Propagowanie „rozwijania charakteru”
Trudno znaleźć najstarsze teksty Towarzystwa Strażnica o „rozwijaniu charakteru”.
Poniżej wspomniano, że „przez jakieś 40 lat Badacze Pisma Świętego” zabiegali o to, czyli może od około roku 1886.
Rzeczywiście fraza „doskonały charakter” (ang. perfect character) pojawia się wtedy (ang. Strażnica sierpień 1886 s. 875 [reprint]).
Natomiast „rozwijanie charakteru” (ang. development of character; character development) później (patrz ang. Strażnica 15.10 1894 s. 1721 [reprint]; ang. Pojednanie między Bogiem i człowiekiem 1899 s. 427).
Do roku 1926 Towarzystwo Strażnica kładło wielki nacisk na „rozwijanie charakteru” wśród swych członków:
„Rozwój charakteru na podobieństwo Pana Jezusa Chrystusa jest pierwszym obowiązkiem każdego poświęconego dziecka Bożego” (Pastor Russell’s Sermons 1917 s. 635; tekst polski cytowany według Kazania Pastora Russella 2012 s. 635 [wyd. „Straż”, Białogard]).
„Przez jakieś 40 lat Badacze Pisma Świętego podkreślali znaczenie pracy nad pielęgnowaniem właściwej osobowości chrześcijańskiej, której doskonalenie nazywali »budowaniem charakteru«. Sprawę tę akcentowano tak silnie ze względu na zaniedbanie jej w nominalnym chrześcijaństwie. Owszem, chrześcijanie mieli również dawać świadectwo prawdzie, opowiadając drugim o zamierzeniach Bożych, ale to zadanie uchodziło mniej lub bardziej za drugorzędne. Później, gdy lud Boży uświadomił sobie wagę imienia Jehowy oraz fakt, że ma świadczyć na rzecz tego imienia i Królestwa, zaczęto kłaść na to szczególny nacisk, skutkiem czego mniej uwagi poświęcano kształtowaniu osobowości wzorowanej na Chrystusie” (Strażnica Rok CIII [1982] Nr 18 s. 21-22).
Od roku 1926 Towarzystwo Strażnica zaczęło zwalczać „rozwijanie charakteru”, co odbiło się na moralności jego głosicieli:
„Dobitnym przykładem jest artykuł »Charakter czy przymierze«, opublikowany w Strażnicy z 1 maja 1926 roku. Otwarcie omówiono w nim zgubne skutki tak zwanego rozwijania charakteru, po czym uwypuklono znaczenie spełniania obowiązków wobec Boga przez uczynki” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 292).
