Pięknie to opisałaś Salome

  Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że myślenie zero-jedynkowe jest wykorzystywane na potężną skalę do osiągania własnych celów przez organizację.

Salome, to nie jest tylko wrażenie.
Niestety.
Zauważa to wielu myślących braci
w zborach.

Salome, to nie jest tylko wrażenie.
Niestety.
Zauważa to wielu myślących braci
w zborach.

Myślałam, że inni też myślą. Po kongresie mam wrażenie, że bracia przyjmują wszystko bezkrytycznie. Siedzę, rozglądam się, czy tylko ja to widzę i nie mam do czego klaskać? Matrix. Oni ocierają łzy ze wzruszenia po filmie. A ja ocieram łzy, bo mi żal tych dobrych wrażliwych ludzi.

Natknęłam się ostatnio na takie sformułowanie jak dychotomia myślenia.
Cytuję za wikipedią:

„Dychotomia myślenia – błąd procesów myślowych wyróżniony przez Aarona Becka charakteryzujący się postrzeganiem różnych zjawisk tylko w skrajnych aspektach.
Dychotomia myślenia może prowadzić do występowania problemów psychologicznych.

Przykłady dychotomii w myśleniu: dobrze – źle; prawdziwy – fałszywy; winny – niewinny; my – oni; przyjaciel – wróg; zasady – brak zasad; tyrania – wolność; demokracja – dyktatura; sprawiedliwość – niesprawiedliwość; naturalny – nienaturalny; cywilizowany – barbarzyński;

Według Edwarda DeBono dychotomia jest jedną ze skaz tradycyjnego myślenia człowieka, ponieważ uniemożliwia dostrzeżenia całego spektrum danych zjawisk lub tego, co jest pomiędzy nimi. „ (koniec cytatu)


Zgodnie z powyżej cytowaną definicją dychotomia jest rozpatrywana w kategoriach „błędu procesów myślowych mogących prowadzić do problemów psychicznych”. Świadkowie Jehowy właśnie wpadają w pułapkę takiego myślenia czarno-białego (albo inaczej myślenia zero-jedynkowego, w kategoriach "wszystko albo nic", myślenia "albo-albo"). Postrzegają siebie i innych ludzi w kategoriach dwóch skrajności, bez stopniowania czy uwzględnienia złożoności sytuacji: coś jest albo dobre, albo złe. To tak, jakbyśmy mieli wagę, która ma na skali tylko dwie kategorie: lekkie – ciężkie.

Takie postrzeganie świata prowadzi do perfekcjonizmu i przesadnej surowości w stosunku do siebie oraz w stosunku do innych ludzi. Przez to wiele braci i sióstr wchodzi w rolę sędziów (na szczęście nie wszyscy), ciągle oceniając i krytykując innych. Kryteria są zawieszone bardzo wysoko, więc ciężko im sprostać.

Organizacja nie dopuszcza żadnego „pomiędzy”. Albo myślisz tak jak chce CK, albo goodbye. Jeśli nie jesteś wystarczająco zaangażowany, to znaczy, że jesteś słaby. Masz przyjaciół poza zborem?-fatalnie, miłujesz świat.
Studniówka ?– źle z twoją kondycją duchową. Idziesz na studia?-lekceważysz rady.  Przykłady można mnożyć.


A przecież życie to nie tylko biel i czerń, to też wszystkie odcienie szarości.  Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że myślenie zero-jedynkowe jest wykorzystywane na potężną skalę do osiągania własnych celów przez organizację.

ŚJ za bardzo skupiają się na negatywach, a pozytywy są marginalizowane. Nie należy się teraz zbyt cieszyć życiem, bo na to będzie pora w Królestwie Bożym. A przecież życie jest takie piękne, życie jest darem.

Pięknie napisane. Może przeczytam to jakiemuś SJotowi-zakapiorowi

Dziękuję !


Nie winię braci w zborze za to, że myślą kategoriami : czarne-białe.

Wachlarz barw I kolorow  myslenia I postrzegania rzeczywistosci  przez JW w mojej opini jest znacznie szerszy 

czarno-szary, czarno-smolisty, szaro-matowy(to taka radosna odmiana),
stalowo-szary, smolisto-szary I zrobiony na szaro

Jednak przyszedł moment, że nagle pod wpływem czegoś wszystko im się przestawiło.  I jak kiedyś mieliśmy wiele wspólnych poglądów, to dziś już nie bardzo wiem jak z takimi osobami rozmawiać.

Właśnie tak jest, tak to widzę. Cedzenie słów to chleb powszedni. Przecież tu nawet nie o jawne herezje chodzi, ale i na jakąkolwiek wątpliwość z twojej strony mogą zostać wystawione ciężkie działa.

Jeżeli potraktujemy zombies jako bezmyślnych bezrefleksyjnych stworków zaprogramowanych na jedno działanie, to tytuł wątku jak najbardziej słuszny 
Ja z takim automatyzmem odpowiedzi spotykam się jedynie podczas wizyt ŚJ u moich drzwi  Jedną z tych sytuacji niedawno opisałem 

Co ciekawe...
Pewien sposób "zaprogramowania" obserwowałem swego czasu w niektórych wypowiedziach usera PoProstuJa.
Ale w miarę jej "przebudzania" odpowiedzi stawały się coraz bardziej na temat. Zaczęły świadczyć, że zadała sobie trud nie tylko wysłuchania, ale też analizy wypowiedzi interlokutorów 
Jest więc szansa, że także inni napotkani ŚJ z czasem mogą się "rozprogramować" z nauk WTS-u i zacząć samemu pisać kod swego życia i myśli 

Tadeuszu widzę, że stanowiłam dla użytkowników forum ciekawy obiekt do obserwacji 

Dodam - mam nadzieję, że to zostało zauważone - że nie pisałam jako strażnicowa fanatyczka. Ciekawe co by było gdybym pisała jako fanatyczka?! - aż strach się bać 

A co do tematu wątku. Ja już nie dzwonię po ludziach (kiedyś dzwoniłam i czułam się jak żebrająca o zainteresowanie... Jak ja dzwoniłam to spoko, ale do mnie niektórzy nie dzwonili nawet po kilka lat i nie widzieli w tym problemu (choć kiedyś w poprzednim zborze z tą osobą się bardzo kumplowałyśmy).

Ja zauwazyłam, że ludzie w zborze są zmęczeni życiem i co drugie ich zdanie brzmi mniej więcej tak: "oby ten Armagedon nadszedł jak najszybciej, bo na świecie jest coraz gorzej". Od jednej osoby - którą znam 10 lat - słyszę te wypowiedzi właśnie 10 lat.
Jak ma problemy finansowe albo problemy z pracą, to gada tylko o Armagedonie.

No to co to jest za SZCZĘŚLIWE ŻYCIE, o którym truje każda Strażnica?!
Gadanie o szczęściu Świadków to dla mnie zawsze było kłamstwo stulecia (a przynajmniej myślałam tak już z 10 lat temu). Patrzyłam na twarze umęczonych życiem ludzi i nie widziałam na nich szczęścia ze strażnicowej ilustracji na okładce.
Zastanawiałam się czy tylko ja nie odczuwam tego szczęścia... czy jestem wyjątkiem? (Bo może inni odczuwają, ale w środku, a na twarzy szczęście ukrywają?!)

Kiedyś się wkurzyłam. Witałam się na zebraniu ze wszystkimi z uśmiechem na ustach.
A jedna, wiecznie posępna, siostra do mnie: Ty to zawsze taka uśmiechnięta jesteś! Ty chyba nie ma żadnych problemów!
Normalnie myślałam, że zaklnę z nerwów! Akurat wtedy to ja miałam problemy - cała rodzina przeciwko mnie z powodu religii!
Ale ponieważ się uśmiechałam, to wysyłałam widać komunikat, że żyję w duchowym raju pozbawiona wszelkich ziemskich problemów.

A więc moje obserwacje: ludzie umęczeni życiem czekają na Armagedon.
Ale co się dziwić?! Ich życie, to życie koczowników - brak wykształcenia, brak fajnej pracy, brak stałego lokum, bo brak kasy.... Jak się tak koczuje przez lata, to każdemu człowiekowi się odechciewa żyć. I jedyne co ich przy życiu trzyma, to właśnie wizja Armagedonu. Bez tej "radosnej" wizji życie tych ludzi już całkiem straciłoby sens.

Nie tak dawno rozmawiałam z jednym bratem co nie chce kształcić swoich dzieci, bo przecież Armagedon puka do drzwi. Żal mi się zrobiło tych dzieciaków - też będą czekały na Armagedon szorując podłogi w sklepach i kible w restauracjach...