Smutek czy radość ze śmierci Chrystusa

W roku 1934 Towarzystwo nie chcąc naśladować katolików i protestantów w  związku z Wielkim Piątkiem zaczęło odrzucać udzielający się "smutek" związany z upamiętnianiem śmierci Chrystusa, na rzecz radości z królowania Jezusa od 1914 r.

„Rozpamiętywanie śmierci Jezusa dawało okazję do głębokich rozmyślań. Ale w niektórych zborach panował żałobny nastrój i po zakończeniu uroczystości wszyscy rozchodzili się, praktycznie ze sobą nie rozmawiając. Niemniej jak powiedziano w książce Jehowa, wydanej w roku 1934, Pamiątkę należy obchodzić nie »w smutku« z powodu bolesnej śmierci Jezusa, lecz »w radości« wynikającej z tego, że od roku 1914 panuje on jako Król” (Strażnica 15.02 2015 s. 31-32).

Rzeczywiście w ang. książce Jehowa z 1934 na s. 116-117 padają te słowa, ale nie ma tam nic o roku 1914.

Oto ten fragment:

The proper course of the Lord’s anointed seems clearly therefore to be that they should keep the Memorial feast at the appointed time each year, but do so in joy and not in sorrow. These rejoice that the Lord Jesus was broken and that he poured out his lifeblood and that they might, by his invitation and God’s favor, have a part in his sufferings and his death. They rejoice because they know that in no other way could they live and become a part of his kingdom and participate in the vindication of Jehovah’s name, which latter is the cause for the greatest joy. To such the reason for keeping the Memorial now is to keep in mind the suffering and death of the Lord Jesus, and the value his death brings to mankind, and that by suffering with him the faithful are permitted to enter into his joy and, continuing faithful, to reign with him. “It is a faithful saying: For if we be dead with him, we shall also live with him; if we suffer, we shall also reign with him; if we deny him, he also will deny us.”—2 Tim. 2:11, 12