Poniżej przedstawimy dziesiątki wersetów biblijnych cytowanych według „Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata” (1997) podzielonych na wiele rozdziałów. Ujęte są one w 295 oznaczonych punktach (w tej części artykułu 150 punktów). W rzeczywistości tekstów tych jest ponad 300, ale oznaczyliśmy tu tylko omówione wersety, a nie te, do których zastosowaliśmy jedynie odsyłacze.

Oto spis rozdziałów:

Hołd dla Jezusa
„Podwójny hołd” dla Jezusa
Cześć dla Jezusa
Szacunek dla Jezusa
Klękanie przed Jezusem
Padanie przed Jezusem
Jezus „Pan chwały”
Chwała dla Jezusa
Błogosławieństwo dla Jezusa
Prośby i zawołania do Jezusa oraz wyznawana wiara w Niego.
Modlitwy do Jezusa i pieśni na Jego cześć
Wezwania kierowane do chrześcijan z przywołaniem Chrystusa
Zachęty do proszenia Jezusa
Wzywanie i wyznawanie Jezusa oraz Jego imienia
Wywyższanie Jezusa i Jego imienia
Jezus Pośrednik
Jezus Wspomożyciel
Pokładanie nadziei w Jezusie
Służenie i usługiwanie Jezusowi
Wysławianie Jezusa
Miłowanie Jezusa
Inne formy adorowania Jezusa
Wiara w Jezusa
Ufność w Jezusie
Radość i pocieszenie w Jezusie
Jezus naszą chlubą
Jezus i gotowość na Jego wezwanie
Jezus i wdzięczność Jemu
Jezus i chodzenie za Nim
Jezus i przyjście do Niego
Jezus zawsze z nami
Jezus „Amen”.


Hołd dla Jezusa
   Określenie „hołd”, składany Bogu czy Chrystusowi, prawie każdemu człowiekowi kojarzy się z „oddawaniem czci”, „czczeniem”. Dlatego liczne przekłady Biblii stosują wymiennie terminy „cześć”, „hołd”, „pokłon” itp. Niestety Towarzystwo Strażnica, dla podbudowania swojej nauki, czyni rozróżnienie między „hołdem” i „czcią” („wielbieniem”). Z tego powodu, prawie zawsze, gdy jest mowa o Jezusie, stosuje ono w swej Biblii słowo „hołd”, a gdy wymieniany jest Bóg, to pojawia się termin „cześć”. Jest jednak przynajmniej jeden przypadek, gdy Biblia Świadków Jehowy mówi o „hołdzie” dla Jehowy („by złożyć Jehowie hołd” 2Krn 20:18). Być może też z twego powodu ani razu nie użyto w stosunku do Jezusa określeń „pokłon” czy „pokłonić się”, a wielokrotnie stosuje się je względem Boga (np. 1Krn 19:26, Ps 95:6, 96:9, 97:7, 132:7). Czy jest w tym ukryta jakaś sugestia? Niekonsekwencją tej organizacji w tym wypadku jest to, że np. w Ps 97:7 użyto frazy „pokłońcie się mu”, a słowa te są zacytowane (wg Septuaginty) w Hbr 1:6, a tu Świadkowie Jehowy piszą o „hołdzie”. Szerzej to zagadnienie omówimy poniżej (patrz Hbr 1:6). Oto spis miejsc z Nowego Testamentu, gdzie mowa jest o proskyneo względem Boga, w których Towarzystwo Strażnica oddało to słowo jako „cześć”: Mt 4:10, Łk 4:8, J 4:20-24, 12:20, Dz 8:27, 24:11, 1Kor 14:25, Hbr 11:21, Ap 4:10, 5:14 (Bóg i Baranek), 7:11, 11:1, 11:16, 14:7, 15:4, 19:4, 19:10, 22:9. Natomiast w stosunku do Jezusa przetłumaczono ten grecki termin jako „hołd”, co zobaczymy w przedstawionych poniżej wersetach (patrz też poniżej omówienie Ap 5:13-14 w Cześć dla Jezusa).

   1) Mt 2:2 – „przyszliśmy złożyć mu hołd” (por. Mt 2:8, 11).
[Również Bogu składano hołd: „pokłonił się twarzą do ziemi (...) padli przed obliczem Jehowy, by złożyć Jehowie hołd” (2Krn 20:18). Towarzystwu Strażnica zdarzało się cytować w swych publikacjach przekłady biblijne, które zawierały w tych wersetach słowo „cześć”: „Biorąc to pod uwagę, możemy lepiej zrozumieć, co się stało, gdy astrologowie znaleźli małego Jezusa, w którym rozpoznali »narodzonego króla Żydów«. Jak czytamy w Biblii króla Jakuba, »upadli i oddali mu cześć [proskynéo]« (Mateusza 2:2, 11). Nie ulega zatem wątpliwości, że słowo proskynéo, przetłumaczone w pewnych przekładach biblijnych na »oddawanie czci«, nie jest zastrzeżone wyłącznie dla wielbienia należnego Jehowie Bogu” (Przebudźcie się! Nr 7, 2000 s. 27).]

   2) Mt 8:2 – „pewien trędowaty, podszedłszy, zaczął składać mu hołd”.
[Ciekawe, że Biblia Świadków Jehowy podaje: „Gdy Piotr wchodził, Korneliusz wyszedł mu na spotkanie, przypadł do jego stóp i złożył mu hołd. Ale Piotr podniósł go, mówiąc: »Wstań; ja też jestem człowiekiem«” (Dz 5:25-26). Widać z tego, że Jezus pozwalał oddawać sobie „hołd” i nie traktował tego tylko jako „przywitania”, skoro Piotr nie chciał by mu go składano.]

   3) Mt 9:18 – „pewien władca, podszedłszy, zaczął składać mu hołd”.

   4) Mt 14:33 – „Wtedy ci w łodzi złożyli mu hołd”.

   5) Mt 15:25 – „niewiasta przyszła, zaczęła składać mu hołd”.

   6) Mt 20:20 – „matka synów Zebedeusza podeszła do niego ze swymi synami, składając hołd”.

   7) Mt 28:17 – „ujrzawszy go, złożyli hołd”.
[Ten hołd musiał być szczególny, skoro Jezus po nim powiedział: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mt 28:18).]

   8) Mk 5:6 – „podbiegł i złożył mu hołd”.

   9) Łk 24:52 – „oni złożyli mu hołd”.
[Powracamy tu do słowa proskyneo. Otóż tekst Łk 24:51-52 może wskazywać, że Jezus, któremu złożono pokłon, otrzymał tym samym hołd Boski, czyli „cześć”. Wskazuje na to fakt, że Chrystus mógł być już niewidziany (jak Bóg), gdy Mu się kłaniano (na co też może wskazywać tekst Dz 1:9-10): „Kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i zaczął być unoszony ku niebu. A oni złożyli mu hołd...” (Łk 24:51-52). Nie był to więc, jak widać, „hołd” taki jak dla króla ziemskiego, proroka czy anioła, któremu nie wolno było go składać (Ap 19:10, 22:8-9). Być może z powodu tego szczególnego hołdu przekład Nowego Testamentu księdza Kowalskiego oddał Łk 24:52 następująco: „A oni upadłszy na twarz, oddali mu cześć”.]

   10) J 9:38 – „złożył mu hołd”.

   11) Hbr 1:6 – „I niech mu złożą hołd wszyscy aniołowie Boży”.
[Tekst o czci dla Boga został odniesiony w Hbr 1:6 do Jezusa: „Pokłońcie się mu, wszyscy bogowie” (Ps 97:7). Wersety powyższe jakby różnią się nieznacznie, choć Towarzystwo Strażnica tłumaczy to następująco: „To prawda, że Psalm 97 – który apostoł niewątpliwie przytoczył w Hebrajczyków 1:6 i odniósł do Chrystusa Jezusa – mówi o kłanianiu się Jehowie Bogu (Ps 97:1, 7)” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 1, s. 826). Jeśli te same fragmenty Biblii zostały odniesione do Syna i Ojca, to oznacza ich równy majestat, równą cześć czy hołd dla Nich. Ale to nie wszystko. W 1950 roku Towarzystwo Strażnica wydało swój angielski Nowy Testament pod nazwą New World Translation of the Christian Greek Scriptures w którym tekst Hbr 1:6 oddało następująco: But when he again brings his First-born into the inhabited earth, he says: ‘And let all God’s angels worship him’. Tak przekazywały ten tekst też ang. Strażnice: 15.11.1950 r. s. 449; 01.07.1951 r. s. 402; 01.01.1954 s. 31; 15.05.1954 s. 317 i 15.11.1970 s. 702 oraz np. książka z 1953 r. pt. New Heavens and New Earth (s. 28), a jej polski odpowiednik oddał to następująco: „Lecz gdy znowu wprowadza swego Pierworodnego na zamieszkałą ziemię, mówi: ‘I niech go wielbią wszyscy aniołowie Boży (...)’ (Hebr. 1:4-13, NW)” („Nowe niebiosa i nowa ziemia” 1958 s. 27). Również polska Strażnica z 1973 roku, która jest odpowiednikiem angielskiej z 15.11.1970 r. s. 702, podała taki oto tekst Hbr 1:6: „A gdy znowu wprowadzi swego Pierworodnego na zamieszkałą ziemię, powie: ‘I niech go wielbią wszyscy aniołowie Boży’ (NW)” (Strażnica Rok XCIV [1973] Nr 17 s. 22). W 1971 roku Towarzystwo Strażnica dokonało korekty w tekście własnego Nowego Testamentu (wydano ang. zrewidowaną edycję) i odrzuciło w Hbr 1:6 słowo „wielbią” (ang. worship), a zastąpiło je terminem „złożą hołd” (ang. obeisance). Oto ten nowy tekst: But when he again brings his Firstborn into the inhabited earth, he says: ‘And let all God’s angels do obeisance to him’, któremu odpowiada cytowany powyżej polski fragment. Wydaje się, że Towarzystwo Strażnica, pomimo iż dokonało zmiany w swej Biblii, to jednak pod naporem faktów przyznaje, że greckie słowo proskyneo może oznaczać oddawanie „czci”. Angielska Biblia Świadków Jehowy w przypisie do Hbr 1:6 podaje, że można również umieścić w tym wersecie angielskie słowo worship, czyli „cześć” zamiast obeisance: Or, “let . . . worship.” Gr., pro•sky•ne•sa′to•san; Lat., a•do′rent. (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984). Tekst Hbr 1:6 nawiązuje nie tylko do Ps 97:7, ale i do Pwt 32:43. Słowa te według przypisu w Biblii Tysiąclecia, w jednym z hebrajskich rękopisów i w Septuagincie, wyglądają następująco: „Sławcie, niebiosa, Pana, oddajcie Mu pokłon, synowie Boży (= aniołowie)” (przypis do Pwt 32:43). Wspomina o tym też Strażnica Nr 8, 1991 s. 12-13: „Pewien hebrajski fragment Księgi Powtórzonego Prawa zawiera werset 43 rozdziału 32, występujący w Septuagincie i przytoczony w Liście do Hebrajczyków 1:6: »Niechże mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży« (Bw). Był to pierwszy rękopis hebrajski, w którym znaleziono te słowa; najwidoczniej właśnie ten tekst stanowił podstawę przekładu na język grecki”. Czasem jednak Towarzystwo Strażnica przytacza w swych czasopismach przekłady biblijne, które zawierają słowo „cześć”: „Dlatego Świadków Jehowy nie dziwią słowa z Listu do Hebrajczyków 1:6, którymi aniołowie zostali zaproszeni do ‛składania hołdu’ Jezusowi, do ‛oddania mu pokłonu’ (Bw) lub ‛oddania Mu czci’ (Romaniuk, Biblia jerozolimska; por. Objawienie 5:11, 12)” (Strażnica Rok CVI [1985] Nr 7 s. 24); „Może on również oznaczać »oddawanie czci« i tak jest niekiedy tłumaczony w Hebrajczyków 1:6. Jeżeli istotnie tak należy rozumieć ten werset, to z pewnością chodzi tu o cześć względną, wielbienie Jehowy Boga kierowane do Niego za pośrednictwem Jego chwalebnego Syna” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 14 s. 4); „On to właśnie jest wyższy nawet od aniołów, gdyż ma chwalebniejsze od nich imię! Znacznie przewyższa ich godnością. Nakazano im, aby mu oddawali cześć. Jest przecież Synem, gdy tymczasem oni są tylko sługami. – Hebr. 1:1-14” (Strażnica Rok XCVIII [1977] Nr 21 s. 15); „Pisarz Listu do Hebrajczyków przytacza w tym miejscu słowa Psalmu 97:7, którego fragment głosi: »Kłaniajcież mu się, wszyscy bogowie« (Gd). Grecka »Septuaginta«, z której ten pisarz zapewne cytował, zawiera tu słowa: »Wielbijcie Go, wszyscy Jego aniołowie«. – Według C. Thomsona” (Strażnica Rok XCIV [1973] Nr 17 s. 22; patrz też Strażnica Nr 2, 1992 s. 23; por. Przebudźcie się! Nr 7, 2000 s. 26).]

   „Podwójny hołd” dla Jezusa
   Określeniem „podwójny hołd” obejmujemy te pokłony, które nie wiązały się tylko z „przywitaniem”, ale i z okazaną czy wyznaną wiarą w Jezusa. Również zaliczamy tu „podwójne” zaakcentowanie złożonego „hołdu” (np. padanie na kolana i złożenie hołdu).
   12) Mt 2:11 – „A gdy weszli do domu, zobaczyli dziecię z Marią, jego matką, i upadłszy, złożyli mu hołd. Otworzyli też swe skarby i dali mu w prezencie dary: złoto i wonną żywicę, i mirrę”.
[Podwójnie zaakcentowano tu złożenie hołdu, a na dodatek złożono Jezusowi dary. Jeśli chodzi o nie, to Orygenes (ur. 185) tak je skomentował: „Złoto podarowali Mu jako królowi, mirrę jako istocie śmiertelnej, kadzidło jako Bogu” („Przeciw Celsusowi” 1:60). Towarzystwu Strażnica zdarzało się cytować w swych publikacjach przekłady biblijne, które zawierały w tym wersecie słowo „cześć”: „Biorąc to pod uwagę, możemy lepiej zrozumieć, co się stało, gdy astrologowie znaleźli małego Jezusa, w którym rozpoznali »narodzonego króla Żydów«. Jak czytamy w Biblii króla Jakuba, »upadli i oddali mu cześć [proskynéo]« (Mateusza 2:2, 11). Nie ulega zatem wątpliwości, że słowo proskynéo, przetłumaczone w pewnych przekładach biblijnych na »oddawanie czci«, nie jest zastrzeżone wyłącznie dla wielbienia należnego Jehowie Bogu” (Przebudźcie się! Nr 7, 2000 s. 27). Być może z powodu tego szczególnego hołdu przekład „Słowo Życia Nowy Testament” oddał Mt 2:11 następująco: „pokłonili się nisko, oddając Mu cześć”.]

   13) Mt 14:33 – „Wtedy ci w łodzi złożyli mu hołd, mówiąc: »Rzeczywiście jesteś Synem Bożym«”.
[Podobnie Bogu oddano pokłon i wyznano wiarę w Niego (Rdz 24:26-27).]

   14) Mt 28:9 – „podeszły i chwyciły się jego stóp, i złożyły mu hołd”.
[Być może z powodu tego szczególnego hołdu i na dodatek dotyczącego Chrystusa zmartwychwstałego przekład „Słowo Życia Nowy Testament” oddał Mt 28:9 następująco: „padły Mu do nóg, oddając Mu cześć”.]

   15) Mk 3:11 – „upadały przed nim i wołały, mówiąc: »Ty jesteś Synem Bożym«”.

   16) Mk 15:19 – „padając na kolana, składali mu hołd” (por. Mt 27:29).
[Wprawdzie ten hołd ze strony żołnierzy był szyderczy, ale nieświadomie ukazywali oni to, co się Jezusowi należało, to znaczy prawdziwy hołd. Później inni żołnierze wyznali też wiarę w Jezusa (Mt 27:54, Mk 15:39). Być może z powodu tego szczególnego hołdu przekład Nowego Testamentu bp Romaniuka oddał Mk 15:19 następująco: „przyklękając przed Nim oddawali Mu cześć”.]

   17) Łk 17:16 – „upadł na twarz u stóp Jezusa, dziękując mu”.
[Podobnie zareagowano w stosunku do Boga: „I pokłoniłem się, i padłem na twarz przed Jehową, i błogosławiłem Jehowę” (Rdz 24:48).]

   18) J 11:27, 32 – „ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym (...) upadła mu do stóp, mówiąc: »Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł«”.

   19) Ap 5:8-10 – „cztery żywe stworzenia i dwudziestu czterech starszych upadło przed Barankiem i każdy miał harfę oraz złote czasze pełne kadzidła, a kadzidło oznacza modlitwy świętych. I śpiewają nową pieśń, mówiąc: »Godzien jesteś wziąć zwój i otworzyć jego pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają królować nad ziemią«”.
[Podobną adorację opisano w stosunku do Boga: „dwudziestu czterech starszych, którzy zasiadali przed Bogiem na swych tronach, upadło na twarze swoje i oddało cześć Bogu, mówiąc: »Dziękujemy tobie, Jehowo Boże, Wszechmocny, któryś jest i któryś był, ponieważ wziąłeś swą wielką moc i zacząłeś królować...«” (Ap 11:16-17; por. Ap 19:4). Towarzystwo Strażnica pisało kiedyś o „czci”, gdy komentowało ten fragment: „Jan widzi, jak zwój bierze Baranek, Chrystus. W rozdziale piątym wyjaśniono, że jest on godzien tego zaszczytu. Dlatego powinniśmy przypisywać mu cześć” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 24 s. 7); „Utożsamienie zwycięskiego »lwa« z Chrystusem Jezusem nie nastręczy nam żadnych trudności, gdyż dalej przedstawiono go również w postaci »Baranka jakby zabitego«, a ponadto na jego cześć śpiewana jest pieśń: »Godzien jesteś wziąć księgę i zdjąć pieczęcie jej, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi (...), i uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i będą królować na ziemi« (Obj. 5:6-10)” (Strażnica Rok XCII [1971] Nr 10 s. 10-11).]

   Cześć dla Jezusa
20) Ap 5:13-14 – „»Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków«. A cztery żywe stworzenia mówiły: »Amen!«, starsi zaś upadli i oddali cześć”.
[Tekst ten ukazuje, że wspólną „cześć” oddano obu osobom Bożym, a nie tylko „hołd” Jezusowi, a Bogu „cześć”, jak Świadkowie Jehowy twierdzą w swej Biblii w tekście Hbr 1:6. Tekst Ap 5:14 jest jedynym, w którym Towarzystwo Strażnica oddało słowo proskyneo, dotyczące Jezusa, jako „cześć”. Natomiast nie miało ono żadnego oporu w stosunku do szatana, bożków, szatańskiej bestii i przetłumaczono wielokrotnie termin proskyneo na „cześć” (Mt 4:7, Łk 4:7, Dz 7:43, Ap 9:20, 13:4, 8, 12, 15, 14:9, 11, 16:2, 19:20, 20:4). Również w tekstach Ap 19:10 i 22:8 Świadkowie Jehowy uważają, że Jan chciał złożyć „cześć” aniołowi, a Chrystusowi według nich składano tylko „hołd” (Hbr 1:6). A przecież używano w tych wersetach tego samego greckiego słowa proskyneo. Towarzystwo Strażnica czasem cytowało różne przekłady biblijne, które zawierały w Ap 5:13 zamiast słowa „szacunek” termin „cześć”: „Apostoł Jan ujrzał w wizji idealne warunki, jakie zapanują pod koniec tysiącletniego królowania Chrystusa. Opisał ją w Objawieniu 5:13 takimi słowami: »Wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie [to znaczy Jehowie], i Barankowi [Jezusowi Chrystusowi], błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków« (NP)” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 15 s. 13; patrz też Strażnica Rok CI [1980] Nr 12 s. 20; Strażnica Rok CIV [1983] Nr 24 s. 7). Jeśli chodzi o Ap 5:14, to Świadkowie Jehowy raczej nie komentują tego tekstu, gdyż zawiera on niewygodne dla nich słowo „cześć” i to w związku z Chrystusem, a na dodatek ta cześć zestawiona jest z czcią dla Ojca. W jednym z tekstów jednak Świadkowie Jehowy dość ogólnie piszą: „Jan widzi, jak zwój bierze Baranek, Chrystus. W rozdziale piątym wyjaśniono, że jest on godzien tego zaszczytu. Dlatego powinniśmy przypisywać mu cześć” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 24 s. 7). W innych publikacjach Towarzystwo Strażnica starało się tekst Ap 5:14 zastosować wyłącznie do Boga, pomijając Chrystusa: „W Objawieniu, które Bóg dał Jezusowi, pokazano. że czyste wielbienie należy się Jehowie Bogu Najwyższemu (Zobacz Objawienie 4:10; 5:14...)” (Strażnica Nr 2, 1957 s. 22); „Szczerze harmonizują ze wszystkimi wiernymi w niebie i na ziemi w przypisywaniu godności Barankowi i padają przed Bogiem, wielbiąc Go z całym szacunkiem. – Obj. 5:13, 14” (Strażnica Nr 9, 1957 s. 22). Wreszcie w nowej publikacji napisano: „Jeśli (...) uznać, że aniołowie »oddają cześć« Synowi, to w rzeczywistości za jego pośrednictwem oddają ją Jehowie Bogu (...) (Obj 4:10, 11 (...) Obj 5:13, 14; 21:22)” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. I, s. 826). Warto tu dodać, że jak jeden raz Biblia Świadków Jehowy mówi o „czci” dla Jezusa, tak również tylko jeden raz uczy o „hołdzie” dla Boga: „by złożyć Jehowie hołd” (2Krn 20:18).]

   Inne teksty biblijne, w których Towarzystwo Strażnica stosowało termin „cześć” względem Jezusa, patrz rozdziały Hołd dla Jezusa, „Podwójny hołd” dla Jezusa, Szacunek dla Jezusa.

   Szacunek dla Jezusa
   Chociaż Towarzystwo Strażnica wstawiło w swej Biblii słowo „szacunek”, zamiast „czci” (gdy mowa jest o Jezusie), to jednak zauważmy, że kilka razy to „szanowanie” dotyczy obu osób Bożych razem. Przez to ten „szacunek” zrównuje majestat Ojca i Syna. Czasem też organizacja ta pisze o „szacunku” dla Boga (np. Mt 15:8, Mk 7:6, J 8:49), co też nie musi oznaczać mniejszego szanowania Syna, skoro o Nim wyraża się identycznie. Dodajmy tu, że większość Biblii oddaje greckie słowo timao jako „cześć”. Zapewne termin „szacunek” jest mniej dosadny niż „cześć”, ale skoro Towarzystwo Strażnica stosuje go wobec Ojca i Syna to myślimy, iż możemy z tego wyciągnąć zadawalające nas wnioski.

   21) Łk 4:15 – „On zaś począł nauczać w ich synagogach, darzony przez wszystkich szacunkiem”.
[W tym wersecie Biblia Tysiąclecia mówi o „wysławianiu” Chrystusa. Towarzystwo Strażnica dało tu termin „szacunek” (ang. honor), ale gdy pada to samo greckie słowo, dotyczące Ojca, to tłumaczy je na „wychwalanie” (ang. glorifying) (Łk 2:20, 5:25, 17:15). Jednak w tłumaczeniu ‘słowo w słowo’ w Łk 4:15 zamieszczono termin glorified (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).]

   22) J 5:23 – „aby wszyscy szanowali Syna, tak jak szanują Ojca. Kto nie szanuje Syna, ten nie szanuje Ojca, który go posłał”.
[Chrystus nie tylko „szacunek” dla siebie zestawił z takim samym jak dla Ojca, ale też wymienił wpierw swoją osobę, a dopiero później Boga. Jezus nie powiedział w tym wersecie „aby wszyscy tak jak szanują Ojca również szanowali Syna”, ale bardziej niewygodnie dla  Świadków Jehowy. Towarzystwo Strażnica wielokrotnie cytowało w swych publikacjach przekłady biblijne, które zawierają słowo „cześć”, a nie „szacunek”: „Toteż Jezus nawoływał, „aby wszyscy czcili Syna, jak czczą Ojca. Kto nie czci Syna, ten nie czci Ojca, który go posłał” (Jana 5:23, NP)” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 14 s. 23); patrz też Strażnica Rok C [1979] Nr 12 s. 2; Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 14 s. 21 i Nr 24 s. 17.]

   23) 1Tm 6:16 – „Jemu niech będzie szacunek i potęga wieczna. Amen”.
[Podobne stwierdzenie pada o Bogu: „jedynemu Bogu, szacunek i chwała na wieki wieków. Amen” (1Tm 1:17). Towarzystwo Strażnica odnosi tekst 1Tm 6:16 do Jezusa: „[1Tm] 6:15, 16 – Czy wypowiedź ta odnosi się do Jehowy Boga, czy do Jezusa Chrystusa? Słowa te odnoszą się do osoby, której ujawnienie się opisują, czyli do Jezusa Chrystusa (1 Tym. 6:14)” (Strażnica 15.09 2008 s. 31). Towarzystwo Strażnica cytowało też w swych publikacjach przekłady biblijne ze słowem „cześć”, zamiast „szacunek”: „W podanych wersetach czytamy: „(...) Jemu cześć i moc wiekuista. Amen” (1 Tym. 6:15, 16, BT, wyd. I)” (Strażnica Rok C [1979] Nr 23 s. 24).]

   24) Hbr 2:9 – „widzimy natomiast Jezusa, który został uczyniony nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i szacunkiem za wycierpienie śmierci”.
[Z tego wersetu widzimy jak wielki powinien być „szacunek” dla Jezusa, skoro otrzymał On go też od Boga. Towarzystwo Strażnica cytując nawet swój przekład Biblii (NW) umieszczało w tym wersecie słowo „cześć”, a nie „szacunek”: „Pismo Święte oznajmia: »Spoglądamy na Jezusa, który stał się nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i czcią za cierpienia śmierci, aby z niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego« (Hebr. 2:9, NW)” (Strażnica Rok CI [1980] Nr 6 s. 2; por. Strażnica Rok XCIV [1973] Nr 18 s. 9). Patrz też cytaty z innych przekładów biblijnych: Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 15 s. 19-20; Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 2 s. 6; Strażnica Rok XCII [1971] Nr 10 s. 3.]

   25) Hbr 3:3 – „On bowiem jest poczytywany za godnego większej chwały niż Mojżesz, podobnie jak więcej szacunku niż dom zażywa ten, kto go buduje”.
[Wydaje się, że Towarzystwo Strażnica raczej „szacunek” dla Jezusa zrównuje z szanowaniem świeckich władców, niż z szacunkiem dla Boga: „Szanujcie ludzi wszelkiego pokroju, miłujcie całą społeczność braci, Boga się bójcie, miejcie szacunek dla króla” (1P 2:17). Towarzystwo Strażnica cytowało też w swych publikacjach przekłady biblijne ze słowem „cześć”, a nie „szacunek” (patrz np. Strażnica Rok XCIX [1978] Nr 16 s. 15).]

   26) 2P 1:17 – „Albowiem od Boga, Ojca, otrzymał on szacunek i chwałę, gdy od wspaniałej chwały przyniesiono mu takie oto słowa: »To jest mój syn, mój umiłowany, którego ja sam darzę uznaniem«”.
[Z tego wersetu widzimy, jak wielki powinien być „szacunek” dla Jezusa, skoro otrzymał On go też od Boga. Towarzystwo Strażnica cytowało też w swych publikacjach przekłady biblijne ze słowem „cześć”, a nie „szacunek”: „Następnie dodał, że w przemienieniu Jezus ‛otrzymał od Boga Ojca cześć i chwałę’ (2 Piotra 1:16-18)” (Strażnica Rok XCVIII [1977] Nr 20 s. 22); patrz też Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 18 s. 18; Strażnica Rok XCII [1971] Nr 3 s. 9; „Człowiek poszukuje Boga” 1994 s. 67, 253.]

27) Ap 5:12 – „Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo”.
[Zobaczmy, że Ojcu należy się ten sam „szacunek”, co Synowi: „Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i szacunek, i moc, i siła Bogu naszemu” (Ap 7:12; por. Ap 4:9, 11). Towarzystwo Strażnica cytowało też w swych publikacjach przekłady biblijne ze słowem „cześć”, a nie „szacunek”: „Jan widzi, jak zwój bierze Baranek, Chrystus. W rozdziale piątym wyjaśniono, że jest on godzien tego zaszczytu. Dlatego powinniśmy przypisywać mu cześć” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 24 s. 7); „Raz po raz jest potem oddawana cześć Jehowie i Barankowi. – Apok. 5:11,12” (Strażnica Rok XCIX [1978] Nr 3 s. 20); „W następstwie tego nawet stworzenia niebiańskie obwieściły, że całkowicie zasługuje na przypisaną mu cześć i chwałę. – Apok. 5:11,12” (Strażnica Rok XCVII [1976] Nr 4 s. 6); „Utożsamienie zwycięskiego »lwa« z Chrystusem Jezusem nie nastręczy nam żadnych trudności, gdyż dalej przedstawiono go również w postaci »Baranka jakby zabitego«, a ponadto na jego cześć śpiewana jest pieśń: »Godzien jesteś wziąć księgę i zdjąć pieczęcie jej, ponieważ zostałeś zabity i odkupiłeś dla Boga krwią swoją ludzi (...), i uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski i kapłanów, i będą królować na ziemi« (Obj. 5:6-10)” (Strażnica Rok XCII [1971] Nr 10 s. 10-11); „Jeżeli zajrzymy do ostatniej księgi Pisma świętego, to jest do Objawienia 5:5-12, stwierdzimy, że jest tam mowa o kimś, do kogo odniesiono określenie: »Lew z pokolenia Judy«, i o którym powiedziano: »Godzien jest ten Baranek zabity wziąć moc i bogactwo, i mądrość i siłę, i cześć i chwałę, i błogosławieństwo«.” (Strażnica Rok XCII [1971] Nr 1 s. 10).]

28) Ap 5:13 – „»Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków«”.
[W tym wersecie „szacunek” dla Jezusa zestawiony jest z takim samym, jak dla Ojca, co oznacza dla nas równość majestatu osób Bożych. Towarzystwo Strażnica czasem cytowało w swych publikacjach różne przekłady biblijne, które zawierały w Ap 5:13 zamiast słowa „szacunek” termin „cześć”: „Apostoł Jan ujrzał w wizji idealne warunki, jakie zapanują pod koniec tysiącletniego królowania Chrystusa. Opisał ją w Objawieniu 5:13 takimi słowami: »Wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie [to znaczy Jehowie], i Barankowi [Jezusowi Chrystusowi], błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków« (NP)” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 15 s. 13; patrz też Strażnica Rok CI [1980] Nr 12 s. 20; Strażnica Rok CIV [1983] Nr 24 s. 7).]

   Klękanie przed Jezusem
   29) Mt 17:14 – „A gdy przyszli do tłumu, przystąpił do niego pewien człowiek i klękając przed nim, powiedział”.
[Również przed Bogiem mamy klękać: „klęknijmy przed Jehową” (Ps 95:6).]

   30) Mt 27:29 – „klękając przed nim, wyśmiewali się z niego, mówiąc: »Witaj, królu Żydów!«”.
[Wprawdzie te klękanie żołnierzy był szyderstwem, ale nieświadomie ukazywali oni to, co się Jezusowi należało, to znaczy prawdziwe przyklękanie przed Nim. Później inni żołnierze wyznali też wiarę w Jezusa jako Syna Bożego (Mt 27:54, Mk 15:39).]

   31) Mk 1:40 – „Przyszedł też do niego pewien trędowaty i upraszał go – i to na klęczkach – oraz mówił do niego: »Jeśli tylko zechcesz, możesz mnie oczyścić«”.
[Również Bóg jest proszony na klęczkach: „powstał sprzed ołtarza Jehowy, gdzie klęczał na kolanach” (1Krl 8:54).]

32) Mk 10:17-18 – „pewien człowiek podbiegł i padłszy przed nim na kolana, zadał mu pytanie...”.
[Jezus nie zganił tego mężczyzny za pokłon, a wręcz przeciwnie powiedział do niego: „i chodź, bądź moim naśladowcą” (Mk 10:21).]

33) Flp 2:10-11 – „żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca”.
[Również przed Bogiem każdy uklęknie, a zastosowano do obu osób Bożych te same słowa: „ugnie się przede mną każde kolano” (Iz 45:23); „bo jest napisane: »‚Jako żyję – mówi Jehowa – ugnie się przede mną każde kolano, a każdy język otwarcie wyzna Boga’«” (Rz 14:11). Prócz tego Apostoł, nauczający o uginaniu kolan przed Jezusem, mówi też o tym, że „Dlatego też zginam kolana przed Ojcem” (Ef 3:14).]

   Padanie przed Jezusem
Zauważmy poniżej jak różne formy upadania przed Jezusem przedstawione są w Biblii: „z hołdem”, „do stóp”, „przed nim”, „na twarz”, „na twarz do stóp”, „na kolana”, „do kolan”. Biblia mówi też wielokrotnie o padaniu na twarz przed Bogiem: Rdz 17:3, 24:26, 48, 52, Wj 12:27 („lud złożył głęboki pokłon i upadł na twarz”), 34:8, Lb 16:4, 22:31, Pwt 9:18, 1Sm 15:31, Ez 9:8, 11:13, 43:3, 44:4. Jeżeli „Jozue rozdarł swe płaszcze i padł twarzą na ziemię przed Arką Jehowy, i leżał tak do samego wieczora” (Joz 7:6), to o ileż bardziej powinniśmy padać na twarz przed Synem Bożym.

   34) Mt 2:11 – „A gdy weszli do domu, zobaczyli dziecię z Marią, jego matką, i upadłszy, złożyli mu hołd. Otworzyli też swe skarby i dali mu w prezencie dary: złoto i wonną żywicę, i mirrę”.

   35) Mk 5:22 – „I przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair, i ujrzawszy go, upadł mu do stóp”.

   36) Mk 5:33 – „przyszła i upadła przed nim, i powiedziała mu całą prawdę”.

   37) Mk 7:25 – „upadła na twarz u jego stóp”.

   38) Łk 5:8 – „Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: »Odstąp ode mnie, Panie, gdyż jestem człowiekiem grzesznym«”.

   39) Łk 5:12 – „Kiedy ujrzał Jezusa, upadł na twarz i prosił go”.

   40) Łk 8:28 – „Na widok Jezusa głośno krzyknął i upadł przed nim”.

   41) Łk 8:41 – „upadłszy Jezusowi do stóp”.

   42) Łk 8:47 – „podeszła i upadła przed nim”.

   43) Łk 17:16 – „upadł na twarz u stóp Jezusa, dziękując mu”.

   44) J 11:32 – „upadła mu do stóp”.

   45) J 18:6 – „Kiedy jednak rzekł do nich: „Ja nim jestem”, cofnęli się i upadli na ziemię”.

46) Dz 7:60 – „upadłszy na kolana, zawołał silnym głosem: »Jehowo, nie policz im tego grzechu«”.
[W tym fragmencie Towarzystwo Strażnica wstawiło imię Jehowa, którego nie ma w oryginale, co przyznaje ono w swym grecko-angielskim przekładzie dając w nim za greckie słowo Kyrie angielski termin Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Świadkowie Jehowy w swych publikacjach kilka razy zacytowali tekst Dz 7:60 ze słowem „Panie”: „Szczepan, gdy go kamienowano, modlił się: »Panie, nie poczytaj im tego grzechu« (Dzieje 7:60)” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 14 s. 11; por. Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 2 s. 25; Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 13 s. 14). Również kontekst wskazuje, że w Dz 7:60 wzywany jest Chrystus (patrz Dz 7:59). Nawet gdyby w Dz 7:60 była mowa o Bogu Ojcu, to i tak inne upadania przed Jezusem wskazują tu na to, że równo traktowane były obie osoby Boże. Szerzej ten werset omówimy w części drugiej tego artykułu.]

   47) Dz 22:7 – „padłem na ziemię, i usłyszałem głos mówiący do mnie: ‚Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?’” (patrz też Dz 9:4, 26:14.).

   48) Ap 1:17 – „A gdy go ujrzałem, upadłem u jego stóp jak martwy”.
[W Ap 19:10 występują słowa o padaniu przed aniołem: „Wtedy upadłem u jego stóp, aby mu oddać cześć”, który mówi „Nie czyń tego”. Jednak Jezus nie wzbraniał się przed pokłonami. Dziwne, że w Ap 19:10 i 22:8 Towarzystwo Strażnica oddało grecki termin proskyneo jako „cześć”, a nie tak jak w Hbr 1:6 jako „hołd”.]

   49) Ap 5:8-9 – „cztery żywe stworzenia i dwudziestu czterech starszych upadło przed Barankiem (...) I śpiewają nową pieśń...”.
[Podobne stwierdzenie mamy o Bogu: „dwudziestu czterech starszych upada przed Zasiadającym na tronie” (Ap 4:10); „dwudziestu czterech starszych wraz z czterema żywymi stworzeniami upadło i oddało cześć Bogu zasiadającemu na tronie” (Ap 19:4); „dwudziestu czterech starszych, którzy zasiadali przed Bogiem na swych tronach, upadło na twarze swoje i oddało cześć Bogu” (Ap 11:16). Patrz też Mt 17:6; por. Mt 26:39.]

Jezus „Pan chwały”
   50) 1Kor 2:8 – „nie zawiesiliby na palu chwalebnego Pana”.
[Towarzystwo Strażnica także inaczej oddawało ten tekst: „nie przybiliby do pala pełnego chwały Pana” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 15 s. 3). W Biblii Świadków Jehowy również o Bogu powiedziano jako o „Ojcu chwały” (Ef 1:17) i „Bogu chwały” (Dz 7:2). Jeśli Jemu trzeba okazywać chwałę, to i Synowi również.]

   51) Jk 2:1 – „czyż trzymacie się wiary naszego Pana, Jezusa Chrystusa – naszej chwały”.
[Towarzystwo Strażnica cytowało też inne Biblie, które mają określenie „Pan chwały”: „W I wieku Jakub napisał do chrześcijan: »Bracia moi, nie kierujcie się pozorami zewnętrznymi, wierząc w naszego Pana chwały, Jezusa Chrystusa...«” (Strażnica 01.08 2009 s. 8).]

   Chwała dla Jezusa
52) Mt 16:27 – „Bo Syn Człowieczy ma przyjść w chwale swego Ojca ze swymi aniołami”.
[Świadkowie Jehowy na ogół cytują następujące słowa o Bogu: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu innemu...” (Iz 42:8). Nie wiedzą oni, że te słowa nie dotyczą Chrystusa, któremu Ojciec udziela swej chwały.]

   53) Mt 19:28 – „gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym chwalebnym tronie”.

   54) Mt 24:30 – „ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego na obłokach nieba z mocą oraz wielką chwałą”.

   55) Mt 25:31 – „Kiedy Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie”.
[Z powyższych dwóch wersetów widzimy, że chwała Ojca jest wymienna z chwałą Syna. Podobnie mówi się w Biblii o chwale Boga: „Bo Jehowa odbuduje Syjon; ukaże się w swej chwale” (Ps 102:16).]

   56) Mk 8:38 – „tego Syn Człowieczy też się zawstydzi, gdy przybędzie w chwale swego Ojca ze świętymi aniołami”.

   57) Mk 10:37 – „Daj nam zasiąść w twojej chwale”.

   58) Mk 13:26 – „ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą”.

   59) Łk 9:26 – „tego Syn Człowieczy się zawstydzi, gdy przybędzie w chwale swojej i Ojca”.
[W tym fragmencie Chrystus swoją chwałę wymienia nawet przed chwałą Ojca.]

   60) Łk 9:32 – „ujrzeli jego chwałę oraz stojących z nim dwóch mężczyzn”.

   61) Łk 21:27 – „ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w obłoku z mocą oraz wielką chwałą”.

   62) Łk 24:26 – „Czyż nie było konieczne, żeby Chrystus to wycierpiał i wszedł do swej chwały?”.

   63) J :14 – „widzieliśmy chwałę jego, chwałę, jaka się od ojca należy jednorodzonemu synowi”.

64) J 12:39-41 – „Nie zdołali zaś uwierzyć, gdyż Izajasz rzekł jeszcze: »Zaślepił ich oczy i zatwardził ich serce, żeby oczami nie widzieli i sercem nie pojęli, i nie zawrócili i żebym ich nie uzdrowił«. Izajasz to rzekł, ponieważ ujrzał jego chwałę i o nim mówił”.

   65) J 17:5 – „Teraz więc ty, Ojcze, otocz mnie przy sobie tą chwałą, którą miałem przy tobie, zanim był świat”.

   66) J 17:24 – „aby zobaczyli moją chwałę, którą mi dałeś, ponieważ umiłowałeś mnie przed założeniem świata”.
[O chwale Chrystusa Apostoł Jan mówi często: J 2:11, 7:39, 8:54, 11:4, 12:16, 23, 28, 13:31-32, 16:14, 17:1, 10. Również Syn otacza chwałą Ojca: „Ja otoczyłem cię chwałą...” (J 17:4). Ciekawe, że w tekście J 17:1 Towarzystwo Strażnica pisze o „synu” w chwale, a nie o „Synu”: „Ojcze, nadeszła godzina; otocz swego syna chwałą, aby syn otoczył chwałą ciebie” (por. J 1:14).]

   67) Dz 3:13 – „Bóg naszych praojców, otoczył chwałą swego Sługę, Jezusa”.

   68) 2Tes 1:12 – „aby imię naszego Pana, Jezusa, było okryte chwałą w was”.
[O chwale Chrystusa Apostoł Paweł mówi często: Rz 8:17, 2Kor 8:19, 22, Kol 3:4, 2Tes 1:9-10, 1Tm 3:16, 2Tm 2:10, 4:18.]

69) Tt 2:13 – „oczekując szczęśliwej nadziei i chwalebnego ujawnienia się wielkiego Boga oraz naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa”.
[Chociaż Towarzystwo Strażnica użyło tu zamiast litery „i” słowo „oraz”, a także przestawiło termin „naszego” w inne miejsce (przed „Wybawcę”), to jednak my możemy inaczej zrozumieć ten tekst niż ono. Tym bardziej, że „Wielkim” wielokrotnie nazwany jest w Nowym Testamencie Jezus (Łk 1:32, 7:16, Mt 4:16, 5:35, Dz 22:6, Hbr 4:14, 10:21, 13:20). Dosłowne tłumaczenie tego wersetu według grecko-angielskiego przekładu Świadków Jehowy wygląda następująco: of the great God and of Savior of us of Christ Jesus (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). W jednej z polskich publikacji Towarzystwo Strażnica o Tt 2:13 napisało: „W dosłownym przekładzie z języka greckiego wspomniany fragment brzmi: „chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa” („The Interlinear Greek-English New Testament” w opracowaniu dra Alfreda Marshalla). W języku oryginału występuje tutaj jeden przedimek (tou), który poprzedza dwa rzeczowniki (Boga, Zbawiciela) połączone spójnikiem »i«” (Strażnica Rok CIII [1982] Nr 10 s. 23).]

   70) Hbr 1:3 – „On jest odbiciem chwały Boga i dokładnym wyobrażeniem samej jego istoty, on też podtrzymuje wszystko słowem jego mocy”.
[Chwała Jezusa jest taka jak Boga.]

   71) Hbr 2:9 – „widzimy natomiast Jezusa, który został uczyniony nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i szacunkiem za wycierpienie śmierci”.
[Z tego wersetu widzimy jak wielka powinna być „chwała” dla Jezusa, skoro otrzymał On ją też od Boga.]

72) Hbr 3:3 – „On bowiem jest poczytywany za godnego większej chwały niż Mojżesz, podobnie jak więcej szacunku niż dom zażywa ten, kto go buduje”.

   73) Hbr 5:5 – „Również Chrystus nie sam siebie otoczył chwałą przez to, iż stał się arcykapłanem, lecz otoczył go chwałą Ten, który w odniesieniu do niego powiedział: »Ty jesteś moim synem; ja dzisiaj zostałem twoim ojcem«”.

   74) Hbr 13:21 – „co miłe w jego oczach, przez Jezusa Chrystusa; jemu chwała na wieki wieków. Amen”.
[W tym fragmencie Towarzystwo Strażnica oddzieliło chwałę od Jezusa, przyznając ją Bogu. W Biblii Tysiąclecia werset ten oddano następująco: „przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków! Amen” (Hbr 13:21).]

   75) 1P 1:21 – „który wskrzesił go z martwych i obdarzył go chwałą”.

   76) 1P 4:11 – „aby we wszystkim Bóg był otoczony chwałą poprzez Jezusa Chrystusa. Do niego należy chwała i potęga na wieki wieków. Amen” (por. 1P 4:13).

   77) 2P 1:17 – „Albowiem od Boga, Ojca, otrzymał on szacunek i chwałę, gdy od wspaniałej chwały przyniesiono mu takie oto słowa: »To jest mój syn, mój umiłowany, którego ja sam darzę uznaniem«”.
[W tym fragmencie Chrystus otrzymuje chwałę od Ojca, a więc nie tylko On oddaje ją Jemu. Również otrzymuje ją od Ducha Świętego (J 16:14).]

   78) 2P 3:18 – „oraz poznaniu naszego Pana i Wybawcy, Jezusa Chrystusa. Jemu chwała zarówno teraz, jak i po dzień wieczności”.

   79) Ap 1:5-6 – „Temu, który nas miłuje i który własną krwią uwolnił nas od naszych grzechów – i uczynił nas królestwem, kapłanami dla swego Boga i Ojca – właśnie jemu niech będzie chwała i potęga na wieki. Amen”.

80) Ap 5:12 – „Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo”.
[Zobaczmy, że Ojcu należy się ta sama „chwała”, co Synowi: „Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i szacunek, i moc, i siła Bogu naszemu” (Ap 7:12).]

81) Ap 5:13 – „»Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków«”.
[W tym wersecie „chwała” dla Jezusa i Ojca zestawiona jest razem.]

   Błogosławieństwo dla Jezusa
   82) Mt 21:9 – „Tłumy zaś, te idące przed nim i te podążające za nim, wołały: »Racz wybawić Syna Dawidowego! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy! Racz go wybawić na wysokościach!«”.

   83) Mt 23:39 – „Bo mówię wam: Odtąd na pewno nie będziecie mnie widzieć, aż powiecie: ‚Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy!’” (por. Łk 13:35).

   84) Mk 11:9 – „Racz wybawić! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy!”.

   85) Łk 1:42 – „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony owoc twego łona!”.

   86) Łk 19:38 – „Błogosławiony, który przychodzi jako Król w imieniu Jehowy!”.

   87) J 12:13 – „Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy, sam król Izraela!”.

   88) Rz 9:5 – „do których należą praojcowie i z których Chrystus wywodzi się według ciała: Bóg, który jest nad wszystkim, niech będzie błogosławiony na wieki. Amen”.
[Wprawdzie Towarzystwo Strażnica nakazuje swoim wiernym rozumieć, że Bogiem błogosławionym na wieki w Rz 9:5 jest Ojciec, ale samodzielnie można odczytać te słowa inaczej. Tym bardziej, że prawie wszystkie przekłady oddają ten tekst tak, iż nikt nie ma wątpliwości, że mowa jest w nim o Chrystusie, Bogu błogosławionym na wieki. Przykładowo Biblia Tysiąclecia podaje: „Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen” (Rz 9:5). Mało tego, Jezus nazywany jest kilka razy „błogosławionym na wieki” i „Bogiem” (J 20:28), więc może być w tym wersecie o Nim mowa: „Błogosławiony, który przychodzi jako Król w imieniu Jehowy!” (Łk 19:38; por. Łk 1:42); „Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków” (Ap 5:13; por. Ap 5:12, Rz 15:29). Zresztą identyczne słowa jak w Ap 5:13 padają też o Bogu w Ap 7:12. Prócz tego w Rz 9:5 padają słowa „który jest nad wszystkim”, a tak się składa, że Jezus też jest „jest ponad wszystkimi innymi. (...) Kto przychodzi z nieba, jest ponad wszystkimi innymi” (J 3:31); „podporządkował wszystko pod jego stopy i nad wszystkim uczynił go głową dla zboru” (Ef 1:22). Jeśli chodzi o inne przekłady biblijne, na których wzorowali się Świadkowie Jehowy tłumacząc tekst Rz 9:5, to najstarszy z nich pochodzi dopiero z 1934 roku (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985 s. 1142). Ciekawe, że nie przeszkadza im też to, iż w tym wersecie przed słowem Bóg brak jest rodzajnika (jw. s. 702; por. Strażnica Rok CVI [1985] Nr 6 s. 26 – „słowa theos [Bóg] nie poprzedza tutaj rodzajnik”). Wszak z tego powodu odrzucają prawdziwe Bóstwo Syna w J 1:1. Wydaje się, że w Rz 9:5 mowa jest o jednej osobie, o Jezusie, podobnie jak w Rz 1:25 mowa jest też o jednej osobie, o Bogu Ojcu. Apostoł wielokrotnie odnosił fragmenty ze Starego Testamentu dotyczące Jahwe do Chrystusa (np. Hbr 1:6, 1:10-12). Tak jest i w przypadku Rz 9:5, gdzie zastosował do Jezusa słowa z Ps 68:19 („Błogosławiony niech będzie Jehowa”) i Ps 41:13 („Błogosławiony niech będzie Jehowa, Bóg Izraela, od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony. Amen”). Ciekawe, że w przytoczonym Ps 68:19 nie ma w oryginale tetragramu JHWH, a Towarzystwo Strażnica wstawiło w nim słowo „Jehowa”. W swej angielskiej Biblii w przypisie do Ps 68:19 podaje ono: “Blessed be Jehovah.” Heb., ba•rukh′ ’Adho•nai′; Gr., Ky′ri•os ho The•os′ eu•lo•ge•tos′, eu•lo•ge•tos′ Ky′ri•os (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984).]

89) Rz 15:29 – „przyjdę z pełną miarą błogosławieństwa od Chrystusa”.
[Chrystus nie tylko otrzymuje błogosławieństwo, ale i go udziela (por. Dz 3:26, Ga 3:9). Również od Boga mamy błogosławieństwo: „otrzymuje w zamian błogosławieństwo od Boga” (Hbr 6:7).]

90) Ap 5:12 – „Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo”.
[Zobaczmy, że Ojcu należy się to samo „błogosławieństwo”, co Synowi: „Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i szacunek, i moc, i siła Bogu naszemu” (Ap 7:12).]

91) Ap 5:13 – „»Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków«”.
[W tym wersecie „błogosławieństwo” dla Jezusa i Ojca zestawione jest razem. Te błogosławienie Jezusa ma trwać ciągle: „niech przez cały dzień będzie błogosławiony” (Ps 72:15). Ciekawe, że przekład ks. Wujka słowa tego wersetu oddał następująco: „i będą zawsze kłaniać się dla niego, cały dzień będą go błogosławić” (Ps 71:15)]

Kolejne objawy czci dla Jezusa i zwracania się do Niego.

   Modlitwy do Jezusa i pieśni na Jego cześć
   O ile w rozdziale Prośby i zawołania do Jezusa oraz wyznawana wiara w Niego przedstawiliśmy przeważnie zwroty skierowane do Jezusa, który był widziany, będąc na ziemi, to teraz wskażemy teksty modlitewne mówiące szczególnie o Chrystusie zmartwychwstałym i na ogół niewidzialnym, jak Bóg Ojciec, chociaż z nami obecnym: „A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mt 28:20).

   151) Iz 11:10 – „I w owym dniu korzeń Jessego będzie stał jako sygnał dla ludów. Do niego, pytając, zwrócą się narody, a jego miejsce odpoczynku będzie chwalebne”.
[Choć Świadkowie Jehowy nie modlą się do Jezusa, to jednak Towarzystwo Strażnica komentując tekst Iz 11:10 napisało o swych głosicielach następująco: „Ludzie każdej narodowości zwracają się do Mesjasza. Dlaczego? Ponieważ odkąd zaczął panować, ‘stoi jako znak’.” (Strażnica Nr 19, 1992 s. 19). Biblia Tysiąclecia (wyd. II) oddała tekst Iz 11:10 następująco: „Do niego ludy przyjdą z modlitwą”, zaś Biblia Poznańska podaje: „Narody do niego zwracać się będą” (por. „do niego narody modlić się będą” przekład ks. Wujka). Jeśli więc Świadkowie Jehowy, według ich publikacji, dziś „zwracają się do Mesjasza” (Strażnica Nr 19, 1992 s. 19), to czyż nam nie wolno tego robić?]

   152) Dz 1:24-25 – „A modląc się, rzekli: »Ty, Jehowo, znający serca wszystkich, wskaż, którego z tych dwóch mężczyzn wybrałeś, żeby w tym usługiwaniu i apostolstwie zajął miejsce, z którego zszedł Judasz, aby pójść na swoje miejsce«”.
[W Biblii Tysiąclecia fragment ten oddano następująco: „I tak się pomodlili: »Ty, Panie znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś...«” (Dz 1:24). Otóż Towarzystwo Strażnica, aby przypadkiem ktoś nie odniósł tego tekstu do Pana Jezusa, wstawiło w tym wersecie imię „Jehowa” zamiast „Pan”. Tymczasem ci, którzy twierdzą, że to modlitwa do Jezusa, przypominają, że w Nowym Testamencie Chrystus wielokrotnie nazywany jest „Panem”. Prócz tego, pomimo że otrzymał On Apostołów od Ojca (J 17:11), to jednak sam ich wybierał (Mt 4:19) i może więc i dobierał także ich, gdy jednego zabrakło. O Panu Jezusie mówi wcześniej werset 21, a On również, jak Bóg, „zna serca” (Ap 2:23, 1Kor 4:5, J 2:25). Ciekawe dlaczego Towarzystwo Strażnica wstawiło imię Jehowa w tym konkretnym wersecie? Czy dlatego, że pada w nim słowo „modlitwa”? Zaznaczmy też, że fragment ten nie jest cytatem ze Starego Testamentu, który by zawierał tetragram JHWH. Również grecko-angielski przekład Towarzystwa Strażnica ukazuje, że w tym wersecie grecki termin Kyrie oddano angielskim słowem Lord, a później zmieniono go na Jehovah (patrz The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).]

   153) Dz 7:59 – „I kamienowali Szczepana, a on błagał i mówił: »Panie Jezusie, przyjmij ducha mego«”.
[Z tym fragmentem Świadkowie Jehowy mają wiele problemów, bo nie wiedzą, czy jest on modlitwą, czy też nie. Zmieniali w tej kwestii zdanie kilka razy. Oto tekst uznający, że to modlitwa: „Czy uczeń Szczepan nie skierował w modlitwie prośby wprost do Jezusa i czy podobnie nie postąpił apostoł Jan? – Istotnie, Szczepan tuż przed oddaniem ostatniego tchu powiedział: ‘Panie Jezu, przyjmij ducha mego!’ (Dzieje 7:59, NP)” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 10 s. 4). Później Towarzystwo Strażnica zmieniło zdanie i zaczęło twierdzić, że tekst ten nie jest modlitwą: „Jednakże gdy Szczepan czy też Jan ujrzeli w wizji Jezusa i do niego się zwracali, wcale nie były to modlitwy (Dz 7:56, 59; Objawienie 1:17-19; 22:20)” (Strażnica Nr 24, 1994 s. 24). Następnie znów zaliczono tekst Dz 7:59 do modlitw: „Jednakże w wielu przekładach można przeczytać, że Szczepan »modlił się« do Jezusa. A przypis w angielskim wydaniu Przekładu Nowego Świata wyjaśnia, że grecki wyraz przetłumaczony tu na »błagał« może też oznaczać »wzywał; zanosił modlitwę«” (Strażnica Nr 1, 2005 s. 31). Właśnie w tej angielskiej Biblii Towarzystwo Strażnica podało w przypisie, że w Dz 7:59 można użyć angielskich słów invocation lub prayer (co oznacza modlitwę), zamiast terminu appeal, tzn. „błagał” (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984). To samo podano w jego grecko-angielskim Nowym Testamencie i każdy zauważy, że omawiany termin grecki, użyty w Dz 7:59, jest prawie identyczny jak słowa w Dz 2:21 i Rz 10:13, a te wersety Świadkowie Jehowy odnoszą do modlitwy względem Boga (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). W kolejnych publikacjach znów zaprzeczono, że Dz 7:59 to modlitwa: „Czy Szczepan modlił się do Jezusa? Nie. Prawo do odbierania czci – a więc także do wysłuchiwania modlitw – przysługuje tylko Jehowie Bogu (...) Dobrze wiedział, że Jezus otrzymał moc wskrzeszania zmarłych, dlatego skierował do niego nie modlitwę, lecz bezpośrednią prośbę, by ‛przyjął jego ducha’” (Strażnica 15.05 2008 s. 31; por. Strażnica Nr 8, 2005 s. 30). Ciekawe, że o słowach z Dz 7:60 Towarzystwo Strażnica pisze, że to „modlitwa”, choć nie pada tam ten termin: „Kiedy mówił: »Panie Jezusie, przyjmij ducha mego«, być może wciąż widział w wizji Syna Człowieczego stojącego obok Ojca. (...) Na koniec głośno pomodlił się do Boga: »Jehowo, nie policz im tego grzechu«” („Składajmy dokładne świadectwo o Królestwie Bożym” 2009 s. 51). Mało tego, także słowa z Łk 23:46, bardzo podobne do tych z Dz 7:59, to też „modlitwa” według Świadków Jehowy: „Łukasz notuje słowa ostatniej modlitwy Jezusa: »Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mego« (Łk 1:10 (...) 23:46)” („Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 193). Również Bóg był wzywany przez umierającego, a Świadkowie Jehowy uznają ten cytowany tekst za modlitwę: „Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mego” (Łk 23:46). Nie jest też prawdą, że Szczepan zwracał się do Jezusa tylko dlatego, iż Go widział. Wizję tę miał on zanim został wywleczony za miasto, a później go kamienowano i zwrócił się do Chrystusa (patrz Dz 7:55 i Dz 7:58-59). Z tego powodu nie należy łączyć wizji z Dz 7:55 z modlitwą z Dz 7:59. Towarzystwo Strażnica o Szczepanie i jego wizji pisze: „To prawda, że w sporadycznych wypadkach niektórzy zwracali się do Jezusa Chrystusa przebywającego w niebie. Szczepan tuż przed śmiercią zawołał: »Panie Jezusie, przyjmij ducha mego« (Dz 7:59). Te niecodzienne słowa znajdują jednak wytłumaczenie w zaistniałych okolicznościach. Szczepan miał wtedy wizję »Jezusa stojącego po prawicy Boga« i najwyraźniej zareagował tak, jak gdyby znajdował się w jego obecności...” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 86). W nowszej publikacji Świadkowie Jehowy zdają się już powątpiewać w ciągłość tej wizji: „Kiedy mówił: »Panie Jezusie, przyjmij ducha mego«, być może wciąż widział w wizji Syna Człowieczego stojącego obok Ojca” („Składajmy dokładne świadectwo o Królestwie Bożym” 2009 s. 51). Ciekawe, że Świadkom Jehowy nie przeszkadza w modlitwie to, że Jehowy nie widzą, a w przypadku Chrystusa warunkują wizją modlenie się do Niego. Fragment Dz 7:59 jest modlitwą z jeszcze innego powodu. Otóż bardzo podobne słowa padają w Psalmach, a te są modlitwami: „W twoją rękę powierzam ducha mego” (Ps 31:5). Towarzystwo Strażnica także tekst Ps 31:5 nazywa modlitwą: „Jezus trwał w modlitwie, gdy był w agonii na palu. (...) W swoich modlitwach przytoczył słowa z dwóch proroczych Psalmów, które Bóg właśnie w tym celu polecił spisać przed wiekami: »Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?«, a potem: »Ojcze! w ręce twoje polecam ducha mego« (...) Ps. 22:2; 31:6” (Strażnica Nr 8, 1959 s. 5).]

154) Dz 7:60 – „upadłszy na kolana, zawołał silnym głosem: »Jehowo, nie policz im tego grzechu«”.
[W tym fragmencie Towarzystwo Strażnica wstawiło imię „Jehowa”, którego nie ma w oryginale, co przyznaje ono w swym grecko-angielskim przekładzie, dając w nim za greckie słowo Kyrie angielski termin Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Świadkowie Jehowy w swych publikacjach kilka razy zacytowali tekst Dz 7:60 ze słowem „Panie”: „Szczepan, gdy go kamienowano, modlił się: »Panie, nie poczytaj im tego grzechu« (Dzieje 7:60)” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 14 s. 11; Przebudźcie się! Rok LXI [1980] Nr 2 s. 25; Strażnica Rok XCVI [1975] Nr 13 s. 14). Również kontekst wskazuje, że w Dz 7:60 wzywany jest Chrystus. Gdyby w Dz 7:60 Szczepan zwrócił się nie do Jezusa, ale do Ojca, to aż prosi się, aby dodał do słowa „Panie” uzupełnienie typu „Panie Boże” czy „Panie, Ojcze”, wszak chodziłoby o zmianę osoby z Syna (Dz 7:59) na Ojca. Natomiast Szczepan zestawił dwa inne określenia „Panie Jezu” (Dz 7:59) i „Panie” (Dz 7:60), co wskazuje na Chrystusa. Nawet gdyby w Dz 7:60 była mowa o Bogu Ojcu, to i tak sąsiednie zawołanie do Jezusa (Dz 7:59) wskazuje tu na to, że równo traktowane były obie osoby Boże. Prócz tego to, że słowa w Dz 7:59 i 7:60 skierowane są do Jezusa, potwierdzają podobne wypowiedzi Chrystusa kierowane do Ojca. Porównajmy te teksty według Biblii Tysiąclecia. Pierwszy zestaw: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7:59);    „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23:46). Drugi zestaw: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7:60); „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23:34). Ciekawe, że kiedyś Świadkowie Jehowy nie tylko odnosili do Jezusa słowa z Dz 7:59, ale i z Dz 7:60: „Wołając do Pana, powiedział: »Panie Jezu! przyjmij ducha mego«; klęcząc jako w modlitwie, zawołał głosem wielkim: »Panie! nie poczytaj im tego za grzech, i zasnął«” (Strażnica 01.09 1923 s. 265). Interesujące jest też to, że słów z Dz 7:59 nie uznają oni jako „modlitwy”, a tekst Dz 7:60 zaliczają do modlitw, choć nie pada w tam ten termin: „Kiedy mówił: »Panie Jezusie, przyjmij ducha mego«, być może wciąż widział w wizji Syna Człowieczego stojącego obok Ojca. (...) Na koniec głośno pomodlił się do Boga: »Jehowo, nie policz im tego grzechu«” („Składajmy dokładne świadectwo o Królestwie Bożym” 2009 s. 51; patrz też „Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 843).]

   155) 1Kor 16:22 – „Jeżeli ktoś nie kocha Pana, niech będzie przeklęty. Przyjdź, nasz Panie!”.

   156) 2Kor 12:8-10 – „W tej sprawie trzy razy upraszałem Pana, żeby to ode mnie odstąpiło, on wszakże powiedział do mnie: »Wystarczy ci moja niezasłużona życzliwość; bo moc moja doskonali się w słabości«. Najchętniej więc będę się chlubił raczej ze swoich słabości, aby moc Chrystusa pozostawała nade mną niczym namiot. Dlatego znajduję upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach i trudnościach – dla Chrystusa”.
[Towarzystwo Strażnica tak oto narzuca swoją interpretację tekstu 2Kor 12:8: „Następnie dodał: »Trzy razy upraszałem Pana [Jehowę], żeby to ode mnie odstąpiło« (2 Koryntian 12:7, 8)” (Strażnica Nr 24, 2006 s. 24). Ciekawe, że kiedyś komentując ten werset organizacja ta wielokrotnie pisała o „Panu”, nie uściślając czy chodzi jej o Jezusa czy Boga (patrz Strażnica Nr 19, 1951 s. 12 [ang. 01.05 1951 s. 273]).]

   157) Ef 5:14 – „Przeto on mówi: »Przebudź się, śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus«”.
[Te słowa to fragment hymnu starochrześcijańskiego ku czci Chrystusa, którego prawdopodobnie dalsze słowa przytacza Klemens Aleksandryjski (ur. 150) (patrz „Zachęta Greków” IX:84,2). Towarzystwo Strażnica w ostatnim czasie nie komentowało tego wersetu.]

   158) 1Tes 3:11-13 – „Oby więc naszą drogą do was pomyślnie pokierował sam nasz Bóg i Ojciec oraz nasz Pan, Jezus. Oby też Pan sprawił, żebyście wzrastali – owszem, obfitowali – w miłości do siebie nawzajem oraz do wszystkich, tak jak my do was; niech w ten sposób utwierdzi wasze serca, aby były nienaganne w świętości przed naszym Bogiem i Ojcem podczas obecności naszego Pana, Jezusa, ze wszystkimi jego świętymi”.
[W tym tekście Towarzystwo Strażnica również widzi modlitwę: „Apostoł Paweł modlił się o to, żeby miłość jego braci »coraz bardziej obfitowała« (Filip. 1:9; 1 Tes. 3:12)” („Zjednoczeni w oddawaniu czci jedynemu prawdziwemu Bogu” 1989 s. 132).]

   159) 2Tes 2:16-17 – „A sam nasz Pan, Jezus Chrystus, oraz Bóg, nasz Ojciec, który nas umiłował i ze swej życzliwości niezasłużonej dał wiecznotrwałe pocieszenie oraz dobrą nadzieję, niech pocieszy wasze serca i utwierdzi was we wszelkim dobrym uczynku i słowie”.
[Tekst ten to modlitwa wstawiennicza Apostoła do Jezusa i Jego Ojca. Charakterystyczne jest to, że Jezus wymieniony został w niej przed Ojcem (por. 1Tes 3:11, gdzie ukazano odwrotną kolejność osób Bożych). Ciekawe, że Towarzystwo Strażnica jakby przyznało, że powyższe słowa są modlitwą: „Tymczasem Paweł modlił się, żeby Bóg i Chrystus pocieszyli serca Tesaloniczan oraz żeby ‛utwierdzili ich we wszelkim dobrym czynie i słowie’” (Strażnica Nr 2, 1991 s. 23); „Możemy modlić się za nimi zgodnie z zachętą apostoła Pawła: »Sam nasz Pan Jezus Chrystus, jak również Bóg, nasz Ojciec, który nas umiłował, a przez niezasłużoną życzliwość udzielił nam pociechy wiecznej i dobrej nadziei, niech pocieszy wasze serca oraz utwierdzi was we wszelkim dobrym czynie i słowie« (2 Tes. 2:16, 17)” (Strażnica Rok CV [1984] Nr 6 s. 10). Dlaczego zatem Świadkowie Jehowy nie modlą się do Jezusa?]

   160) 2Tes 3:5 – „Oby Pan w dalszym ciągu pomyślnie kierował wasze serca ku miłości do Boga i ku wytrwałości dla Chrystusa”.
[W tym tekście Towarzystwo Strażnica również widzi modlitwę: „Paweł modli się, żeby Pan w dalszym ciągu pomyślnie kierował ich serca ku miłości do Boga i wytrwałości dla Chrystusa” („Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 232); „Jak apostoł Paweł modlił się za swoich współczesnych braci, tak my teraz modlimy się za was: »Niechaj Pan skieruje serca wasze na drogę miłości Bożej i wytrwałości chrześcijańskiej«. – 2 Tes. 3:5, Kow” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 2 s. 20).]

   161) 2Tes 3:16 – „Oby sam Pan pokoju wszelkimi sposobami wciąż darzył was pokojem. Pan niech będzie z wami wszystkimi”.
[Towarzystwo Strażnica naucza, że owym „Panem pokoju” jest Jezus: „Jego Syn, Jezus Chrystus, jest »Księciem pokoju« i »Panem pokoju« (Izaj. 9:6; 2 Tes. 3:16)” (Strażnica Nr 7, 1968 s. 2). W innej publikacji wskazuje ono, że Apostoł modli się do tego Pana pokoju: „Paweł modli się, żeby Pan pokoju ‛wszelkimi sposobami wciąż darzył ich pokojem’, i kończy list własnoręcznie napisanymi pozdrowieniami (2 Tes. 3:16)” („Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” 1998 s. 233). Ciekawe, że Chrystus został tu określony jako „sam Pan pokoju” (2Tes 3:16), a pada też podobne stwierdzenie o Ojcu: „sam Bóg pokoju” (1Tes 5:23).]

   162) 1Tm 1:12 – „Wdzięczny jestem Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, który mi udzielił mocy, ponieważ uznał mnie za wiernego, wyznaczając mnie do usługiwania”.
[W Biblii Tysiąclecia słowa te mają bardziej dziękczynny charakter: „Dzięki składam Temu, który mnie przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary...” (1Tm 1:12). Towarzystwo Strażnica, aby ten werset pozbawić charakteru modlitewnego, w jednej ze swych publikacji, przeniosło treść jego z Jezusa na Boga (!): „Ponadto napisał on, że jest wdzięczny Bogu za to, iż ‘uznał go za godnego zaufania i wyznaczył do usługiwania’ (1 Tym. 1:12)” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 22 s. 18). Czy nie jest to oszustwo? A może uznało ono Jezusa za Boga?]

   163) 2Tm 1:16-18 – „Oby Pan obdarzył miłosierdziem dom Onezyfora, ponieważ często niósł mi pokrzepienie i nie zawstydził się moich łańcuchów. (...) Oby Pan dał mu w owym dniu znaleźć miłosierdzie ze strony Jehowy”.
[O tym fragmencie Towarzystwo Strażnica napisało: „Nawet jeśli Onezyfor rzeczywiście już nie żył, Paweł wyrażał jedynie życzenie, by Bóg okazał jego przyjacielowi miłosierdzie” (Strażnica Nr 22, 1997 s. 31). Czy nie jest to wobec tego modlitwa? Organizacja ta jednak w swym komentarzu zmieniła ‘akcent’ z Pana Jezusa na Boga Ojca. A przecież proszonym w tym tekście jest Pan Jezus, który ma wstawić się za Onezyfora u Pana Boga. W innym fragmencie organizacja ta nazwała jednak „modlitwą” te słowa, choć znów odniosła je do Boga: „Paweł ogromnie sobie cenił tę lojalność i modlił się, by Jehowa »obdarzył miłosierdziem« Onezyfora i jego dom (2Tm 1:15-18)” („Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 268). Oczywiście bezprawnym było wstawienie w tym tekście biblijnym imienia „Jehowa”, gdyż według przekładu grecko-angielskiego Towarzystwa Strażnica w 2Tm 1:18 znajduje się słowo Kyrios, które oddano przez angielskie Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Ciekawie skomentowano te słowa w jednej z dawniejszych publikacji i jej angielskim odpowiedniku: „Zwróćmy też uwagę na okoliczność, że gdy uczeń Onezyfor okazał dużo krzepiącej życzliwości apostołowi Pawłowi, ten pomodlił się za nim i za jego domem, mówiąc: „Niechaj mu da Pan w owym dniu znaleźć miłosierdzie”. – 2 Tym. 1:16-18” (Strażnica Rok XCIV [1973] Nr 22 s. 18); Note, too, that because of the refreshing kindness shown him by the disciple Onesiphorus, Paul prayed that the Lord might grant this man “to find mercy from Jehovah in that day,” along with his household. – 2 Tim. 1:16-18 (ang. Strażnica 15.09 1972 s. 555).]

   164) 2Tm 4:22 – „Pan niech będzie z duchem, którego przejawiasz. Jego życzliwość niezasłużona niech będzie z wami”.
[Towarzystwo Strażnica komentując ten fragment stara się przenieść akcent z osoby Jezusa na Boga: „apostoł Paweł w liście skierowanym do swego współpracownika Tymoteusza wyraził się następująco: »Pan niech będzie z duchem twoim. Łaska niech będzie z wami« (2 Tym. 4:22, NP). Paweł pragnął, żeby Bóg za pośrednictwem Pana Jezusa Chrystusa odniósł się z uznaniem do motywów działania Tymoteusza” (Strażnica Rok XCIX [1978] Nr 4 s. 2); „Do swego współpracownika Tymoteusza Paweł napisał: »Pan niech będzie z duchem twoim. Łaska niech będzie z wami« (2 Tymoteusza 4:22). Apostoł pragnął, aby Bóg za pośrednictwem Pana Jezusa Chrystusa odniósł się z uznaniem do siły pobudzającej umysł Tymoteusza i innych chrześcijan” (Strażnica Nr 3, 1994 s. 17). Prócz tego większość kodeksów biblijnych ma w tekście 2Tm 4:22 słowa „Pan Jezus Chrystus” lub „Pan Jezus”, jak to ukazała przykładowo Biblia Tysiąclecia (patrz Novum Testamentum Graece Nestle-Aland, Stuttgart 1979 s. 556; por. komentarz KUL, tzn. „Listy do Tesaloniczan i Pasterskie” ks. J. Stępień, Poznań-Warszawa 1979 s. 451).]

165) Ap 5:9 – „I śpiewają nową pieśń, mówiąc: „Godzien jesteś wziąć zwój i otworzyć jego pieczęcie, ponieważ zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi...”.
[Również Bogu śpiewana jest „nowa pieśń”: „Śpiewajcie Jehowie nową pieśń, jego chwałę od krańca ziemi” (Iz 42:10). „Nowa pieśń” odniesiona do Jezusa, sprawia ‘małą trudność’ komentarzowi Świadków Jehowy do Apokalipsy: „Wprawdzie 24 starszych śpiewa tu nową pieśń Jezusowi, a nie Jehowie, ale zasada pozostaje ta sama” („Wspaniały finał Objawienia bliski” 1993 s. 87).]

   166) Ap 6:10 – „I zawołały donośnym głosem, mówiąc: »Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?«”.
[Chociaż być może słowa te skierowane są bezpośrednio do Boga, a nie do Chrystusa, to jednak wspomnijmy, że Jezus też „Władcą” nazwany został w Ap 1:5, „Świętym” w Ap 3:7, a „Prawdziwym” w Ap 19:11. Natomiast jako „Sędzia” występuje wielokrotnie w Apokalipsie. np. Ap 19:11 (por. J 5:22, Dz 10:42, 2Kor 5:10, 2Tm 4:1).]

   167) Ap 7:10 – „I wołają donośnym głosem, mówiąc: »Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi«”.
[Ta dziękczynna modlitwa skierowana jest wobec obu osób Bożych, zrównując ich majestat.]

   168) Ap 11:15 – „I zadął w trąbę siódmy anioł. I w niebie rozległy się donośne głosy, mówiące: »Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki wieków«”.
[To słowa dziękczynne na cześć obu osób Bożych.]

   169) Ap 12:10 – „I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: »Teraz nastało wybawienie i moc, i królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarża ich przed naszym Bogiem!...«”.
[To słowa dziękczynne na cześć obu osób Bożych.]

   170) Ap 22:17 – „A duch i oblubienica bezustannie mówią: »Przyjdź!« I każdy, kto słyszy, niech powie: »Przyjdź!«”.
[O tym wersecie Towarzystwo Strażnica kiedyś napisało odnosząc go do swej klasy ziemskiej: „(...) (Objawienie 22:17, NT). Wielka rzesza »drugich owiec« mówi »Przyjdź!«...” („Od raju utraconego do raju odzyskanego” 1960 s. 199). W innej publikacji, odniosło ono ten werset do klasy niebiańskiej: „I właśnie »oblubienica«, czyli członkowie zboru chrześcijańskiego, również szczerze mówią: »Przyjdź!«” (Strażnica Nr 14, 1969 s. 9). Dziś tych słów organizacja ta nie zalicza już zapewne do modlitw i nie wspomina ona, że Świadkowie Jehowy w ten sposób zwracają się do Jezusa.]

   171) Ap 22:20 – „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie”.
[Z tym fragmentem Świadkowie Jehowy mają wiele problemów, bo nie wiedzą, czy jest on modlitwą, czy nie. Zmieniali w tej kwestii zdanie. Oto teksty uznające, że to modlitwa: „Księga Objawienia, napisana przez apostoła Jana, kończy się dwoma modlitwami (Obj. 22:20, 21)” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 10 s. 3); „Czy uczeń Szczepan nie skierował w modlitwie prośby wprost do Jezusa i czy podobnie nie postąpił apostoł Jan? – (...) Apostoł Jan zaś rzekł w modlitwie: ‘Amen! Przyjdź, Panie Jezusie’ (Obj. 22:20)” (jw. s. 4); „Tak więc razem z Janem żarliwie się modlimy: ‘Amen! Przyjdź, Panie Jezusie’. [Ap 22:20]” („Wspaniały finał Objawienia bliski” 1993 s. 319). Później Towarzystwo Strażnica zmieniło zdanie: „Jednakże gdy Szczepan czy też Jan ujrzeli w wizji Jezusa i do niego się zwracali, wcale nie były to modlitwy (Dz 7:56, 59; Objawienie 1:17-19; 22:20)” (Strażnica Nr 24, 1994 s. 24; por. „Wnikliwe poznawanie Pism” 2006 t. 2, s. 86). Następnie znów powrócono do poprzedniej nauki: „Apostoł Jan nie bał się przyjścia Chrystusa – wręcz go wyczekiwał. Gdy otrzymał informacje na temat tego wydarzenia i jego znaczenia dla ziemi, żarliwie prosił w modlitwie: »Przyjdź, Panie Jezusie« (Objawienie 22:20)” (Strażnica Nr 6, 2007 s. 3). Powyższe słowa przypominają modlitewne zwroty z Psalmów: „Jehowo, nie przybądź za późno” (Ps 70:5); „przyjdź nas wybawić” (Ps 80:2); „Boże mój, nie przybądź za późno” (Ps 40:17); por. Ps 101:2. Patrz też o Jezusie w Mt 9:18, J 4:49.]

   Wezwania kierowane do chrześcijan z przywołaniem Chrystusa
   Chociaż poniższe słowa Apostołów skierowane są do chrześcijan, ale pośrednio także dotyczą Jezusa, aby to On swoją łaskę czy pokój im okazał. Życzenia poniższe kierowane są tak do współbraci, jak i do Jezusa. Tak również dziś, gdy mówimy np. „Niech ci Bóg błogosławi”, zwracamy się do danej osoby i do Boga. Identycznie jest z biblijnym stwierdzeniem: „Niech słowo Chrystusa obficie w was przebywa” (Kol 3:16). Nie będziemy tu cytować wszystkich interesujących nas fragmentów, choć wskażemy gdzie one znajdują się w Piśmie Świętym. Zacytujemy zaś przede wszystkim fragment, który Towarzystwo Strażnica samo nazywało „modlitwą”!

   172) Ap 22:21 – „Życzliwość niezasłużona Pana Jezusa Chrystusa niech będzie ze świętymi”.
[Towarzystwo Strażnica samo zaliczało ten werset do modlitw: „Księga Objawienia, napisana przez apostoła Jana, kończy się dwoma modlitwami (Obj. 22:20, 21)” (Strażnica Rok CII [1981] Nr 10 s. 3); „Jan w ostatnich słowach swej proroczej księgi jeszcze kontynuuje tę modlitwę, która dotyczy nie tylko ostatka 144 000 »świętych«, ale z pewnością również »wielkiej rzeszy« sług świątynnych, którzy mają nadzieję żyć na ziemi, a teraz współpracują z ostatkiem »świętych«; oto jego końcowe słowa: »Oby życzliwość niezasłużona Pa¬na Jezusa Chrystusa była ze świętymi« – Obj. 22:21, NW” (Strażnica Nr 14, 1969 s. 11).]

   173) 1Kor 16:23-24 – „Niech będzie z wami niezasłużona życzliwość Pana Jezusa. Niech miłość moja będzie z wami wszystkimi w jedności z Chrystusem Jezusem”.
[Apostoł ofiarowując swoją miłość, zapewne prosił Jezusa, aby ta była godna Jego osoby. Słowa Pawła są dokończeniem jego krótkiego modlitewnego zawołania do Pana: „Przyjdź, nasz Panie!” (1Kor 16:22), to znaczy Maranatha.]

   174) 2Kor 13:14 – „Niezasłużona życzliwość Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga oraz wspólnota w duchu świętym niech będą z wami wszystkimi”.
[W tym fragmencie Apostoł powierza nas wszystkim trzem osobom Bożym, wskazując przy tym, że zapewne prosi Je o wymienione dary dla nas.]

   175) Rz 1:7 – „Życzliwość niezasłużona i pokój wam od Boga, naszego Ojca, i od Pana Jezusa Chrystusa”.
[Owe dary mają pochodzić od Boga i Chrystusa. Apostoł zapewne musiał prosić o nie dla chrześcijan, skoro ich im życzy. To wskazuje też na równość majestatu obu osób Bożych. Oto inne podobne teksty o Bogu i Chrystusie: 1Kor 1:3, 2Kor 1:2, Ga 1:3, Ef 1:2, 6:23-24, Flp 1:2, 2Tes 1:2, 1Tm 1:2, 2Tm 1:2, Tt 1:4, Flm 3, 25, 2J 3, Ap 1:4-5. Oto zaś teksty o samym Chrystusie: Rz 16:20, Ga 6:8, Flp 1:23, 1Tes 5:28, 2Tes 3:16, 18, 2Tm 4:22. Również istnieją fragmenty o samym Ojcu (Rz 15:33, Kol 1:2) oraz takie, które nie mają podanej konkretnej osoby Bożej (Kol 4:18, 1Tm 6:21, Tt 3:15, Hbr 13:25). Ciekawe, że np. wymieniony tekst Kol 1:2 Towarzystwo Strażnica również zaliczało do modlitw: „Wielki czas teraz, by lojalni zwolennicy tej organizacji przebywający na ziemi otrzymali odpowiedź na żarliwą modlitwę, której zasadniczą myśl wyraził apostoł Paweł w Liście do Kolosan 1:2 słowami: »Życzliwość niezasłużona i pokój wam od Boga, naszego Ojca«” (Strażnica Rok CIV [1983] Nr 6 s. 12).]

Zachęty do proszenia Jezusa
   176) Mt 9:38 – „Proście zatem Pana żniwa, aby wysłał pracowników na swe żniwo”.
[Według Ap 14:14-15 Jezus jest panem żniwa.]

   177) Łk 10:2-3 – „Proście zatem Pana żniwa, aby wysłał pracowników na swe żniwo. Idźcie. Oto posyłam was jak baranki pomiędzy wilki”.

   178) J 14:14 – „Jeżeli poprosicie o coś w imię moje, ja to uczynię”.
[Ten tekst Towarzystwo Strażnica zmieniło. W Biblii Tysiąclecia brzmi on następująco: „O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię” (J 14:14). Angielska Biblia Świadków Jehowy podaje w przypisie do J 14:14, że słowo „Mnie” zawierają następujące rękopisy biblijne: P66, Kodeksy Synaicki, Watykański i „W”, Wulgata oraz przekłady syryjskie „h” i „p” (New World Translation of the Holy Scriptures – With References 1984). Mało tego, grecko-angielski przekład Towarzystwa Strażnica, tłumacząc tekst grecki ‘słowo w słowo’ umieszcza angielskie słówko me (mnie). Jednak już za marginesem, gdzie jest oficjalny angielski tekst Świadków Jehowy, ‘znika’ ono. Oto one oba: if ever anything YOU should ask me in the name of me this I shal do; If YOU ask anything in my name, I will do it. (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).]

   179) 1J 5:13-14 – „którzy wierzycie w imię Syna Boga. A to jest ufność, którą żywimy do niego, że o cokolwiek prosimy zgodnie z jego wolą, on nas wysłuchuje”.
[W tym fragmencie w „Chrześcijańskich Pismach Greckich w Przekładzie Nowego Świata” wydanych w 1994 roku były słowa „którzy wierzycie w imię Syna Bożego”, co pozwalało dalsze słowa odnieść do Jezusa, a teraz Świadkowie Jehowy odnoszą je już wyraźnie do Boga. Również od Boga otrzymujemy to, o co prosimy: „mamy wobec Boga swobodę mowy; i o cokolwiek prosimy, otrzymujemy od niego” (1J 3:21-22).]

   Wzywanie i wyznawanie Jezusa oraz Jego imienia
   Towarzystwo Strażnica chcąc obniżyć rangę „wzywania imienia Jezusa” napisało: „Dlatego w pewnym dziele napisano, że zwrot »wzywać imienia naszego Pana [1Kor 1:2] (...) oznacza raczej uznawanie jego panowania niż modlitwę do niego«” (Strażnica Nr 24, 1994 s. 25). Ciekawe czy odnośnie zwracania się do Boga i wzywania Jego imienia Świadkowie Jehowy również uznają wartość tego stwierdzenia? Jeśli nie, to czemu je przytaczają? Zamiast tego typu rozważań popatrzmy na teksty dotyczące omawianego zagadnienia. Przytaczamy tu fragmenty związane nie tylko z wzywaniem Jezusa, ale i takie które mówią ogólnie o ważności Jego imienia.

   180) Mt 12:21 – „Doprawdy, w jego imieniu narody będą pokładać nadzieję”.
[Również w imieniu Boga mamy pokładać nadzieję: „będę pokładał nadzieję w twoim imieniu” (Ps 52:9).]

   181) Mt 18:20 – „Bo gdzie jest dwóch lub trzech zebranych w moim imieniu, tam jestem pośród nich”.

   182) Mt 28:19 – „chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”.

   183) Łk 6:46 – „Czemuż więc wzywacie mnie: ‚Panie! Panie!’, a nie czynicie tego, co mówię?”.

   184) Łk 10:17 – „Panie, nawet demony się nam podporządkowują, gdy używamy twego imienia”.

   185) Łk 24:47 – „i ze względu na jego imię będzie głoszona wśród wszystkich narodów – począwszy od Jerozolimy – skrucha ku przebaczeniu grzechów”.

   186) J 1:12 – „Jednakże tym wszystkim, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, ponieważ wierzyli w jego imię”.

   187) J 2:23 – „A gdy był w Jerozolimie na święcie Paschy, wiele ludzi uwierzyło w jego imię”.

   188) J 3:18 – „Kto nie wierzy, już został osądzony, ponieważ nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego”.

   189) Dz 2:21 – „A każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”.
[W Dz 2:21 Towarzystwo Strażnica wstawiło imię „Jehowa”, którego nie ma w oryginalnym tekście greckim Nowego Testamentu. Organizacja ta tłumacząc ‘słowo w słowo’ występujący w nim grecki tytuł Kyrios oddała go jako Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Biblia tej organizacji sama ukazuje, że zbawienie mamy też od Jezusa, co pozwala nam odpowiednio patrzeć na tekst Dz 2:21: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Ap 7:10). W dalszych słowach, tzn. w Dz 2:22, Apostoł mówi o Jezusie, wskazując tym, że słowa z Dz 2:21 odniósł do Niego. Również inne teksty mówią o wybawieniu przez Jezusa: „Wierz w Pana Jezusa, a zostaniesz wybawiony, ty i twój dom” (Dz 16:31); „na dostąpienie wybawienia za sprawą naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1Tes 5:9).]

   190) Dz 2:28 – „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa ku przebaczeniu waszych grzechów, a otrzymacie wspaniałomyślny dar ducha świętego”.

191) Dz 3:6 – „W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!”.
[Również w imię Boga uzdrawiano: „Przyjdzie tu do mnie i stanie, i wezwie imienia Jehowy, swojego Boga, i pomacha ręką nad tym miejscem, i uleczy trędowatego” (2Krl 5:11).]

   192) Dz 3:16 – „Właśnie jego imię, dzięki naszej wierze w jego imię, umocniło tego człowieka, którego widzicie i znacie, a wiara wzbudzona przez niego dała temu człowiekowi to pełne zdrowie wobec was wszystkich”.

   193) Dz 4:10 – „w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego wyście zawiesili na palu, lecz którego Bóg wskrzesił z martwych – właśnie dzięki niemu ów człowiek stoi przed wami zdrowy”.

   194) Dz 4:12 – „I w nikim innym nie ma wybawienia, bo nie ma pod niebem żadnego innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mamy zostać wybawieni”.

   195) Dz 5:41 – „Ci więc odeszli sprzed Sanhedrynu, radując się, że zostali poczytani za godnych znoszenia zniewag ze względu na jego imię”.

   196) Dz 8:16 – „Jeszcze bowiem na żadnego z nich nie zstąpił, lecz tylko zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa”.

   197) Dz 9:13-17 – „Ananiasz zaś odpowiedział: »Panie, słyszałem od wielu o tym mężczyźnie, ile krzywd wyrządził twoim świętym w Jerozolimie. A oto ma od naczelnych kapłanów upoważnienie, by nakładać więzy na wszystkich, którzy wzywają twego imienia«. Lecz Pan rzekł do niego: »Idź, bo człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby nieść moje imię do narodów, a także do królów oraz do synów Izraela. Albowiem ja wyraźnie mu pokażę, jak wiele musi wycierpieć dla mego imienia«. Poszedł więc Ananiasz i wszedł do domu, a włożywszy na niego ręce, rzekł: »Saulu, bracie, Pan – Jezus, który ci się ukazał w drodze, którą szedłeś – posłał mnie, abyś odzyskał wzrok i został napełniony duchem świętym«”.

   198) Dz 9:21 – „Czy to nie jest człowiek, który w Jerozolimie siał spustoszenie wśród wzywających tego imienia”.
[Również Bóg jest wzywany: „Dlatego Bóg się ich nie wstydzi, gdy jest wzywany jako ich Bóg” (Hbr 11:16). Por. 1P 1:17 („wzywacie Ojca”).]

   199) Dz 10:43 – „O nim wszyscy prorocy świadczą, że każdy, kto w nim pokłada wiarę, przez jego imię dostępuje przebaczenia grzechów”.

   200) Dz 10:48 – „Wówczas kazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa”.

   201) Dz 15:26 – „którzy wydali swe dusze za imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa”.

   202) Dz 16:18 – „W imię Jezusa Chrystusa rozkazuję ci, żebyś z niej wyszedł”.

   203) Dz 19:5 – „Kiedy to usłyszeli, zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa”.

   204) Dz 21:13 – „jestem gotów nie tylko zostać związany, lecz także umrzeć w Jerozolimie dla imienia Pana Jezusa”.

   205) Dz 22:16 – „Wstań, daj się ochrzcić i zmyj swe grzechy przez wezwanie jego imienia”.

   206) Rz 1:5 – „aby ze względu na jego imię doszło do posłuszeństwa wiary wśród wszystkich narodów”.

   207) Rz 10:9 – „Bo jeśli publicznie wyznasz to ‛słowo w twoich ustach’, że Jezus jest Panem...”.
[Również wyznajemy imię Boga: „składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię” (Hbr 13:15).]

   208) Rz 10:12-13 – „Nie ma bowiem różnicy między Żydem a Grekiem, bo nad wszystkimi jest ten sam Pan, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają. Gdyż »każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony«”.
[W Rz 10:13 Towarzystwo Strażnica wstawiło imię „Jehowa”, którego nie ma w oryginalnym tekście greckim Nowego Testamentu. Organizacja ta tłumacząc ‘słowo w słowo’ występujący w nim grecki tytuł Kyrios oddała go jako Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985). Biblia tej organizacji sama ukazuje, że zbawienie mamy też od Jezusa, co pozwala nam odpowiednio patrzeć na tekst Rz 10:13: „Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi” (Ap 7:10). Również inne teksty mówią o wybawieniu przez Jezusa: „Wierz w Pana Jezusa, a zostaniesz wybawiony, ty i twój dom” (Dz 16:31); „na dostąpienie wybawienia za sprawą naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (1Tes 5:9). O wersecie poprzedzającym tekst Rz 10:13 Towarzystwo Strażnica pisze: „W Liście do Rzymian 10:12 czytamy: »Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają«. Na podstawie kontekstu nie da się ustalić z całą pewnością tożsamości Tego, którego nazwano tutaj »Panem«” (Strażnica Rok XCVIII [1977] Nr 23 s. 24). Skoro więc możliwym jest to, że w Rz 10:12 mowa jest o Jezusie jako „Panu”, to widać z tego, iż w Rz 10:13 Apostoł uzasadnia to tekstem ze Starego Testamentu, stosowanego tam do Boga. Zresztą już od Rz 10:9 mowa jest o Jezusie. Również tekst Rz 10:11 Towarzystwo Strażnica odnosi do Chrystusa: „Podkreślając wielkie znaczenie działalności ewangelizacyjnej, apostoł Paweł oznajmił: »Pismo mówi: ‚Nikt z opierających na nim swą wiarę nie będzie rozczarowany’«. A zatem żaden człowiek, który wierzy w Jezusa Chrystusa jako Naczelnego Pełnomocnika Jehowy w sprawie wybawienia, nie zawiedzie się” (Strażnica Nr 2, 1997 s. 12). W innej publikacji organizacja ta wprost łączy teksty Rz 10:11 i Iz 28:16: „Wiersz 9. [Rz 10:9] wyraźnie dotyczy Jezusa Chrystusa jako Pana, a cytat z proroctwa Izajasza 28:16, zamieszczony w wierszu 11 [Rz 10:11]: »Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony«, również odnosi się do Jezusa” (Strażnica Rok XCVIII [1977] Nr 23 s. 24). Przynajmniej jeden raz w nieodległych latach Świadkowie Jehowy przyznali, że Rz 10:13 ‘można’ odnieść do Jezusa: „Istnieją w Pismach Hebrajskich wersety dotyczące Jehowy, które w »Nowym Testamencie« przytoczono w kontekście odnoszącym się do Syna (Izaj. 40:3 – Mat. 3:3 – Jana 1:23; Joela 3:5 /2:32, Gd/ – Rzym. 10:13; Ps. 45:7, 8 – Hebr. 1:8, 9). Jest to zrozumiałe – gdy się weźmie pod uwagę, że Jezus był najwybitniejszym przedstawicielem Ojca” (Strażnica Rok C [1979] Nr 2 s. 23). W innej publikacj Towarzystwo Strażnica samo przyznaje, że wiele wypowiedzi o Jahwe znajduje wypełnienie w Jezusie: „Czasami tekst Pism Hebrajskich odnosi się do Jehowy, ale spełnia się na Jezusie (...) Na przykład w Psalmie 34:9 znajdujemy zaproszenie: ‘Skosztujcie i zobaczcie, że dobry jest Pan [Jehowa, NW]’. Piotr odniósł jednak tę wypowiedź do Pana Jezusa Chrystusa, mówiąc: ‘Gdyżeście zakosztowali, iż dobrotliwy jest Pan’ (1 Piotra 2:3). Apostoł podaje tutaj pewną zasadę i wyjaśnia, jak sprawdza się ona również na Jezusie Chrystusie” (Strażnica Nr 9, 1994 s. 30).]

   209) 1Kor 1:2 – „którzy wszędzie wzywają imienia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Pana ich i naszego”.
[Również wzywano imienia Boga: „Racz nas zachować przy życiu, abyśmy wzywali twego imienia” (Ps 80:18); „Dzięki składajcie Jehowie, wzywajcie jego imienia” (Ps 105:1).]

   210) 1Kor 5:4 – „gdy się zbierzecie w imię naszego Pana, Jezusa”.

   211) 1Kor 6:11 – „ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa”.

   212) 2Kor 4:5 – „Głosimy bowiem nie samych siebie, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a siebie jako waszych niewolników przez wzgląd na Jezusa”.

   213) Ef 1:21 – „ponad (...) i wszelkim imieniem wymienianym nie tylko w tym systemie rzeczy, lecz także w przyszłym”.

   214) Flp 2:9-11 – „Dlatego też Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca”.

   215) Kol 3:17 – „I cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu, Ojcu”.

   216) 2Tes 1:12 – „aby imię naszego Pana, Jezusa, było okryte chwałą w was”.

   217) 2Tes 3:6 – „A nakazujemy wam, bracia, w imię Pana Jezusa Chrystusa, żebyście się odsuwali od każdego brata postępującego nieporządnie”.

   218) 2Tm 2:22 – „wraz z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca”.

   219) Hbr 3:1 – „zważajcie na apostoła i arcykapłana, którego wyznajemy – Jezusa”.

   220) Hbr 4:14 – „Mając zatem wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa – Jezusa, Syna Bożego – obstawajmy przy wyznawaniu go”.

   221) Hbr 13:15 – „Przez niego zawsze składajmy Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznających jego imię”.

   222) Jk 5:14-15 – „Choruje ktoś wśród was? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie”.
[W tym fragmencie Towarzystwo Strażnica wstawiło dwa razy imię „Jehowa”, którego nie ma w oryginalnym tekście greckim Nowego Testamentu. Organizacja ta tłumacząc ‘słowo w słowo’ występujący w nim grecki tytuł Kyrios oddała go jako Lord (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures 1985).]

   223) 1J 2:12 – „Piszę do was, dziateczki, ponieważ przez wzgląd na jego imię zostały wam przebaczone grzechy”.

224) 1J 2:22-23 – „Kto jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Chrystusem? Antychrystem jest ten, kto się zapiera Ojca i Syna. Każdy, kto się zapiera Syna, nie ma również Ojca. Kto wyznaje Syna, ma także Ojca”.
[Apostoł na przemian wymienia Ojca i Syna oraz Syna i Ojca w związku z zaprzeczaniem i wyznawaniem.]

   225) 1J 3:23 – „Doprawdy, to jest jego przykazanie, żebyśmy wierzyli w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa”.

   226) 1J 4:2-3 – „Każda natchniona wypowiedź, która wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, pochodzi od Boga, ale każda natchniona wypowiedź, która nie wyznaje Jezusa, nie pochodzi od Boga”.

   227) 1J 4:15 – „Kto wyznaje, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, z takim Bóg pozostaje w jedności, a on w jedności z Bogiem”.

   228) 1J 5:13 – „Piszę to wam, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne – wy, którzy wierzycie w imię Syna Boga”.

   229) 2J 7 – „Bo wyszło na świat wielu zwodzicieli – osób, które nie wyznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele”.

   230) Ap 2:13 – „a jednak trzymasz się mocno mego imienia i nie zaparłeś się wiary we mnie”.

   231) Ap 14:1 – „mających napisane na swych czołach jego imię i imię jego Ojca”.
[Pomimo, że na czołach wypisane są imiona obu osób Bożych, to imię Chrystusa wymienione jest przed imieniem Ojca. To potwierdza, że naprawdę zbawczym imieniem jest obecnie przede wszystkim imię Jezusa.]

   232) Ap 22:3-4 – „Ale będzie w mieście tron Boga i Baranka, a jego niewolnicy będą dla niego pełnić świętą służbę; i będą widzieć jego oblicze, a na ich czołach będzie jego imię”.