Ja zawsze wstydziłem się tych plakietek kongresowych i wymagań, żeby je nosić również po kongresie. Miał ktoś podobnie? Czy je dumnie nosiliście?

Ja zawsze wstydziłem się tych plakietek kongresowych i wymagań, żeby je nosić również po kongresie. Miał ktoś podobnie? Czy je dumnie nosiliście?

O tak ja też! I zawsze staralam sie ją zasłonić ale tak żeby wyglądało że to przypadkiem. Boże nie znosiłam tego. Ja niestety jeździłam autokarem i wiele razy plakietkę miałam  idąc o autokaru po moim osiedlu albo innym razem, gdy mieszkałam w mieście kongresowym - w autobusie miejskim. OMG! To było straszne. Nie lubiłam tego strasznie i się wstydziłam. Przypomniałeś mi o tym Salamander. Oczywiście wyrzuty sumienia bo jak to, no i to że bracia czasem mowili do tych co nie mieli plakietek: " Co wstydzisz się?"
A ja nigdy nie lubiłam zwracać na siebie uwagi, mając plakietkę w autobusie miejskim... cóż... jesteś widoczny.

platetki - jeszcze bardziej od posiadania plakietki wstydziłem się za osoby które dumnie nosząc te plakietki zachowywały się mało elegancko, np. po wyjściu ze stadionu a przed wejściem do czerwonego autobusu kupowały piwo i potem w autobusie (dumnie prezentując swoje plakietki) żłopały to piwo z butelki, a po wyjściu z autobusu leciały pod pierwszy lepszy murek sikać.

koszmar, a nie raj duchowy.

To mi się nie mieści w głowie...

mnie też - w zborze gdy to opowiedziałem to (w ciemno, nie wiedząc o jakie osoby chodzi) zapewniano mnie że "to napewno były osoby nieochrzczone";

wielokrotnie także wstydziłem sie za zainteresowanych którzy np. "głosili nieoficjalnie" po spożyciu alkoholu. Szczególnie mocno wbił mi sie w pamięć drastyczny przypadek który opiszę.

Był w mojej okolicy taki jeden pacjent, który jak sobie dużo wypił, to wszystkich w barze piwnym przekonywał że Bóg ma na imię Jehowa a jedyną prawdziwą religią są świadkowie Jehowy - każdy jego popis kończył sie tym że zamawiał kolejne, kolejne, kolejne i jeszcze kolejne piwo, po którym kompletnie zasikany a czasami z kupą w majtkach lądował na podłodze. To był alkoholik który nie chciał leczyć się, ale jednocześnie mocno wierzył w nauczanie strażnicy, kolegów od kieliszka przekonywał że katolicy (cyt.) "są balwochwalcami i jak ostatnie debile klękają przed kamiennymi bożkami" albo "każdy katolik po prostu musi być kompletnym debilem gdyż wszyscy balwochwalcy, wszyscy co do sztuki, po prostu muszą być debilami i już" itd. itp.

Właściciel tego baru szybko wyczuł interes, że taka osoba może przyciągać klientów którzy będą chcieli na własne oczy "zobaczyć to dziwo". Obsłudze stanowczo zabronił wypraszania tego pana, jak pan X usiadł przy konkretnym stoliku to pod stołem dyskretnie układano jakieś szmaty czy prześcieradła aby "po zakończeniu cyrku" można było szybko powycierać jego mocz i posprzątać. Jak klienci zaczęli skarżyć się na smród, to właściciel wygospodarował dla tego pana specjalny stolik przed barem. Inni pijaczkowie nie mogli tam siadać, bo właściciel wyraźnie zastrzegł, że "to jest miejsce dla naszego anty-balwochwalczego cyrkowca".

Pan ten miał także swoje własne super-oryginalne przemyślenia, tłumaczył ludziom np. podobieństwo kamiennych bożków (bałwanów) do balwanów śniegowych, podobieństwo balwochwalców do bałwanów piany na morzu (do morskich fal) itd. itp. Tłumaczył ludziom, że skrót "Kosciół Kat." oznacza że hierarchia kościelna to są kaci którzy w średniowieczu mordowali ludzi paląc ich na stosach, itd. itp. Wygłaszał swoje głupawe teorie, o tym że Karolowi Wojtyle ręce się trzęsą bo papież (cyt.) "nadużywa alkoholu i bredzi jak pijany", itd. itp.

Z uwagi na jego olbrzymią gorliwość ewangelizacyjną nikt z ludzi ze świata nie wierzył w moje słowa, że ten pan naprawdę nie jest świadkiem Jehowy.

dopiero po formalnym odejściu z organizacji stałem się "bezwstydnym" odstępcą - tzn. (w przeciwieństwie do osób które wstydzą się tego że dali się nabrać na kłamstwa organizacji) "bezwstydnie" przyznaję że byłem naiwniakiem, który uwierzył w kłamstwa organizacji.

Co tu dużo gadać, wstyd towarzyszył mi przez całe życie. W szkole do 15 roku życia nie przyznawałam się że jestem z domu Swiadków. Wolałam skłamać niż się przyznać. Najczęściej tłumaczyłam się, jesli chodzi o nieobchodzenie świąt, "ja nie mogę". Chciałam oszczędzić sobie prześladowań i kpin ze strony kolegów i nauczycieli. Byłam cichociemna. Dodam, że to mnie powstrzymywalo od chrztu. Zdecydowałam się na to w wieku 18 lat. A noszenie plakietek to był dla mnie istny horror. Ten strach, ze kogoś spotkam ze szkoły jak pomykam z plakietką, rozwałal mnie na kawałki. A potem doszło udawanie w zobrze, że wszystko jest ok.
Maskę udawacza zdjęłam dopiero w wieku 30 lat.....nareszcie

Zostałem SJ jako dorosly facet i moge sobie tylko wyobrazić jakie rozterki przeżywaja młodzi w związku z "prawdą"...

We mnie wstyd narastał jak do służby szedłem z osobą, która podczas głoszenia nogę w drzwi wstawiała. Szybko namierzyłem takie osoby w zborze i starałem się z nimi nie umawiać. Ale przecież do końca życia nie da się tych osób ignorować. Pamiętam głosząc jedną z tych osób w bloku, w pewnym momencie nie wytrzymałem. Po któreś z awantur na klatce schodowej (oczywiście było wsadzenie nogi w dziwi) powiedziałem, że to koniec i ja schodzę z terenu.