Świadczenie nieoficjalne u Świadków Jehowy wprowadzono w roku 1949 (wtedy zaczęto zliczać czas za to głoszenie):

Incidental preaching time first reported. (Counsel on Theocratic Organization, 1949, p. 12, par. 35; Informant, June, 1949, p. 2, col. 2) (Jehovah’s Witnesses in the Divine Purpose 1959 s. 313).

Później, co najmniej od roku 1977 (patrz ang. Nasza Służba Królestwa Nr 11, 1977 s. 7), Towarzystwo Strażnica zaczęło zalecać, aby spisywać każde 5 minut nieoficjalnego głoszenia:

„RAPORTOWANIE CZASU
Czas poświęcany na takie świadczenie nieoficjalne ma być raportowany. Niektórzy głosiciele zapisują sobie w kalendarzyku czas poświęcony na głoszenie oficjalne i nieoficjalne bez względu na to, czy jest to pięć minut dziennie, czy godzina lub więcej. Gdybyśmy poświęcili codziennie pięć minut na świadczenie nieoficjalne, wyniosłoby to dwie i pół godziny w miesiącu” (Nasza Służba Królestwa Nr 2, 1978 s. 7).

„Czas spędzony na głoszeniu nieoficjalnym należy uwzględniać w sprawozdaniu ze służby. Dlatego zapisuj go sobie, nawet jeśli jest to zaledwie parę minut w ciągu dnia. Pomyśl: gdyby każdy głosiciel przeznaczał na świadczenie nieoficjalne pięć minut dziennie, to każdego miesiąca dałoby to ponad 17 milionów godzin!” (Nasza Służba Królestwa Nr 8, 2010 s. 5).

Przykład:

*** km 7/14 s. 1 ***
„Zacznij krótko, na przykład się przywitaj. Jezus nie rozpoczął rozmowy z Samarytanką od tematu Królestwa (Jana 4:7). Czasami wstępem może być pochwała w rodzaju: »Jakie grzeczne ma pani dzieci!«. Rozmowę można też zacząć pytaniem: »Oglądał pan może wczorajsze wiadomości?«.”.