W roku 2008 została wydana tak zwana Biblia paulistów, która jest opublikowana również w Internecie:

http://www.słowokróla.pl/#/reading

Oto kilka moich zdań o niej.
   W roku 2008 zostało wydane przez księży paulistów Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem. Biblia ta nie zawiera w tekście tetragramu JHWH, choć każde takie miejsce, w którym zastąpiono go terminem Pan lub Bóg, zostało zaznaczone kapitalikami. Zamiast tego świętego tetragramu dano słowa PAN lub BÓG (w odróżnieniu od innych miejsc, gdzie pada ‘zwykłe’ Pan lub Bóg).
Każdy więc wie, gdzie pada w tekście oryginalnym JHWH.
   Oto Słowo Wstępne Redakcji Naukowej tego przekładu:

Imię własne Boga Izraela – JHWH tłumaczymy jako ‘Pan’ lub ‘Bóg’, zgodnie z tradycją ukształtowaną już na kilka wieków przed Chrystusem, według której podczas lektury tekstu hebrajskiego nie wymawiano imienia Bożego. Świadectwem tej starożytnej tradycji jest greckie tłumaczenie Starego Testamentu (Septuaginta) i Nowy Testament, gdzie imię to zostało zastąpione terminem „Kyrios” (Pan). Dla informacji czytelnika stosujemy pisownię wielkimi literami Pan (np. Wj 3,2.4; Ps 1,2.6; Iz 1,4) i Bóg (np. Ps 69,7; Iz 1,24; Jr 2,19) w miejscach, gdzie wyrazy te zastępują imię JHWH (Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem 2008 s. 10).

   Dlaczego tak postąpiono?
   Wpierw trzeba przypomnieć, że to samo wydawnictwo publikuje pozaliturgiczny przekład Biblii, który zawiera tetragram JHWH. Przypominamy tę informację:

Nowy Komentarz Biblijny (Edycja św. Pawła, wyd. od 2006), wielotomowa Biblia, zawiera tekst i komentarze. Przekład ten nie zawiera imienia Jahwe, ale ponad 6000 razy tetragram JHWH w tekście Biblii. Komentarz Księgi Wyjścia (2009) ma specjalny dodatek o tekście Wj 3:13-15, omawiający „problem pochodzenia i etymologii imienia JHWH”.

   Dlaczego zatem nie zamieszczono tetragramu JHWH w tym omawianym przekładzie?
   Powodem było między innymi to, że wydawcy mieli aspiracje, by ten przekład (jako najbardziej nowoczesny) był Biblią dla liturgii mszy świętej i miałby znaleźć się w Lekcjonarzach mszalnych.
Tak się jednak nie stało i nadal liturgicznym pozostał tekst Biblii Tysiąclecia.

Jest to jakby kompromisowe wyjście w kwestii imienia Jahwe, bo każdy kto zobaczy słowo PAN lub BÓG w tekście będzie wiedział, że tam występuje JHWH.
No ale CK i ŚJ nie uznają kompromisów dlatego i tak będą uważać to za fałszowanie Słowa Bożego.

(...)
Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem.
(...)
Oto Słowo Wstępne Redakcji Naukowej tego przekładu:

Imię własne Boga Izraela – JHWH tłumaczymy jako ‘Pan’ lub ‘Bóg’, zgodnie z tradycją ukształtowaną już na kilka wieków przed Chrystusem, według której podczas lektury tekstu hebrajskiego nie wymawiano imienia Bożego. Świadectwem tej starożytnej tradycji jest greckie tłumaczenie Starego Testamentu (Septuaginta) i Nowy Testament, gdzie imię to zostało zastąpione terminem „Kyrios” (Pan). Dla informacji czytelnika stosujemy pisownię wielkimi literami Pan (np. Wj 3,2.4; Ps 1,2.6; Iz 1,4) i Bóg (np. Ps 69,7; Iz 1,24; Jr 2,19) w miejscach, gdzie wyrazy te zastępują imię JHWH (Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem 2008 s. 10).
(...)

W dyskusjach z SJ zawsze widać jak u podstaw zostali błędnie nauczeni w temacie Imienia.
Dlatego słusznie piszesz "z jezyków oryginalnych", bo oryginałów Pism nikt nie posiada. Swoją drogą nie możemy mieć pewności 100% czy w oryginałach Imię było wszędzie gdzie dzisiaj jest według dostępnych tekstów hebrajskich, kopii. Zawsze istnieje możliwość, że to późniejsza tradycja to Imię tam umieściła w przeciwieństwie do nie znanego tekstu oryginalnego.
Drugą sprawą przekład jest przekładem, a więc dokonanie pewnych zmian wraz z informacją o tym nie jest czymś nie dopuszczalnym. Takie są cechy przekładu na inny język.
Trzecia sprawa to fakt, że Pan Jezus, apostołowie, pierwsi uczniowie i następnie chrześcijanie pierwszych wieków nie krytykowali przekładu LXX bez Imienia w formie tetragramu. Wszelkie dostępne dane i poszlaki o tym świadczą. Akceptowali taki przekład i z niego nauczali.
Po czwarte NT pomija tetragram i nic nie sugeruje na temat wokalizacji tego Imienia. O Bogu wypowiada się innymi zwrotami i imionami akcentując pozycję Syna Bożego.

Podsumówując świadkowska teoria o Imieniu propagowana w ich wydawnictwach jest z gruntu oparta na błędnych założeniach nieposiadająca żadnego oparcia w Biblii, pismach chrześcijan, historii, dostępnych faktach i poszlakach. W całości jest zbudowana na zmyślonych i dopasowanych do określonego nauczania zbiorem sztucznie stworzonego problemu. Mit o usuwaniu Imienia jest mitem ich wydawnictw dających ich zwolennikom poczucie odrębności. Dlatego też ich ewentualne zarzuty są tylko dowodem ich nieznajomości zagadnienia.

MX - koniec - MX