"Kanałem" po raz pierwszy nazwany został pastor.
W mowie pogrzebowej po śmierci Russella i w liście wspomnieniowym powiedziano, że on jest „kanałem”, przez który ‘płynął’ „pokarm na czas słuszny”:

„Poproszono mnie, abym opowiedział o stosunku pastora Russella do pielgrzymów. Miał on do nich dwie relacje – oficjalną i osobistą. Jego oficjalny stosunek do pielgrzymów można zrozumieć, gdy rozpoznamy urząd, do którego Pan z przyjemnością go powołał, tj. bycie specjalnym kanałem do dawania »pokarmu na czas słuszny«, a także do organizowania i kierowania pracą domowników wiary” (ang. Strażnica 01.12 1916 s. 6006-6007 [reprint]).

„W śmierci pastora Russella rozpoznajemy odejście największego Badacza Biblii naszych czasów, kanału, przez który Bóg przemawia do swojego Kościoła i świata” (ang. Strażnica 15.12 1916 s. 383).

Że oni w to naprawdę wierzyli?

Niektórzy po śmierci Russella załamali się, bo zniknął im "kanał":

*** jv rozdz. 28 s. 624 ak. 2 Próby i odsiew wewnątrz organizacji ***
Niestety, część osób twierdzących, że podziwiają Russella, przejawiała innego ducha niż brat Van Amburgh. W rezultacie nowe okoliczności zaistniałe po śmierci Russella doprowadziły do prób i odsiewu. Odstępcze grupy zawiązały się nie tylko w USA, ale między innymi również w Belfaście (Irlandia), w Kopenhadze (Dania) oraz w Vancouverze i Victorii (prowincja Kolumbia Brytyjska w Kanadzie). W Helsinkach (Finlandia) niektórzy przyjęli pogląd, że po śmierci Russella przestał istnieć kanał doprowadzający światło duchowe. Pewne jednostki nakłoniły tam aż 164 osoby do opuszczenia organizacji. Czy grupa ta cieszyła się błogosławieństwem Bożym? Przez jakiś czas wydawała własne czasopismo i organizowała swoje zebrania. Później jednak podzieliła się, rozproszyła i zniknęła, a wielu jej członków z radością znowu zaczęło przychodzić na zebrania Badaczy Pisma Świętego. Nie wszyscy jednak wrócili.