Zanim urodził się C. T. Russell (1852) baptysta Miller i jego uczennica E. White czekają na ‘koniec’. Nawet wspomina o tym Towarzystwo Strażnica:

*** w97 15.7 s. 25 Nauka o „sądzie śledczym” — czy jest oparta na Biblii? ***
Z DATĄ 22 października 1844 roku jakieś 50 000 ludzi na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych wiązało wielkie nadzieje. Ich duchowy przywódca, William Miller, zapowiedział, że właśnie tego dnia ma powrócić Jezus Chrystus. Milleryści, jak ich nazywano, czekali w miejscach swych zebrań aż do zapadnięcia zmroku. Potem zaświtał następny dzień, ale Pan nie przyszedł. Zawiedzeni, powrócili do domów i odtąd nazywali ten dzień „wielkim rozczarowaniem”. Wkrótce jednak rozczarowanie ustąpiło nadziei. Młoda Ellen Harmon zdołała przekonać grupkę millerystów, iż Bóg objawił jej w wizjach, że ich obliczenia były właściwe. Według niej tamtego dnia nastąpiło doniosłe wydarzenie — Chrystus wszedł do „miejsca najświętszego niebieskiej świątyni”. Ponad 10 lat później adwentystyczny kaznodzieja James White (który ożenił się z Ellen Harmon) ukuł wyrażenie określające charakter działalności Chrystusa od października 1844 roku. W czasopiśmie Review and Herald z 29 stycznia 1857 roku napisał, iż Jezus rozpoczął „sąd śledczy”. Nauka ta ma po dziś dzień fundamentalne znaczenie dla siedmiu milionów ludzi, którzy nazywają siebie Adwentystami Dnia Siódmego.

Adwentyści sami piszą o tym następująco:

„W latach 1840 i 1842 brała udział, wraz z innymi członkami swej rodziny, w zebraniach millerystów organizowanych w mieście Portland. Z zainteresowaniem przyjęła poglądy adwentowe głoszone przez Williama Millera i jego współpracowników, z ufnością oczekując powrotu Zbawiciela, najpierw w roku 1843, a następnie w roku 1844. Ellen aktywnie uczestniczyła w pracach ruchu, głosząc poselstwo o drugim adwencie wśród rówieśników” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 441).

Ta ostatnia data (1844) wyczekiwana i rozgłaszana była dwa razy. Na wiosnę roku 1844 i 22 października tego samego roku:

„Chrystus oczekiwany wiosną 1844 roku, nie przyszedł. (...) Nastąpił wreszcie upragniony 22 października 1844 roku. Nastrój oczekiwania doszedł do punktu kulminacyjnego. (...) Ani z rana, ani w południe, ani też wieczorem nie pojawiły się na niebie i na ziemi żadne znaki zwiastujące nadejście groźnego Dnia Pańskiego, nie odezwały się archanielskie trąby” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 28-29).

Taka dygresja: Wczoraj jeden Adwentysta zarzucił mi, że Adwentyści Dnia Siódmego nie są głównymi spadkobiercami Williama Millera bo tylko mała garstka jego naśladowców założyła potem KADS. I że większymi spadkobiercami są inne grupy Adwentystów z których wyłonili sie potem np. Świadkowie Jehowy.
Co o tym myślicie?

O proszę jak ze skompromitowanej daty, 1844, Sędzia potrafił wyprowadzić rok 1914.
Wystarczyło do 1844 r. dodać 70 lat z Ps 90 i już był rok  1914.

Dodawanie okresu 70 lat do roku 1844

   Nieistotne tu, czy C. T. Russell posługiwał się poniższym wyliczeniem (1844 r. + 70 lat), ale widać, że za czasów prezesa J. F. Rutherforda na pewno dodawano 70 lat do roku 1844, co dawało rok 1914. Proponowano nawet dodać 80 lat, co doprowadzało do roku 1924, który miał okazać się bardzo znamiennym, bo miał być czasem zabrania pomazańców do nieba, a następny rok 1925 miał ukazać zmartwychwstanie proroków:

„»Dni wieku naszego jest lat siedemdziesiąt, a jeśli kto dłuższy, lat ośmdziesiąt, a to, co najlepszego w nich, tylko kłopot i nędza.« (Psalm 90:10) Nie będziemy twierdzili, że jest to bezpośrednia wzmianka, że po zawodzie w roku 1844, wyznaczone dni panowania pogan będą 70 lat, kończąc się w roku 1914, i że z powodu mocy (duższości) trwać będą dalsze dziesięć lat w wielkiem uciśnieniu, ale jest to faktem, że nie będzie szkody, gdy się zwróci uwagę na spełnienie się tego. Prorok Daniel widział rządy pogańskie wyobrażone jako męża (Dan. 4:24-32); i pogański »mąż« daje znak, że będzie »duższy« i że skończy te »ośmdziesiąt lat« w »kłopocie i nędzy«. Ta sama ogólna myśl, że panowanie pogańskie będzie trwało ponad określony czas, wyrażona jest u tego samego proroka Daniela (7:12) w jego zdaniu, że »pozostałym bestyjom odjęta jest władza ich; bo długość żywota dana im była aż do czasu, a to do zamierzonego czasu« – może trzy i pół roku albo siedm lat, albo koło tego” (Strażnica 01.09 1922 s. 268 [ang. 01.06 1922]).

Co ciekawe, Russell zamiast zbadać dokładnie bzdurne obliczenia Millera przyznał się do swego dyletanctwa:

„Nie mogliśmy dostać pism pana Millera, aby porównać jego tłumaczenie. Dowiedzieliśmy się tylko o datach, do których stosuje on prorocze liczby” (Przyjdź Królestwo Twoje 1919  [ang. 1891, 1927] s. 86).