Jakoś w pełni nie obarczam obecnego CK,za to co jest obecnie w WTS.Dlaczego?Jest to raczej ciągłość,pokłosie narzuconej narracji Rutherforda wobec szeregowych śj z zastraszaniem, z wpędzaniem w poczucie winy włącznie które w Centrali apogeum osiagnęło chyba przesłuchaniami i wyrzuceniem Raymonda z CK  a w zborach? a w zborach to nadal jest chlebem powszednim-realizowane przez Komitety.I to są fakty!

U mnie zaczęło się od informacji o aferze pedofilskiej, która sprawiła, że zaczęłam badać korzenie swojej religii. Po przeczytaniu "Kryzysu sumienia" byłam już pewna, że tak zwana religia prawdziwa nie ma zbyt wiele wspólnego z prawdą.

Też byłam rozdarta. I zastanawiałam się co zrobić. Nadal jestem Świadkiem, ale tylko formalnie.
Co zrobiłam mądrego? Przestałam chodzić na zebrania i zastanawiałam się czy ktoś się mną zainteresuje - zapyta czy żyję i w ogóle. Okazało się, że takich pytających jest może 2-3 osoby, pozostali mają mnie w nosie.

Niechodzenie na zebrania to taka symulacja tego jak się jest traktowanym będąc osobą wykluczoną (bo dla 99% Świadków niechodzenie na zebrania to choroba duchowa i unikają takich nieobecnych żeby się od nich nie zarazić).
Symulacja pokazała, że 95% ludzi ze zboru ma mnie głęboko gdzieś. A ja sobie zaczęłam odbudowywać kontakty "w świecie". A to w pracy, a to z sąsiadami, a to zaczęłam odnawiać znajomości sprzed lat. No i efekt jest taki, że teraz gdyby ktoś chciał mnie wykluczyć, to nie zauważę prawie żadnej różnicy przed i po wykluczeniu.
Po prostu dzięki temu powolnemu procesowi odchodzenia nie przeżyję nagłego szoku w momencie, gdy w końcu zdecyduję się na odejście z organizacji.

Dodatkowa korzyść jest taka, że odkryłam wokół siebie osoby, które są w zborze tylko jedną nogą - też formalnie. Nie jestem więc sama - przynajmniej w swoich odstępczych poglądach

Codziennie coraz rzadziej myślę o tej religii, już czuję się jakbym z niej wyszła.
Mam o tyle łatwiej, że JW.ORGu nie mam nikogo bliskiego z rodziny (choć ogólnie osoby z rodziny są tam, ale te z dalszej rodziny, z którymi kontaktu raczej nie mam).

Podsumowując: separacja od zboru dobrze mi zrobiła Chociaż cały czas lubię ludzi ze zboru i jak kogoś spotkam na ulicy, to chętnie z nim rozmawiam. Ja nie mam pretensji do (zmanipulowanych) ludzi, ale do CK i tego systemu, który zbałamucił 8 milionów "wiernych".

No więc na razie żyję sobie na luzie. Na razie jeszcze starsi nie chcą nachalnie przyjść na wizytę (choć jakieś tam zabiegi kiedyś robili). A jak przyjdą, to się postawi kawkę, herbatkę, ciasteczko - jak się pożegnać, to z klasą (przynajmniej z mojej strony) 

.
Nie chcę by ktoś ze zboru mnie odwiedzał,nie chcę by ktoś się mną interesował ze zboru.

   Z wts-em to jest tak.
   To ciagle Ty, musisz zabiegać o jego względy.
   To ciagle Ty musisz udowadniać, jak jesteś dobry i w porządku, jaki radosny i szczęśliwy, że jesteś śj.
   

   Zdrowy rozsądek zaczął do mnie wracać, w momencie jak z tego klosza wyszłam do ludzi.
   Podjęłam na nowo pracę i miałam porównanie: "zbór" - kontra: "ludzie ze świata", bo w takiej firmie pracowałam.
   I tu na dobre zaczęły się moje wnioski, zbierane kilka lat, z różnych sytuacji życiowych, co do tej jedynej, najprawdziwszej.
   Zastanawiałam się, chociażby nad tym, dlaczego ci ludzie ze świata, są tacy serdeczni i mili, chociaż nie znają tak Biblii jak śj?
   A w zborze, panuje taki lód emocjonalny.

   ...przestałam chodzić na zebrania, chciałam zobaczyć, co się będzie działo?
   Czy ktoś się tym zainteresuje, jacy ludzie do mnie zadzwonią, którzy starsi okażą prawdziwe zainteresowanie?
                                                                No i powiem tak.
   Zaskoczenia jakiegoś wielkiego nie było, bo już wcześniej, pewna sytuacja, jawnie mi pokazała, jak to naprawdę wygląda.
   Gdzie ta prawdziwa miłość zborowa i to poczucie, że należymy do jednej wielkiej rodziny.

   Kilka osób, naprawdę szczerze interesowało się tym, co u mnie się dzieje i to nie byli starsi zboru.
   Mój brak obecności na zebraniach, w służbie, na akcjach zborowych, nie spowodował zainteresowania.
   A wręcz odwrotnie, coraz większy jakby dystans czułam, choć na ulicy mnie nikt nie omijał.

   Zrobiłam telefon do nadzorcy, jeszcze wtedy, że nie będę brała udziału w TSSK, za dużej dyskusji i zdziwienia nie było.
   Zrobiłam to, bo doszłam do wniosku, że już żadnego pkt, sumienie nie da mi przygotować wg wskazówek jw.org.
   Nie pojechałam pierwszy raz w życiu na zgromadzenie letnie, też była cisza.
   Przestałam zdawać sprawozdanie ze służby, też żaden starszy nie zainteresował się.
   W tym roku, pierwszy raz nie poszłam na pamiątkę, nikt z władzy zborowej nie zapytał "dlaczego?"
   Ostatnia wizyta pasterska, na początku moich odkryć, ponad 1,5 roku temu była.
   Były trzy obsługi nadzorcy, od tamtego momentu, nikt żadnego telefonu nie zrobił, jak się czuję, włącznie z nadzorcą.
   Jacy to pasterze, którzy tak dbają o swoje owieczki? Rodziło mi się pytanie.
   Kontakt z ludźmi, to podobnie jak u mojej przedmówczyni, 2-3 osoby regularnie dopytują o mnie, dzwonią, rozmawiają, zapraszają.
   Ciekawy układ się zrobił do tego, żeby wyciągać prawdziwe wnioski i odkrywać na nowo prawdziwych przyjaciół w zborze.
   Ponieważ od początku zaczęłam pracować nad swoją strategią odejścia z tej religii, byłam przygotowana na takie zachowanie.
   Jakiś swoisty ostracyzm, bez oficjalnego ogłoszenia w zborze o wykluczeniu.
   
   I jeszcze taka mała refleksja mi się nasunęła do głowy.
   Normalnie, człowiek, jak zaczyna chorować, to bliscy, przyjaciele, odwiedzają go, troszczą się o niego.
   Tu, jak znikasz z horyzontu zboru, czyli wg ich oceny "zaczynasz chorować duchowo" ...
   Pies z kulawą nogą do Ciebie nie zajrzy, żaden lekarz zborowy, który by się zatroszczył o swoją zabłąkaną owieczkę