Oto teksty o pojedynczych osobach, a nie organizacji.
Niedawno tak oto napisano o pojedynczych zapewne „jakichś pomazańcach” z różnych wieków, których utożsamiano z pszenicą (do roku 2013 wszystkich pomazańców nazywano „niewolnikiem”):
„W związku z tym książka Przybliżyło się tysiącletnie Królestwo Boże [wyd. ang. 1973] informuje: »Na podstawie doniesień historycznych nie można dokładnie określić, co się działo z klasą ‘niewolnika wiernego i roztropnego’ w ciągu stuleci po śmierci apostołów Pana Jezusa Chrystusa i jak pełniła ona swą służbę. Najwidoczniej jedno pokolenie klasy ‘niewolnika’ karmiło następne (2 Tymoteusza 2:2)...«” (Strażnica Nr 10, 1995 s. 16).
„I pszenica, i chwasty miały rosnąć aż do żniwa. Chociaż więc nie potrafimy jednoznacznie określić, kto należał do klasy pszenicy, to do naszych czasów zawsze musieli istnieć jacyś jej członkowie” (Strażnica 15.04 2012 s. 32).
„O pszenicy i chwastach Jezus powiedział: »Pozwólcie obu rosnąć razem aż do żniwa«. Polecenie to wskazuje, że od I wieku aż po dziś dzień na ziemi zawsze byli jacyś pomazańcy, symbolizowani przez pszenicę. Wniosek ten znajduje potwierdzenie w innych słowach Jezusa skierowanych do uczniów: »Jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy« (Mat. 28:20). A zatem Jezus miał strzec namaszczonych chrześcijan przez cały ten okres, aż do czasu końca. Ponieważ jednak otaczali ich znacznie liczniejsi rzekomi chrześcijanie, wyobrażeni przez chwasty, nie mamy pewności, kto w minionych wiekach należał do klasy pszenicy. Niemniej kilkadziesiąt lat przed rozpoczęciem się okresu żniwa klasa ta zaczęła się uwidaczniać” (Strażnica 15.07 2013 s. 10).
„Po śmierci apostołów doszło do wielkiego odstępstwa (2 Tes. 2:3-12). W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus zapowiedział, że pomiędzy pszenicę (namaszczonych chrześcijan) zostaną zasiane chwasty (rzekomi chrześcijanie). Grupy te miały rosnąć razem przez wieki aż do żniwa, czyli »zakończenia systemu rzeczy« (Mat. 13:24-30, 36-43). Przez cały ten okres poszczególni pomazańcy cieszyli się uznaniem Jezusa, ale nie było wówczas ciała kierowniczego – żadnego konkretnego narzędzia na ziemi, którym on by się posługiwał, żeby udzielać swym naśladowcom wskazówek (Mat. 28:20). Jednak zgodnie z jego zapowiedzią w okresie żniwa miała nastąpić zmiana” (Zorganizowani do spełniania woli Jehowy 2015 s. 17).
„Podczas mrocznych stuleci dominacji chrześcijaństwa na ziemi nadal byli prawdziwi chrześcijanie – »pszenica« z przypowieści Jezusa. Tak jak żydowscy wygnańcy opisani w Księdze Ezechiela 6:9, pamiętali oni o prawdziwym Bogu” (Czyste wielbienie Jehowy – nareszcie przywrócone! 2019 s. 98).
Temat ten poruszano już wcześniej, bo w latach 60. XX wieku i wtedy tak argumentowano:
„Czy w każdym okresie dziejów byli na ziemi świadkowie Jehowy? A co można powiedzieć o okresie mrocznego średniowiecza?
Wydaje się, że nie należy na takie pytania odpowiadać dogmatycznie. Niemniej jednak dość chyba jest faktów historycznych, które w połączeniu z logiką i świadectwem Słowa Bożego pozwalają wnioskować, iż w każdym okresie historii ludzkiej występowali na ziemi świadkowie Jehowy. (...) Zmienione okoliczności mogą posłużyć do sformułowania dwu wniosków: (1) że przez wszystkie stulecia, od dni Abla aż do naszych czasów, występowali ludzie, którzy tak ściśle, trzymali się słowa Bożego, że można ich uważać za świadków Boga, cieszących się Jego uznaniem; (2) że jednak musiało ich być mało. Zgadzałoby się to również z faktem, że ciało Chrystusowe składa się tylko z ograniczonej liczby członków, oraz z tym, że stosunkowo duża ich część pojawiła się w czasie siewu i w porze żniwa” (Strażnica Nr 12, 1967 s. 12).
