Nie doczekałem się argumentów zwalczających osobowość Ducha Świętego w wątku:
Jakie argumenty mają ci, którzy twierdzą, że Duch Św. nie jest osobąhttps://swiadkowiejehowywpolsce.org/biblia-dyskusje/jakie-argumenty-maja-ci-ktorzy-twierdza-ze-duch-sw-nie-jest-osoba/msg97326/#msg97326Postanowiłem wrzucić tu cały mój dorobek dotyczący osobowości Ducha Świętego widocznej dla mnie w Przekładzie Nowego Świata.
Duch Święty „mówiący”, „odzywający się”, „rzekł”
1) 2Sm 23:2 – „Mówił przeze mnie duch Jehowy i Jego słowo było na moim języku”.
2) 1Krl 22:24 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeniósł się ode mnie, by mówić z tobą?”.
3) 2Krn 18:23 – „Którąż to drogą duch Jehowy przeszedł ode mnie, by mówić z tobą?”.
4) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie”.
5) Mt 10:20 – „bo to nie wy mówicie, lecz duch waszego Ojca mówi przez was”.
6) Mk 13:11 – „bo nie wy mówicie, lecz duch święty”.
7) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie”.
8) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.
9) Dz 8:29 – „Duch zatem rzekł do Filipa: »Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu«”.
[W tym fragmencie, jak i w innych poniższych, Duch wypowiada konkretne słowa.]
10) Dz 10:19 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn...«”.
11) Dz 11:12 – „Toteż duch powiedział mi, żebym z nimi poszedł”.
12) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
13) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.
14) Dz 21:11 – „Oto, co mówi duch święty: ‚Męża, do którego należy ten pas, Żydzi tak zwiążą w Jerozolimie i wydadzą w ręce ludzi z narodów’”.
[Duch wypowiada sie podobnie jak Syn i Ojciec („Tak, mówi duch” Ap 14:13; „Tak rzekł Jehowa” Jr 2:5; „To mówi Syn Boży” Ap 2:18).]
15) Dz 28:25 – „Duch święty trafnie rzekł waszym praojcom przez proroka Izajasza”.
16) Dz 28:26 – „[Duch święty] (...) mówiąc: ‚Idź do tego ludu i powiedz...’.”.
17) Hbr 3:7-8 – „Dlatego, jak mówi duch święty: »Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc...«”.
18) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.
19) Hbr 10:17 – „powiada następnie: »A ich grzechów oraz ich bezprawnych uczynków na pewno już nie przywołam na pamięć«”.
20) Ap 2:7 – „co duch mówi do zborów”.
[Biblia Świadków Jehowy w kilku wersetach (Ap 2:7, 11, 17, 29) po słowie „zborów” stawia dwukropek i następne fragmenty uznaje za bezpośrednie słowa Ducha Świętego.]
21) Ap 2:11 – „co duch mówi do zborów”.
22) Ap 2:17 – „co duch mówi do zborów”.
23) Ap 2:29 – „co duch mówi do zborów”.
24) Ap 3:6 – „co duch mówi do zborów”.
25) Ap 3:13 – „co duch mówi do zborów”.
26) Ap 3:22 – „co duch mówi do zborów”.
27) Ap 14:13 – „Tak, mówi duch, niech odpoczną od swych trudów, bo to, co czynili, idzie wraz z nimi”.
28) Ap 22:17 – „A duch i oblubienica bezustannie mówią: »Przyjdź!«”.
Duch Święty „wspomożycielem”
29) J 14:16 – „da wam innego wspomożyciela”.
[„Inny wspomożyciel” w stosunku do osoby Jezusa, a więc też osoba.]
30) J 14:26 – „Ale wspomożyciel, duch święty”.
31) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.
32) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.
[Biblia Świadków Jehowy „wspomożycielami” nazywa zawsze osoby ludzkie lub Boże (Wj 18:4, Pwt 33:7, 2Krl 14:26, Hi 29:12, Ps 10:14, 22:11, 30:10, 33:20, 54:4, 72:12, Iz 63:5, Lm 1:7, Ez 30:8, 32:21, Oz 13:9), a szczególnie Boga Ojca (Hbr 13:6) i Jezusa (1J 2:1) oraz jak wynika z przytoczonych tekstów także Ducha Świętego.]
Duch Święty „świadkiem” 33) Dz 5:32 – „A my jesteśmy świadkami tych spraw, podobnie jak duch święty”.
[Duch Święty, tak jak osoby Apostołów, jest świadkiem. Również Syn i Ojciec są „świadkami” (Ap 3:14; Jr 42:5).]
34) 1J 5:7-8 – „Bo jest trzech świadków: duch i woda, i krew, a ci trzej są zgodni”.
[Wprawdzie jako świadkowie wymienione są woda i krew, ale ich osobowości nikt nie uznaje, więc fragment ten nie może świadczyć przeciw osobowości Ducha Świętego, a jedynie może ją potwierdzać.]
Duch Święty mówiący sam o sobie „ja” 35) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.
[Gdyby Duch Święty nie był osobą, to nie mógłby sam o sobie powiedzieć „Ja” (gr. ego). Biblia Świadków Jehowy zawiera nawet zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]
Duch Święty mówiący sam o sobie „dla mnie”36) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
[Biblia Świadków Jehowy zawiera zaprzeczenie pokazujące, że coś co nie jest osobą nie może mówić o sobie samym: „Czyż rzecz uformowana powie temu, który ją uformował: »Dlaczego tak mnie uczyniłeś?«” (Rz 9:20).]
Duch Święty mówiący nie „sam od siebie” 37) J 16:13 – „bo nie będzie mówił sam z siebie, lecz będzie mówił to, co słyszy”.
Duch Święty – „on” 38) Ez 11:5 – „Wtedy spoczął na mnie duch Jehowy, on zaś odezwał się do mnie: »Mów: ‚Oto, co rzekł Jehowa:...’«”.
39) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.
[W tych fragmentach chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]
40) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty – „ten [On]” 41) J 14:26 – „ten was nauczy wszystkiego”.
[W tym wersecie i następnych przekład dosłowny oddaje greckie słowo ekeinos przez „ów” (J 14:26, 15:26, 16:8) lub „on” (J 16:13 i 14) (patrz „Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993). Prócz tego Towarzystwo Strażnica jest niekonsekwentne, gdyż w swojej Biblii wielokrotnie greckie słowo ekeinos oddało w stosunku do osób Mesjasza i Boga jako „on [On]” (np. J 2:21, 4:25, 6:29, 8:42), a gdy mowa jest o Duchu zastosowano termin „ten” (patrz też o innych osobach: J 1:8, 5:46, 18:17, 25, 19:15, 20:15-16). Towarzystwo Strażnica samo kiedyś w swych publikacjach stosowało termin „On”: „Jezus obiecał uczniom, że po jego śmierci i zmartwychwstaniu otrzymają do pomocy ducha świętego. Zapowiedział: »Gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę (...) i to, co ma przyjść, wam oznajmi« (Jana 14:16, 17; 15:26; 16:13)” (Strażnica Nr 20, 1993 s. 29; por. Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 1 s. 27; Strażnice: Rok XCVI [1975] Nr 18 s. 15; Rok XCV [1974] Nr 13 s. 4; Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 2).]
42) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
43) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.
44) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie”.
45) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.
46) Ga 4:6 – „ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”
Duch Święty – „jego” 47) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.
48) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
49) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.
[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach: „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]
Duch Święty – „go” 50) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać, ponieważ ani go nie widzi, ani go nie zna. Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.
51) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.
Duch Święty – „mu”
52) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić”.
Duch Święty „jakiś”
53) Dz 19:2 – „Ależ nigdy nie słyszeliśmy, czy jest jakiś duch święty”.
[Uczniowie ci na pewno słyszeli o działaniu Boga w mocy, ale nie wiedzieli nic o odrębnym Duchu. Nie powiedzieli, że nie słyszeli o sile, ale o Duchu.]
Duch Święty „nie [jest] mocą”
54) Za 4:6 – „Nie wojskiem, nie mocą, lecz moim duchem”.
[Tekst ten według greckiej Septuaginty wygląda następująco: Ouk en dynamei megale oude en ischyi, all e en pneumati mou, legei kyrios pantokrator (Za 4:6 LXX). Oto jego tłumaczenie: „Nie dzięki wielkiej mocy, ani dzięki sile, lecz za sprawą Ducha mojego, mówi Pan Wszechmogący”.]
Duch Święty i Jego „moc”
55) Łk 2:27 – „W mocy ducha przyszedł więc do świątyni”.
56) Łk 4:14 – „A Jezus powrócił w mocy ducha do Galilei”.
57) Dz 1:8 – „lecz otrzymacie [jego] moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami”.
[W tym przypadku pozwoliliśmy sobie na wstawienie w nawiasie słowa „jego”, gdyż ono widnieje w wielu przekładach Biblii, które cytowało Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach, np. „Poza tym Jezus nakazał uczniom: »Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi« (Dzieje Apostolskie 1:8)” („Świadkowie Jehowy w XX wieku” 1989 s. 5; por. Strażnice: Rok XCIX [1978] Nr 5 s. 2; Rok XCVI [1975] Nr 22 s. 19; Rok XCIII [1972] Nr 12 s. 7; Nr 6, 1970 s. 11; Nr 10, 1967 s. 2; Nr 3, 1965 s. 7). Dosłowny przekład Dz 1:8 wygląda następująco: „ale weźmiecie moc tego który przyszedł Świętego Ducha...” („Grecko-polski Nowy Testament wydanie interlinearne” tłum. ks. prof. dr hab. R. Popowski SDB, dr M. Wojciechowski, Warszawa 1993).]
58) Rz 15:13 – „abyście obfitowali w nadzieję mocą ducha świętego”.
59) Rz 15:19 – „mocą ducha świętego”.
Duch Święty różny od „mocy”
60) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ocieni”.
61) Dz 10:38 – „o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg go namaścił duchem świętym i mocą”.
62) 2Kor 6:6-7 – „duchem świętym, miłością nieobłudną, mową prawdziwą, mocą Bożą”.
63) 1Tes 1:5 – „lecz także przez moc i ducha świętego”.
Duch Święty „bluźniony”
64) Mt 12:31 – „bluźnierstwo przeciw duchowi nie będzie przebaczone”.
[Por. Duch zestawiony z osobą Jezusa w Mt 12:32.]
65) Mk 3:29 – „Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego”.
66) Łk 12:10 – „ale kto by bluźnił przeciwko duchowi świętemu, temu nie będzie przebaczone”.
[Patrz też pkt 204.]
Duch Święty „czyniący, stwarzający”
67) Hi 33:4 – „Duch Boży mnie uczynił i tchnienie Wszechmocnego mnie ożywiło”.
68) Ps 33:6 – „Słowem Jehowy zostały uczynione niebiosa, a duchem jego ust cały ich zastęp”.
69) Ps 104:30 – „Gdy posyłasz swego ducha, zostają stworzone; i odnawiasz oblicze ziemi”.
Duch Święty dający „dary”
70) 1Kor 12:8-9 – „Na przykład jednemu jest dana poprzez ducha mowa mądrości, drugiemu mowa poznania według tego samego ducha, innemu wiara przez tego samego ducha, innemu dary uzdrawiania przez tego jednego ducha”.
Duch Święty dający „radość”
71) Łk 10:21 – „W tejże godzinie rozradował się w duchu świętym”.
72) 1Tes 1:6 – „przyjęliście słowo z radością ducha świętego”.
Duch Święty dający „wolność”
73) 2Kor 3:17 – „gdzie duch Jehowy, tam wolność”.
Duch Święty dający „życie”
74) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.
Duch Święty „dokonujący” 75) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
Duch Święty „napełniający mocą, sprawiedliwością, potęgą” 76) Mi 3:8 – „A tymczasem ja za sprawą ducha Jehowy zostałem napełniony mocą i sprawiedliwością, i potęgą”.
Duch Święty „nauczający” 77) Łk 12:12 – „bo w tejże godzinie duch święty was nauczy, co powinniście mówić”.
78) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego”.
Duch Święty „niezadowolony” 79) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
Duch Święty „objawiający” 80) Ef 3:5 – „Za innych pokoleń tajemnica ta nie była oznajmiona synom ludzkim, tak jak została teraz przez ducha objawiona Jego świętym apostołom i prorokom”.
Duch Święty „odnawiający” 81) Tt 3:5 – „przez odnowienie nas duchem świętym”.
Duch Święty „odpoczywający” 82) Za 6:8 – „Zobacz, te, które ruszają do krainy północy, sprawiły, że duch Jehowy odpoczął w krainie północy”. [Por. Hbr 4:4 o Bogu odpoczywającym.]
Duch Święty mający „poczynania” 83) Mi 2:7 – „Czy duch Jehowy popadł w niezadowolenie albo czy takie są jego poczynania?”.
Duch Święty „okłamywany” 84) Dz 5:3 – „Szatan cię ośmielił, byś postąpił fałszywie wobec ducha świętego”.
Duch Święty „otaczający chwałą” 85) J 16:14 – „Ten otoczy mnie chwałą”.
[Osoby Syna i Ojca też otaczają chwałą (J 17:1); por. o innych osobach (J 17:10).]
Duch Święty „otrzymujący” 86) J 16:14 – „otrzyma z tego, co moje”.
87) J 16:15 – „otrzymuje z tego, co moje”.
Duch Święty „oznajmiający” 88) J 16:13 – „oznajmi wam to, co nadchodzi”.
89) J 16:14 – „i wam to oznajmi”.
90) J 16:15 – „i wam to oznajmia”.
Duch Święty „ożywiający” 91) 2Kor 3:6 – „ale duch ożywia”.
92) 1P 3:18 – „ale ożywiony w duchu”.
Duch Święty „pocieszający” 93) Dz 9:31 – „chodząc w bojaźni przed Jehową i w pociesze ducha”.
[Bojaźń przed osobą Boga zestawiona z pociechą Ducha.]
Duch Święty „posiadający miecz” 94) Ef 6:17 – „miecz ducha, to jest słowo Boże”.
Duch Święty „posyłający” 95) Iz 48:16 – „A teraz posłał mnie Wszechwładny Pan, Jehowa – tak, jego duch”.
Duch Święty „posłany” 96) J 14:26 – „którego Ojciec pośle w moim imieniu”.
97) J 15:26 – „którego ja wam poślę od Ojca”.
98) J 16:7 – „ale jeśli pójdę, to poślę go do was”.
99) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.
100) 1P 1:12 – „za sprawą ducha świętego posłanego z nieba”.
101) Ap 5:6 – „siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię”.
[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 1:4, 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi teksty o siedmiu duchach do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18).]
Duch Święty „postanawiający”
102) Dz 15:28 – „Albowiem duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego brzemienia, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych”.
Duch Święty „pośredniczący”
103) Łk 2:26 – „I zostało mu przez Boga wyjawione za pośrednictwem ducha świętego”.
104) Dz 1:2 – „gdy już za pośrednictwem ducha świętego dał przykazanie”.
Duch Święty „powołujący”
105) Dz 13:2 – „duch święty rzekł: »Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem«”.
Duch Święty „pozwalający”
106) Dz 2:4 – „tak jak duch dawał im się wypowiadać”.
Duch Święty „prowadzący”
107) Rz 8:14 – „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi”.
108) Ga 5:18 – „jeśli was duch prowadzi, to nie jesteście pod prawem”.
Duch Święty „przybywający”
109) J 15:26 – „Kiedy przybędzie wspomożyciel”.
110) J 16:8 – „A gdy ten przybędzie”.
111) J 16:13 – „Kiedy jednak ten przybędzie – duch prawdy”.
Duch Święty „przychodzący”
112) Mt 3:16 – „ujrzał przychodzącego nań ducha Bożego”.
113) Łk 1:35 – „Duch święty przyjdzie na ciebie”.
114) J 16:7 – „Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie”.
115) Rz 8:26 – „Podobnie i duch przychodzi z pomocą naszej słabości”.
Duch Święty „przymuszający”
116) Mk 1:12 – „I natychmiast duch go przymusił, aby poszedł na pustkowie”.
Duch Święty „składający wielokrotnie świadectwo”
117) Dz 20:23 – „duch święty wielokrotnie składa mi świadectwo, mówiąc, iż czekają mnie więzy i udręki”.
118) Hbr 10:15-16 – „Ponadto składa nam świadectwo także duch święty, bo powiedziawszy: »‚Takie jest przymierze, którym się z nimi sprzymierzę po owych dniach’, mówi Jehowa. ‚Włożę moje prawa w ich serca i napiszę je w ich umysłach’«”.
119) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.
Duch Święty „słuchający”
120) J 16:13 – „lecz będzie mówił to, co słyszy”.
Duch Święty – „sprzeciwianie się Jemu”
121) Dz 7:51 – „wy się zawsze sprzeciwiacie duchowi świętemu”.
Duch Święty „świadczący”
122) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
[Duch ma świadczyć, jak osoby Apostołów: „ale i wy macie świadczyć” (J 15:27).]
123) Rz 8:16 – „Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi”.
124) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.
Duch Święty „uczący”
125) 1Kor 2:13 – „O tych też sprawach mówimy nie słowami, których uczy mądrość ludzka, lecz takimi, których uczy duch”.
Duch Święty „udzielający”
126) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
Duch Święty „ujmujący się”
127) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.
[Por. o osobie Chrystusa: „który też ujmuje się za nami” (Rz 8:34).]
128) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty „ustanawiający”
129) Dz 20:28 – „pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami”.
Duch Święty „uśmiercający i dający życie”
130) Rz 8:13 – „ale jeśli duchem uśmiercacie praktyki ciała, będziecie żyć”.
Duch Święty „uświęcający, umywający, usprawiedliwiający”
131) Rz 15:16 – „będąc uświęcony duchem świętym”.
132) 1Kor 6:11 – „Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga”.
133) 2Tes 2:13 – „ku wybawieniu przez uświęcenie was duchem”.
134) 1P 1:2 – „zgodnie ze znajomością rzeczy przyszłych, posiadaną przez Boga, Ojca, z uświęceniem przez ducha, aby byli posłuszni i pokropieni krwią Jezusa Chrystusa”.
Duch Święty „wlewający miłość”
135) Rz 5:5 – „ponieważ miłość Boża została wlana w nasze serca za sprawą ducha świętego, którego nam dano”.
Duch Święty „wprowadzający”
136) J 16:13 – „duch prawdy – wprowadzi was w całą prawdę”.
Duch Święty „wskrzeszający”
137) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was, to ten, który wskrzesił Chrystusa Jezusa z martwych, ożywi też wasze śmiertelne ciała przez swego ducha w was przebywającego”.
Duch Święty „wskazujący”
138) 1P 1:11 – „Ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa”.
Duch Święty „wychodzący”
139) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca – ten będzie świadczył o mnie”.
Duch Święty „wyjaśniający”
140) Hbr 9:8 – „A zatem duch święty wyjaśnia”.
Duch Święty „wystawiany na próbę”
141) Dz 5:9 – „Dlaczego oboje uzgodniliście między sobą, żeby wystawić na próbę ducha Jehowy?”.
Duch Święty „wysyłający”
142) Dz 10:19-20 – „Kiedy Piotr rozważał w umyśle ową wizję, duch rzekł: »Oto szuka cię trzech mężczyzn. Wstań przeto i zejdź na dół, i idź z nimi, nic nie powątpiewając, ponieważ ja ich wysłałem«”.
143) Dz 13:4 – „Mężowie ci, wysłani przez ducha świętego”.
Duch Święty „zabraniający”
144) Dz 16:6 – „ponieważ duch święty zabronił im głosić słowo”.
145) Dz 16:7 – „lecz duch Jezusa im nie pozwolił”.
Duch Święty „zamieszkujący”
146) Rz 8:9 – „jeśli duch Boży istotnie w was mieszka”. [Por. o osobie Chrystusa w Ef 3:17]
147) Rz 8:11 – „A jeśli duch tego, który wskrzesił Jezusa z martwych, mieszka w was...”.
148) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.
149) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.
150) Ef 2:22 – „aby stanowić miejsce, w którym Bóg zamieszka przez ducha”.
151) 2Tm 1:14 – „przez ducha świętego, który w nas mieszka”.
Duch Święty „zaprowadzający, prowadzący”
152) Mt 4:1 – „Jezus został zaprowadzony przez ducha na pustkowie”.
153) Łk 4:1 – „był przez ducha wodzony po pustkowiu”.
Duch Święty „zasmucany”
154) Iz 63:10 – „zasmucili jego świętego ducha”.
155) Ef 4:30 – „I nie zasmucajcie świętego ducha Bożego”.
[Ciekawy ‘argument’ przeciw temu wersetowi zastosowało Towarzystwo Strażnica: „Również Słowo Boże możemy »zasmucić«, gdy postąpimy sprzecznie z nim...” (Strażnica Nr 9, 1964 s. 6). W Biblii mowa jest tylko o zasmucaniu osoby Boga („zasmucali go na pustyni” Ps 78:40), ludzi (Łk 18:23, 22:45) i o zasmuconym Jezusie (Mk 14:34).]
Duch Święty „zbierający”
156) Iz 34:16 – „bo usta Jehowy wydały nakaz, a jego duch je zebrał”.
Duch Święty „znieważany”
157) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.
Duch Święty – chrzest w Jego „imię”
158) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.
[W Biblii nie ma określenia typu „w imię prawa”. Towarzystwo Strażnica próbuje narzucić Biblii świecki i niebiblijny punkt widzenia pisząc: „Gdy mówimy »w imieniu prawa«, nie powołujemy się na osobę” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 22); „Zrozumiemy to lepiej, gdy pomyślimy o zwrocie, którym często posługuje się policja: »W imieniu prawa, otwierać!« – ewentualnie o słowach: »W imieniu króla«, na ogół znajdujących się w królewskich nakazach i rozporządzeniach” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 1 s. 27). To drugie określenie o osobowym „królu” raczej potwierdza nasz punkt widzenia. Również inny, ale biblijny, ‘argument’ Towarzystwa Strażnica raczej potwierdza nasz rozumienie gdyż mówi o „osobach” (proroka i sprawiedliwego): „Porównaj z wyrażeniem »w imieniu prawa«. Zobacz też Ewangelię według Mateusza 10:41 w Biblii gdańskiej, gdzie Jezus użył słów »w imieniu proroka« i »w imieniu sprawiedliwego«” (Strażnica Nr 2, 1991 s. 5). Gdybyśmy zastosowali naukę Towarzystwa Strażnica do całego tekstu Mt 28:19, to okazałoby się, że Ojciec i Syn też nie są osobami, łącznie z Duchem Świętym. Ale zróbmy eksperyment co do słów „w imieniu prawa”. Otóż okazuje się, że mamy w Biblii Świadków Jehowy „prawo ducha” (Rz 8:2), „prawo Chrystusa” (Ga 6:2) i „prawo Jehowy” (Wj 13:9). Jeśli te zwroty zastosujemy w Mt 28:19, to też daje to nam trzy osoby i określenie typu „w imieniu prawa” dotyczyłoby Ojca, Syna i Ducha.]
Duch Święty z osobami Ojca i Syna oraz Jego „wspólnota”
159) Mt 28:19 – „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.
[Zestawienie Ducha Świętego obok Ojca i Syna, którzy posiadają moc czy siłę, świadczy o Jego odrębności. Por. poniżej 130 fragmentów biblijnych, które wymieniają razem Ojca, Syna i Ducha.]
160) 2Kor 13:14 – „Niezasłużona życzliwość Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga oraz wspólnota w duchu świętym niech będą z wami wszystkimi”.
Duch Święty przeciwstawiony szatanowi
161) Mt 12:26-28 – „Tak samo jeśli Szatan wypędza Szatana, podzielił się wewnętrznie; jakże więc ostoi się jego królestwo? Ponadto jeśli ja wypędzam demony za sprawą Beelzebuba, to za czyją sprawą wypędzają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. Ale jeśli ja duchem Bożym wypędzam demony, to istotnie zaskoczyło was królestwo Boże”. [Duch Święty przeciwstawiony osobie szatana.]
Duch Święty przeciwstawiony złemu duchowi
162) Mk 3:29-30 – „»(...) Jednakże kto by zbluźnił przeciwko duchowi świętemu, ten nie ma przebaczenia na wieki, ale jest winien grzechu wiecznego« Mówili bowiem: »Ma ducha nieczystego«”.
[Duch Święty przeciwstawiony osobie ducha nieczystego.]
Duch Święty „niczym gołąb”
163) Mk 1:10 – „ujrzał rozwarte niebiosa oraz ducha zstępującego na niego niczym gołąb”.
[Gołąb jest istotą, a nie siłą czy mocą. Raczej mocy nie można widzieć, ale ducha osobowego tak (por. Łk 24:37, Mt 14:26).]
164) Łk 3:22 – „i zstąpił na niego duch święty, z kształtu cielesnego podobny do gołębia”.
[Chociaż Duch Święty jest osobą duchową, to jednak mówi się o Jego „kształcie cielesnym”, a nie o jakiejś sile, mocy czy prądzie elektrycznym do którego porównuje go Towarzystwo Strażnica: „Można go poniekąd przyrównać do elektryczności, a więc siły, którą się wykorzystuje do wykonywania najróżniejszych zadań” („Czy wierzyć w Trójcę?” 1989 s. 20).]
165) J 1:32 – „Ujrzałem, jak duch zstępował z nieba niczym gołąb i na nim pozostał”.
Duch Święty mający „świątynię”
166) 1Kor 3:16 – „Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Bożą i że mieszka w was duch Boży?”.
167) 1Kor 6:19 – „wasze ciało jest świątynią ducha świętego, który jest w was”.
[Świątynie w Izraelu stawiano osobie Boga, a nie bezosobowym mocom.]
Duch Prawdy
168) J 14:17 – „ducha prawdy, którego świat nie może otrzymać”.
[Osoby Syna i Ojca też nazwane są prawdą (J 14:6, Ps 31:5 – „Jehowo, Boże prawdy”). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła prawdy”, gdyby Duch Prawdy był „czynną siłą”.]
169) J 15:26 – „duch prawdy, który wychodzi od Ojca”.
170) J 16:13 – „duch prawdy – wprowadzi was w całą prawdę”.
171) 1J 5:6 – „A duch składa świadectwo, ponieważ duch jest prawdą”.
Duch chwały
172) 1P 4:14 – „ponieważ spoczywa na was duch chwały, duch Boga”.
[Osoby Ojca i Syna też są określone podobnie: „Ojciec chwały” (Ef 1:17), „Bóg chwały” (Dz 7:2), „Pan chwały” (1Kor 2:8, Jk 2:1).]
Duch Święty „wieczny”
173) Hbr 9:14 – „krew Chrystusa, który przez ducha wiecznego ofiarował Bogu samego siebie”.
[Osoby Ojca i Syna (Iz 9:6) są wieczne, więc wieczność Ducha Świętego potwierdza Jego osobowość.]
Duch Święty dawcą „niezasłużonej życzliwości [łaski] i pokoju”
174) Za 12:10 – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.
175) Hbr 10:29 – „ze wzgardą znieważył ducha niezasłużonej życzliwości”.
[Osoby Syna i Ojca też są okazicielami łaski (2Kor 13:14, Łk 1:28). Nielogicznie wyglądałoby stwierdzenie „czynna siła łaski” czy „czynna siła niezasłużonej życzliwości”, gdyby Duch łaski był „czynną siłą”. Patrz też pkt 202.]
176) Ap 1:4-5 – „Jan do siedmiu zborów, które są w okręgu Azji: Życzliwość niezasłużona i pokój wam od »Tego, który jest i który był, i który przychodzi«, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa”.
[„Siedem duchów” to Duch Święty w całej swej pełni wraz z siedmioma darami z Iz 11:2 (LXX); por. Ap 5:6. Towarzystwo Strażnica również odnosi tekst Ap 1:4 do Ducha Świętego: „Wspomniano tu także o »siedmiu duchach«. Wyrażenie to oznacza pełnię czynnej mocy Bożej, czyli ducha świętego...” („Wspaniały finał Objawienia bliski!” 1993 s. 18). Duch Święty, jako dawca, wymieniony jest obok osób Ojca i Syna.]
Duch Święty „dobry”
177) Ps 143:10 – „Duch twój jest dobry”.
178) Ne 9:20 – „Udzielałeś też swego dobrego ducha”.
[Osoby Syna i Ojca też są nazwane „dobrymi“ (J 10:11, 1P 2:3, Mk 10:17, Łk 18:19); por. o „dobrym człowieku” (Dz 11:24).]
Duch Święty mający „prawo”
179) Rz 8:2 – „Gdyż prawo tego ducha, który daje życie w jedności z Chrystusem Jezusem”.
Duch Święty mający „sprawy”
180) Rz 8:5 – „ale ci, którzy są w zgodzie z duchem – na sprawach ducha”.
181) 1Kor 2:14 – „Ale człowiek fizyczny nie przyjmuje spraw ducha Bożego”.
Duch Święty mający „myśli [dążności]”
182) Rz 8:6 – „Albowiem myślenie ciała oznacza śmierć, lecz myślenie ducha oznacza życie i pokój”.
Duch Święty mający „zamysły”
183) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch Święty mający „westchnienia [błagania]”
184) Rz 8:26 – „lecz sam duch ujmuje się za nami nie wypowiedzianymi westchnieniami”.
Duch Święty mający „prawość, pokój, radość”
185) Rz 14:17 – „Gdyż królestwo Boże nie oznacza jedzenia i picia, lecz prawość i pokój, i radość z duchem świętym”.
Duch Święty mający „miłość”
186) Rz 15:30 – „A usilnie zachęcam was, bracia, przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, i przez miłość ducha”. [Por. o osobach Syna i Ojca: „miłość Chrystusa” (2Kor 5:14); „miłość Boga” (2Kor 13:14).]
Duch Święty badający i poznający „sprawy Boże”
187) 1Kor 2:10 – „bo duch bada wszystko, nawet głębokie sprawy Boże”.
188) 1Kor 2:11 – „nikt nie poznał spraw Bożych, oprócz ducha Bożego”.
Duch Święty i Jego cechy
189) Iz 11:2 – „I spocznie na nim duch Jehowy, duch mądrości i zrozumienia, duch rady i potęgi, duch poznania i bojaźni przed Jehową”.
Duch Święty „oglądany, pozostający”
190) J 1:33 – „Nad kim zobaczysz ducha zstępującego i pozostającego na nim, ten chrzci w duchu świętym”.
191) J 14:17 – „Wy go znacie, ponieważ z wami pozostaje i jest w was”.
Duch Święty dający „przekonujące dowody”
192) J 16:8 „da światu przekonujący dowód co do grzechu i co do prawości, i co do sądu”.
Duch Święty „mówi”, „powiedział”, „woła”, „wypowiedział”
193) 1Tm 4:1 – „Jednakże natchniona wypowiedź wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów”.
[Słowa „natchniona wypowiedź”: dosł. „duch”, tzn. “spirit” wg The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985 (w przypisie Or, “the spirit”), wydawca Towarzystwo Strażnica; patrz też przypis do 1Tm 4:1 (Or, “the spirit.”) w New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984. Towarzystwo Strażnica w swych publikacjach czasem cytuje Biblie, które mają słowo „Duch” (np. „Prowadzenie rozmów na podstawie Pism” 2001 s. 327; Przebudźcie się! Nr 11, 1998 s. 17; Strażnica Nr 6, 1994 s. 23).]
194) Dz 4:25 – „przez ducha świętego powiedziałeś ustami naszego praojca Dawida, twego sługi: ‚Dlaczego narody wszczęły tumult, a ludy rozmyślały nad rzeczami daremnymi?... ’”.
195) Ga 4:6 – „Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna i ten duch woła: »Abba, Ojcze!«”.
196) Dz 1:16 – „ustami Dawida duch święty uprzednio wypowiedział o Judaszu”.
[Patrz też powyżej punkty 1-28.]
Duch Święty „namaszczający”
197) Łk 4:18 – „Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił”.
[W tym fragmencie chodzi Towarzystwu Strażnica o Ducha Świętego, gdyż pisze ono o Nim „on” (z małej litery). Gdy zaś pisze ono o Bogu używana jest duża litera, tzn. „On” (np. J 6:29, 8:42).]
Duch Święty – „oznajmianie, doradzanie” mu
198) Iz 40:13 – „Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca?”.
Duch Święty „zabierający”
199) Dz 8:39 – „duch Jehowy szybko zabrał stamtąd Filipa”.
Duch Święty „przypominający”
200) J 14:26 – „duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu (...) przywiedzie wam na pamięć wszystko, co ja wam powiedziałem”.
Duch Święty „jak chce”
201) 1Kor 12:11 – „wszystkich tych działań dokonuje jeden i ten sam duch, udzielając każdemu z osobna, jak chce”.
[Gdyby Duch Święty nie był osobą nie mógłby działać „jak chce”, ale jako siła byłby związany bezpośrednio z tym, który nią dysponuje.]
Duch Święty będący „w zgodzie z Bogiem”
202) Rz 8:27 – „Jednakże Ten, który bada serca, wie, jaki jest zamysł ducha, ponieważ w zgodzie z Bogiem ujmuje się on za świętymi”.
Duch „błagań”
203) Za – „I wyleję ducha łaski oraz błagań na dom Dawida”.
Duch Święty „bluźniony”
204) 1P 4:14 – który względem nich bywa bluźniony (Biblia Gdańska).
[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego). Patrz też pkt. 64-66]
Duch Święty „uwielbiony”
205) 1P 4:14 – ale względem was bywa uwielbiony (Biblia Gdańska).
[Tekst ten przytaczamy za Biblią Gdańską, a nie z Biblii Świadków Jehowy. Był on stosowany w polskich publikacjach Towarzystwa Strażnica przez wiele lat, aż do roku 1950. Identyczny tekst zawierała angielska Biblia Króla Jakuba, którą ta organizacja wydała w roku 1942 i między innymi na podstawie niej cytowała go przez dziesiątki lat. O tych zagadnieniach powiemy poniżej (patrz Wielbienie Ducha Świętego).]
Po przytoczeniu tak wielu fragmentów ukazujących nam osobowość Ducha Świętego, czyż nie dziwne wydają się nam następujące słowa Towarzystwa Strażnica:
„
Pismo Święte konsekwentnie poświadcza, że duch święty nie jest osobą, lecz czynną siłą, którą Bóg się posługuje, by urzeczywistniać swoje zamierzenie i swoją wolę” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 496).
