śmierci uznane jest opium, „potwierdzeniem” zaś teorii, że Jezus przetrwał mękę, jest... Całun Turyński. Autorzy są absolutnie przekonani (wbrew temu, co twierdzą badacze Całunu), że odbicie na tkaninie powstało w wyniku kontaktu z żywą osobą. Ich zdaniem Jezus przeżył ukrzyżowanie, a owinięto go w nasączone mirrą i aloesem płótno, by chronić i leczyć Jego poranione ciało. Całun byłby zatem niebezpieczną pamiątką, mogącą zniszczyć fundamentalną prawdę chrześcijaństwa. Dlatego też w 1988 r. Watykan, świadomy zagrożenia, doprowadził do sfałszowania badań Całunu metodą radiowęglową. Nieprawdziwe wyniki miały dowodzić, że płótno pochodzi ze średniowiecza, zatem nie można go traktować poważnie.
Gdzie jest pochowany?
Jednak przez wieki najpopularniejsza wersja alternatywnej historii Chrystusa głosiła, że celem Jego ostatecznej wędrówki był ponownie Daleki Wschód, czasem bardzo daleki...
500 km od Tokio znajduje się niewielka osada, Shingo, określana przez mieszkańców jako „Miasto Chrystusa”. Jej najważniejszym punktem jest kopiec uważany za... miejsce Jego pochówku. W latach trzydziestych XX w. odnaleziono w miejscowości starożytne zwoje. Po ich odszyfrowaniu część badaczy ogłosiła, że w jednym z dwóch tajemniczych kopców w Shingo pochowany jest Jezus Chrystus, w drugim zaś - uwaga -uszy Jego brata oraz pukiel włosów Maryi.
Zwoje opowiadają ponoć o „prawdziwej historii” Jezusa.
W Palestynie, na krzyżu nie zginął On, lecz Jego brat, Iskri, którego uszy znajdują się właśnie w drugim kopcu. Sam Jezus miał powrócić w okolice Fudżi, gdzie wiódł spokoje życie z żoną Japonką, Yuriko. Dochował się trzech córek i zmarł w wieku 106 lat. W Shingo kultywuje się pamięć najwybitniejszego „mieszkańca”. Jeszcze kilka lat temu malutkim dzieciom malowano na czołach krzyże; co roku odbywa się tu „Święto Chrystusa”; sprzedaje się nawet „sake Jezusa”. Jednak większość miejscowych nie bardzo wierzy w ten pochówek Chrystusa, a proboszcz nawet czasem z tego żartuje.
Innym, o wiele bardziej znanym „grobem Jezusa” jest ten, znajdujący się w Sringarze (Kaszmir).
Członkowie Ahmadiyya, niewielkiego odłamu islamu, twierdzą, że Jezus, gdy tylko wyzdrowiał po ukrzyżowaniu, uciekł do Kaszmiru. Również kilku miejscowych archeologów podtrzymuje tę tezę. Początkowo miał nauczać w Indiach i zyskać tak wielką sławę, iż uznano Go za wcielenie Buddy. Założył ponoć rodzinę, a na stare lata osiedlił się w Kaszmirze i tu został pochowany. Grobowiec, który przetrwał do dziś, jest tak naprawdę małym drewnianym budynkiem. Widniejący na nim napis głosi, że pochowany jest tu m.in. Youza Asouph (Jezus, syn Józefa). Niektórzy nie mają wątpliwości, że chodzi właśnie o Jezusa Chrystusa, choć najprawdopodobniej Youza, którego kości się tu znajdują, był jednym z muzułmańskich kaznodziejów.
Takich dziwnych opowieści o Jezusie jest niezliczona liczba. Właściwie nie ma ani jednego momentu w Jego życiu, którego nie próbowano wyjaśniać inaczej niż czyni to Tradycja Kościoła. We wszystkim, co Go dotyczy, doszukiwano się ukrytych znaczeń, tajemnic, tego, co oficjalna wersja chciała ponoć ukryć przed światem.
Tekst pochodzi z miesięcznika katolickiego LIST 07/06 "Święty Graal i inne tajemnice Kościoła"
-
Np. gnostycy mówili, że Jezus jako Bóg miał ciało pozorne.
Że nie zostawiał śladów jak szedł.
-
Roszada-gnoza to dziwny nurt spojrzenia, jego ślady znajdujemy już w pierwszym wieku po Chr., w rodzącym się Kościele pierwszych chrześcijan, wykorzystując ludzki bieg do poznania i zdobycia zbawienia poprzez tajemne mądrości oraz pragnienie lepszego życia.
Jak twierdzą miedzy innymi, że Chrystus nigdy nie przyszedł na świat w ciele, nie możliwe, żeby boski wysłannik mógł się pokalać zjednoczeniem z grzeszną materią.
Tak naprawdę Jezus, kluczowa przecież postać dla chrześcijańskiego Kościoła, jawi się jako jeden z wielu, obok Maniego, Buddy, Zaratusztry czy Platona, posłańców niosących gnozę człowiekowi, który zbawi się sam budząc świadomość własnej boskości.
-
Każdej religii Jezus się przydaje:
buddyzmowi jako wysłannik do Żydów, czy bliskiego wschodu, albo dla danej epoki
islamowi jako przedostatni prorok
hinduizmowi jako awatar bóstw (wcielenie Wisznu lub inne imię Kryszny)
judaizmowi jako fałszywy prorok
mormonom jako objawiający się w Ameryce
ŚJ i adwentystom jako archanioł Michał
innym prorokom jako ten który ich zapowiadał
-
Gdzie jest właściwy grób Jezusa? Prócz wcześniejszych komentarzy odnośnie Azji, mamy jeszcze według Jamesa Camerona i kanadyjskiego reżysera Simcha Jacobovici, którzy zaprezentowali w Nowym Jorku dwa kamienne ossuaria (skrzynie na kości), których zdaniem złożono szczątki Jezusa i jego żony Marii w Talpiot (https://pl.wikipedia.org/wiki/Talpijjot) (poza terenem Świątyni) Urny z prochami Jezusa i Marii Magdaleny (https://v.wpimg.pl/MjI1Nzk5JANmfmFOXgU1WXgDYRNFQj1EOV1hG0RTYgA5VClVWgR0WnweGig8VD5dfgl8TlgbJxosVg==) - Wejście do grobu Jezusa (https://v.wpimg.pl/MjI1Nzk5JANmfmFOXgU1WHAGYRNFQj1EOV1hG0RTYgA5VClVWgR0Wn0eGiglXC5bfQd6Q1kbJxosVg==) - napis na jednej z urn --> Jesus syn Józefa (https://v.wpimg.pl/MjI1Nzk5JANmfmFOXgU1W3ADYRNFQj1EOV1hG0RTYgA5VClVWgR0Wn0eGiglXC5bfQd7TF0bJxosVg==) z --> źródła (https://www.wp.pl/?s=wiadomosci.wp.pl%2Fsgwpsgfirst-6038674228474497g). Jednak najbardziej przyjęte jest miejsce Bazyliki Grobu Świętego (https://pl.wikipedia.org/wiki/Bazylika_Grobu_%C5%9Awi%C4%99tego), na terenie starego miasta Jerozolimy Tymczasem według Mat 27:59-6 (https://biblia.apologetyka.com/read?utf8=%E2%9C%93&q=Mat+27%3A59-61&bible%5B%5D=bt5&fmt=&num=&codes=1)1 Jezus był pochowany poza granicą starego miasta w ogrodzie Józefa w pobliżu miejsca ukrzyżowania zwane wzgórzem Golgoty (https://pl.wikipedia.org/wiki/Golgota). Tak, czy inaczej, historie tworzą ludzie, często niezgodną z rzeczywistością. Podobnie jest z całym NT, który zredagowano na podstawie półprawd z dodawaniem zmyślonych powieści pod swego rodzaju chciejstwo zagorzałych zwolenników Jezusa.
-
No i mamy kolejne bajki. :)
Bajki powstają, tak gdzie jest sceptycyzm. ;)
-
No i mamy kolejne bajki. :)
Bajki powstają, tak gdzie jest sceptycyzm. ;)
podziel się Swoją wiedzą ;)
-
podziel się Swoją wiedzą ;)
Wiedza jest ogólnie znana.
Pisze w Ewangelii gdzie był grób.
Do grobu później nikt nie chodził, skoro widzieli Jezusa żywego.
Jak ktoś ma jakieś kości to ma swoją wiarę: w te kości wierzy, że są Jezusa. :)
Dwóch osób kości w KK nie mają: Jezusa i Marii.
A byłyby cenne relikwie. ;)
-
Wiedza jest ogólnie znana.
Pisze w Ewangelii gdzie był grób.
Do grobu później nikt nie chodził, skoro widzieli Jezusa żywego.
Jak ktoś ma jakieś kości to ma swoją wiarę: w te kości wierzy, że są Jezusa. :)
Dwóch osób kości w KK nie mają: Jezusa i Marii.
A byłyby cenne relikwie. ;)
Zapytam przekornie: Czy kurczowo powinniśmy się trzymać tylko Ewangelii, również w nich jest wiele sprzeczności, to nie jest wytyczna czy punkt punkt odniesienia
-
Zapytam przekornie: Czy kurczowo powinniśmy się trzymać tylko Ewangelii, również w nich jest wiele sprzeczności, to nie jest wytyczna czy punkt punkt odniesienia
Ależ każdy może się trzymać czego chce.
Jeden kości, drugi opowiadania Rosjanina, inni wieści mormonów, a inni Ewangelii i tych co przez wieki wierzyli tak jak Ewangeliści i co przekazują do dziś.
-
nie chcę zakładać kolejnych wątkow na temat opinii o Jezusie kim był i co robił więc zapytam tutaj:
istnieje mniejszościowy pogląd jakoby Jezus był żonaty, najczęściej jako żona wskazywana jest Maria Magdalena, kobieta wyzwolona z wcześniejszej prostytucji
moje pytanie brzmi: jak w I wieku traktowani byli bezdzietni nieżonaci kaznodzieje czy rabini? Czy gdyby Jezus był kawalerem to Żydzi nie wypominaliby mu tego? Czepiali się (zakładam że niesłusznie) jakoby był żarłokiem i pijakiem, twierdzili że wygania złe duchy mocą władcy złych duchów itd.itp. A nic nie wspominają ani o kawalerstwie Jezusa ani o związku małżeńskim z prostytutką. Na co może wskazywać milczenie w tym temacie?
-
nie chcę zakładać kolejnych wątkow na temat opinii o Jezusie kim był i co robił więc zapytam tutaj:
istnieje mniejszościowy pogląd jakoby Jezus był żonaty, najczęściej jako żona wskazywana jest Maria Magdalena, kobieta wyzwolona z wcześniejszej prostytucji
moje pytanie brzmi: jak w I wieku traktowani byli bezdzietni nieżonaci kaznodzieje czy rabini? Czy gdyby Jezus był kawalerem to Żydzi nie wypominaliby mu tego? Czepiali się (zakładam że niesłusznie) jakoby był żarłokiem i pijakiem, twierdzili że wygania złe duchy mocą władcy złych duchów itd.itp. A nic nie wspominają ani o kawalerstwie Jezusa ani o związku małżeńskim z prostytutką. Na co może wskazywać milczenie w tym temacie?
[/b][/size]
Sebastian, a skąd pomysł, że Jezus miał żonę? Z tego co wiem żadne źródła współczesne Jezusowi tj. I, II w.n.e. nie wspominają o tym. Nie potwierdza tego także NT choć cztery ewangelie dają dość obszerny pogląd na jego relacje z rodzicami, braćmi cielesnymi czy też z jego uczniami. Gdyby Jezus miał żonę to czy żaden z ewangelistów spisujący jego życie nie omieszkałby o tym wspomnieć?
Co do jego kawalerstwa, zauważ, że w wyniku cudów jakie dokonywał wielu uczonych w piśmie, rabinów bało się go lub darzyło szacunkiem. Pomimo stawianych zarzutów przez przeciwników nikt na niego nie śmiał podnieść ręki. Obecnie też tak jest. Osoby wysoko postawione lub obdarzone jakimiś szczególnymi zdolnościami są traktowani w uprzywilejowany sposób. Być może z tych powodów nikt nie śmiał Jezusowi wypomnieć bezżennego stanu.
-
Jan Chrzcicie też nie miał żony.
-
Gdyby Jezus miał żonę to czy żaden z ewangelistów spisujący jego życie nie omieszkałby o tym wspomnieć?
Problem jest w tym, że niema żadnych dowodów aby Ewangelie w obecnej formie były spisane przez któregokolwiek naocznego świadka Jezusa. Przypisane Ew. Mateuszowi i Janowi, jako bezpośrednimi uczniami Jezusa, nie są prawdziwe. Z kolei Łukasz i Marek i Paweł nie znali osobiście Jezusa. Również 2 list Piotra uważany jest za pseudoepigraf. Jednym z warunków kanoniczności ma być naoczny autor działalności Jezusa. Skoro tak, to NT nie spełnia warunków kanoniczności. Tym samym NT powinno traktować się na równi z innymi apokryfami.
Co do jego kawalerstwa, zauważ, że w wyniku cudów jakie dokonywał wielu uczonych w piśmie, rabinów bało się go lub darzyło szacunkiem. Pomimo stawianych zarzutów przez przeciwników nikt na niego nie śmiał podnieść ręki.
To co piszesz jest opinią manipulacyjną wprowadzającą w błąd. Zarówno Jezus jak i później Paweł byli traktowani przez Rabinów, jako wywrotowcy (Mk 3:22 - Ja 10:39).
-
Problem jest w tym, że niema żadnych dowodów aby Ewangelie w obecnej formie były spisane przez któregokolwiek naocznego świadka Jezusa. Przypisane Ew. Mateuszowi i Janowi, jako bezpośrednimi uczniami Jezusa, nie są prawdziwe. Z kolei Łukasz i Marek i Paweł nie znali osobiście Jezusa. Również 2 list Piotra uważany jest za pseudoepigraf. Jednym z warunków kanoniczności ma być naoczny autor działalności Jezusa. Skoro tak, to NT nie spełnia warunków kanoniczności. Tym samym NT powinno traktować się na równi z innymi apokryfami.To co piszesz jest opinią manipulacyjną wprowadzającą w błąd. Zarówno Jezus jak i później Paweł byli traktowani przez Rabinów, jako wywrotowcy (Mk 3:22 - Ja 10:39).
[/b][/size]
Podważając kanoniczność NT całe przesłanie zawarte w PŚ nie ma sensu. Daremna więc nasz wiara w Boga oraz zbawienie poprzez Jezusa Chrystusa. Wychodząc z takiego założenia czy możemy nazywać się chrześcijanami?
Jezusowi ciągle przywódcy religijni stawiali zarzuty, a najczęściej w sprawach dotyczących cudów. Nie podważam tego. Żydzi nigdy go nie uznali za syna Bożego. Nie widzę tu z mojej strony manipulacji. Dodam, że pomimo stawianych zarzutów nikt Jezusa nie chciał od razu uśmiercać ze względu na strach przed ludem, który w niego wierzył. Natomiast żądano dodatkowych dowodów na jego mesjańskie powołanie Mat. 12: 38. Jezus bronił się przed tymi zarzutami Mat 12: 25 - 29. W końcowej fazie swego życia tylko nieliczni przy nim zostali.
-
czy oprócz Jana Chrziciela znani są inni nieżonaci kaznodzieje albo rabini? I czy są jakieś źródła pozabiblijne mówiące o tym jak odbierany był Jan Chrzciciel? Pytam pod kątem krytykowania go albo chwalenia go za brak żony, gdyż próbuję ustalić czy kwestia posiadania lub nie posiadania żony przez Jezusa mogła być w tamtych czasach przedmiotem dyskusji społecznej, czy mogła wpływać na to jak Jezus był odbierany itd. itp.
Żadne proroctwo o Jezusie nie zapowiadało że będzie miał żonę ani nie zapowiadało że nie będzie mial żony, więc nie widzę przeszkód natury religijnej aby Mesjasz był żonaty lub nieżonaty.
-
moje trzy grosze:
Zastanawiające..?, tajemnicze odkrycie:
Wypowiedź, naukowca Barriego Wilsona i znanego dziennikarza Simchy Jacoboviciego, przedstawiają życie Jezusa Chrystusa, na podstawie manuskryptu sprzed 1450 lat, który odnaleziono w zbiorach British Library.
Skrawek papirusu, zaprezentowany badaczom przez profesor King, mierzy zaledwie 4 na 8 cm (zapisany fragment jest jeszcze mniejszy – ma 4 na 4,6 cm).
Starożytny teksty mający pochodzić z 570 roku naszej ery, zostały napisany w języku syryjskim i stanowił replikę oryginalnego manuskryptu mającego pochodzić z I wieku n.e.
Przed przybyciem do Biblioteki Brytyjskiej starożytny manuskrypt został nabyty przez Muzeum Brytyjskie w 1847 roku od sprzedawcy, który twierdzi, że uzyskał go z klasztoru św. Makarego Starszego w Egipcie. Jest to dość mało znany święty uważany za jednego z ojców egipskiego monastycyzmu.
Intrygujący papirus zawiera osiem niepełnych linijek pochodzących ze środka strony – brakuje zatem początku i końca wersów.
Z drugiej strony znajduje się sześć linijek, ale czytelne są tylko urywki pojedynczych słów. Na pierwszej stronie czytamy:
...nie [dla] mnie. Moja matka dała mi ży[cie]...
...Uczniowie powiedzieli Jezusowi...
...zaprzeczyć. Maria jest tego godna...
...Jezus powiedział im: »Moja żona...
...ona może być moją uczennicą...
...niech źli ludzie nadymają się..
...co się tyczy mnie, ja zamieszkam z nią, ażeby... ...wizerunek...
Interpretacja tego przekazu nie jest oczywista, ale jedno nie ulega wątpliwości: Jezus ewidentnie mówi o swojej żonie. Jest nią zapewne wymieniona z imienia Maria, będąca również jego uczennicą. Mamy pierwsze – i jak dotąd jedyne – świadectwo tradycji, że Jezus był żonaty. Dotąd współcześni badacze jedynie spekulowali na ten temat, zbierając mniej lub bardziej przekonujące argumenty na rzecz takiej hipotezy.
-
Żony nie miał Paweł i Jan.
-
czy dobrze wnioskuję że brak żony NIE obniżał prestiżu kaznodziei/mędrca/nauczuciela w I w. n.e.?
-
czy dobrze wnioskuję że brak żony NIE obniżał prestiżu kaznodziei/mędrca/nauczuciela w I w. n.e.?
moje trzy grosze:
Czy każdy szanowany rabbi w czasach Chrystusa musiał mieć żonę? I w tym przypadku rzeczywistość historyczna jest bardziej złożona. Na przykład działająca aktywnie w I wieku po Chr. żydowska sekta esseńczyków gorąco propagowała zalety celibatu
Również apostoł Paweł był zdania, że pozostanie w stanie wolnym jest pożądaną opcją dla tych, którzy chcą poświęcić się służbie Bogu.
-
moje trzy grosze:
Czy każdy szanowany rabbi w czasach Chrystusa musiał mieć żonę? I w tym przypadku rzeczywistość historyczna jest bardziej złożona. Na przykład działająca aktywnie w I wieku po Chr. żydowska sekta esseńczyków gorąco propagowała zalety celibatu
Również apostoł Paweł był zdania, że pozostanie w stanie wolnym jest pożądaną opcją dla tych, którzy chcą poświęcić się służbie Bogu.
Tak pewnikiem Paweł był zwolennikiem celibatu (pisał o tym wiele w swoich listach) - ale czy Jezus z Nazaretu o tym nauczał ?? (NIE) .
Czy Jezus miał żonę ?
Ewangelie o tym milczą ? - nie do końca ..
Uczniowie Jezusa (Apostołowie) byli zazdrośni o Marię Magdalenę (ukochaną Jego uczennice) -tu się kłania zrozumienie ówczesnego judaizmu (pro-chrześcijaństwa) -zachęcam ciekawych tego tematu - do przeczytania pism apokryficznych znalezionych w Qumran (i nie tylko tam) - np.
Ewangelia Tomasza , Ewangelia Mari Magdaleny , Ewangelia Piotra itp. , ... , - szukajcie prawdy albowiem - "poznacie prawdę i ona was wyzwoli" -
- "szukajcie - a znajdziecie " , "albowiem Bóg tak umiłował ten świat iż nawet swego syna posłał aby .." , "nie przyszedłem na ten świat aby go potępić , ale po to by go zbawić " itp.
Jezus nie jest tylko "synem człowieczym" ,"posłańcem z nieba" , "szóstym prorokiem" ,"Mitrą barankiem bożym" itp .
A jak wierzycie w słowa Jezusa z Nazaretu (urodzonego w Betlejem) ?
Ps. - nie potępiam żadnej wiary ni ideologi . Tylko zachęcam do myślenia (wszak jednakże wyrzyscy jesteśmy jednym gatunkiem "homo sapiens" i tymi samymi -
-"dziećmi Bożymi" - (wedle najnowszych badań DNA) ..
Jak teraz rozumujecie ?
-
moje trzy grosze:
Ciekawostka na temat Marii Magdaleny, gdyż przewija się przez wątek
Trop wszystkich teorii, które obstają przy założeniu, że Jezus był żonaty, prowadzi do Marii z Magdali. Dlaczego?
Maria Magdalena jest jedną z najważniejszych postaci kobiet w Nowym Testamencie, będąc tym samym chyba najbardziej niejasną i najczęściej mylnie interpretowaną bohaterką, której od wieków towarzyszy zła sława.
Według przekazów biblijnych Maria z Magdali dołączyła do uczniów Jezusa po tym, jak Chrystus wypędził z niej siedem złych duchów.
Tradycja kościelna do jej postaci dołączyła dwie inne Marie. Przez wieki była utożsamiana z cudzołożnicą z Ewangelii Łukasza i mylnie łączona z Marią z Betanii, siostrą Marty i Łazarza.
Za te powiązania odpowiada papież Grzegorz I Wielki, który w jednej ze swoich homilii około roku 591 powiedział: „Wierzymy, że kobieta, którą Łukasz nazywa grzesznicą a Jan Marią, to ta sama osoba, z której, według Marka, Jezus wypędził złe duchy”. Obie postaci nałożyły się na wizerunek Marii Magdaleny, rodząc wiele mylnych i krzywdzących stereotypów.
Dopiero w roku 1969 papież Paweł VI oficjalnie oddzielił postać Marii Magdaleny od postaci dwóch pozostałych Marii.
Maria Magdalena jest dwunastokrotnie wspomniana w Nowym Testamencie, wszyscy ewangeliści zgodnie piszą, że jako pierwsza przybyła do grobu Jezusa.
Kościół od samego początku próbował zdyskredytować rolę Marii Magdaleny.
Miało to oczywisty związek z brakiem akceptacji dla aktywnej roli kobiet w życiu duchowym. Tym samym Magda Magdalena, jak większość kobiet, została utożsamiona z kobietą zagubioną moralnie, chociaż w Nowym Testamencie próżno szukać chociaż najmniejszej wzmianki, która sugerowałaby, że Maria Magdalena była grzesznicą lub prostytutką, co zarzucano jej przez całe wieki.
-
Ciekawostka na temat Marii Magdaleny (...)
Trop wszystkich teorii, które obstają przy założeniu, że Jezus był żonaty, prowadzi do Marii z Magdali. Dlaczego?
Nie przesadzaj! W ubiegłym tygodniu spotkałem Marię Magdalenę i nic nie wspominała, by miała męża w tamtych czasach.
-
Nie przesadzaj! W ubiegłym tygodniu spotkałem Marię Magdalenę i nic nie wspominała, by miała męża w tamtych czasach.
Jatiw-Tusia
Tak, tak , ale niedosłyszałeś, końcówki- stałem za Magdalenką, powiedziała - miałam mę-żula.
Ale na poważnie, przypuszczam, że posiadasz wiedzę na temat tej osoby? - zapraszam do dyskusji :)
-
A dlaczego się naparliście na Magdalenę na żonę czy kochankę?
Jak ktoś zechce to cały harem wskaże: :-\
„(...)Maria zwana Magdaleną, z której wyszło siedem demonów, Joanna, żona Chuzy, zarządcy domu Heroda, oraz Zuzanna i wiele innych kobiet, które zapewniały im praktyczną pomoc, korzystając ze swoich środków.” (Łk 8:2, 3)
-
Jak mnie nie myli (świadomość faktów) - to ostatnio Watykan zrehabilitował Marię Magdalenę i przeprosił za błędy (w tym temacie) .
Oczy-wiście nie każdemu "kapłanowi" to odpowiada - "kobieta jest obrazem zła i kusicielką..." - wedle (........) .
Z tego co wiem (z historii dziejów ludzkości ) - to
Jezus nie był seksistą ni fanatykiem religijnym - a nauczał jak to można żyć szczęśliwie zgodnie z Dekalogiem .
Co jest ważne ? - dodał 2 przykazania o Miłości i powiedział : "zachowujcie to wszystko " i miłujcie to (prawo do życia wspólnego ) ..
ł
-
(mtg):
Dla wczesnych chrześcijan „powołania” Jezusa nie było. Dla nich Jezus – czego dowodzą zarówno ewangelie, jak, pisma apokryficzne – był od chwili narodzin synem Bożym. Od samego początku był więc zawsze i na zawsze tym samym: Mesjaszem, Zbawicielem. Jest to teologiczny
punkt widzenia i jako taki jedynie słuszny. Nie ma jednak nic wspólnego z Jezusem jako postacią historyczną.
W jego życiu na pewno zaistniało coś takiego jak powołanie. Czy uczniowie Jezusa o tym wiedzieli? Czy o tym pisali? Czy wzmianki o tym zostały przez redaktorów tekstów Nowego Testamentu wykreślone? Te kwestie mogą być tylko przedmiotem spekulacji.
Ale pewne jest, że w życiu dorosłego Jezusa musiał nastąpić jakiś zwrot. Istnieją ukryte wskazówki, trzeba je tylko umieć zinterpretować.
A najłatwiej je zauważyć badając paralele między postacią Jezusa a postacią Buddy.
Po pierwsze Budda jako młodzieniec porzucił życie w luksusie i zbytku. Uważał, że do poznania można dojść tylko trwając w surowej ascezie.
Jezus zaś zwrócił się do Jana Chrzciciela, który nauczał ascezy i pokuty.
Chrzciciel egzystował w biedzie, jadł tyle, aby nie umrzeć z głodu, i umartwiał ciało ubierając się w najlichsze suknie: „A sam Jan miał odzienie z
sierści wielbłądziej i pas skórzany wokół bioder swoich, a za pokarm miał szarańczę i miód leśny” (Mat. 3, 4).
Głosił rezygnację z dóbr materialnych, pochwałę biedy i miłości bliźniego: „A on odpowiadając, rzekł im: Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie” (Łuk. 3, 11). Do tego ascety dołączył Jezus.
Podobnie było z ascetycznym Buddą – poszli za nim pierwsi jego uczniowie. Był dla nich tym, czym Jan Chrzciciel dla Jezusa. Podobnie jak ich mistrz, Budda, pogardzali życiem w dostatku. Jak Jezus był wierny Chrzcicielowi, tak uczniowie Buddy byli wierni swojemu mistrzowi. Tak, jak ich
idol, szansę na rozwój duchowy widzieli tylko w umartwianiu ciała. Budda jednak zrozumiał wkrótce, że wytyczona przezeń droga nie jest słuszna. Zmienił tryb życia, którego ośrodkiem było poszczenie. Pierwszych pięciu uczniów Buddy było tym rozczarowanych. Uważali, że zrezygnował
z poszukiwania zbawienia, więc go opuścili.
Pierwsi uczniowie Jezusa także byli zwolennikami życia w ascezie. Poszli za Janem Chrzcicielem, który był ascetą, ale potem dołączyli do Jezusa:
„Nazajutrz znowu stał Jan z dwoma uczniami swoimi. I ujrzawszy Jezusa przechodzącego, rzekł: Oto Baranek Boży. A owi dwaj uczniowie, usłyszawszy jego słowa, poszli za Jezusem” (Jan 1, 35-37).
W życiu Jezusa, podobnie jak Buddy, dokonała się kiedyś zapewne doniosła zmiana przekonań, która skłoniła go do szukania szczęścia zbawienia nie tylko w ascezie.
Jezus, jeszcze jako asceta, udał się na czterdzieści dni postu na pustynię. Ale potem odszedł od swojego nauczyciela, Jana, głoszącego ascezę.
Ewangelia św. Mateusza zawiera wyraźną wskazówkę, pozwalającą wyciągnąć wniosek, że Jezus spotkał się z zarzutami, że nie żyje (już) ascetycznie. Widocznie wczesny Jezus, o którego nauce ewangelie nie wspominają, również głosił rezygnację z ziemskich rozkoszy.
W inny sposób nie da ,się bowiem zrozumieć następujących wersetów:
„Albowiem przyszedł Jan, nie jadł i nie pił, a mówią: Demona ma. Przyszedł Syn Człowieczy, jadł i pił, a mówią: Oto żarłok i pijak” (Mat. 11, 18-19).
-
Jeżeli chodzi o kontynuację tego wątku:
Jednak przez wieki najpopularniejsza wersja alternatywnej historii Chrystusa głosiła, że celem Jego ostatecznej wędrówki był ponownie Daleki Wschód, czasem bardzo daleki...
Tekst pochodzi z miesięcznika katolickiego LIST 07/06 "Święty Graal i inne tajemnice Kościoła"
Ciekawy i kontrowersyjny jest esseński wątek Jezusa.
"Jaki był prawdziwy Jezus? Czy był on Żydem z krwi i kości, ekshumowanym i pośmiertnie wykreowanym na Boga, czy tez był Bogiem z urodzenia, czyli zarania dziejów, jak podaje do wierzenia Kościół? Jeśli chcemy podążać za postępem intelektualnym naszej epoki, musimy znaleźć jakąś odpowiedź na to pytanie. Myślę, że angielska metoda "multiple choice quiz" może nam tutaj pomoc. Weźmy wiec pod rozwagę cztery następujące alternatywy i spróbujmy wybrać najwłaściwszą z nich:
1. Jezus był członkiem zakonu esseńskiego przez całe swoje życie
2. Jezus był nim tylko przez pewien czas (dwunastoletni chłopiec musiał przecież zdobyć gdzieś wykształcenie teologiczne skoro umiał dyskutować z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie)
3. Jezus nigdy nie był esseńczykiem, lecz podobnie jak oni zapożyczył nauki od innych nauczycieli ówczesnego i/lub starszego pokolenia.
4. Jezus nigdy nie był esseńczykiem i nie miał z nimi nic wspólnego
Myślę, że ostatni, czwarty punkt można śmiało odrzucić. Ilość podobieństw do esseńczykow w naukach Jezusa daje ku temu pełne podstawy.
Punkt pierwszy również budzi pewne wątpliwości. Gdyby historyczny Jezus by esseńczykiem przez cale życie, to podobnie jak oni trzymałby się wiernie pewnych granic, zwłaszcza co się tyczy zakonu mojżeszowego. Tymczasem Jezus był bardziej liberalny w tej dziedzinie, co daje podstawy do wierzenia, że choć dobrze esseńczykow znał, nie był z nimi przez cale życie blisko związany. Wydaje się jednak całkiem prawdopodobne, że żył wśród nich podobnie jak Jan Chrzciciel, lecz w pewnym momencie swojego życia opuścił ich zakon i rozpoczął działalność publiczna na własną rękę.
Uważam, ze punkt drugi jest najbardziej logiczny w świetle tego co mówią o esseńczykach Zwoje Morza Martwego, chociaż nie spierałbym się z kimś kto wybrałby punkt trzeci. Nauki esseńskie, z którymi Jezus prawdopodobnie zetknął się w dzieciństwie wywarły trwały wpływ na cale jego dorosłe życie. Flawiusz pisze, że esseńczycy przyjmowali do siebie dzieci innych rodzin, czyli z zewnątrz, spoza ich środowiska, i kształcili je na swój własny styl. Ewangelie podają, że Jezus pochodził z niezamożnej, wielodzietnej rodziny, a szkoła qumrańska oferowała wówczas takim rodzinom możliwość kształcenia ich dzieci. "
źródło: https://www.fahrenheit.net.pl/archiwum/f17/sedzi17.html
-
(mtg):
cytat: Jezus i esseńczycy
Jezus został ukształtowany przez nauczycieli tej grupy wyznaniowej za pośrednictwem Jana, który esseńczykom był co najmniej bliski. Bez wątpienia przejął ideologię esseńską, którą jednak po części zmodyfikował.
Z drugiej strony Nowy Testament zawiera wypowiedzi Jezusa, które są znane mało lub prawie wcale, bo nie pasują do jego dzisiejszego wizerunku, głoszonego z ambon.
Esseńczycy mieli zwyczaj wspólnego spożywania posiłków. Stąd też Ostatnia Wieczerza Jezusa.
U esseńczyków w uroczystości tej mogli brać udział tylko mężczyźni zdrowi. Kobiety były wykluczone tak samo jak chorzy i inwalidzi, których Jezus obdarzał miłością.
Esseńczycy odrzucali zwierzchnictwo stanu kapłańskiego, który w ich oczach nie tylko odszedł od prawdziwej wiary, lecz również był podległy w sposób niegodny Rzymianom. Jezus również tego zwierzchnictwa nie akceptował.
Dla esseńczyków Rzymianie byli siłami ciemności, najgorszymi wrogami Izraela. Nawoływali do powstania przeciw okupantom, do nienawiści i przemocy. Ukryte wezwania do powstania zbrojnego – które mogło być skierowane tylko przeciw Rzymianom – można też znaleźć w wypowiedziach Jezusa, który na przykład u Mateusza mówi: „Nie mniemajcie, że przyszedłem przynieść pokój na ziemię; nie przyszedłem przynieść pokój, ale miecz” (Mat. 10, 34).
A u Łukasza czytamy: „Ogień przyszedłem rzucić na ziemię i jakżebym pragnął, aby już płonął. [...] Czy myślicie, że przyszedłem, by dać ziemi pokój? Bynajmniej, powiadam wam, raczej rozdwojenie” (Łuk. 12, 49 i 51).
Jezus na pewno wiedział, że wezwanie do powstania przeciw Rzymianom wywoła rodzinne konflikty. Ojcowie rodzin dbający o bezpieczeństwo swoje i najbliższych będą skłonni dla świętego spokoju ułożyć się jakoś z Rzymianami. Krewka młodzież natomiast była gotowa od razu rzucić się do walki z okupantem.
Jezus:
„Odtąd bowiem pięciu w jednym domu będzie poróżnionych; trzej z dwoma, a dwaj z trzema; będą poróżnieni ojciec z synem, a syn z ojcem, matka z córką, a córka z matką, teściowa ze swą synową, a synowa z teściową” (Łuk. 12, 52-53).
Opór przeciw Rzymianom wywoła rodzinne waśnie, młodzi zaczną się kłócić ze starszymi.
U Mateusza Jezus mówi:
„Bo przyszedłem poróżnić człowieka z jego ojcem i córkę z jego matką, i synową z jej teściową. Tak to staną się wrogami człowieka domownicy jego” (Mat. 10, 35-36).
U Łukasza jest konkretna wskazówka, jak ludzie będą się zachowywać. Wezwanie wyrażone przez Jezusa oznacza koniec końców wojnę wszystkich z Rzymianami:
„Lecz teraz, kto ma trzos, niech go weźmie, podobnie i torbę, a kto nie ma miecza, niech sprzeda suknię swoją i kupi” (Łuk. 22, 36).
Jezus szukał samotności na pustyni – jak esseńczycy, którzy pamiętali, że lud Izraela był kiedyś miły Bogu i dlatego Jahwe uwolnił go z egipskiej niewoli i poprowadził przez pustynię.
Podobnie jak Jezus także esseńczycy głosili nakaz nieposiadania dóbr doczesnych. Oto co pisze Józef Flawiusz:
„Są bowiem u Żydów trzy rodzaje uprawianej filozofii: zwolennicy jednej zwą się faryzeuszami,
drugiej – saduceuszami, a trzeciej – esseńczykami. Ci ostatni cieszą się powszechnie opinią wielce
świątobliwych. Są rodowitymi Żydami, lecz łączą ich ze sobą silniejsze niż u innych więzy miłości. [...]
Bogactwa mają w pogardzie [...]. Obowiązuje ich bowiem zasada, że wstępujący do sekty przekazują
swoje mienie zakonowi [...] i wszyscy jak bracia korzystają ze wspólnego dobytku. [...] Z ubioru i
postawy podobni są do dzieci [...]. Nie zmieniają szat ani sandałów, dopóki nie ulegną zupełnemu
zniszczeniu” [Józef Flawiusz, „Wojna żydowska”, Warszawa 1992, s. 161 n.e.].
Podobnie było z Jezusem. Ktoś, kto chciał być zaliczony do niewielkiego kręgu jego prawdziwych uczniów, musiał, jak ustalił prof. dr Pinchas Lapide, pozbyć się całego majątku, „aby żyć we wspólnocie równych sobie – często narażając się na niebezpieczeństwo, prześladowania władz
rzymskich i konieczność ucieczki” [Pinchas Lapide, Ist die Bibel richtig übersetzt?, Gütersloh 1994, s. 54].
Tego surowego wymogu, który trzeba było spełnić bezwarunkowo, jeśli chciało się zostać uczniem Jezusa, nie mógł albo nie chciał spełnić pewien „bogaty młodzieniec”.
Według Łukasza wywodził się on z warstw wyższych, z kręgów ludzi zamożnych. Jezus zażądał od młodzieńca –jego wypowiedź Mateusz, Marek i Łukasz przekazują prawie dosłownie:
„Sprzedaj wszystko, co tylko masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie” (Łuk. 18, 22).
Ale młody człowiek nie chciał się na to zgodzić: „A ten na to słowo sposępniał i odszedł zasmucony, albowiem miał wiele majętności” (Mar. 10, 22).
Nie został więc przyjęty do grona uczniów Jezusa. Nie pomogło mu też, że Jezus chętnie uczyniłby go swoim współbojownikiem:
„Jezus spojrzał nań z miłością” (Mar. 10, 21).
Jedna z najbardziej znanych przypowieści Jezusa mogłaby pochodzić bezpośrednio od esseńskiego nauczyciela:
„Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego” (Mar.10, 25).
Całe pokolenia teologów próbowały przypowieść tę zrozumieć. Myślano, że w jerozolimskich murach miejskich jest bardzo mała brama, przez którą trudno jest przejść wielbłądowi, do tego objuczonemu. Ale okazuje się, że cały problem spowodował banalny błąd tłumacza.
W aramejskim oryginale było słowo gamta, z którego zrobiono gamal – i tak z „liny” powstał „wielbłąd”.
W oryginale Jezus mówi: „Łatwiej przejść linie od łodzi przez ucho igielne niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego”. Jezus zastosował porównanie znane słuchaczom – rybakom znad Jeziora Tyberiadzkiego.
Ale Jezus nie stronił tak całkiem od „wstrętnej mamony”. Akceptował finansowe wsparcie możnych zwolenników. Na przykład „Joanna, żona Chuzy, zarządcy dóbr Heroda, i Zuzanna” wspierały Jezusa i jego grupę.
Teraz nadszedł już czas porównać wszystkie wypowiedzi Jezusa, zawarte w ewangeliach, z pismami esseńczyków z Qumran. W epoce komputerów nie będzie to stanowiło problemu.
Analiza taka potwierdzi zapewne przypuszczenie, że między nauką Jezusa a nauką esseńczyków istnieją nie tylko podobieństwa, lecz również duże zbieżności.
Jeśli więc na przykład u św. Jana czytamy: „Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota” (Jan 8, 12), to odpowiada to dokładnie dawnej wierze esseńczyków, która nawiązywała często do dualizmu światła i ciemności, wierze, dla której świat jako taki był sprzecznością ciemności i światła.
W jednej z ewangelii czytamy: „w nim [Bogu] było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie przemogła” (Jan 1, 4-5). Sentencja ta mogłaby równie dobrze wyjść spod pióra któregoś z esseńskich mnichów.
Wykraczałoby poza ramy tej książki, gdybyśmy chcieli wyliczyć wszystkie niewątpliwe paralele między nauką Jezusa a esseńczyków. W tym miejscu wymienię więc tylko parę z wielu takich zgodności.
W pismach esseńczyków jest mowa o „fundamencie, którym nic nie wstrząśnie”. Jezus nazywa Piotra opoką, która nigdy się nie zachwieje. Esseńczycy przyjmowali do swojej wspólnoty tylko tych, którzy wyjawili wszystkie swoje grzechy, czyli się wyspowiadali – tak samo jest w chrześcijaństwie.
Jezus, jak esseńczycy, ostrzegał przed zbliżającym się sądem ostatecznym. I on, i esseńczycy wymagali, aby kochać bliźniego jak siebie samego.
Jezus mówił – jak esseńczycy – o „synach światłości”, którzy podejmą walkę z „siłami ciemności”. Obie nauki obiecywały tym, którzy będą żyć z duchem prawdy, „życie wieczne”.
Zarówno w tekstach esseńczyków, jak i w kazaniach Jezusa pojawiają się często takie pojęcia jak „duch święty” i „członkowie nowego
przymierza”.
Szczególnie wyrazista jest następna zgodność: zarówno esseńczycy, jak i Jezus byli przekonani, że wkrótce nastąpi koniec świata i ludzie staną przed sądem Bożym.
Nie ma wątpliwości: Jezus i esseńczycy byli sobie bardzo bliscy ideowo, przynajmniej w czasach, kiedy Jezus był uczniem Jana Chrzciciela. Nie znaczy to oczywiście wcale, że Jezus był esseńczykiem. Na takie twierdzenie, podnoszone chętnie i często przez autorów książek popularnonaukowych, nie ma w Nowym Testamencie najmniejszych dowodów.
Z drugiej wszakże strony nic nie świadczy o tym, że Jezus nie przebywał, być może tylko w charakterze gościa, w zakonie esseńczyków. W każdym razie Józef Flawiusz pisze, że przez pewien czas przebywał w ich wspólnocie.
Charakterystyczne jest, że nigdzie w Nowym Testamencie, nawet na marginesie, nie wspomina się wspólnoty esseńczyków. Gdyby jedyne źródło stanowiły ewangelie, to można by przypuszczać, że esseńczycy w ogóle nie istnieli. A przecież w czasach Jezusa ich znaczenie było ogromne.
Określali swój zakon jako „armię zbawienia”, która na wieki przed Jezusem, w czasach Machabeuszy, została powołana do życia przez pewnego „nauczyciela sprawiedliwości”.
Filon z Aleksandrii (25 p.n.e.-50 n.e.) tak pisze w swoim dziele Quod omnis probus liter sit: „Syria palestyńska, zamieszkana w istotnej części przez bardzo liczny naród Żydów, nierzadko też rodzi ludzi przedkładających cnotę nade wszystko. Niektórych z jej mieszkańców, w liczbie ponad cztery
tysiące, określa się mianem esseńczyków.
Nazwa ta moim zdaniem, choć ściśle biorąc nie pochodzi z greckiego, wiąże się ze słowem »świętość«. Istotnie są to ludzie, którzy w szczególny sposób oddają się służbie Bożej. Nie składają ofiar ze zwierząt, lecz uważają za słuszniejsze uświęcanie swoich myśli.
Nie gromadzą złota ni srebra, nie nabywają majątków ziemskich, lecz mają tylko to, co niezbędne do życia.
Prawie samotnie żyją pośród ludzi, nie mając dóbr ni posiadłości, mimo to uważają się za bogatych, bo uważają skromność i dobroć za skarb prawdziwy. Odrzucają wszystko, co budzi w nich żądzę posiadania.
Nie ma wśród nich jednego nawet niewolnika, wszyscy są wolni i pomagają sobie wzajem. Mają wspólne pieniądze dla wszystkich i wspólne wydatki”.
Dlaczego pisma Nowego Testamentu o tym milczą?
Problem ten dotyka jednej z największych tajemnic nie tylko Nowego Testamentu, lecz Biblii w ogóle. Czy Jezus, przynajmniej w początkowych latach swojej działalności, był esseńczykiem?
Czy aktywnie dążył do upadku władzy Rzymian?
Czy wzmianki o tym ocenzurowano i usunięto z pism Nowego Testamentu – a stało się to w czasach, w których Jezusa chciano uznawać tylko za odnowiciela czysto religijnego?
Wywrotowiec, który odrzucał panującą władzę, nie nadawał się na centralną postać religii, która w stuleciach „po Chrystusie” wybiła się szybko na religię państwową.
-
Witaj Światus- bardziej jestem zgodzić się z tym materiałem :)
-
mtg:
Rozstrzygnięcie dylematów co do historyczności postaci Jezusa i wiarygodności zapisów ewangelicznych nie jest takie proste i oczywiste. Nie wystarczy tylko przekonanie i wiara.
Rozum musi „zostać dopuszczony do głosu". Ale i ten w samotności nie jest w stanie przynieść ostatecznej odpowiedzi.
Każdemu wolno mieć inne zdanie.
Teza, że Jezus istniał naprawdę, mniej więcej zgodnie z opisem w ewangeliach, wydaje się mocno wątpliwa, nie istniał Jezus albo, że osoba będąca Jego pierwowzorem na tyle odbiegała od opisu ewangelicznego, że zupełnie do niego nie przystaje.
Zastanawiam się nad przyczynami tak wielu niespójności, a nawet sprzeczności między poszczególnymi ewangeliami. Nie narzucam, to mój własny osąd.
Wiara nie może żyć w sprzeczności z rozumem, gdyż dopiero razem stanowią one o naszej tożsamości, o naszym jestestwie.
W piśmiennictwie na temat Jezusa pojawiają się dwie zasadnicze tezy.
Jedna, że Jezus Chrystus istniał naprawdę, a druga przeciwna, z pewną modyfikacją co do ewentualnego pierwowzoru, na którym oparty został zapis Ewangelii.
Istnieją też i inne wyjaśnienia, z których sześć jest wyróżniających się grup - nazwijmy to subtelnie pewne odmienne spostrzeżenia:
1. Jezus był prorokiem. Opis Jego postaci i nauczania został przerobiony na potrzeby polityczne ówczesnych władców. W tym celu dokonano wyboru czterech spośród ponad osiemdziesięciu znanych wówczas ewangelii, zakazując powielania pozostałych, a w ostateczności doprowadzając do ich całkowitego zniszczenia;
2. Jezus istniał, ale nie umarł na krzyżu. Podstawą tej tezy jest założenie, że martwe ciało nie krwawi i tym samym nie mogło ciało Jezusa zostawić takich śladów, jakie przedstawia np. Całun Turyński. Serce Jezusa biło jeszcze, gdy został On zdjęty z krzyża;
3. Jezus był członkiem lub nawet przywódcą sekty esseńczyków, albowiem podobieństwo Jego nauczania i nauki sekty są ze sobą zbieżne.
Sekta ta miała długie i bogate tradycje. Zaistniała niedługo po powstaniu Machabejczyków, a w czasach Jezusa była już silną i dobrze zorganizowaną strukturą. Jej ówczesna siła stała się też przyczyną zguby. Słabnący w związku z sytuacją polityczną judaizm rabiniczny musiał w efekcie wystąpić przeciwko przywódcom i członkom sekty jako bluźniercom.
Dalszy rozwój sekty uniemożliwiło wygnanie Żydów z Palestyny po zburzeniu świątyni jerozolimskiej, co doprowadziło do jej zupełnej marginalizacji. Warto dodać, że znaleziska w Qumran nie potwierdzają bezpośrednio tej tezy;
4. Jezus był religijnym fanatykiem, co było wynikiem Jego zaburzeń psychicznych. Jedni uważają, że był On szamanem - ekstatykiem, inni że był szaleńcem, paranoikiem na tle religijnym.
Znane są poważne prace naukowe udowadniające chorobowy charakter odmiennych zachowań Jezusa. Miał on miewać halucynacje, które wskazywałyby na duże urojenia, które nieustannie się potęgowały.
Pisano: „Wszystko, co wiemy o Jezusie, pasuje tak doskonale do klinicznego obrazu paranoi, że jest wprost trudne do pomyślenia, że ludzie mogliby kwestionować dokładność tej diagnozy";
5. Jezus był przywódcą ruchu politycznego, buntu przeciwko okupacji Palestyny przez Rzym, dążącym do wzniecenia powstania narodowego przeciwko okupantom;
6. Są też zwolennicy łączenia postaci Jezusa z hipotezą o istnieniu cywilizacji pozaziemskich.
Podobnie jest z oceną Ewangelii:
Albo uważa się je za dokument autentyczny, natchniony Duchem Świętym przez Boga, albo za parafrazę innych pism, w tym staroegipskich, starożydowskich, greckich /zwłaszcza z zakresu mitologii/, jak i ludów zamieszkujących sąsiednie ziemie.
Żywa jest też teoria, że Ewangelii nie należy traktować dosłownie ani jako dokumentu historycznego, ani jako dosłownego opisu misji i nauki Jezusa. Należy szukać w niej tajemniczego przekazu za pomocą analizy symboli.
Trudno ustalić historyczność Jezusa, jest to jednak zadanie niewykonalne. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby ktoś ponownie zechciał powtórzyć ten eksperyment, tak jak to już po wielokroć czyniono w minionych dziesięcioleciach. Mieliśmy i mamy do czynienia z zagadką.
Jezus pozostaje nieznany także dlatego, że tak był przedstawiany przez Kościół od dwóch tysięcy lat.
W Ewangeliach, tych czterech najważniejszych, napotkano sporo niedokładności, nieścisłości i kłamstw wreszcie.
Musimy sami sobie odpowiedzieć, dlaczego tak jest? Czy winna jest tylko zwykła ludzka ułomna pamięć i niefrasobliwość, z jaką w dawnych czasach przekazywano relację o zdarzeniach, faktach wreszcie, ubarwiając je legendami po to, aby mogły zakorzenić się w tradycji?
Ktoś, kto uważnie czyta Ewangelię i inne pisma Nowego Testamentu, może mieć wrażenie, że opowiadają one nie o jednym, nie o dwóch, ale o trzech Jezusach.
Chrześcijaństwo zadziwiająco jest podobne do wielu kultów starożytnego Bliskiego Wschodu, zwłaszcza kultów płodności.
Ma też niewiele wspólnego z Jezusem, Jego wierzeniami i praktykami, gdy przyjmiemy, że On faktycznie istniał. Jest ono w większej części tworem nauk Św. Pawła; a czy przez to chrześcijaństwo żyje w niezgodzie z planem Jezusa - Bóg jeden wie.
Jest chrześcijaństwo kompilacją semickich tradycji religijnych i idei hellenistycznych, a także pogańskich mitów i legend utrwalonych w języku greckim (wówczas powszechnie używanym) po to, aby mogło być propagowane w świecie hellenistycznym.
Chrześcijaństwo nie jest oczywiście historią, ale religią. Treści wiary, sedno religii są niepodważalne. Nie mogą być nawet poddawane pod dyskusję.
Dla każdego wierzącego jego wiara jest czymś immanentnie indywidualnym, co nie może być poddawane ocenie innych.
Wiara jest wartością nieracjonalną. Historia natomiast jest w końcu tylko opisem wydarzeń.
Ale czy traci ona na wartości, czy ma jakiekolwiek znaczenie w obliczu wiary?
Nie! Każda z nich musi być wierna samej sobie, ale wzajemnie nie mogą się wykluczać, gdyż religia byłaby wtedy zwykłą legendą, zabobonem, mitem.
Historia posługuje się językiem nauki, czystego, racjonalnego umysłu.
Religia natomiast językiem intuicyjnej wyobraźni, językiem duszy i serca. Nie da się ich obu połączyć w jedno.
Na końcu pozostaje pytanie:
Czy odkrycie prawdy historycznej na temat Jezusa w jakikolwiek sposób dyskredytuje chrześcijaństwo jako religię? Jeżeli wiara jest w swej istocie historią, to tak, ale nie, jeśli jest czymś innym!
Obie te dziedziny nie mogą jednak być ze sobą w konflikcie. Muszą się wzajemnie wypełniać, uzupełniać. Jeżeli tak nie jest, to jedna z nich przegra, zniknie.
-
(mtg): ESSEŃCZYK – w osobie Jezusa
Ewangelie pominęły całkowitym milczeniem fakty i czyny z życia Jezusa z czasu, poprzedzającego jego spotkania z Janem Chrzcicielem, z jego właśnie rąk miał otrzymać niejako boskie pomazanie swojego posłannictwa.
Po chrzcie w Jordanie kieruje się Jezus w stronę Galilei z urobioną już doktryną, występuje z całą stanowczością proroka, z poczuciem potęgi Mojżesza.
Oczywiste jest zatem, że odważne i przemyślane z góry wystąpienie, poprzedzać musiał długotrwały okres rozwoju z poprzedniego wtajemniczenia. Nie mniej jest pewne, że owo wtajemniczenie mogło odbywać się w jedynym tylko stowarzyszeniu, które utrzymywało w ówczesnym Izraelu rzeczywiste tradycje i prowadziło surowy tryb życia proroków.
Uwydatnia się to nie tylko w bliskim podobieństwem punktu widzenia Jezusa i doktryny Esseńczyków, lecz jest owiane milczeniem, jakie zachowuje o tej wspólnocie sam Jezus w najbliższym kręgu uczniów.
Jak wyjaśnić, że On, który z nieporównaną swobodą gani wszystkie ówczesne stronnictwa religijne nie wymienia natomiast nigdy Esseńczyków?
Czemu nie mówią o nich również Apostołowie i Ewangeliści?
Zakon czy wspólnota Esseńczyków stanowiła za czasów Jezusa ostatnią pozostałość owych bractw proroczych, zorganizowanych przez Samuela. Despotyzm władców Palestyny i zawiść ambitnych i służalczych kapłanów zepchnęły Esseńczyków na margines zapomnienia i milczenia.
U Esseńczyków bracia właściwie żyli we wspólnocie dóbr oraz w celibacie, w miejscach odległych, uprawiając ziemię, wychowując czasem cudze dzieci. Natomiast żonaci Esseńczycy tworzyli rodzaj trzeciej reguły, wchodzącej w skład głównej i podporządkowane jej.
Szereg lat spędził Jezus u Esseńczyków. Poddał się ich dyscyplinie, badał wraz z nimi tajniki natury i uprawiał sekretne lecznictwo. Ujarzmił całkowicie swoje zmysły, aby rozwinąć ducha. Nie było takiego dnia, w którym nie rozmyślałby o całej ludzkości.
Pamiętna była dla niego jedna noc u Esseńczyków, w której On otrzymał czwarty stopień, najwyższego posłannictwa - proroczego, które w sobie cały czas odczuwał.
Z kolei w tym właśnie czasie nauczał Jan Chrzciciel nad brzegiem Jordanu. Nie był on Esseńczykiem, lecz prorokiem ludowym z silnego rodu Judy. Jego pobożność była ascetyczna, prowadził żywot jak najsurowszy, jak w modlitwie i postach, jego ubiór to pewien rodzaj włosiennicy, którą nosił na gołym ciele, utkanej z sierści wielbłądziej, na znak pokuty.
Ponadto widział głęboką nędzę Izraela i oczekiwał rychłego jego wyzwolenia.
Wyobrażał sobie, w myśl doktryny judejskiej, że przyjdzie wkrótce Mesjasz, jako sprawiedliwy sędzia, jako nowy prorok, który sprawi, iż cały lud powstanie i wypędzi Rzymian, w tryumfie wkroczy do Jerozolimy i przywróci królestwo Izraelskie, wyniesie je ponad wszystkie narody w pokoju i sprawiedliwości.
Zapowiadał z całą gorliwością ludowi bliskie przyjście tego Mesjasza, dodając, że każdy musi przygotowywać się na jego nadejście, okazując skruchę serca.
Zapożyczywszy od Esseńczyków zwyczaj ''kąpieli'', który przekształcił na swoją modłę, obmyślił chrzest w wodach Jordanu, jako widoczny symbol, jak również spełnienie publicznego oczyszczenia wewnętrznego, którego wymagał.
Lud pociągnięty magnesem jego głosu, obozował nad Jordanem całymi tygodniami, aby słuchać jego mowy codziennie. Nie chciały odejść i oczekiwali na zapowiedzianego Zbawiciela.
Jezus, który czuł wzrastającą z każdym dniem wewnątrz siebie, własną świadomość mesjanicznego posłannictwa, jak również wciąż jeszcze szukał swojej doskonałej drogi, udał się na pustynne brzegi Jordanu wraz z kilkoma braćmi Esseńczykami, którzy szli już za nim, jak za mistrzem.
Chciał ujrzeć Jana, usłyszeć go i poddać się obrządkowi publicznego chrztu. Pragnął, w ten sposób publicznie występując pośród ludu okazując akt pokory i szacunku wobec Jana, który odważnie podnosił głos przeciwko tym, którzy zapomnieli rzeczywiste prawo oraz budzić z uśpienia lud Izraelski.
Jan nie znał Jezusa, nie wiedział o nim nic, poznał wszelako Esseńczyka po jego szacie lnianej. Ujrzał go, zmieszanego z tłumem, wchodzącego po pas w fale i chylącego się kornie pod nurt wody.
Kiedy Jezus podniósł głowę, skrzyżował się groźny wzrok proroka ze spojrzeniem Galilejczyka.
Jan Chrzciciel drgnął, przeszyty promieniem cudownego natchnienia, usta jego szepnęły mimo woli: Czyżbyś ty był Mesjaszem?
Tajemniczy Esseńczyk nie odrzekł nic, lecz pochylając głowę z zadumą krzyżując ręce na piersiach,
prosił Jana Chrzciciela o błogosławieństwo.
Jan wiedział doskonale, że milczenie było podstawową regułą, obowiązującą nowicjuszy esseńskich.
Następnie w krótkim czasie Jezus skierował się ponownie do osady Esseńczyków, gdzie dowiedział się tam, że Jan Chrzciciel porwany został przez Antypasa i osadzony w więzieniu.
Owa wiadomość nie przeraziła Jezusa, lecz wskazała mu jednoznacznie, że czas już nadszedł i należy samemu zacząć działać pośród narodu Izraelskiego jako przepowiedziany Mesjasz.
Obwieścił zatem Esseńczykom, że idzie do Galilei głosić "Ewangelię Królestwa Niebieskiego".
Przybył więc młody Esseński prorok do Galilei. Nie mówił, że jest Mesjaszem, rozmawiał jedynie w synagogach o zakonie i prorokach. Nauczał nad brzegiem jeziora Genezaret, na łodziach rybackich, przy studniach, w oazach zieleni, gdzie przebywał prosty lud: rybacy, kupcy czy też rzemieślnicy.
Uzdrawiał chorych nakładaniem dłoni, czy przenikliwym spojrzeniem, lub nakazem, często samą swoją obecnością.
Tłumy i jego uczniowie, szły za nim wiążąc swoje życie z jego osobą. Wywodzili się oni spośród ludu,
rybaków i celników.
Esseńczykowi chodziło przede wszystkim o przyciągnięcie do siebie jak najwięcej osób prostych i wierzących, na które On wywierał działanie charyzmatyczne, jednoznaczne, przejawiając przy tym wielką wrażliwość wobec cierpienia tego prostego ludu.
Jedno jego przenikliwe spojrzenie wystarczało mu do zgłębienia wnętrza człowieka. Niepotrzebne były jemu inne próby, a kiedy mówił, zwracając się do tłumu słuchaczy mówił:
idź za mną - szli za nim. Jednym gestem wzywał do siebie nieśmiałych, wahających się i mówił im: Pójdźcie
do mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście zatroskani - a ja was wyzwolę.
W ten sposób urzeczywistniać zaczął Jezus w małym swoim środowisku, królestwo niebieskie, które ustanowić chciał na ziemi.
Kazanie na górze wskazuje jasny, doskonały obraz już w zarodku tego królestwa, a zarazem treść nauczania Jezusa, przeznaczonego dla tego uciemiężonego ludu.
Zawrotną nowością oraz szczególną śmiałością tego nauczania jest, że prorok galilejski stawia życie wewnętrzne jednostki ponad całą działalność zewnętrzną, niewidzialne wyżej od widzialnego - królestwo niebieskie ponad ziemskie dobra. Każe wybierać pomiędzy Bogiem a Mamoną
Takie było publiczne, czysto moralne nauczanie Jezusa.
Powtarzał nie jednokrotnie Chrzest z wody, czyli wtajemniczenie intelektualne, jest ono zapoczątkowaniem odrodzenia, natomiast chrzest z ducha jest odrodzeniem całkowitym, przeistoczeniem całkowitym, radykalnym, stąd postawa wyjątkowa, jaką daje ona człowiekowi.
Nawróceni słowami Jezusa, przekonane osoby oraz dzięki jego zdumiewającym czynom, korzący się przed wielkim jego rozumem i ogarnięci promieniowaniem jego magnetyzmu, szli uczniowie za mistrzem od miasta do miasta., od wioski do wioski, wszędzie gdzie szedł ich nauczyciel.
Za czasów Jezusa Faryzeusze tworzyli zwartą oddzieloną grupę społeczną, zapaleni patrioci, stanowili oni stronnictwo, którego hasłem było przywrócenie dawnej świetności narodowej.
Obok tradycji pisanej uznawali też tradycję ustną. Wierzyli w aniołów, w życie przyszłe, w zmartwychwstanie.
Natomiast przeciwne stronnictwo to Saduceusze, uosabiali oni postawę kapłańskie i arystokratyczne. Tworzyły je rodziny, roszczące sobie, na mocy dziedziczności, prawo pełnienia obowiązków kapłańskich od czasów Dawida. Zaciekli konserwatyści, odrzucali tradycję ustną, wierząc jedynie w literę prawa pisanego, nie uznawali duszy i życia przyszłego. Szydzili też z głośnych praktyk Faryzeuszy i ich wierzeń, niedorzecznych ich zdaniem. Religia w ich pojęciu polegała wyłącznie na sprawowaniu obrządków kapłańskich.
Byli to ludzie twardzi i zawzięci, kapłani używający życia, wyznający jedyną tylko wiarę - w własną swoją wyższość i mający za jedyne dążenie: utrzymanie władzy, jaką posiedli na mocy tradycji.
Początkowa walka zaistniała pomiędzy tymi stronnictwami a Jezusem w synagogach galilejskich, skąd przeniosła się pod portyk świątyni jerozolimskiej w której Jezus długo nieraz przebywał, nauczając i stawiając mężnie czoło swoim przeciwnikom.
W tym, jak w całej swojej karierze życiowej, działał Jezus z cechującym jak zawsze zrównoważoną postawą oraz doskonałym połączeniem przezorności, męstwa i odwagi, będącej wynikiem długich rozmyślań i nieustraszonego jawnego działania wobec otoczenia.
Jak wiemy z doniesień historycznych nie występował pierwszy przeciwko swoim przeciwnikom, lecz czekał na zaczepkę z ich strony, aby godnie, dobitnie na nią odpowiedzieć.
Długo na taką reakcję swoich przeciwników nie czekał. Od samego już początku tych jawnych wystąpień wzbudził On zazdrość Faryzeuszy i Saduceuszy poprzez cudownym uzdrawianiem chorych i wzrastającą wciąż popularnością.
Niebawem w nim przeciwnicy zaczęli podejrzewać wroga bardzo niebezpieczniejszego, więc zaczepiali go z szyderczą grzecznością i przebiegłą złośliwością, z zamaskowaną obłudną słodyczą, która była ich stałą cechą.
Ani na chwilę nie utracił Jezus panowania nad sobą, zapalał się jedynie w walce i potężniał. W miarę im mocniejsze stawały się napaści na niego, tym jawniej występował wobec nich w roli Mesjasza.
Zaczynał nawet grozić świątyni jej zniszczeniem przez wrogich Rzymian, przepowiadać przerażające klęski wobec całego Izraela.
Taka zdecydowana odważna mowa poruszyła mocno postawę Faryzeuszy i Saduceuszy. Widząc, że ust mu nie zamkną, ani go nie uciszą, zmienili oni swoją taktykę wobec Jezusa. Wpadli na genialny pomysł aby 'zastawić na niego potrzask, "podchwycić go w mowie", widząc, że nie udaje się im przebiegły podstęp, z dwojoną siłą próbowali rozwścieczeni przeciwnicy osłabić go poprzez drażnienie i zaczepianie na każdym kroku.
Wszędzie, w różnych miejscach, spotykał Jezus twarze podejrzliwe i podstępne, z doskonałą wyszkoloną przez Esseńczyków intuicją demaskował śledzących go szpiegów, obłudnych wysłańców, których zadaniem było zniechęcać jego publiczne wystąpienia.
Związku z taką istniejącą nagonką na jego osobę, Jezus musiał przeprawiać się kilkakrotnie przez morze
i schronić się na przeciwnym wybrzeżu, aby uniknąć tych podstępnych zasadzek.
Jak podaje zapis ewangeliczny nigdzie jednak nie był już bezpieczny.
W tym właśnie czasie jego działalności zginął Jan Chrzciciel, któremu Antypas kazał ściąć głowę. Napięcie rosło w zastraszającym tempie pośród społeczności żydowskiej.
Uczniowie niepokoili się z każdą chwilą, natomiast Jezus zastanawiał się w wyborze kolejnej drogi czy takiego miejsca, gdzie mógłby swobodnie przedstawiać swoje myśli zgromadzonym ludziom.
Nie chciał dać się pojmać, bowiem pragnął oddać się dobrowolnie z chwilą, gdy zakończy swoje wielkie oszałamiające godne podziwu dzieło i zakończyć swoje życie jak prorok w obranej przez siebie godzinie.
Ponadto, odczucia i myśli Jezusa ogarniała teraz troska o swoich uczniów, którzy wiernie mu ufali, porzucając wszystko, aby iść za nim: rodzinę, zawód, dobrobyt pokładając nadzieję w nim jako - Zwycięskim Mesjaszu.
Nasuwały się niejednokrotnie Jezusowi różne pytania:
Czy mógł pozostawić ich samych sobie? Czy prawda dostatecznie ich przeniknęła? Czy uwierzą, mimo wszystko, w niego i w jego naukę? Czy wiedzą kim jest?
Pod wpływem tej troski zadał im pewnego dnia zaskakujące pytanie ''Za kogo ludzie uważają Syna człowieczego?''
Oni odpowiedzieli: Jedni za Jana Chrzciciela, a drudzy za Eliasza, a inni Jeremiasza, albo jednym z proroków.
Rzekł im Jezus: ''A za kogo wy mnie uważacie?''
Odpowiadając, z całym przekonaniem Piotr, rzekł: ''Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego ...''
To stwierdzenie takiej wymownej postawy, wiary jego naśladowców przez ich usta , napełniło serce przeświadczeniem Jezusa radością niewymowną.
Zatem zrozumieli wyraźnie Jezusa działalność uczniowie, więc żyć będzie w nich, zadzierzgnięty zostanie nierozlewany węzeł pomiędzy nim a uczniami oraz tych co w niego uwierzą.
Mroczny czas nieubłaganie zbliżał się do punktu kulminacyjnego, zdawał sobie doskonale z tego sprawę a napięta do granic wytrzymałości walka pomiędzy Jezusem a kapłanami trwała nieprzerwanie, wzmagająca się nienawiść z każdym dniem, a równocześnie potęgując jego nieodpartą siłę wobec jego prześladowców, żar i zapał z przeświadczeniem o nieuchronnym fatalnym ich końcu.
Wzrokiem wtajemniczonego Esseńczyka, zaostrzonym doskonałym jasnowidzeniem przed własną śmiercią dostrzegł pychę Judejczyków, politykę królów, całą historię żydów, która musiała niechybnie doprowadzić do ostatecznej klęski narodu.
Źródła zwycięstwa nie w świątyni szukać należy lecz kryło się ono w myśl proroków w świątyni niewidzialnej w której on sam jedynie pełną miał w tej chwili świadomość.
I tak dotarliśmy do ostatniego aktu dramatu Esseńczyka. Ten dramat męki Jezusa potężnie przyczynił się do stworzenia chrystianizmu. Wycisnął on łzy z oczu wszystkich mających prostolinijne serce i nawrócił miliony pokładających w nim nadzieje wybawienia.
Trzynastu współbiesiadników, a wraz z Jezusem, zasiadło w pomieszczeniu jednego z domów
jerozolimskich, kiedy przyniesiono baranka przyprawionego gorzkimi ziołami i napełniono winem wszystkie gliniane kubki przemówił Jezus, siedzący pomiędzy Janem i Piotrem.
Pragnąłem spożywać tę Paschę z wami, wpierw zanim będę zabity w wielkim cierpieniu.
'' A gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał im mówiąc,<Bierzcie, to jest Ciało moje>. Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie dał im i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich,<To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę nowy w królestwie Bożym>''(BT)
Ten kielich, ''kielich prawdy'', pochodzący od proroczych wieków, ów kielich wtajemniczenia, podany mu
przez starca esseńskiego, który nazwał go prorokiem, ten kielich miłości niebiańskiej, którym obdarowali go synowie Boży w uniesieniu najwyższej jego ekstazy, ten kielich, w którym widzi teraz własną krew, podaje on ukochanym swoim uczniom z niewysłowioną tkliwością ostatniego pożegnania.
Taki był przebieg Ostatniej Wieczerzy w całej jej prostocie, nie tylko symboliczny i mistyczny, ten akt jest uwieńczeniem i streszczeniem całej jego nauki, lecz stanowi on zarazem uświęcenie odrodzenie odwiecznego symbolu wtajemniczenia nie tylko Esseńczyków.
U wtajemniczonych egipskich, chaldejskich, zarówno jak u proroków czy Esseńczyków, zaznaczały takie wieczerze - jako braterskie, stanowiące wobec uczestników pierwszy stopień wtajemniczenia.
Spożywanie ciała Bożego w postaci chleba, oznaczało znajomość tajników życia ziemskiego, a także podział wspólnych ziemskich dóbr, tym samym doskonałe zespolenie się braci stowarzyszonych.
Na stopniu wyższym spożywanie Krwi Bożej w postaci wina, soku winorośli, którą przeniknęły promienie słońca, oznaczało współudział w tajnikach duchowych i nauce boskiej.
Przekazując te symbole uczniom, Jezus rozszerza ich zakres, poprzez nie - rozszerza braterstwo i wtajemniczenie, będące kiedyś priorytetem wybranych na całą ludzkość.
Dodaje do nich kolejny tajnik najistotniejszy, najgłębszy, moc najpotężniejszą, siłę ofiary z samego siebie.
Czyni on z niej niewidzialny, lecz nierozerwalny zarazem akt miłości, skuwający go z tymi, co naukę
jego podzielają.
-
A tak mi się tylko kojarzy:
"Wtedy rzekli: „Panie, oto tu są dwa miecze”. Rzekł im: „Wystarczy”" Ewangelia wg Łukasza 22:35
"Kiedy ci, którzy byli przy nim, ujrzeli, na co się zanosi, powiedzieli: „Panie, czy mamy uderzyć mieczem?” Jeden z nich nawet uderzył niewolnika arcykapłana i odciął mu prawe ucho" Ewangelia wg Łukasza 22:49, 50.
Kim trzeba być, aby nosić długi nóż, i jeszcze precyzyjnie odciąć komuś ucho? Posłańcem pokoju? Ewangelistą? Pewnie pacyfistą?
-
Ewangelia wg Tomasza - Poświęcona dziecinstwu Jezusa
Pan Jezus lepi ptaszki
Gdy Jezus był dzieckiem, bawił się koło brodu na strumyku; sprawił, że woda wypływała z niego do kałuży, aby stać się czystą. Następnie wyciągnął z naczynia miękką glinę i ukształtował z niej dwanaście ptaszków. Był to dzień szabatu i wiele dzieci bawiło się z nim. Pewien Żyd ujrzał, jak on to robił wraz z dziećmi. Podszedł więc do Józefa, jego ojca, i oskarżył Jezusa w słowach: „Zrobił błoto i ukształtował z nich ptaszki w dzień szabatu, w który nie wolno tego czynić”. Przyszedł Józef i zgromił Jezusa słowami: „Dlaczego w dzień szabatu robisz to, czego nie godzi się czynić?”Skoro Jezus usłyszał te słowa, klasnął w dłonie i sprawił, że ptaszki uleciały i zawołał do nich: „Nuże, latajcie i pamiętajcie o mnie, wy, które żyjecie”. I ptaszki uleciały ćwierkając. Gdy faryzeusz to ujrzał, był zdziwiony i poszedł, aby opowiedzieć o tym przyjaciołom.
Ukaranie syna Annasza
I wtedy syn Annasza, uczonego, który znajdował się tam z Józefem, wziął brzozową gałąź, wypuścił wodę, którą Jezus zebrał i wysuszył kałużę. Jezus zaś, skoro ujrzał, co się stało, rzekł do niego: „Niech twoja latorośl pozostanie bez korzenia, a twój owoc stanie się suchy, jak gałąź zerwana przez wiatr”. I natychmiast dziecko uschło
Ukaranie dziecka
Innym razem Jezus szedł ze swym ojcem i jakieś dziecko biegnąc uderzyło go w ramię. I natychmiast dziecko padło martwe. Zaś ci, którzy widzieli, co się wydarzyło, zawołali mówiąc: „Skąd jest to dziecko, bo wszystko, co mówi, natychmiast się wypełnia?” A rodzice zmarłego dziecka przyszli do Józefa i rzekli do niego: „Nie możesz mieszkać z nami w tej wiosce z takim dzieckiem, albo raczej naucz je błogosławić, a nie przeklinać”.
Nagana Józefa
[/b]J
ózef więc podszedł do dziecka i zganił je mówiąc: „Dlaczego, synu mój, czynisz takie rzeczy? Ci ludzie cierpią i nas nienawidzą”. Jezus zaś odpowiedział: „Jeśliby słowa mojego ojca nie były mądre, nie umiałby pouczać swoich dzieci”. I dorzucił: „Nawet jeśli oni nie znaleźli przekleństwa, natychmiast otrzymają właściwą im karę”. I ci, którzy się oburzali, oślepli. Józef rozgniewał się i silnie pociągnął go za ucho. Jezus rzekł do niego: „Wystarczy ci szukać i znaleźć, ty jednak nie postąpiłeś rozumnie”.
Jezus w szkole
Zachwyt i rozpacz Zacheusza I nauczyciel Zacheusz był olśniony i zdumiony tyloma imionami i słowami, i zaczął wołać wielkim głosem: „Oto, co ja sam na siebie sprowadziłem! Z łaski swojej, usuńcie go stąd. On nie powinien chodzić po ziemi. Zaiste, on jest przeznaczony na wielki krzyż! On mógłby nawet spalić ogień. Wierzę, że został on urodzony przed potopem Noego. Jakie łono go zrodziło? Jaka matka go wychowała?Nie mogę przed nim stanąć twarzą w twarz. Jestem zdumiony i świadomie się pomyliłem. Ja nieszczęsny, ja, który myślałem, że znalazłem ucznia, podczas gdy znalazłem nauczyciela. Nie znajdę odpoczynku. Ucieknę z tej wsi. Nie mogę na niego patrzeć. Ja, starzec, zostałem zwyciężony przez dziecko. W jego oczach widzę inteligencję i podziwiam wymowę jego ust i czystość jego języka. Ale nie wiem, czy jest to Pan czy anioł”. Jezus w szkole: Uzdrowienie wszystkich Wtedy Jezus roześmiał się i rzekł: „Niech ci, którzy nie przynoszą owocu, zaowocują i niech ślepi ujrzą owoc życia sądu”. I natychmiast ci, którzy zostali przez niego przeklęci, odzyskali wzrok. I nikt nie odważył się później pobudzać go do gniewu.
Wskrzeszenie dziecka
Pewnego dnia Jezus bawił się z dziećmi na dachu; jedno z nich upadło i zabiło się. Na ten widok dzieci uciekły. Jezus zaś pozostał sam. Rodzice zabitego dziecka mówili do Jezusa: „Ty zrzuciłeś to dziecko”. Jezus im odrzekł: „Ja go nie pchnąłem”. A gdy oni mu grozili, Jezus zszedł do tego, który był zabity i rzekł: „Zenonie -takie było bowiem jego imię - czy to ja cię strąciłem?” On podniósł się natychmiast i rzekł: „Nie, mój panie”. Gdy rodzice dziecka to ujrzeli, byli zdumieni i chwalili Pana. Rozbity dzban Gdy Jezus miał siedem lat, wysłała go matka, aby zaczerpnął wody. W tłumie uderzono w dzban, który się rozbił. Jezus wyciągnął płaszcz, którym był odziany, napełnił go wodą i przyniósł swojej matce. I Maryja dziwowała się z tego wszystkiego i w sercu swoim zachowywała to, co widziała.
Rozbity dzban
Gdy Jezus miał siedem lat, wysłała go matka, aby zaczerpnął wody. W tłumie uderzono w dzban, który się rozbił. Jezus wyciągnął płaszcz, którym był odziany, napełnił go wodą i przyniósł swojej matce. I Maryja dziwowała się z tego wszystkiego i w sercu swoim zachowywała to, co widział
http://www.antoni.agmk.net/pliki/ewangelia-dziecinstwa-jezusa-wg-tomasza.pdf - całość poleca przeczytac :)