Przecież oni nadal po śmierci Sędziego wierzyli, że patriarchowie zaraz wrócą.
Oto słowa z książki, którą wg Raya Franza napisał jego stryj:

Rok 1942

„Dlatego też każdego dnia możemy się spodziewać zmartwychwstania tych starożytnych wiernych mężów. Pismo Święte podaje słuszne powody, by wierzyć, że będzie to na krótko przed wybuchem Armagedonu. W tej nadziei został zbudowany dom w San Diego w Kalifornii, zaś sprawę tego domu, kierując się złośliwymi zamiarami nagłośnili religijni wrogowie. Został on zbudowany w 1930 roku i nazwany »Bet-Sarim«, co znaczy »Dom Książąt«. Trzymany jest on teraz w depozycie do zamieszkania przez książąt, gdy tylko powrócą. Ostatnie fakty wskazują, że religianci tego potępionego świata zgrzytają zębami z powodu świadectwa, jakie »Dom Książąt« daje o nowym świecie” (The New World 1942 s. 104).

Wiara ich oklapła, gdy w 1948 sprzedali Dom Książąt.

Gdy zmarł Sędzia, to albo odetchnęli, albo po prostu olali go:

„Podano tylko krótki komunikat. Nie było żadnych przemówień. Nikt nie wziął dnia wolnego z okazji żałoby. Przeciwnie, wróciliśmy do drukarni i pracowaliśmy ciężej niż kiedykolwiek” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 89).

Toć zawsze podkreślali:

„(...)Lepsze jest imię niż wyborny olejek, a dzień śmierci niż dzień narodzin(...)” (Kzn 7:1)

Może nie wypadało im się za bardzo cieszyć.

Ale jest inna kwestia:

   Towarzystwo Strażnica cytuje w dwóch źródłach prawie identyczną wypowiedź, zakończenie jest jednak trochę inne:

„Hazel Burford (...) powiedziała później: ‘Spędzili z nim kilka dni, omawiając sprawozdanie roczne, mające się ukazać w Roczniku, a także inne sprawy organizacyjne. Po ich odjeździe brat Rutherford coraz bardziej słabł i trzy tygodnie później, w czwartek 8 stycznia 1942, zakończył swój ziemski bieg, dochowawszy wierności’.” („Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego” 1995 s. 89);

„Siostra Burford wspomina: ‘Spędzili z nim kilka dni, omawiając sprawozdanie roczne, mające się ukazać w Roczniku, oraz inne sprawy organizacyjne. Po ich odjeździe brat Rutherford był coraz słabszy i trzy tygodnie później, w czwartek 8 stycznia 1942, zakończył w wierności swój ziemski bieg i przeszedł do większych przywilejów służby na dworze swego niebiańskiego Ojca’.” („Dzieje Świadków Jehowy w czasach nowożytnych. Stany Zjednoczone Ameryki. Na podstawie Rocznika Świadków Jehowy na rok 1975” s. 91).

Ciekawe dlaczego Towarzystwo Strażnica w nowszym źródle skróciło pierwotną wypowiedź H. Burford?
Czyżby były jakieś wątpliwości odnośnie „większych przywilejów służby” w niebie dla Rutherforda?

A może wspomniane słowa za bardzo przypominały te, które wypowiedziano wcześniej o C. T. Russellu (zm. 1916):

   „Ale wierząc silnie, że ‘praca jego pójdzie za nim’, utrzymujemy, że nadzoruje on, z rozkazu Pańskiego, tę pracę, która ma być jeszcze spełniona” („Dokonana Tajemnica” 1925 s. 305).

Nie za bardzo rozumiem tytuł wątku:
Czy ktoś wie,czy ktoś widział-

Przepraszam ale wątki tego pana traktuje jako co najmniej dziwne intelektalnie więc wmoszę przeciw!!!

'Nie za bardzo rozumiem tytuł wątku:
Czy ktoś wie,czy ktoś widział-'

Proctor: ten wątek jest zmieniony na Ciemna strona historii-J.F.Rutherforda

Oto drugi z zarządu,który nie wytrzymał z Sędzią, albo Sędzia z nim.

G. H. Fisher

   G. H. Fisher, który był współautorem, czy współredaktorem (razem z C. J Woodworthem), siódmego tomu Wykładów Pisma Świętego pt. Dokonana Tajemnica, opuścił Towarzystwo Strażnica i kontaktował się z założycielem epifanistów P. Johnsonem (Teraźniejsza Prawda i Zwiastun Chrystusowej Epifanii Nr 3, maj 1929 s. 48). To dziwne zjawisko, gdyż między innymi przez ten tom nastąpił rozłam w tej organizacji, a tu współautor tej książki sam ją opuścił!
Oto wspomnienia Towarzystwa Strażnica o jego pracy nad siódmym tomem i w zarządzie tej organizacji oraz Komitecie Redakcyjnym:

„Mimo szczerych chęci brat Russell nie zdążył napisać tego tomu. Kiedy umarł, Komitet Wykonawczy Towarzystwa upoważnił dwóch jego współpracowników, Claytona J. Woodwortha i George’a H. Fishera, do przygotowania tej książki, będącej komentarzem do Księgi Objawienia, Pieśni nad Pieśniami oraz Księgi Ezechiela” (Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego 1995 s. 67).

„Na dorocznym walnym zgromadzeniu, które się odbyło 5 stycznia 1918 roku, największą liczbę głosów otrzymało następujących siedmiu braci: J. F. Rutherford, C. H. Anderson, W. E. Van Amburgh, A. H. Macmillan, W. E. Spill, J. A. Bohnet i G. H. Fisher” (jw. s. 68).

   W roku 1924 ogłoszono w Strażnicy, że G. H. Fisher „zwalnia się” tymczasowo:

„BRAT FISHER TYMCZASOWO ZWALNIA SIĘ
Brooklyn, N. Y., 27-go lutego, 1924
Strażnica Towarzystwo Biblijne i Broszur, Komitet Redakcyjny Strażnicy.
Drodzy Bracia w Chrystusie:
Z górą rok czasu upłynęło jak nie zamieszkuję w Betel, gdyż mój stan fizyczny nie zezwolił mi spełniać obowiązków w służbie, jaka tego wymagała. Rozumiejąc to, iż jest obowiązkiem członków Komitetu Redakcyjnego poświęcać cały czas swój w służbie Pańskiej, a z powodu, że nie jestem w stanie dopisać temu ze względu warunków ode mnie niezależnych, upraszam przeto uprzejmie wycofać moje nazwisko z Komitetu Redakcyjnego tymczasowo, z nadzieją tą, że jeżeli moje stosunki w przyszłości się zmienią będę mógł być z powrotem przywrócony za członka Komitetu. Zapewniam was wszystkich, iż żywię gorącą miłość do was wszystkich jako do drogo umiłowanych braci w Chrystusie, a także łączę wyrazy najlepszych życzeń i zanoszę swe modły za wami, oraz nawzajem proszę o modlitwy.
Wasz brat w Chrystusie, G. H. Fisher” (Strażnica 15.04 1924 s. 128 [ang. 01.04 1924 s. 107]).

   G. H. Fisher nigdy nie wrócił już na swe stanowisko i w spisach urzędników Towarzystwa Strażnica sporządzanych od roku 1926 w Rocznikach nie występuje on w jakiejkolwiek roli. Nigdy też nie podano informacji o jego śmierci.
W kilka lat później skontaktował się on z P. Johnsonem, założycielem grupy epifanistów, a jego długi list opublikowano w ich czasopiśmie.
Patrz http://sztandar-biblijny.pl/tp-txt//040192905_4.html (Teraźniejsza Prawda i Zwiastun Chrystusowej Epifanii Nr 3, maj 1929 s. 48 [link ten i inne obecnie niedostępne]).
Inny jego list zamieszczono w roku 1932 (Teraźniejsza Prawda i Zwiastun Chrystusowej Epifanii Nr 6, listopad 1932 s. 96).

   Obecnie część książki pt. Dokonana Tajemnica, to znaczy komentarz do Księgi Ezechiela, którą on współtworzył, znajduje się na amerykańskiej stronie badaczy Pisma Świętego:

http://mostholyfaith.com/Beta/bible/Finished_Mystery/Ezekiel_Index.asp

   Czy Świadkowie Jehowy o tym wiedzą?

Moje trzy grosze:

 Mary Rutherford – żona sędziego

Na początku lat 1920. nastąpił widoczny rozkład pożycia małżeńskiego państwa Rutherford. 50-letnia Mary musiała zacząć oswajać się z myślą, że jej mąż ma wokół siebie młodsze i zapatrzone w niego kobiety z Betel, którym (z wzajemnością) poświęca coraz więcej czasu i uwagi. Zamieszkała na drugim krańcu kraju w rodzinnej miejscowości nieopodal Los Angeles, w stanie Kalifornia, początkowo w skromnych warunkach, lecz z czasem (pod koniec życia Sędziego) przeniosła się do posiadłości z trzema sypialniami, trzema łazienkami o ogólnej powierzchni blisko 300 metrów kwadratowych, a sam grunt, na którym stał ów dom miał jakieś 1450 metrów kwadratowych. Kilkanaście lat temu (w 2002 roku) rezydencja ta została sprzedana za 725 tysięcy dolarów. Ze względu na różnego rodzaju nieścisłości w dokumentacji notarialnej nie jesteśmy w stanie jednoznacznie udowodnić, kto pierwotnie zapłacił za kupno, ani kto pokrywał koszty utrzymania, lecz wydaje się wysoce nieprawdopodobne, aby starsza wiekiem niepracująca pionierka mogła płacić sama od 400 do 500 dolarów czynszu miesięcznie. Nie mówiąc już o zakupie tak drogiej posiadłości.

Opuszczona i osamotniona Mary (jednak bez faktycznego orzeczenia o separacji) przez cały ten okres była gorliwą kolporterką książek i innych wydawnictw autorstwa jej męża. Jest to rzecz o tyle zastanawiająca, gdyż z pewnością miała mnóstwo osobistych powodów żeby zniechęcić się do "prawd" głoszonych przez Sędziego Rutherforda (niewątpliwie znała jego wulgarny język, apodyktyczny charakter, skłonności do nadużywania alkoholu czy uganianie się za sekretarkami w Betel), a jednak najwyraźniej - tak jak ogół społeczności ŚJ - nadal traktowała go jako "wybrane narzędzie Pana". Czy był jakiś związek z takim postępowaniem a w miarę wygodnym życiem, jakie pędziła? Trudno powiedzieć. Można domniemywać, że gdyby sąd orzekł prawomocną separację czy rozwód nie miałaby nic. Faktem jest, że do końca życia była aktywną głosicielką Organizacji i niespecjalnie martwiła się o środki do życia. Reszta jednak to tylko luźne i niesprawdzone przypuszczenia.
Po śmierci Josepha w 1942 roku Mary nie wyszła ponownie za mąż. Ale - co ciekawe - nie była też na jego pogrzebie. Powoduje to kolejne pytania, m.in. takie, kto tak naprawdę był tym "złym" w ich małżeństwie. Czy to naprawdę sam Sędzia dążył do pozbycia się starzejącej się, niezbyt atrakcyjnej i przeszkadzającej mu w realizacji własnych ambicji żony, czy może raczej to ona zrobiła wszystko, by pozbyć się ze swojego życia jego? Prawda pewnie leży gdzieś pośrodku. Oboje mieli skrajnie trudne charaktery, a jedyne co ich łączyło to fascynacja książkami Pastora Russella i zamiłowanie do wygodnego życia. Okazało się to za słabym spójnikiem małżeństwa. Jej brak obecności na pogrzebie męża może świadczyć o głębokiej niechęci i urazie, jakie do niego żywiła. Nawet wdowa po Russellu (pomimo skrajnych animozji i prawnej separacji) przyszła na pogrzeb Pastora, aby go pożegnać. Mary wobec własnego męża tego nie uczyniła. Przez kolejne 20 lat Mary Rutherford zaanagażowana była w działalność kaznodziejską społeczności Świadków Jehowy w Monrovia w Kalifornii. Zmarła 17 grudnia 1962 roku w wieku 93 lat.