Dorzuciłem oryginał do archiwum:

https://wtsarchive.com/letter/20160301s-p_dot-udzielania-wsparcia-nieczynnym

ok, ale powiedzcie mi, że są chociaż jednostki odstające od reszty empatią i samodzielną inicjatywą, i że są w stanie dowiadywać się, co słychać u dłużej nieobecnych, albo może nawet herosi, którzy są w stanie przyjść i pomóc osobom w podeszłym wieku albo samotnym i chorym

Są, ale - jak dobrze wydedukowałeś - są to JEDNOSTKI !

Zauważyłam, że Świadkowie lubią spektakularne akcje. Jak jest budowa sali królestwa, którą interesują się lokalne media albo klęska żywiołowa znana na całą Polskę, to wtedy tłumami biegną chętnie na budowę oraz pomagać poszkodowanym braciom (i tylko zerkają co chwilę, czy reporterzy z kamerami już przyjechali czy jeszcze nie).
To są tak zwane dobre uczynki "na świadectwo" okolicznym mieszkańcom.

Ale jak jest sobie jakiś staruszek / staruszka, która nie chodzi już na zebrania, bo jest schorowana, to pamiętają o niej naprawdę tylko nieliczne jednostki. No bo raczej nikt w gazecie nie opisze, że chodzi taki Świadek do babci żeby jej węgiel przynieść.

Ja osobiście znam takie jednostki pomagające zapomnianym braciom ze zboru, ale te osoby to już naprawdę wymierający gatunek porządnych ludzi.

Są, ale - jak dobrze wydedukowałeś - są to JEDNOSTKI !

dwadzieścia kilka lat temu (sam będący już wtedy w emerytalnym) brat pomagał wdowom ze zboru. Potrafił zainteresować się czy ma opał na zimę, porąbać drzewo itp. Myślicie że ktoś go za to pochwalił? Skądże znowu, bywał jeszcze krytykowany że to nieprzyzwoite aby mężczyzna sam odwiedzał samotną kobietę "bo co sobie ludzie pomyślą"...

tak wspomniałem, bo jakiś czas temu w Strażnicy (chyba) omawiali taki artykuł, w którym na jednej z fotografii dzielna pionierka raźnie machała wiertarką, pomagając jakieś starowince przy meblach kuchennych. Poruszyłem temat pomocy dla ludzi starszych i chorych, podkreślając, że nie chodzi mi o podwiezienie na zebranie. Odpowiedź wiła się piskorz w mętnej wodzie i w sumie niczego konkretnego się nie dowiedziałem. Zacząłem wtedy zastanawiać się, czy mają w kieszeniach jakieś rezerwy altruizmu, już nie chodzi, że dla świata, ale dla "swoich". Czy uprawiają auto-promo nie wiem, ale jeśli już, to chyba tylko w rocznikach, bo na zewnątrz nie spotkałem się z wiadomościami o ich charytatywach. Obawiam się jednak, że nie są zbyt wyrywni do samodzielnego myślenia, tym bardziej inicjatyw.
Czy dobrze mi się wydaje, że ludzi starszych i chorych spycha się na margines?

Dobrze Ci się wydaje.
U Świadków najwyższą formą wyświadczania dobra bliźnim jest GŁOSZENIE im!

Jeśli ktoś idzie głosić na stojak, na teren, nieoficjalnie itp., to jest to szczyt prawości i w Strażnicy taka postawa jest wychwalana pod niebiosa.

Jeśli natomiast ktoś by powiedział: przez cały tydzień mam pracę na zmiany, muszę poświęcać swój czas również rodzinie i mam tylko dwie godziny wolne w sobotę, ale nie pójdę na zbiórkę do głoszenia, bo chciałbym przeznaczyć ten czas na pomoc siostrze Władzi....
.....uuuuu...
Taka postawa - wybór pomocy siostrze zamiast głoszenia - spotkałaby się z dużą dezaprobatą ze strony innych członków zboru!

Jak tak można?! Przecież służbę trzeba stawiać na PIERWSZYM miejscu!
Głoszenie jest najważniejsze! Władzi można pomóc w ten sposób, że przeprowadzi się w jej mieszkaniu studium biblijne z jakimś zainteresowanym, aby bidulka starowinka mogła sobie zaraportować godziny głoszenia!

Pamiętam jak w Strażnicy omawiano kiedyś werset "Po tym poznają, że jesteście moimi uczniami jeśli będzie wśród Was miłość".
I jakie podano tam wiadomości? Ano takie, że największą miłość okazujemy bliźnim poprzez głoszenie oraz że okazujemy tę miłość swoim braciom zapraszając na obiad NADZORCÓW PODRÓŻUJĄCYCH z żonami! O zapraszaniu starszych zboru czy pionierów też chyba coś było, natomiast o zapraszaniu osób potrzebujących ze zboru nie było ANI SŁOWA!

Są pewnie jednostki, które mają w sobie altruizm i empatię, ale jeśli tylko czynią dobro innym, a nie są regularnymi głosicielami, to ich pozycja w zborze jest marna.
Powiem więcej - jeśli ktoś jest nieczynnym głosicielem (czyli nie oddaje sprawozdania z głoszenia co miesiąc), to choćby pomagał nawet 100 osobom,  ma w zborze  tylko nieco lepszą pozycję od osoby wykluczonej (bo inni przynajmniej się z nim witają na zebraniu).

na ile aktywność w głoszeniu jest prywatną sprawą świadka, a na ile tajemnicą poliszynela - nie wiem... Moje "głębokie gardła" zapewniają, że nikt nie wnika w raporty godzin i że jest to tylko wyłącznie sprawa między człowiekiem a Bogiem. Ale czy tak jest naprawdę?... Zaczynam czuć się jak na "herbatce u Stalina". Co skłania wrażliwe i inteligentne jednostki, żeby dobrowolnie poddały się obróbce organizacyjnej. Czy od początku byli oportunistami, czy dopiero system wytworzył u nich takie cechy? Nie wiem. Widzę jednak kompletny brak zainteresowania starszym gościem, któremu po śmierci żony zaostrzyła się demencja. Chodzi co prawda na zebrania, ale już nie do końca kontroluje to, co mówi.  Powiedziałbym, że młodzi świadkowie przejawiają coś w rodzaju zniecierpliwienia jego stanem. "Kto nie głosi, ten nie je?..."
Jak na ironię dziś temat o empatii. Przerażają mnie betonowe rady udzielania wsparcia osobom pogrążonym w smutki - "wysłać pokrzepiającego smsa" - myślę, że może robić za tekst tygodnia, a kto wie - być może nawet miesiąca

na ile aktywność w głoszeniu jest prywatną sprawą świadka, a na ile tajemnicą poliszynela - nie wiem... Moje "głębokie gardła" zapewniają, że nikt nie wnika w raporty godzin i że jest to tylko wyłącznie sprawa między człowiekiem a Bogiem. Ale czy tak jest naprawdę?... Zaczynam czuć się jak na "herbatce u Stalina". Co skłania wrażliwe i inteligentne jednostki, żeby dobrowolnie poddały się obróbce organizacyjnej. Czy od początku byli oportunistami, czy dopiero system wytworzył u nich takie cechy? Nie wiem. Widzę jednak kompletny brak zainteresowania starszym gościem, któremu po śmierci żony zaostrzyła się demencja. Chodzi co prawda na zebrania, ale już nie do końca kontroluje to, co mówi.  Powiedziałbym, że młodzi świadkowie przejawiają coś w rodzaju zniecierpliwienia jego stanem. "Kto nie głosi, ten nie je?..."
Jak na ironię dziś temat o empatii. Przerażają mnie betonowe rady udzielania wsparcia osobom pogrążonym w smutki - "wysłać pokrzepiającego smsa" - myślę, że może robić za tekst tygodnia, a kto wie - być może nawet miesiąca

Teoretycznie sprawozdania z głoszenia są tajne - wiedzą o nich starsi zboru, którzy wpisują je do zbiorczych tabelek.
Ale pozostali Świadkowie w zborze to są świetni obserwatorzy. Mają wręcz w oczach skanery i wyciągają na podstawie swoich prześwietleń różne wnioski.

Załóżmy, że w zborze jest brat Heniek, który pracuje na cały etat. Jeżeli Heniek przychodzi na wszystkie zebrania i wszystkie zbiórki, to jest uznawany za normalnego głosiciela. Ale jeśli Heniek nie chodzi na sobotnie zbiórki oraz opuszcza coraz więcej zebrań.... uuuuu.... wtedy już jest problem.
Nie trzeba być geniuszem żeby obliczyć, że skoro Heniek pracuje do godz. 16.00, a nie umawia się z innymi do służby po południu oraz nie chodzi na zbiórki, to nie ma gdzie i kiedy "natrzaskać" sobie godzin w służbie.
Same godziny w służbie nie są jeszcze aż tak problematyczne, bo zawsze ktoś może powiedzieć, że głosi nieoficjalnie kolegom w pracy. Najgorzej jest wtedy jak ktoś zaczyna opuszczać zebrania! Wtedy ludzie ze zboru zaczynają automatycznie się od takiej osoby odsuwać. Heniek jest uważany za słabego duchowo. Nikogo nie interesuje to, że Heniek ma na utrzymaniu rodzinę, a w weekendy np. pomaga rodzicom.
 On ma przecież przede wszystkim głosić. A jak tego nie robi... ojjjj... Armagedon go nie oszczędzi!

Na bank kilka wersetów pomoże mi że wszystkim się uporać. Dlaczego dopiero teraz na to wpadłem?

Wysłane z mojego SM-N950F przy użyciu Tapatalka

 Bo najprostsze rozwiązania są najtrudniejsze do odkrycia.