Czy ja dobrze czytam że w tamtym czasie od każdego głosiciela wymagało się by głosił przynajmniej 60 godzin w miesiącu?

Jeśli tak, to nie powinno się to nazywać limitem, ale wymaganiem. No chyba, że chodzi o coś innego.

Po śmierci szalonego na punkcie godzin Rutherforda wymogi dla zwykłych głosicieli obniżono znacznie:

Głosiciel zborowy powinien ‘zaliczyć’ w roku 1947 tylko 10 godzin w terenie (Informator Nr 22, 1947 s. 4), a w roku 1948 już 12 godzin (Informator Nr 2, 1948 s. 7).

„Niełatwo jest przerzucić się z osiągania dziesięciu godzin w miesiącu jako głosiciel zborowy na tempo stu godzin na miesiąc w działalności pioniera. Należy więc zacząć od stopniowego wzmagania swej aktywności” (Strażnica Rok XCIII [1972] Nr 11 s. 9).

„Czy należy oczekiwać, że jako pionierzy otrzymają w przyszłości jakąś większą nagrodę niż ci, którym warunki pozwalają spędzić miesięcznie w służbie na przykład tylko 10, 20 lub 30 godzin? Nie, szczerzy pionierzy wytężają tak swe siły dlatego, że całą duszą są oddani Jehowie Bogu. Jak każdy naprawdę oddany Mu chrześcijanin chcą w służbie dla naszego miłościwego Stwórcy robić wszystko, na co ich stać. Kto więc może i powinien być pionierem? Zastanów się, czytelniku, nad swoją sytuacją i swym poglądem na tę sprawę” (Strażnica Rok CIII [1982] Nr 19 s. 3).

Popatrzcie jak religijnie molestowało Towarzystwo swoich głosicieli za czasów Sędziego i Knorra. Do dziś wiedziałem, że tak było w roku 1939, ale nie wiedziałem, że tak było jeszcze w 1943 r. i popatrzcie na perfidną argumentację.

W roku 1939 tak oto napisano o tych 60 godzinach dla głosicieli:

„Wszystkim przypomina się, że Towarzystwo nie ma uprawnień do wydawania poleceń, a sześćdziesiąt godzin pracy w terenie to tylko sugestia; i sądzi się, że to Pan spowodował, iż ta sugestia została wysunięta i każdy ze sług Pańskich ma robić to, co uważa za wolę Pana” (ang. Strażnica 15.07 1939 s. 216).

O tych 60 godzinach pisano jeszcze w roku 1943 (patrz ang. Strażnica 01.07 1943 s. 205).

Toż to niewolnictwo było...

Żeby jeszcze lepiej unaocznić, że liczenie godzin to doktryna świadków Jehowy a nie tylko wymaganie administracyjne, przesyłam skan strony z artykułu Righteous Requirements, z Strażnicy 1 July 1943 (wyd ang.).
Proszę zwróćcie uwagę na argumentację którą posługuje się towarzystwo Strażnica (patrz zaznaczony akapit).
To nie oni wymyślili te wymagania lecz tylko przekazują je od Chrystusa Króla. To sam Jezus zdecydował o celach godzinowych oraz odwiedzin ponownych. Mało tego, on POWIEDZIAŁ że tak ma być. (Do kogo i kiedy to powiedział?)
Pod koniec zaznaczonego akapitu możecie też przeczytać bardzo ciekawe zdanie: "This expression of the Lord's will should be the end of all controversy."
Można więc z przekonaniem graniczącym z pewnością przypuszczać, że postanowienia o tak absurdalnie wysokich limitach godzinowych wzbudzały kontrowersje wśród braci. Była to sprawa tak duża, że towarzystwo zdecydowało się napisać 2,5 stronicowy artykuł o tym w Strażnicy. Kilka/kilkanaście osób zebrało się w jakimś pokoju i zastanawiało się, jak ukrócić te kontrowersje. Wpadli na to, że włożą Jezusowi słowa do ust. (!!!)
Nie powinno mnie to tak denerwować, bo już odkryłem, że to wszystko banialuki, przyznaję się do bycia ateistą.
A jednak... taka niegodziwość (nawet jeśli wynika z ignorancji i głupoty a nie złej woli) nie pozwala mi przejść nad tym do porządku dziennego. Grupka zwykłych mężczyzn, przekonana o swojej wyjątkowości, chcąc ugruntować swoją władzę i wpływy nad biednymi, niewinnymi, ufającymi im ludźmi, konsekwentnie ich oszukuje i okłamuje. Stawia się w pozycji samego Boga, głosząc że tylko i wyłącznie oni otrzymują kierownictwo od Jehowy. Zatem wszystko co postanawiają, jest tak naprawdę postanowieniem Bożym więc kto sprzeciwia się jakiemukolwiek postanowieniu towarzystwa, walczy z samym Bogiem...

Ostatnie zdanie w zaznaczonym akapicie: "It is for your good that these requirements are made; for thereby you are enabled to prove your integrity and magnify the Lord's name".
Czytając takie rzeczy, dostaję torsji. Myślę o tysiącach, dziesiątkach, setkach tysięcy żyć złamanych przez słuchanie człowieka stawiającego się w pozycji Boga, który wygłasza swoje opinie jako Boże spojrzenie.

A taki gościu jak Rutherford w tym czasie jeździł sobie Cadillakiem i żył jak pączuś w Domu Książąt. Niech ktoś powie że to nie pasuje do wzorcowego obrazu sekty.